Blind men and an elephant ဆင္နဲ႔ မ်က္မျမင္ေျခာက္ေယာက္
ကြန္မင့္တခု = မ်က္မျမင္ေျခာက္ေယာက္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္မသိ၍ တင္လုိ႔ရ တင္ေပးပါဆရာ။
မ်က္မျမင္ေျခာက္ေယာက္နဲ႔ ဆင္ပံုျပင္ကို လူတိုင္းၾကားဖူး ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။ မ်က္မျမင္ပုဏၰားေျခာက္ေယာက္လို႔သာ သိၾကမယ္ထင္တယ္။ မွန္ႏိုင္ပါတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ နီးစပ္တယ္။ ပံုျပင္မူရင္းက အိႏၵိယတိုက္ငယ္ကေနလာတယ္။ ဟင္ဒူဘာသာ၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ ဂ်ိန္းဘာသာ၊ ဘဟိုင္းယီးဘာသာေတြမွာလည္း မူကြဲပံုျပင္ကိုယ္စီ ရွိၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာက ေရွးပံုျပင္ေတြထဲမွ ပုဏၰားလို႔သံုးေလ့ရွိတယ္။ ဒီပံုျပင္ဟာ ဥေရာပတိုက္ထိေရာက္တယ္။ ၁၉ ရာစုမွာ အေမရိကန္ကဗ်ာဆရာ (ဂြ်န္ ဂါ့ဖရိ ဆက္ဆီး) က သူ႔ကိုယ္ပိုင္မူနဲ႔ဖြဲ႔တယ္။
မၾကာခင္က ကြ်န္ေတာ္စာကူသင္ေနတဲ့ေက်ာင္းမွာ အဲဒီပံုျပင္ကိုသင္တယ္။ အဲတာမွာ ပုဏၰားေတြမဟုတ္ပါ။ ဆင္လို႔ေတာင္ မေရးပဲ (ဘိ့စ္) ေတာေကာင္ၾကီးလို႔ ေရးထားတယ္။ ေတာင္းစားသူေတြတဲ့။ မ်က္မျမင္ေတြ စမ္းေတြ႔ၾကတဲ့ အေကာင္ၾကီးရဲ႕ အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ေျခာက္မ်ိဳးကေတာ့ တူပါတယ္။ နားရြက္ဟာ (ဖင္န္) နဲ႔ တူတယ္ဆိုေတာ့ အဲတာကို ပန္ကာမွတ္တဲ့ ေက်ာင္းသားက မွတ္တယ္။ Smile!
ႏွာေမာင္းစမ္းမိသူက ေျမြလို႔ထင္တယ္။ အစြယ္စမ္းသူက လွံထင္တယ္။ အျမီးစမ္းသူက ၾကိဳးတဲ့။ ကိုယ္ခႏၡာၾကီးစမ္းသူက နံရံတဲ့။ ေျခေထာက္စမ္းမိသူက သစ္ပင္။ တေယာက္တမ်ိဳး ထင္ျမင္မွတ္ယူၾကတယ္။ သူေျပာတာသာမွန္၊ သူမ်ားေျပာတာ လက္မခံ။ အျငင္းသန္ၾကတယ္။ ရန္ေတြျဖစ္ၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ပံုျပင္မွာ အဲတာနဲ႔ အဆံုးသတ္တယ္။
အေမရိကန္ဗားရွင္း ပံုျပင္မွာ ဆင္မဟုတ္ေပမဲ့ သခၤန္းစာေပးတာေတာ့ သေဘာက်တယ္။ မ်က္မျမင္ေတြ တေယာက္နဲ႔ တေယာက္ သူတို႔စမ္းေတြ႔တာကိုသာ အမွန္ယူျပီး ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၾကသလို၊ ကြ်န္ေတာ္တို႔မ်က္စိျမင္သူေတြဟာလည္း ကိုယ္မွန္တယ္ထင္တာကို အေလ်ာ့မေပးပဲ ျငင္းခုန္ၾကတယ္။ ရန္ျဖစ္ၾကတယ္။ စစ္ျဖစ္ၾကတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁-၂-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment