အယ္ဒီတာ
ဆရာမင္းသုဝဏ္ကို ကဗ်ာဆရာတဦးလို႔သာ လူသိမ်ားတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးနဲ႔ ကြ်န္ေတာ္တို႔က သူ႔ကဗ်ာေတြနဲ႔ ၾကီးျပင္းလာၾကတာ။ ၁၉၉၀ တုန္းက ဂႏၶီခန္းမမွာ ဆရာ့ကို ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ေဒၚျမျမေအး ခုတေလာ စာဖတ္ခ်ိန္ရေနတယ္။ ဖတ္တဲ့စာထဲက အေၾကာင္းကို တိုတိုျပန္ေျပာျပတယ္။ တိုတိုဆိုတာ ကြ်န္ေတာ့္ အခ်ိန္ေၾကာင့္။ အခု သူဖတ္ေနတာက ဆရာမင္းသုဝဏ္ေရးတဲ့ ဝတၴဳတိုမ်ား။ ဘာသာျပန္။ အဲဒီစာအုပ္ကို ၂၀၀၂ မွာထုတ္တာ နဝတ အလိုက် တေတြကို စသတ္ထားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲလိုစာအုပ္ေတြ မဖတ္မွန္းသိလို႔ ဖတ္ေပးတာလည္း ဟုတ္တယ္။
မူရင္းေရးသူက ရာဘင္ဒရာနသ္တဂိုး။ ေခါင္းစဥ္က အယ္ဒီတာတဲ့။ ဇာတ္ေဆာင္က ျပဇာတ္ေရးဆရာ။ သူေဌးၾကီး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြျပိဳင္ၾကတယ္။ သူေဌးတေယာက္က သတင္းစာေထာင္ေတာ့ ျပဇာတ္ဆရာကို အယ္ဒီတာခန္႔တယ္။ သတင္းစာရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဒို႔တာဝန္က ျပိဳင္ဘက္သူေဌး ထိုးႏွက္ေရးတဲ့။ ျပဇာတ္ဆရာရဲ႕ စာေရးဟန္က ယဥ္ေက်းတယ္။ စာလံုးဝါက် အေသအခ်ာေရြး ေရးတယ္။ အခ်က္အလက္ပါတယ္။ ထိမိတယ္။ သူေရးတာေတြကို ဖတ္တဲ့သူေတြက လိုလားႏွစ္ျခိဳက္ၾကတယ္။ သူ႔သူေဌးက ေက်နပ္ေနတယ္။
မၾကာခင္မွာ ေနာက္သူေဌးကလည္း သတင္းစာထုတ္လာတယ္။ အဲဒီက အယ္ဒီတာက တမ်ိဳး။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း၊ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေရးတယ္။ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြနဲ႔ အမႊမ္းတင္ေရးတယ္။ ထိမိလြန္းတယ္။ အဲတာမ်ိဳးမွာ စာဖတ္သူ ပိုမ်ားတယ္။ ေအးေအးတည္တည္ေရးတဲ့ အယ္ဒီတာ ခံရျပီ။ ဘယ္လို ေျခပရမလဲ။
သူ႔မွာ မိတဆိုး သမီးေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔ကို အေတာ္ခ်စ္တာ။ သမီးေလး အနားလာကပ္လည္း အယ္ဒီတာ ဂရုမစိုက္အားပါ။ စာလံုးေတြသာ ေရြးေနရသတဲ့။ သိေတာ့သိတယ္။ ေရးမထြက္။ သူ႔သူေဌး မ်က္ႏွာညိဳျပီ။ ျပဇာတ္ဆရာဘဝ နာမည္ရခဲ့တာေတြ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ျပီ။ ဆရာမင္းသုဝဏ္စကားလံုးအရ မီးကြ်မ္းေနတဲ့ မီးျခစ္ဆံတဲ့။
သူ႔သမီးေလးက မၾကာမၾကာ အနားလာလာကပ္ျပီး ေဖေဖလို႔ ေခၚတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာသပ္တာ၊ နဖူး စမ္းေပးသာ လုပ္ေပးအားတယ္။ သူ႔သမီးေလးဟာ အေဖကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ရွာသတဲ့။ ခိုင္းႏိႈင္းေလ့ရွိတာက ယမင္းရုပ္ကေလးကို ကေလးေတြက ခ်စ္ၾကတယ္။ တဂိုးဖြဲ႔ဆိုတာမွာေတာ့ အေမမရွိေတာ့တဲ့ သမီးေလးဟာ သူ႔အေဖကိုသာ ယမင္းရုပ္ေလးလို ခ်စ္ပါသတဲ့။
တဖက္သတင္းစာကေန သူ႔ကိုပါ ဆဲေရးတိုက္ခိုက္လာတယ္။ ပရိသတ္ကလည္း ဖတ္ေကာင္းၾကသတဲ့။ သူ႔ေဒါသဒဏ္ကိုခံရသူက သူ႔ကို ယမင္းရုပ္ေလးလိုခ်စ္ရွာတဲ့ သမီးေလး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကဲ ငါလည္း ဟိုအယ္ဒီတာလို ခပ္ရိုင္းေတြ ျပန္ေရးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ေနမေကာင္းတဲ့သမီးက နားနားကပ္ျပီး ေဖေဖလို႔ တိုးတိုးေလးေခၚတယ္။ အသံကတိုးတိုးသာ ထြက္ႏိုင္ရွာေတာ့တယ္။ ညေနအေစာင္းမွာ ဖုတ္ထဲကို ေၾကြက်တဲ့ ပန္းပြင့္ေလးလို သမီးဟာ အိပ္ရာထဲ လဲေတာ့တယ္။ ဖ်ားေနလို႔ သမီး အသက္ရွဴထုတ္တဲ့ေလပါ ပူေနတာကို အေဖသိတယ္။ ဖခင္ရဲ႕ ေမတၲာနဲ႔ အယုအယကင္းေနတာ ၾကာေပျပီ။ သမီးဟာ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖခင္လက္ကိုသာ သူ႔နဖူးေပၚတင္ေပးရင္းနဲ႔ အသက္ေပ်ာက္သြားရွာတယ္။
အယ္ဒီတာဟာ သူထုတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာေတြကို မီးတိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ နဝတ ေခတ္က လုပ္သားျပည္သူ႔ေနစဥ္ သတင္းစာကို သတိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္နွံ ဇာတ္လိုက္ေတြအျဖစ္ပါတဲ့ ျမက္ခင္းသစ္ကိုလည္း သတိရတယ္။
မိဘေမတၲာကို သင္ခန္းစာယူမည္ေလာ။ ပရိတ္သတ္မ်ားတဲ့ စာေရးသားနည္းကို အတုယူမည္ေလာ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၇-၄-၂၀၂၀
မူရင္းေရးသူက ရာဘင္ဒရာနသ္တဂိုး။ ေခါင္းစဥ္က အယ္ဒီတာတဲ့။ ဇာတ္ေဆာင္က ျပဇာတ္ေရးဆရာ။ သူေဌးၾကီး ႏွစ္ေယာက္ဟာ ေလာဘေတြ ေဒါသေတြ ေမာဟေတြျပိဳင္ၾကတယ္။ သူေဌးတေယာက္က သတင္းစာေထာင္ေတာ့ ျပဇာတ္ဆရာကို အယ္ဒီတာခန္႔တယ္။ သတင္းစာရဲ႕ တခုတည္းေသာ ဒို႔တာဝန္က ျပိဳင္ဘက္သူေဌး ထိုးႏွက္ေရးတဲ့။ ျပဇာတ္ဆရာရဲ႕ စာေရးဟန္က ယဥ္ေက်းတယ္။ စာလံုးဝါက် အေသအခ်ာေရြး ေရးတယ္။ အခ်က္အလက္ပါတယ္။ ထိမိတယ္။ သူေရးတာေတြကို ဖတ္တဲ့သူေတြက လိုလားႏွစ္ျခိဳက္ၾကတယ္။ သူ႔သူေဌးက ေက်နပ္ေနတယ္။
မၾကာခင္မွာ ေနာက္သူေဌးကလည္း သတင္းစာထုတ္လာတယ္။ အဲဒီက အယ္ဒီတာက တမ်ိဳး။ ၾကမ္းၾကမ္းတမ္းတမ္း၊ ရိုင္းရိုင္းစိုင္းစိုင္း ေရးတယ္။ မဟုတ္ကဟုတ္ကေတြနဲ႔ အမႊမ္းတင္ေရးတယ္။ ထိမိလြန္းတယ္။ အဲတာမ်ိဳးမွာ စာဖတ္သူ ပိုမ်ားတယ္။ ေအးေအးတည္တည္ေရးတဲ့ အယ္ဒီတာ ခံရျပီ။ ဘယ္လို ေျခပရမလဲ။
သူ႔မွာ မိတဆိုး သမီးေလးတေယာက္ ရွိတယ္။ သူ႔ကို အေတာ္ခ်စ္တာ။ သမီးေလး အနားလာကပ္လည္း အယ္ဒီတာ ဂရုမစိုက္အားပါ။ စာလံုးေတြသာ ေရြးေနရသတဲ့။ သိေတာ့သိတယ္။ ေရးမထြက္။ သူ႔သူေဌး မ်က္ႏွာညိဳျပီ။ ျပဇာတ္ဆရာဘဝ နာမည္ရခဲ့တာေတြ သဲထဲေရသြန္ျဖစ္ျပီ။ ဆရာမင္းသုဝဏ္စကားလံုးအရ မီးကြ်မ္းေနတဲ့ မီးျခစ္ဆံတဲ့။
သူ႔သမီးေလးက မၾကာမၾကာ အနားလာလာကပ္ျပီး ေဖေဖလို႔ ေခၚတယ္။ သူကေတာ့ ေက်ာသပ္တာ၊ နဖူး စမ္းေပးသာ လုပ္ေပးအားတယ္။ သူ႔သမီးေလးဟာ အေဖကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာခ်စ္ရွာသတဲ့။ ခိုင္းႏိႈင္းေလ့ရွိတာက ယမင္းရုပ္ကေလးကို ကေလးေတြက ခ်စ္ၾကတယ္။ တဂိုးဖြဲ႔ဆိုတာမွာေတာ့ အေမမရွိေတာ့တဲ့ သမီးေလးဟာ သူ႔အေဖကိုသာ ယမင္းရုပ္ေလးလို ခ်စ္ပါသတဲ့။
တဖက္သတင္းစာကေန သူ႔ကိုပါ ဆဲေရးတိုက္ခိုက္လာတယ္။ ပရိသတ္ကလည္း ဖတ္ေကာင္းၾကသတဲ့။ သူ႔ေဒါသဒဏ္ကိုခံရသူက သူ႔ကို ယမင္းရုပ္ေလးလိုခ်စ္ရွာတဲ့ သမီးေလး။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ကဲ ငါလည္း ဟိုအယ္ဒီတာလို ခပ္ရိုင္းေတြ ျပန္ေရးေတာ့မယ္လို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ရတယ္။
အဲဒီေန႔မွာပဲ ေနမေကာင္းတဲ့သမီးက နားနားကပ္ျပီး ေဖေဖလို႔ တိုးတိုးေလးေခၚတယ္။ အသံကတိုးတိုးသာ ထြက္ႏိုင္ရွာေတာ့တယ္။ ညေနအေစာင္းမွာ ဖုတ္ထဲကို ေၾကြက်တဲ့ ပန္းပြင့္ေလးလို သမီးဟာ အိပ္ရာထဲ လဲေတာ့တယ္။ ဖ်ားေနလို႔ သမီး အသက္ရွဴထုတ္တဲ့ေလပါ ပူေနတာကို အေဖသိတယ္။ ဖခင္ရဲ႕ ေမတၲာနဲ႔ အယုအယကင္းေနတာ ၾကာေပျပီ။ သမီးဟာ စကားမေျပာႏိုင္ေတာ့ပဲ ဖခင္လက္ကိုသာ သူ႔နဖူးေပၚတင္ေပးရင္းနဲ႔ အသက္ေပ်ာက္သြားရွာတယ္။
အယ္ဒီတာဟာ သူထုတ္ခဲ့တဲ့ သတင္းစာေတြကို မီးတိုက္ပစ္လိုက္တယ္။ နဝတ ေခတ္က လုပ္သားျပည္သူ႔ေနစဥ္ သတင္းစာကို သတိရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဇနီးေမာင္နွံ ဇာတ္လိုက္ေတြအျဖစ္ပါတဲ့ ျမက္ခင္းသစ္ကိုလည္း သတိရတယ္။
မိဘေမတၲာကို သင္ခန္းစာယူမည္ေလာ။ ပရိတ္သတ္မ်ားတဲ့ စာေရးသားနည္းကို အတုယူမည္ေလာ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၇-၄-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment