Periscope ပယ္ရီစကုပ္
ကြ်န္ေတာ္တို႔က ေတာလို႔ေျပာႏိုင္တဲ့ေက်ာင္းမ်ိဳးမွာသာ စာသင္ခဲ့ရတာ။ ေခတ္ကလည္း အေတာ္ေနာက္က်ေသးတယ္။ အလယ္တန္းေရာက္ေတာ့ အေထြေထြသိပၸံစသင္ရတယ္။ စိတ္ဝင္းစားတယ္။ တရက္ေတာ့ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာထိုင္ျပီး၊ ပယ္ရီစကုပ္လုပ္ဘို႔ ၾကိဳးစားတာ၊ ၅ တန္း ေက်ာင္းသားဘဝမွာေပါ့။ မွန္ဝိုင္းေလး ၂ ခ်ပ္ရွာ၊ အင္သားျပားေတြကို ေလးေဒါင့္ပံုးလုပ္။ သံကိုေျဖာင့္ေအာင္က မရိုက္တတ္။ လႊနဲ႔လည္း ေကာင္းေကာင္းမျဖတ္တတ္။ အဲဒီတုန္းက မွန္ဝိုင္းေလးတခ်ပ္ ၁၅ ျပားေပးရတယ္။ တံဆိပ္ေခါင္းတန္ဖိုးနဲ႔ အတူတူ။
သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စြပ္က်ယ္အက်ႌအနီမွာ ေလာကဓါတ္လို႔ စာရိုက္ၾကတယ္။ ခုနစ္တန္းေရာက္ေတာ့ ေက်ာင္းပြဲေတာ္က သိပၸံခန္းမွာ မီးေတာင္ေနရာ တာဝန္ယူရတယ္။ ရြံ႔ရုပ္မီးေတာင္လုပ္။ ထိပ္ဝမွာ ႏို႔ဆီဗူးခြံ အျဖတ္ေလးတပ္ထားတယ္။ ပိုတက္ဆီယမ္ပါမက္ဂနိတ္ အမံႈ႕တဇြန္းေလာက္ထည့္ထားျပီး၊ လူေတြလာၾကည့္ရင္ အလွဆီေလးနည္းနည္း ေလာင္းထည့္ျပေတာ့ မီးခိုေတြအူျပီး မရမ္းေရာင္မီးေတာက္လာတယ္။ ပိုတက္ဆီယမ္ ပါမက္ဂနိတ္ဆိုတာ ေအာက္စီဂ်င္ထုတ္တဲ့ဓါတ္ပစၥည္းတခုျဖစ္တယ္။ ဘရိတ္ဆီနဲ႔ ေရာရင္လည္း မီးေတာက္ေစတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က သိပၸံကို စိတ္ဝင္စားခဲ့တာေတာ့ အမွန္။ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္က မတတ္။ ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့ သခ်ၤာ-ဓါတု-ရူပ အတြဲသင္ျပီး၊ စိတ္ၾကိဳက္ျမန္မာစာ စာအုပ္ေတြ ယူဖတ္တယ္။ ပန္းခ်ီကလည္း ဆြဲလိုက္ေသး။ ျဖစ္လာတဲ့ အသက္ေမြးမႈက ေဆး။ ေဘးထြက္ဆိုးက်ိဳးက ႏိုင္ငံေရး။
အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္ကို ပယ္ရီစကုပ္နဲ႔ပဲ လွမ္းၾကည့္ေနရတယ္။ စီးေနတဲ့သေဘၤာက ေရေအာက္မွာသာရွိေသးတယ္။
http://depts.washington.edu/chem/facilserv/lecturedemo/GlycerolandKMnO4-UWDept.ofChemistry.html
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၇-၁-၂ဝ၁၇
၇-၁-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment