Thermometer ဝိဇၨာပညာႏွင့္ သာမိုမီတာ
ႏွစ္မ်ိဳးလံုး မဟုတ္ပါ။ ဆရာဝန္မွန္ေပမယ့္ ေဆးခန္း-ေမြးခန္း-ခြဲခန္းေတြနဲ႔ ေဝးသြားရျပီ။
တခါကလည္းေရးမိေသးတယ္။ ခြဲဆရာဝန္လို႔။ တိုင္းျပည္ကေနထြက္ေျပးရေတာ့ ေဆးခန္းေလးနဲ႔ကင္းကြာ၊ လူနာေတြကို ခြဲခြါခဲ့ရတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းနဲ႔ပါ ေဝးကြာခဲ့ရတယ္။ ေဒလီေရာက္ေတာ့ ေဆးခန္းေလးဖြင့္ေသးတယ္။ အခုေတာ့ အဲဒီက ေဆးခန္နဲ႔ ေမြးခန္းကေနပါ ခြဲခြါရတာမို႔ ခြဲဆရာဝန္ျဖစ္ျပီလို႔။
စာေတြေရးျဖစ္တာ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ရွိမလားမသိပါ။ ဘေလာ့စေပၚေတာ့ ေရးျဖစ္တယ္။ ခုထိပုဒ္ေရ အတိုအရွည္ ငါးေထာင္ေက်ာ္ျပီ။ စာအုပ္ရယ္လို႔ကေတာ့ ႏွစ္အုပ္သာရွိေသးတယ္။ ဂ်ာနယ္ေတြမွာ ေဖၚျပတာ သိပ္မသိပါ။ အဲလိုေဆးပညာစာေရးတဲ့သူကို စာေရးဆရာ မေခၚထိုက္ပါ။
ကြ်န္ေတာ္က ငယ္ကတည္းက စာေရးဆရာဆိုတဲ့အလႊာကို အလြန္ေလးစားအားကိုးခဲ့တယ္။ အားက်တယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါ။ အားက်တာလို႔မေျပာခ်င္ေပမယ့္ သေဘာက်တာေတာ့ရွိတယ္။ ဆရာဝန္လည္းျဖစ္ျပီး ေအာင္ျမင္ထင္ရွားတဲ့ စာေရးဆရာေတြကို သေဘာက်တယ္။ မ်ားမ်ားစားစာေတာ့ မရွိပါ။ မ်ားမ်ားစားစား မသိလို႔သာျဖစ္ပါတယ္။ နာမည္ေတြ မထည့္ေတာ့ပါ။ မွန္းဆခ်က္လည္း မေပးၾကေစလိုပါ။
စာေရးသူတို႔၊ စာဖတ္သူ၊ စာေပဝါသနာရွင္ဆိုတဲ့အသံုး သံုးၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က တခါမွ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဲလို ကင္မြန္းမတတ္ပါ။ ေရးလည္းေရးတယ္၊ ဖတ္လည္းဖတ္တယ္၊ ဝါသနာလည္းပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က ႏိုင္ငံေရးထဲလုပ္ေနတာ ၾကာျပီ။ ကိုယ္တိုင္ေရာ မိသားစုနဲ႔ သားခ်င္းမိတ္ေဆြေတြပါ စစ္အစိုးရႏွိပ္စက္တာ ခံၾကရေပမယ့္ ႏိုင္ငံေရးအက်ဥ္းသားစာရင္း မေပါက္ပါ။ စာေရးတာမွာလည္း အဲတာလိုပဲ။ စာေပဆုရွိတာေတာ့ သိတယ္။ စာေရးဆရာစာရင္းဆိုတာမ်ိဳး မသိပါ။ ဆရာဝန္ကေတာ့ (ဆမ) နံပါတ္ရွိတယ္။ အမတ္ျဖစ္ခဲ့ေပမယ့္ ပါတီဝင္ကပ္ျပား သတိမထားမိေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးမွာေရာ စာေရးတာမွာပါ (ဆမ) နံပါတ္မ်ိဳး ရွိဦးေတာ့ ေလွ်ာက္ယူမွာမဟုတ္ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏွိမ္ခ်ေျပာဆိုတိုင္းက ရိုးသားမႈရွိတယ္ေျပာဘို႔ခက္တာမ်ိဳးရွိတယ္။ အသားလိုလို႔ အရိုးေတာင္းရွိတယ္။
ပညာဆိုတာ ပါရမီပါမွ ေပါက္ေျမာက္တယ္။ ဝိဇၨာပညာကိုတိုင္းစရာ သာမိုမီတာမရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပူခ်ိန္ ၉၈႕၆ တိတိ ရွိတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၇-၄-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment