Experience လူသစ္မ်ားသို႔ေပးစာ (၁)

ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ထဲထဲဝင္ဝင္လုပ္မွသာ ႏိုင္ငံေရးအေတြ႔အၾကံဳရတာမဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ေမြးတဲ့အခ်ိန္မွာ ျမန္မာျပည္ လြတ္လပ္ေရးရတာက လပိုင္းသာရွိေသးတယ္။ ပုလဲျမိဳ႕နယ္ေတာင္ဖက္အစြန္ ေတာင္ယမားေဘးက မင္းရြာဆိုတဲ့ ရြာကေလးမွာ ေမြးတယ္။ ငါးႏွစ္သားအထိသာ ရြာမွာေနရေပမယ့္ အမွတ္ထင္ထင္ရွိတာေတြက သူပုန္နဲ႔ ဓါးျပျဖစ္ပါတယ္။ အဲတာေၾကာင့္လည္း တမိသားစုလံုးမံုရြာကို အျပီးေရြႊ႕ရတာပါ။ ေနာက္ထပ္လည္း အျပီးဆိုတာေတြက ဆရာဝန္အလုပ္က အျပီးထြက္ရတာ၊ ျမန္မာျပည္ကေနအျပီးထြက္ရတာ၊ ႏိုင္ငံတခုကေန ေနာက္တိုင္းျပည္တခုကို အျပီးထြက္ရတာအပါအဝင္ တသက္တာမွာ အျပီးဆိုတာေတြ ထပ္ထပ္လာပါတယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ျပည္တြင္းစစ္ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္ေက်ာ္မွ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြကေျပာတာ ၾကားရေပမယ့္ ေဝါဟာရသာမဟုတ္တဲ့ တကယ့္သူပုန္ဆိုတာက ေမြးကတည္းကေတြ႔ရတာပါ။ ရြာမွာေနရတံုးက သူပုန္ေတြက ကြ်န္ေတာ့္မိဘအိမ္မွာပဲ လာျပီးတည္းခိုၾကတယ္။ အစိုးရတပ္လာလည္း အိမ္မွာပဲတည္းပါတယ္။ နဖူးေတြ႔ဒူးေတြ႔သာမကပါ ေရစက္ပါတယ္လို႔ေျပာရမယ္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းေလးဆယ္အၾကာမွာပါပဲ အစိုးရကသူပုန္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ အတူအိပ္အတူစား ႏွစ္ေတြအမ်ားၾကီးေနရပါတယ္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ အျပင္စာေတြဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ လက္ဝဲအယူအဆလႊမ္းမိုးတဲ့စာေတြခ်ည္းသာရွိတယ္။ စာ၊ ကဗ်ာ၊ အႏုပညာမွာလည္း လက္ဝဲမ်ားတယ္။ ဖဆပလအစိုးရရဲ႕ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရးေတြက စာထဲမွာသာမကပါ၊ အခမဲ့ လမ္းတကာ ရြာတကာလွည့္ျပတဲ့ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လူထုေအာင္သံရုပ္ရွင္ဆိုရင္ မွတ္မိသေလာက္ ငါးခါၾကည့္ဘူးတယ္။ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ ဦးႏုေရးတာပါ။ စာဆိုေတာ့ ဖတ္စရာမို႔ဖတ္တယ္။ ရုပ္ရွင္ဆိုေတာ့ ၾကည့္စရာမို႔ ၾကည့္တယ္။ သူပုန္ဆိုတာေတာ့ ဆန္းတယ္မထင္မိပါ။ ျမန္မာျပည္ကသူပုန္သာမက အိမ္နီးခ်င္းတိုင္းျပည္က သူပုန္ေတြက ဒုကၡေပးတာလည္း မခံရဘူးပါ။

မၾကာပါ ျမန္မာ့ဆိုရွယ္လစ္တက္လာတယ္။ အဲတာကၾကာတယ္၊ ၂၆ ႏွစ္ပါ။ ေနရာတိုင္းမွာ ဆိုရွယ္မွ မလစ္ရင္ ေနမျဖစ္သေလာက္ပဲ။ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ဆိုရွယ္လစ္ေလာကနိဗၺာန္ပါတဲ့ သစၥာအဓိဌာန္ကို ေန႔တိုင္း ရြတ္ရတယ္။ ေဆးေက်ာင္းသားဘဝမွာေတာ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ဆိုတာ ရွားပါးတာလို႔သာေတြ႔ပါတယ္။ တကၠသိုလ္ တက္ၾကမယ့္ ေက်ာင္းသားေတြကို ပုဆိုး၊ ဆပ္ျပာ၊ သြားတိုက္ေဆးဝယ္ခြင့္ေပးတာသိတယ္။ ေဆးစာအုပ္ေတြဝယ္မရတာ သိတယ္။ ေဆးေက်ာင္းမဂၢဇင္းထုတ္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က မ်က္ႏွာဖံုးပန္းခ်ီဆြဲရတဲ့အခါ ၁၉၇၃ မဆလ ပါတီညီလာခံကို ၾကိဳဆိုတဲ့အေနနဲ႔ ပါတီလိုဂိုတခုပါ ထည့္ဆြဲခိုင္းလို႔ ဒီဇိုင္းပါဆြဲေပးရတာသိတယ္။

ဆရာဝန္အလုပ္ရေတာ့ ေရာက္တဲ့အရပ္မွာ တခ်ိဳ႕ပါတီေကာင္စီလူၾကီးေတြနဲ႔ သိပ္မေစးမကပ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္က ပါတီဝင္ ေလွ်ာက္လႊာကို ႏွစ္အေတာ္ၾကာမွာ တင္ေတာ့တင္ေသးတယ္။ မံုရြာမွာလို႔ထင္တယ္။ ေလွ်ာက္လႊာမက်ပါ။ ဒါေပမယ့္ ၁၉၈၈ မွာေတာ့ တပ္တြင္းပညာေပးသင္တန္းထဲမွာ ပါသြားတယ္။ ေနာက္ဆံုးအသုတ္၊ မႏၲေလးနန္တြင္းမွာပါ။ အဲဒီတံုးက ကုတင္ခ်င္း ကပ္ေနခဲ့ရတဲ့ ဗိုလ္ၾကီးတေယာက္ကို (နဝတ) က အာဏာသိမ္းေတာ့ သူက ပုလဲမွာတာဝန္က်လို႔ ျပန္ေတြ႔ရတယ္။ ေရႊေက်ာင္းဆရာေတာ္ေရွ႕မွာ ရပ္မိရပ္ဖေတြနဲ႔ေတြ႔ေတာ့ ပစၥတိုကိုသူ႔ေရွ႕မွာခ်ထားျပီး စကားေျပာတာကို သတိထားမိတယ္။ မၾကာပါ သူလည္း မဲသေဝါတိုက္ပြဲမွာ က်သြားရွာတယ္။ ေနာက္ငါးႏွစ္အၾကာ အဲဒီမဲသေဝါနားက မာနယ္ပေလာကို ကြ်န္ေတာ္ပါေရာက္ရလိမ့္မယ္မွန္း ၾကိဳမျမင္ခဲ့ပါ။ ၁၉၉၅ မာနယ္မေလာမက်ခင္မွာ သံုးေခါက္ ေရာက္ပါတယ္။ ရံုးေခါင္းရင္းမွာ ဗံုးခိုက်င္းရွိတယ္။

မဆလျပဳတ္က်ျပီးစ တပ္တြင္းပညာေပးသင္တန္းက ဆရာမတေယာက္နဲ႔ ရန္ကုန္ ကုန္တိုက္ (၁) မွာ သြားဆံုေတာ့ ဘယ္လိုစကားမ်ိဳးေျပာမိၾကသလည္း ေကာင္းေကာင္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ မဆလ ေကဒါနည္းျပဆရာမ စိတ္ဓါတ္ေတြ ေထြျပားေနတာေတာ့သိတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဘာရယ္လို႔မဟုတ္ပါ။ NLD လည္းမရွိေသးပါ။

NLD ပါတီဖြဲ႔လိုက္တာနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ခ်ျပီးသာျဖစ္ေနျပီ။ အာဏာသိမ္းအစိုးရက အစိုးရဝန္ထမ္းေတြ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ အစိုးရအလုပ္ကထြက္ဆိုတာကို အခြင့္အလမ္းလို႔မွတ္ယူလိုက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ဆင္းျပီး ေလွ်ာက္လႊာတင္ေတာ့ တပါတ္တည္းနဲ႔ ၁၅ ႏွစ္တာလုပ္ေနခဲ့တဲ့ အစုိးရဆရာဝန္ဘဝကေန အျပီးအပုိင္ထြက္ခြင့္ ရပါေတာ့တယ္။ အဲသည္ကတည္းက ႏိုင္ငံေရးလုပ္တဲ့သူဘဝကို တရားဝင္ရလာပါေတာ့တယ္။ အဲတာလည္း အျပီးအပိုင္တခုပါပဲ။

၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့တာကိုေတာ့ အလ်ဥ္းသင့္တဲ့အခါေရးထားျပီးမို႔ ဒီစာမွာထည့္မေရးေတာ့ပါ။

ေရြးေကာက္ပြဲရလဒ္ ထြက္ျပီးကတည္းက အမတ္ေတြအေပၚေပးတဲ့ဖိအားေတြက ေဒါင့္အစံုကေနလာတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ေက်ာင္းသားေတြက ထိပ္ဆံုးကပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လည္း တတ္ႏိုင္တာေတာ့လုပ္ၾကပါတယ္။ ဘယ္သြားသြား အရိပ္လိုလိုက္ေနမယ့္ ေထာက္လွမ္းေရးနဲ႔ သတင္းေပးေတြ ရွိေနမွန္းသိၾကပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ အသက္ကိုဖက္နဲ႔ထုပ္ထားရသလိုပါပဲ။ ဆရာေတာ္ဦးေရဝတနဲ႔ေရာ NLD က ဦးေမာင္ကိုနဲ႔ပါ ေျပာဆိုေဆြးေႏြးရဘူးတယ္။ ႏွစ္ဦးစလံုး ကံဆိုးၾကတယ္။ ေထာင္ထဲမွာပဲ ညွဥ္းဆဲျပီးအသတ္ခံၾကရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ကြ်န္ေတာ္လည္း ဝါးရမ္းေျပးနဲ႔ ျပည္ေျပး ျဖစ္ရပါေတာ့တယ္။

ငယ္ကတည္းက လက္ဝဲသမားေတြေရးတာလည္း ဖတ္တယ္။ လူလားေျမာက္ရာ ခ်င္းတြင္းျမစ္အေနာက္ဖက္မွာ အလံနီေခၚတဲ့ သခင္စိုးအဖြဲ႔က ၾကီးစိုးပါတယ္။ မဆလေခတ္မွာ အညမညကို သင္ယူရတယ္။ ဆိုဗီယက္နဲ႔ အန္ကယ္ဆမ္တို႔ စစ္ခင္းေနခ်ိန္မွာ ဆယ္တန္းေအာင္ပါတယ္။ အေမရိကန္သမတေတြရဲ႕ အတၱဳပတၲိေတြလည္း ဖတ္ျဖစ္ပါတယ္။ အဲဒီအို္ဒီေယာေလာ္ဂ်ိီေတြေအာက္မွာ နစ္ဝင္မသြားခဲ့ပါ။ ဆန္႔က်င္ေရးသမားလည္း မဟုတ္ပါ။

ဒီစာမွာ ေကာက္ခ်က္ေပးခ်င္တာက ေတာမွာေမြးဖြါး၊ ေမာင္ေက်ာင္းသား၊ ေဆးေက်ာင္းသားနဲ႔ ဆရာဝန္၊ NLD ပါတီဝင္၊ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သူ ကြ်န္ေတာ့္ဘဝေနာက္ခံမ်ိဳးနဲ႔ တူသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ အသက္ ၄ဝ အရြယ္မွာေတာ့ အဲလို အေျခခံတူၾကသူေတြမွာ မတူတာေတြျဖစ္လာၾကပါတယ္။ အားလံုးဟာ လူထုျဖစ္တယ္။

၂ဝ၁၅ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ လူေဟာင္းေတြနဲ႔အတူ ဇာတ္ေဆာင္သစ္ေတြ (သရုပ္ေဆာင္မဟုတ္ပါ) အမ်ားၾကီး ေပၚထြက္လာၾကျပီ။ သူတို႔အားလံုးကို အားေပးခ်င္လို႔ ဒီစာေလးေရးတာပါ။ သူတို႔ေရးတာေတြကိုလည္း ေနာက္လူအသစ္အသစ္ေတြက ဖတ္ၾကရပါလိမ့္မယ္။

သခၤန္းစာဆိုတာ ကိုယ္ယူတတ္မွရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေျပာခ်င္တာက ေဘးဝတ္ဝန္က်င္၊ ဖတ္တဲ့စာ၊ ေပါင္းသင္းရသူေတြ ဘယ္လိုမ်ားမ်ား၊ ဘယ္လိုမတူျငားလည္း ယူသင့္တာကိုသာယူပါ။ စိုက္လိုက္မတ္တတ္လုပ္ပါ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

Furamin BC သံဓါတ္အားေဆး