ေညာင္ကန္ရြာ
သားတေယာက္က သူ႔အေမ့ရဲ႕ရြာ ေညာင္ကန္ကို အလည္ေရာက္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ဘုတလင္ေရာက္တိုင္း ေညာင္ကန္ကို မေရာက္တာမရွိ။ ေဒၚျမျမေအးက ေမာင္ႏွမအရင္းမရွိ။ အေမရင္းကလည္း ငယ္ကတည္းကဆံုးလို႔ ေညာင္ကန္မွာေနတဲ့ သူ႔ေဒၚေလးေစာင့္ေရွာက္မႈေအာက္မွာ ၾကီးျပင္းခဲ့တယ္။
ေညာင္ကန္သူေဒၚေလးကလည္း ကြ်န္ေတာ္ ပုလဲမွာတာဝန္က်ကတည္းက အိမ္မွာလာေနေပးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို စစ္ေထာက္လွမ္းေရးကေန လာဖမ္းတဲ့ညမွာ ေဒၚေလးက ျခံတံခါးေသာ့ကို ခါးၾကားခ်ိတ္ထားရင္း အိမ္ကိုဝိုင္းထားသူေတြကို ေသာ့သြားယူဦးမယ္ ေျပာထားျပီး၊ ညစာစားေနတဲ့ ကြ်န္ေတာ့္ကို သတင္းလာေပးတာနဲ႔ စကၠန္႔ပိုင္းေလးအတြင္းမွာ ကြ်န္ေတာ္ ပုန္းေရွာင္ႏိုင္လို႔ လြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ႏိုဝဘၤာ ေဆာင္းတညမွာ ကြ်န္ေတာ့္ညစာ ပုလဲအိမ္မွာ က်န္ရစ္တယ္။
ေညာင္ကန္ေရာက္တိုင္း ယာခင္းထဲက အသီးအရြက္ေတြ ခူးဆြတ္ျပီး ေဒၚေလးခ်က္ေကြ်းတာစားခဲ့တာကို မေမ့ပါ။ ေဒၚျမျမေအး (တရြာလံုးက မတင္တင္လို႔သာေခၚၾကတယ္) အမ်ိဳးေတြက တအိမ္ျပီး တအိမ္ကေန ထမင္းေခၚေကြ်းေမြးတာေတြကို မေမ့။ ေညာင္ကန္ကိုသြား ထမင္းစားခ်င္ေသးတယ္။ ေညာင္ကန္မွာပြင့္တဲ့ စပယ္ပန္းကိုလည္း ေဒၚျမျမေအးက ပန္ခ်င္ရွာေပလိမ့္မယ္။ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂ဝ-၄-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment