ဝါစဂၤ ကိုးပါး

သဒၵါသင္ရာမွာ ျမန္မာစာနဲ႔ အဂၤလိပ္စာ မတူပါ။ ျမန္မာစာမွာ အဂၤလိပ္စာလို ပန္က်ဴေယးရွင္းထည့္မထားပါ။ အဲတာကို ခဲစာလံုးပံုႏွိပ္ေခတ္ကတည္းက သံုးေနတယ္။ ကြင္းစကြင္းပိတ္၊ မ်ဥ္းတို၊ မ်ဥ္းရွည္၊ ေအာက္မ်ဥ္း၊ ေကာ္မာတခု၊ ေကာ္မာတစံု၊ အဖြင့္အပိတ္ေကာ္မာ၊ ေမးခြန္းအမွတ္အသား၊ စသည္။

ဝါစဂၤရွစ္ပါးလို႔ သင္ခဲ့ရတယ္။
၁။ နာမ္ = လူတဦးတေယာက္၊ ေနရာတေနရာ၊ အရာဝတၳဳတခု၊ အမည္တခု၊ အေတြးအေခၚတခု၊ ျဖစ္ျခင္းတခု။
၂။ နာမ္စား =  နာမ္ေနရာမွာ အစားသံုးတယ္။
၃။ ႀကိယာ =  တစံုတရာ (သို႔) တစံုတဦးက အေျခအေနတခုတြင္ ျပဳလုပ္ေဖာ္ျပေၾကာင္း ေျပာေသာအရာ။
၄။ နာမဝိေသသန = နာမ္ (သို႔) နာမ္စားတခုရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိကို ေဖာ္ျပတယ္။
၅။ ႀကိယာဝိေသသန = ႀကိယာ/နာမဝိေသသန/ႀကိယာဝိေသသန တခုရဲ႕ ဂုဏ္သတၱိကို ေဖာ္ျပတယ္။
၆။ ဝိဘတ္ = ဝါက်တေၾကာင္း႐ွိ နာမ္၊ နာမ္စားနဲ႔ အျခားစကားလံုးေတြကို ဆက္စပ္ေပးတဲ့ စကားလံုးျဖစ္တယ္။
၇။ သမၺႏၶ ေခၚ စကားဆက္ = စကားလံုးေတြ၊ စကားစုေတြကို ဆက္စပ္ေပးတယ္။
၈။ အာေမဍိတ္ = အားေကာင္းတဲ့ ခံစားမႈကို ေဖာ္ျပေပးတဲ့ စကားလံုးတလံုး (သို႔) စကားစုတခု ျဖစ္တယ္။

ဝါစဂၤရွစ္ပါးကို ပါဠိစာလံုးေတြနဲ႔ သင္တယ္။ ျမန္မာစာေပၚစကတည္းက ပါဠိ နဲ႔ သကၠတ ေခၚ သသၤကရုိက္ဘာသာ ေခၚ ဆန္းစ္ခရစ္စာလံုးေတြနဲ႔ ေရာေထြးေနခဲ့တယ္။ ျမန္မာစာလံုးေတြကို အထပ္ေတြနဲ႔ေရးခဲ့ၾကတယ္။ သၡင္၊ ယၡင္၊ ယၡဳ၊ က်မၼာ၊ မင္းသၼီး၊ ျမမၼာ၊ မိမၼ၊ ဆုမၼ၊ က်မၼာ၊ မင္းသၼီး၊ ယၡင္၊ စသည္။ ေခတ္ကာလသေဘာအရ အဲတာေတြ နည္းလာတယ္။ အဲလို လြယ္ကူရွင္းလင္းေအာ င္ ေျပာင္းျခင္းကသာ ေခတ္ကလာသေဘာနဲ႔ ညီညြတ္တယ္။

မွန္ေနခဲ့တာကို လြဲေအာင္၊ မူကြဲေတြကို အမ်ိဳးတုံုးေအာင္လုပ္ျခင္းဟာ ေခတ္သေလာ မဟုတ္။ ပညာသေဘာမဟုတ္။

ပန္က်ဴေယးရွင္းကို ပါဠိလို ဘယ္လိုသင့္ပါသလဲလို႔ ရင္းႏွီးတဲ့ဆရာေတာ္တပါးဆီ ညကလွမ္းေမးတာ စာျပန္လာတယ္။

ယတိ ဟု သုံးသင့္ပါသည္။ ယတိဟူသည္ the marks used to divide a piece of writing into sentence, phrases, etc. ႏွင့္ အဓိပၸါယ္ တူပါသည္။ ရတု ကဗ်ာ စာ ေရးသား ရြတ္ဆိုရာတို႔၌ အျဖတ္ မမွန္လွ်င္ အျဖတ္မရွိလွ်င္ ယတိဟီနေဒါသ (အျဖတ္အေတာက္ မွားျခင္း မရွိျခင္း အျပစ္) ဟု သတ္မွတ္ၾကပါသည္။

နဝမေျမာက္ ဝါစဂၤ ယတိ ေခၚ အျဖတ္ အကန္႔ အမွတ္အသားသံုးျခင္း စနစ္က်သင့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္အျမင္ -
ကြင္းစကြင္းပိတ္ လိုအပ္တယ္။
မ်ဥ္းတို သင့္တယ္။
ေမးခြန္းအမွတ္အသား မလိုအပ္လို႔ထင္တယ္။
အဖြင့္အပိတ္ေကာ္မာေတြလည္း သေဘာသိပ္မက်ပါ။
ကိုလံု၊ ဆီမီကိုလံု မသင့္။
အာေမဍိတ္အမွတ္အသား မသင့္။
ဖူးလ္စေတာ့ မသင့္။
စာစု တခုနဲ႔တခု ျခာရမယ္။
အန္ဒါလိုင္း ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ သံုးမရ။

တခ်ိဳ႕က စာကို ဆက္တိုက္ေရးၾကတယ္။ မေန႔က တင္ျပထားတယ္။ အသဲေရာင္စီပိုးေရးတာ cပိုး လို႔ေရးတာကို ငပိုးလို႔ ဖတ္မိတယ္။ အဲလိုေရးတာ ၁၀ ေယာက္မကရွိျပီ။

တခ်ိဳ႕က ဖူးလ္စေတာ့ထည့္ေရးတယ္။ ကြန္ျပဴတာက အဲတာကို ပုဒ္ထီး ပုဒ္မလို႔ သိတာမဟုတ္။ ေဒါ့ေတြနဲ႔ မျခာပဲ ရိုက္ေတာ့ စာတေစာင္လံုးဟာ ဝါက်တေၾကာင္းတည္းသာ ျဖစ္ေနေတာ့တယ္။

တခ်ိဳ႕က P, B ထည့္ရိုက္ၾကတာ အေတာ္ကို မွားတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေရာဂါလား၊ ေဆးလား စဥ္းစားရတယ္။

တခ်ိဳ႕က ျမန္မာလိုေရးရင္း အသက္ကို အဂၤလိပ္စာလံုးေျပာင္းရိုက္ေနၾကတာ မ်က္စိထဲ အဆင္မေျပလွပါ။ ၁-၂-၃ ရွိတာပဲ။

ကြ်န္ေတာ္က လာသမွ်ေမးခြန္းေတြကို ေဖါင့္ေျပာင္း၊ စာစီ၊ သတ္ပံုျပင္ျပီးမွ ဖတ္၊ ဖတ္ျပီးမွ ေျဖရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က အလယ္တန္းအဆင့္ေက်ာင္းသားေတြ နားလည္ရလြယ္ေစေအာင္ ျဖစ္ႏိုင္သ၍ ပါဠိစာလံုးေတြ နည္းေစခ်င္တယ္။ မွန္ေနခဲ့တဲ့သတ္ပံုေတြကို ၁၉၉၁ ကစျပီး မွားေအာင္လုပ္ထားတာကိုလည္း ျပန္ျပီး တည့္မတ္ မွန္ကန္လာေစခ်င္တယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁-၆-၂၀၂၀