A doctor who also writes (3) ေဆးပညာ-စာေရးသူ (၃)

ေဆးပညာစာေလးေတြ ေရးေနေျဖေနရင္းနဲ႔ စာေရးတဲ့အတတ္ပညာ သင္ယူေနရတယ္။ စာမေရးခင္ စာသင္ရတယ္၊ စာဖတ္ရတယ္။ သင္ဆရာဆိုတာ (၁ဝ) တန္းအထိ လူတိုင္း တူၾကတာမ်ားပါတယ္။ ဝိဇၨာရယ္ သိပၸံရယ္ အခြဲခံရသူေတြမွာ မတူတာရွိလာတယ္။ ခုေတာ့ မေျပာတတ္ပါ၊ အရင္ေခတ္က (၁ဝ) တန္းေအာင္ျပီး၊ ေနာက္ထပ္ (၂) ႏွစ္အထိ ျမန္မာစာကို သင္ၾကရေသးတယ္။ ေဆးေက်ာင္းတက္ေနတာ ဘာလို႔ ျမန္မာစာက လာသင္ရတာလဲလို႔ေငါ့သူေတြ ရွိခဲ့တယ္။

ျမင္ဆရာၾကားဆရာေတြဆိုတာ အသက္ရလာေလေလ တိုးမ်ားလာေလေလေပါ့။ ကြ်ဲပါးေစာင္းတီးဆိုတဲ့ စကားပံုက ေရွးကတည္းကရွိခဲ့တာမို႔ အခုေခတ္နဲ႔ မဆီေလွ်ာ္ေတာ့ဘူးလို႔ မေျပာထိုက္တာေတြထဲက တခုပါ။ အနားမွာ စာအုပ္ေတြ၊ စာအေၾကာင္း၊ ေပအေၾကာင္း ေဟာသူ၊ ေျပာသူေတြ၊ အနမတဂၢ မေရအတြက္ႏိုင္ေအာင္ မ်ားေနေပမဲ့ ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္သလို၊ မတူမတန္သလို ေနသူေတြလည္း ေဖာျခင္းေသာျခင္းမ်ားတယ္။ အနားမွာမရွိလည္း ယူေသာ္ရ၏ မဟုတ္ပါလား။

အထက္တန္းစာေတြကို ေကာလိပ္ထိသယ္မလာသူေတြ ရွိသလို၊ ေက်ာင္းသားဘဝက လြတ္ျပီကြ်တ္ျပီ၊ ေက်ာင္းမွာ သင္တာေတြ ေက်ာင္းမွာသာ ထားခဲ့သူေတြလည္း မနည္းပါ။ ေဆး-စက္မႈ ပညာတခုခု အာရံုစိုက္ သင္ရသူေတြမွာ ျမန္မာစာတို႔ သမိုင္းတို႔နဲ႔ ရွင္ခြဲခြဲလိုက္ၾကရသူေတြက မ်ားတယ္။ အျမင္မွန္လို႔ ျပန္ေပါင္းထုတ္သူေတြလည္း ရွိတာဘဲ။
စာသင္တာမွာ အဲလိုကြာၾကသလို စာဖတ္တာမွာလဲ မတူၾကျပန္ဘူး။ အၾကမ္းေျပာရရင္ ငယ္တုန္းက ဖတ္ခ်င္တာ၊ လူပ်ိဳေပါက္-အပ်ိဳရြယ္မွာ စိတ္ဝင္စားတာ၊ အေပါင္းအသင္းကေန တိုက္တြန္းတာ၊ ဗီဇအထံုအရ အနားက လူေတြနဲ႔ မတူ ထူးျပီး၊ ေရြးဖတ္ခ်င္လာတာေတြဟာ ၾကာေလကြဲျပားလာေလ ျဖစ္တယ္။ စာေတြက နယ္ပယ္က်ယ္ေျပာလြန္းလွတယ္။ ပင္လယ္ၾကီးလို႔ တင္စားတာဟာ ကားေျပာတာမဟုတ္ပါ။

ကိုယ့္နယ္ကို ကန္႔သတ္သူေတြက မ်ားမယ္ထင္တယ္။ ဒီလိုင္းကေန ဟိုလိုင္းမကူးၾကဘူး။ အနီလိုင္းသမားေတြက အနီကလြဲရင္ အေရာင္လို႔ မထင္သူက မ်ားလြန္းလွတယ္။ ဖတ္တဲ့သူေတြသာ မကပါ။ စာေရးဆရာနာမယ္ေျပာတာနဲ႔ ဘာလာေတာ့မယ္ကို မွန္ေအာင္မွန္းတတ္ၾကတာ မ်ားတယ္။ ပံုႏွိပ္စက္တင္၊ ထုတ္ေဝေရာင္းခ်သူေတြကလဲ လံုးခ်င္း မဟုတ္ရင္ စားသံုးသူၾကည့္ျပီး ပစၥည္းတင္ေရာင္းတဲ့ ကုန္စံုဆိုင္လို လုပ္ၾကရတယ္။ ေထြးခံလည္းေရာင္း၊ ေဆးလည္းေရာင္းတာကမွ ေတာ္ေသးမယ္။ ငါးမွ်ားခ်ိတ္နဲ႔ သပိတ္ တြဲေရာင္းတာေတာ့ ၾကည့္ေကာင္းပါ။

စာဖတ္သူတိုင္း မဂၢဇင္းကို လွန္ျဖစ္ၾကပါတယ္။ မဂၢဇင္းဆိုတာ အဂၤလိပ္စကားလံုးကေန တိုက္ရိုက္ယူထားတာ။ ျမန္မာစကားလံုးအစစ္တိုင္းမွာ သူ႔အဓိပၸါယ္နဲ႔သူ ရွိတယ္လို႔ မွတ္သားရဘူးတယ္။ ေသနပ္က်ည္ကပ္၊ စစ္သေဘၤာလို ရဲတိုက္လို အေဆာက္အဦေတြမွာ ပစၥည္းသိုေလွာင္တဲ့ အခန္း၊ ကင္မရာထဲက ဖလင္ထားတဲ့ေနရာ၊ စက္ၾကီးေတြမွာ လိုတာထည့္စရာဆိုတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ခ်က္ အမ်ိဳးမ်ိဳးကို လွန္ေလွာ ရွာမေနသူတိုင္းက မဂၢဇင္းဆိုတာ ဝတၳဳ၊ ကဗ်ာ၊ ကာတြန္း၊ ေဆာင္းပါး၊ အမ်ိဳးအစားေတြ အစံုပါျပီး ပံုမွန္ထုတ္ေဝတဲ့ စာအုပ္လို႔သာ မွတ္ၾကမယ္။

မဂၢဇင္းဖတ္ရတာက အမ်ိဳးအစားသာ စံုတာမဟုတ္ဘဲ၊ အႏုအရင့္လဲ မတူတာေတြ ေရာေႏွာထားတာမို႔ ဘုန္းၾကီးဆြမ္းပြဲလို တနပ္ထဲမွာ အမ်ိဳးစံုေရာစားရသလို ျဖစ္ေစတယ္။ စားပြဲေရွ႕ေရာက္ေကြ်းတဲ့ ဟင္းခြက္ေတြကို ကုန္ေအာင္ႏိႈက္ၾကတာ မ်ားတယ္။ အစပ္တည့္တဲ့အခါေတာ့ ျမိန္မွာေပါ့။ တခါတေလ အစာမေက်ျဖစ္တာပဲ။ စိတ္တိုသူေတြဆို စားပြဲကို ကန္ျပစ္ခ်င္ၾကတယ္။

စာဖတ္ရင္းနဲ႔ ေျပာင္းလဲလာတာေတြ သတိထားမိလာတယ္။ အသစ္ေတြက ဆန္းလာတာေတြရွိသလို အရင္ေလာက္ သေဘာမေပါက္ႏိုင္ ျဖစ္လာတာေတြပါ ေတြ႔ရတယ္။ သူမ်ားကို အျပစ္ရွာတာက မေကာင္းေပမဲ့ အေတာ္လြယ္တယ္။ နမူနာတခ်ိဳ႕ေတာ့ ေပးပါရေစ။

၂ဝ၁၁ ေမလထုတ္။ ၁၉၃၇ ဒဂံုမဂၢဇင္းပါ သန္းထြန္းကေလာင္ နာမည္နဲ႔ေရးတဲ့ ျမန္မာရာဇဝင္ လမ္းေကြ႔ လမ္းေကာက္ ကို ျပန္ျပီး ထုတ္ေဖၚေပးတာ တန္ဖိုးရွိလွတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပေဒသရာဇာ ေရးထန္းတက္သမား အေၾကာင္း လို႔ စာရိုက္ထားတယ္။ ေရးျမိဳ႕က ထန္းတက္သမားလို႔ ထင္ၾကလိမ့္မယ္။ စေလဦးပုည ေရးေသာ ကဝလႅိယ တို႔အေၾကာင္း ဆိုတာလည္း ပါေသးတယ္။ အမွန္က ကာကဝလႅိယသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၂ဝ၁၁ မတ္လထုတ္ မဂၢဇင္းတအုပ္မွာ ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၏ ျပည္ေထာင္စုသမိုင္းပံုျပင္မ်ားကိုလည္း ဖတ္ရတယ္။ ကင္းဝန္မင္းၾကီးႏွင့္ သံအဖြဲ႔ဝင္မ်ားသည္ လန္ဒန္တြင္ အဂၤလိပ္ ဧကရီ ဝိတိုရိယ ဘုရင္မင္းၾကီးထံသို႔ ဝင္၍ လို႔ စာရိုက္ထားတယ္။ ဝိတိုရိယ ဘုရင္မၾကီး သာရွိပါတယ္။ အဂၤလန္ႏိုင္ငံက ေယာ့ခ္ျမိဳ႕ကို ျမန္မာမႈ အဓမၼျပဳလိုက္တာ အက္ဒ္ဝပ္မင္းသား Duke of York ဟာ ေယာျမိဳ႕စား ျဖစ္သြားတယ္။

ကိုယ္ပိုင္ ဘေလာ့ခ္မွာ ကိုယ့္ဖါသာ ေရးတာမ်ိဳးလို စာျပင္ဆရာ မပါ၊ ဆင္ဆာဗလာမို႔ ခြ်တ္ေခ်ာ္တာကို နားလည္ ႏိုင္ၾကပါတယ္။ ခြင့္လႊတ္ၾကပါခင္ဗ်ာ။

တိုင္းျပည္ထဲမွာ စာအုပ္မွန္သမွ် အဆင့္ေတြ အမ်ားၾကီး ေက်ာ္ျဖတ္ရတယ္။ အရပ္သားပညာရွင္ေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြ၊ စာျပင္ဆရာေတြ လက္ကေန ဆန္ခါတင္ျပီးမွ စက္တင္ပံုႏွိပ္ ထြက္လာရတယ္။ သူတို႔ အထက္က အရပ္သားမဟုတ္တဲ့ ဆင္ဆာအဖြဲ႔၊ ျမန္မာစာအဖြဲ႔၊ သမိုင္းအဖြဲ႔ေတြက ဘာေတြကို ၾကည့္ၾက၊ စစ္ၾကသလဲမသိပါ။ သတ္ပံုမမွန္တာ၊ အခ်က္အလက္မွားတာ၊ အေၾကာင္းအရာလြဲတာ ဘာမွကိစၥရွိပံု မရဘူး။

ပညာရွာဆဲလူငယ္ေတြကို က်က္ေအာင္ခ်က္မထားတဲ့ ထမင္းဟင္းေကြ်းေနၾကသလိုပဲ။ ေရာဂါေတြမွာ နာတာရွည္က ပိုျပီး ေဆးကုရ ခက္တယ္။ ေခါင္းမေကာင္းရင္ ကိုယ္လဲမက်န္းမာဘူး။

အခုေတာ့ ဆင္ဆာမရွိေတာ့ဘူးတဲ့။ အမွားအလြဲေတြေတာ့ ဆက္ရွိတယ္။ အဆိုးဆံုးက ေပၚလစီသတ္ပံု။ ေခါက္ရိုးသာ မဟုတ္၊ ခါးရိုးက်ိဳးေနၾကသူကမ်ားတယ္။ ခါးနာတာေတာင္မွ အေတာ္အကုရခက္တယ္။

Dr. တင့္ေဆြ
၃ဝ-၄-၂ဝ၁၁