Farewell to Surgery ခြဲဆရာဝန္
မႏွစ္က တေယာက္ေမးတယ္။ ဆရာက ခြဲစိပ္လူနာေတြေရာ ကုသႏိုင္သလားဆရာ။ ခြဲေတာ့ ခြဲတတ္တယ္။ ခြဲလည္း ခြဲခဲ့တယ္။ အမ်ားၾကီးေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ အခုကမွ တကယ့္ခြဲဆရာဝန္ျဖစ္ေနျပီ။ ဘယ္လို႔လဲဆရာ ႕႕႕။
ဆရာဝန္ေတြ ဘြဲ႔ရျပီးေနာက္မွာ တေယာက္တမ်ိဳးျဖစ္လာၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လို ရတဲ့ဘြဲ႔ေလးတခုနဲ႔ အရိုးထုတ္ၾကရသူက မ်ားတယ္။ အဲလိုဆရာဝန္ေတြထဲမွာလည္း ေဆးကုတာအားသန္သူနဲ႔ ခြဲစိတ္တာမွာစိတ္ပါသူလို႔ မတူၾကျပန္ဘူး။ ကြ်န္ေတာ္က အစံုသုပ္လုပ္ပါတယ္။ ဓါးဆရာဝန္လို႔ နာမည္ေပးသူေတြက ေပးၾကတယ္။ ေဒလီမွာေနရတံုးက ယမုန္နာေဆးခန္းေလးမွာ ကေလးေပါင္း ၃၄၉ ေယာက္ကိုေမြးေပးလို႔ အိုဂ်ီလို႔မွတ္ၾကတယ္။ အမွန္က အိုျပီဆရာဝန္။
ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ျပည္ေျပးျဖစ္ရေတာ့ တိုင္းျပည္နဲ႔ေရာ၊ ျပည္တြင္းလူနာေတြနဲ႔ပါ ခြဲရေတာ့တယ္။ ဒါလဲ ရသေလာက္ေတာ့ လုပ္ေသးတယ္။ ထိုင္း-ျမန္မာနယ္စပ္ ေခ်ာင္းကေလးေဘးမွာ အစည္းအေဝးေတြတက္ရင္း ရွိတဲ့ပစၥည္းနဲ႔ မိုင္နာဆာဂ်ရီ လုပ္ေပးဘူးတယ္။ ထိုင္းႏိုင္ငံ မဲေဆာက္က ေဒါက္တာဆင္သီယာေမာင္ ေဆးခန္းေရာက္တိုင္းလဲ ခြဲစိတ္ခန္း ဝင္ေသးတယ္။ နယ္စပ္ ျမစ္ကမ္းနဖူးေပၚမွာရွိတဲ့ ကရင္ေဆးခန္းေလးမွာလဲ ခြဲစိတ္ေပးဘူးတယ္။ လူေတြစိတ္ဝင္စားၾကတဲ့ မအူပင္ေဆးရံုမွာ လူဥအုတယ္ဆိုတဲ့ ကိုယ္ဝန္လေစ့ေလာက္ၾကီးတဲ့ မ်ိဳးဥအိမ္အက်ိတ္ေရာဂါ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံ မီဇိုရမ္ျပည္နယ္မွာလဲ ျမန္မာရက္ကန္းသမားေတြကို ခြဲစိတ္တာအပါအဝင္ေဆးကုေပးတယ္။ မဏိပူျပည္နယ္၊ မိုးေရးမွာလဲ အဲလိုဘဲ။
ျမန္မာျပည္မွာတံုးက အစစအရာရာရွားပါးလြန္းလွတဲ့ ဆိုရွယ္လစ္ေခတ္ၾကီးထဲမွာ ဆရာဝန္ျဖစ္ရေတာ့ ခြဲစိတ္ကိရိယာေတြကို ကိုယ္ပိုင္စုေဆာင္းရတယ္။ တိုင္းျပည္ကေနထြက္ေျပးရေတာ့ ျပစ္ထားခဲ့ရတာက မိသားစု၊ ေဆြမ်ိဳး၊ မိတ္ေဆြ၊ မဲေပးသူေတြ အျပင္ အဲဒီခြဲစိတ္ကိရိယာေတြပါမို႔ ႏွေျမာလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ေဒလီေရာက္ေတာ့ ခြဲစိတ္လူနာေတြနဲ႔ ေတြ႔ျပန္တယ္။ လက္နက္သာရွိျပီး က်ည္ဆံမရွိျပန္လို႔ ခြဲစိတ္ကိရိယာေတြ ျပန္စုရျပန္တယ္။ သည္တခါလည္း ထားခဲ့ရျပန္ျပီ။
အခုတတိယႏိုင္ငံေရာက္ေတာ့ က်ည္ဆံေရာလက္နက္ပါ မရွိေတာ့ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ စိတ္မကုန္၊ လက္မတုန္ေသးပါ။ ဒါေပမဲ့ ခြဲစိတ္လူနာေတြနဲ႔ ခြဲစိတ္ကိရိယာေတြပါ အျပီးအပိုင္ခြဲခြါရေတာ့တဲ့ (ခြဲဆရာဝန္) ျဖစ္သြားပါျပီ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၁-၅-၂ဝ၁၅
Comments
Post a Comment