Sense of Humor ရီစရာ တခါတခါေျပာ
၂။ ဒါမွဆရာ ႕႕႕ တခါတေလ သေရာ္စာ တင္ပါဆရာရ့ဲ။
၃။ ဆရာ ေနာက္တတ္တာပဲေနာ္။
Sense of humor ဟာသဉာဏ္နဲ႔ Satire သေရာ္စာမတူတဲ့အေၾကာင္းေလး တခါေရးဘူးတယ္။ Satire သေရာ္တာမွာ Criticism ေဝဖန္ကန္႔ကြက္တာပါတယ္။ ရွံဳ႕ခ်တာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ စာေရးတာမွာ တခါတခါဟာသေလးေႏွာတာကို သေရာ္စာလဲမေျမာက္ဘူးလို႔ အေျပာခံရဘူးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က သူမ်ားကို သေရာ္တာမ်ိဳးကိုမၾကိဳက္ပါ။ စစ္အုပ္စုကိုေတာင္ ခပ္ေထ့ေထ့သာေရးတယ္။ ေရးျပီးရင္ အားနာေနတတ္ေသးတယ္။
ရီစရာေျပာၾကတာမွာ အေႏွာင့္အသြားလြတ္တာမ်ိဳးဆို ပိုေကာင္းတယ္။ လူအမ်ားၾကားေအာင္၊ ဖတ္ႏိုင္ေအာင္ေျပာတာ၊ ေရးတာမ်ိဳးဆိုရင္ ခ်က္ေအာက္မေရာက္တာမ်ိဳးကသာ သင့္ျမတ္တယ္။ စိတ္ေဝဒနာသယ္ေတြနဲ႔ဆိုင္တဲ့ ထိထိမိမိျဖစ္တဲ့ ဟာသအမ်ားၾကီးရွိတယ္။ ငါကမွ နပိုလီယန္အစစ္ဆိုတဲ့ ဟာသကို ေျပာဘူးပါတယ္။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ စိတ္ေဝဒနာသည္ေတြကို ႏိွမ္သလိုေျပာတာ မေကာင္းဘူးလို႔ ယူဆလာပါတယ္။
ပညာဉာဏ္နည္းသူေတြက မွားလုပ္၊ လြဲေျပာတာကို ရီစရာလုပ္တာမ်ိဳးလဲ မသင့္ဘူး။ ျမန္မာစကား အနည္းအပါးသာ တတ္တဲ့ တိုင္းရင္းသူဆရာမေလးတေယာက္ ေဆးခန္းေရာက္ကာစမွာ စီနီယာေတြကို ဆီးစစ္တာသင္ေပးခိုင္းတယ္။ ဗိုလ္လိုလဲ ကြ်န္ေတာ္က သင္ေပးတယ္။ ျပီးမွ ေသခ်ာေအာင္ ျပန္ေမးပါတယ္။ ေအး ႕႕႕ အခုစစ္တာဘာလဲ။ သူေျဖတာက ေသးတဲ့ ႕႕႕႕႕။ ေနာက္ဆရာမအသစ္ေတြ ေရာက္ျပန္ရင္ အဲဒီနမူနာေလးေျပာျပတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရင္ဆရာမနာမည္ကို ထည့္မေျပာပါ။
စာသင္ေပးရင္း မျပင္းရေအာင္။ မွတ္မိေအာင္။ တျခားအရာေတြနဲ႔ ေခါင္းပူေနခ်ိန္မွာ ေပါ့ပါးသြားေအာင္ ေျပာေလ့ရွိပါတယ္။ ဖရင္းတေယာက္က မွန္ၾကိဳက္သူသီခ်င္း တင္ေတာ့ မွန္ဘဲၾကိဳက္ေနာ္လို႔ေရးလိုက္တယ္။ သူကနားလည္တယ္။ ေဒလီ ေဆးခန္းမွာတုန္းက ဗမာမဟုတ္တဲ့ ဆရာမေလးေတြကို ဘီးၾကိဳက္ကို ေျပာင္းျပန္ေဖၚေပးတာေတာင္ လိုက္မမီၾကဘူး။ သူထင္ေနတာက ၾကိဳက္ဘီးတဲ့၊ ျပီးၾကေရာ့။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၈-၄-၂ဝ၁၅
၂၈-၄-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment