Father’s Day အေဖေန႔ သို႔မဟုတ္ အေဖေျပာတာမွန္တယ္
ကြ်န္ေတာ္ ကိုယ့္အေဖကို ျပန္အမွတ္ရတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဖခင္ ဦးဘခ်ိဳဟာ မံုရြာျမိ့ဳမွာ ၂ဝဝ၃ ခုႏွစ္ စက္တဘၤာလ ၂၈ ရက္ေန႔က ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ အေမက အရင္ဆံုးတယ္။ အေမဆံုးတာကို ေလးလေလာက္ေနမွသာ သိခြင့္ရခဲ့တယ္။ အေဖဆံုးတဲ့သတင္းကို ညတြင္းခ်င္းသိပါတယ္။ မံုရြာနဲ႔ မႏၲေလးမွာရွိတဲ့ အမ်ိဳးေတြကေန ယူအက္စ္ေအေရာက္ေနတဲ့ တူတေယာက္ဆီကို သတင္းပို႔။ တူေတာ္ေမာင္ကေန နယူးေဒလီမွာေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ဆီ သတင္းပို႔လို႔သိရတာပါ။
ျပည္တြင္းေန မိဘေဆြမ်ိဳးေတြ ကြယ္လြန္တာကို သိခြင့္ရတာ ၾကာျခင္း ျမန္ျခင္းဟာ စစ္အစိုးရကေန လူထုအေပၚ ျခည္တုပ္ထားတဲ့ သံၾကိဳးကြင္း အတင္းအေလွ်ာ့အေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႔ ေကာက္ခ်က္ခ်လို႔ရတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္အေဖက ကြ်န္ေတာ္ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္တာကို သေဘာမက်ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အေရြးခံရအျပီးေနာက္ ဂႏၶီခန္းမအစည္းအေဝးျပီးကတည္းက အိမ္မွာေနရတယ္မရွိပါ။ ႏိုင္ငံေရးေတြထြက္ရတယ္။ အဲဒီႏွစ္ ၾသဂုတ္လေလာက္တည္းက ေျခရာေဖ်ာက္ခရီးေတြ ထြက္ရေတာ့တယ္။ မံုရြာေရာက္ရင္လည္း အေမအေဖအိမ္မွာ တည္းခ်င္မွသာ တည္းခိုပါတယ္။ မခ်စ္ေတာ့လို႔ မဟုတ္။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအလုပ္ကို သိေနလို႔ပါ။
၁၉၉ဝ ႏိုဝဘၤာလထဲ မံုရြာမွာ ေနာက္ဆံုးညအိပ္ေတာ့ မိဘအိမ္မွာ မအိပ္ႏိုင္ပါ။ အဲဒီကတည္းက အေဖ၊ အေမတို႔နဲ႔ မေတြ႔ရေတာ့တာပါပဲ။ မိတ္ေဆြတေယာက္အိမ္မွာအိပ္ျပီး မနက္လင္းတာနဲ႔ ပုလဲကိုျပန္ပါတယ္။ ျပန္ေရာက္တဲ့ည ရုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းလာခ်ိန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္ထံုးစံအတိုင္း ညစာစားေနပါတယ္။ စားလို႔မွမျပီးခင္မွာ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ ရပ္ရြာလူၾကီးေတြနဲ႔ ရဲေတြ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလာဝိုင္းထားျပီးဖမ္းၾကပါတယ္။ လြတ္ေအာင္ေရွာင္ႏိုင္ခဲ့လို႔ အခုခ်ိန္အထိ အသက္ရွင္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္လို အေဖ့စကားနားမေထာင္ႏိုင္ခဲ့ၾကပဲ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကရသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ ကိုယ့္အေဖေက်းဇူး မေမ့ၾကေစလိုပါ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂ဝ-၆-၂ဝ၁၅
၅-၆-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment