ဆုေတာင္းျခင္းအမႈ
ကန္ေတာ့သူေတြလာတိုင္း ဆုေတာင္းတဲ့တာဝန္ကို ေဒၚျမျမေအးကသာယူပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဆုမေပးတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ စာေရးရာမွာလည္း သာဓုလို႔ထည့္ေရးေလ့မရွိပါ။ ေကာင္းေလစြလို႔ မေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါ။ဤေရာဂါမွ အညွာမွည့္ေၾကြ
ျဖစ္ေသာေထြလွ်င္ ေကြေကြကြင္းကြင္း
ရွင္းရွင္းသန္႔သန္႔ ညြန္႔ညြန္႔သားသား
ဖါးဖါးစိမ္းစိမ္း ရွိန္းရွိန္းလတ္လတ္
လြတ္လတံ့နည္း အနာသည္း၍
တညည္းတြားတြား ဆိုမ်ားတံုတံု
တစံုမက္မက္ တသက္လံုးလံုး
မဆံုးစေကာင္း ပန္နက္ေတာင္း၏။ (သုဝဏၰသွ်မ္ပ်ိဳ႕)
ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ ပံုထဲကထက္ ၂ ႏွစ္တိတိပိုျပီး အုိစာလာၾကျပီ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၅-၁ဝ-၂ဝ၁၈
ပုထုဇဥ္
သီတင္းကြ်တ္လျပည့္ေန႔ဝန္းက်င္မွာ ျမန္မာ့ရိုးရာအစဥ္အလာအရ မိဘနဲ႔ဆရာဆရာမေတြကို ကန္ေတာ့ၾကတယ္။ အကန္ေတာ့ခံသူေတြလည္း ငယ္စဥ္ရြယ္စဥ္က သူတို႔မိဘဆရာေတြကို ကန္ေတာ့ခဲ့ၾကမယ္။ စဥ္ဆက္မျပတ္ေစတဲ့ ယဥ္ေက်းမႈျဖစ္တယ္။ ေကာင္းတယ္။
အဲဒီယဥ္ေက်းမႈကို ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကတာမွားတယ္။ လက္အုပ္ခ်ီခံထိုက္သူလူတန္းစားျဖစ္လာတယ္။ ဘုရားထဲေက်ာင္းထဲ ဖိနပ္စီးခြင့္ရသူလူတန္းစားျဖစ္လာတယ္။ ဘုန္ၾကီး ျပန္မေျပာေမာ့မၾကည့္ရဲတဲ့ အစဥ္အလာကေန တခ်ိဳတေလက ဆဲေရး တိုင္းထြာလာၾကတယ္။
• ဆရာ-ဆရာမတို႔သည္ အာစရိယျဖစ္ၾကကုန္၏။
• ဘုန္းၾကီးရဟန္းတို႔သည္ သံဃာျဖစ္ၾကကုန္၏။
• ဒါယကာ ဒါယိကာမတို႔သည္ ပုထုဇဥ္ျဖစ္ၾကကုန္၏။
• အကန္ေတာ့ခံမ်ားလည္း ပုထုဇဥ္ျဖစ္ၾကကုန္၏။
• ကန္ေတာ့ခံထိုက္သူေတြ စင္ၾကယ္ေလေလ ကန္ေတာ့သူေတြ ကုသိုလ္ၾကီးေလေလ။
ေခတ္နဲ႔ညီတာ ထပ္ျဖည့္ပါရေစ။ ကန္ေတာ္ခံသူေတြ လိမၼာၾကပါေစ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၅-၁ဝ-၂ဝ၁၆
၁၅-၁ဝ-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment