Bus stop library
ေဒလီေရာက္ေတာ့ ေရာက္စႏွစ္ေတြမွာ ဘတ္စကားနဲ႔ စခန္းသြားပါတယ္။ ဂိတ္စ-ဂိတ္ဆံုး ၃ ရူးပီးေခတ္က။ ေနာက္ ၅ ရူးပီးေခတ္အထိ စီးပါတယ္။ ကားေစာင့္ရတာ၊ လူတိုးလိုက္ရတာ၊ နံတာေစာ္တာကေတာ့ ျမန္မာျပည္ထက္မညံ့ပါ။ အိႏၵိယကမထြက္ခင္ တႏွစ္ေလာက္မွာ မက္ထရိုေခၚ ရထားစနစ္ေပၚလာလို႔ စီးရတယ္။ တက္စီခထက္ သက္သာလို႔။
ဘတ္စကား အင္ဒီယာနပလစ္မွာ တခါတေလသာစီးရေတာ့တယ္။ ေနာက္မွာေပၚတဲ့အသံုးေတာ့ မသိလို႔ ရိုးသြားျပီျဖစ္တဲ့ ဝါသနာပါရင္ ဇာတ္ကလို႔ရတယ္ဆိုတဲ့ အရပ္စကားပဲေျပာပါရေစ။ မ်ားေသာအားျဖင့္ လူေခ်ာင္ပါတယ္။ ဘတ္စ္ကားေစာင့္စရာေနရာတိုင္းမွာ ထိုင္စရာနဲ႔ ခိုစရာ မရွိပါ။ ရာသီဥတုက ဆိုးတဲ့အခါဆိုးတယ္။ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာေတာ့ စာၾကည့္တိုက္ေလးေတြထားတယ္။ အဲတာကေတာ့ အလြန္ေကာင္းတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း ျဖစ္လာပါေစ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၅-၁-၂ဝ၁၇
ည ၁ဝ နာရီ၊ ၈ မိနစ္။
Comments
Post a Comment