Auto သံုးဘီးကားေပၚမွာ
ေဒလီမွာ လမ္းေတြကေတာ့ အေတာ္ၾကီးေျပာင္းလာ၊ ေကာင္းလာတယ္။ ဖလိုင္းအိုဗာေခၚတဲ့ ဆင့္ထပ္လမ္းေတြ ရွိလာတယ္။ မက္ထရိုေခၚတဲ့ အမ်ားသံုးရထားပို႔ေဆာင္ေရးစနစ္ရွိလာတယ္။ သစ္ပင္ေတြလဲ ပိုျပီးစိုစိမ္းလာတယ္။ ျမိဳ႕ရြာ ဖြံ႔ျဖိဳးေရးနဲ႔ ပတ္ဝန္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးဟာ ေဒလီအစိုးရအေပၚမွာ အမ်ားၾကီးမူတည္တယ္။ ဗဟိုအစိုးရမဟုတ္ပါ။ ဒါဟာ အာဏာခြဲေဝမႈနဲ႔ ဖက္ဒရယ္စနစ္ရ့ဲ အားသာခ်က္တခုျဖစ္တယ္။
ကားေတြက ဓါတ္ဆီကေန စီအင္ဂ်ီဓါတ္ေငြ႔ ျဖစ္လာတယ္။ သံုးဘီးကားေတြမွာ ကားချပမီတာေတြရွိလာတယ္။ ကားရဲ႕ အေရာင္အေသြးနဲ႔ ကားသမားေတြ အက်င့္စရုိက္ကေတာ့ မေျပာင္းပါ။
ေဒလီကိုေရာက္ကာစႏွစ္ေတြမွာ သံုးဘီးကားမစီးႏိုင္ပါ။ ေျခလ်င္နဲ႔ ဘတ္စ္ကားသာ အားကိုးရတယ္။ ဘတ္စ္ကားေတြက ဂိတ္စဂိတ္ဆံုးစီးမွ ၃ ရူးပီးသာေပးရတဲ့ေခတ္မွာ ေရာက္ပါတယ္။ ဒိေနာက္ေတာ့ ၄ က်ပ္ကား၊ ၅ က်ပ္ကားေတြက မ်က္စိေရွ႕မွာတင္ ေပၚလာတယ္။ အခုဘယ္ေလာက္ေပးရလဲမသိပါ။ ဘတ္စ္ကားမစီးျဖစ္တာ အေတာ္ၾကာျပီ။
အိႏိၵယမွာ လူစီးကားဆိုရင္လဲ ဒုတိယကမာၻစစ္ကတည္းကသံုးတဲ့ အမ္ဘေဇဒါကားကုိသာ ဝန္ၾကီးကစသံုးၾကတယ္။ ျပည္ပကေနသြင္းတဲ့ကားေတြနဲ႔ တျခားဖက္စပ္ထုတ္ကားေတြရွိလာတာ ဆယ္ႏွစ္မရွိေသးပါ။ အခုေတာ့ မေစဒီးစ္၊ ေအာ္ဒီ၊ ဘီအမ္ဒဘယ္ယူေတြ ေပါေနပါျပီ။
ကြ်န္ေတာ္ ေဒလီကိုေရာက္ျပီး ၆ လေလာက္ေနေတာ့ ဟီးရိုးစက္ဘီးေလးတစီး ဝယ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ သူတို႔ဆီမွာ စကူတာ ေခၚတဲ့ဆိုင္ကယ္က အလြန္႔အလြန္ေပၚျပဴလာျဖစ္တယ္။ အီတလီနဲ႔ ဖက္စပ္ထုတ္တာပါ။ ပံုကအေတာ္အတယ္။ ျမန္မာျပည္တုန္းက ဆူပါကပ္ဆိုင္ကယ္ေလးေတြကို လူၾကိဳက္မ်ားတဲ့ေခတ္မွာ ထြက္ခဲ့ရတာမို႔ ဒီမွာရွိတဲ့ စကူတာကို အလကားေပးလဲ မစီးဘူးလို႔ အနည္းဆံုးႏွစ္ခါေလာက္ေျပာမိတယ္။ ဆူပါကပ္နဲ႔ဆင္တဲ့ စပိဒ္ဆိုင္ကယ္ေလးေပၚလာေတာ့ တစီးဝယ္ျဖစ္ပါတယ္။ စီးရတာ မၾကာလိုက္ပါ။ ၂ဝဝ၂ ခုႏွစ္၊ ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔က ဆိုင္ကယ္မေတာ္တဆျဖစ္ရာကေန ဘယ္ေျခေထာက္တဖက္ က်ိဳးျပီးေနာက္မွာေတာ့ ကားေလးတစီး ျဖစ္ညွစ္ဝယ္ရပါေတာ့တယ္။ မိသားစုက ကြ်န္ေတာ့္ကို ဆိုင္ကယ္မစီးေစခ်င္ၾကေတာ့လို႔ပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ေနသူက ကားဝယ္ေတာ့ အျပစ္ေျပာၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္အရင္ ႏိုင္ငံေရးထဲကပဲ ကားဝယ္ျပီး စီးပြါးရွာေနသူေတြကိုေတာ့ ေျပာၾက၊ မေျပာၾက မသိလွပါ။
ျမန္မာျပည္တုန္းက ဆရာဝန္အလုပ္နဲ႔အသက္ေမြးတာမို႔ ကားတစီးေတာ့ရွိခဲ့ႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီကားနဲ႔ဘဲ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲကာလမွာ လယ္ကန္သင္းေတြကိုျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တယ္၊ ေတာင္ေပၚလမ္းေတြ တက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုး ျမန္မာျပည္က ေနထြက္ေျပးရေတာ့ ပုလဲကေန ဂန္႔ေဂါ၊ ေနာက္ ဟားခါးအထိ အငွားလိုက္ရဲတဲ့ကားမရွိလို႔ ကိုယ့္ကားေလးနဲ႔ကိုယ္သာ လာရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ပို႔ျပီးေနာက္ ကားကိုခ်က္ခ်င္းေရာင္းႏိုင္လိုက္လို႔သာ စစ္အစိုးရသိမ္းတာ မခံလိုက္ရပါ။
အဲဒီကားေရာင္းရေငြနဲ႔ ေဒလီမွာ ကားတစီးဝယ္တာပါ။ အခုေဒလီကေနထြက္မလာခင္ ျပန္ေရာင္းေတာ့ ဝယ္ေစ်းရဲ႕ ၅ ပံု၊ ၁ သာရတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ရဲ့ ဆရာဝန္လုပ္စဥ္ကရခဲ့တဲ့ေငြကို ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာသံုးႏိုင္ခဲ့တယ္။ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးမွာလဲ ဟိုသြားသည္လာ လုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုယ္ပိုင္ေဆးခန္းကိုလာျပီး ပိုက္ဆံေပးေဆးကုခဲ့ၾကတဲ့ လူနာေတြရဲ႕ ေကာင္းမႈသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူး။
ဒီတိုင္းျပည္ေရာက္ကတည္းက ကားမေမာင္းခ်င္ေတာ့ပါ။ သံုးဘီးလည္းမရွိ။ ေဆးခန္းလည္းမရွိ။ ႏိုင္ငံေရးလည္းမရွိ။ ျမန္မာျပည္နဲ႔ ေဒလီက ကြ်န္ေတာ့္လူနာေဟာင္းေတြ ေနေကာင္းၾကပါေစ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၅-၉-၂ဝ၁၄
၂၅-၉-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment