The visitors ေလ့လာေရးကိုေလ့လာျခင္း

လႊတ္ေတာ္နားေနခ်ိန္မွာ ကိုယ္စားလွယ္ေတြ ျပည္ပခရီးေတြ ထြက္ေနၾကတယ္။ ျပည္ပ ခရီးစဥ္ေတြမွာ မပါရသူေတြက ကိုယ့္မဲဆႏၵနယ္ေျမကို သြားၾကမယ္။ ကိုယ္ေနတဲ့ေနရာနဲ႔ အေရြးခံတာက တျခားစီ ျဖစ္ေနရင္ တမင္တကာ သြားၾကရမယ္။ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္း လ်ာထားရာမွာ ေဒသခံကို ဦးစားေပးပါဆိုတဲ့ လမ္းညႊန္မူက ေနရာတိုင္းလိုလိုမွာ လူႀကိဳက္ မ်ားပါတယ္။ တျခားႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အဲလိုပဲ။ ဒါေပမယ့္ ႁခြင္းခ်က္ဆိုတာ ရွိစျမဲပါ။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ဦးရဲထြန္းကေန သူတို႔ က်ားျဖဴပါတီက လာမယ့္ ၂ဝ၁၅ အတြက္ ကိုယ့္နယ္က လူကိုသာ ေရြးေစဖို႔ မူခ်ထားတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီရဲ႕ မူကိုေတာ့ အျပင္မွာေနတဲ့ က်ေနာ္ကပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ပါတီဝင္မဟုတ္သူကိုပါ ပါတီကေန ေရြးခ်ယ္ခြင့္ေပးမယ္လို႔။

ဒီလို အျပန္အလွန္စကားကို (အင္ဒီယာနား) မွာေျပာၾကတာပါ။ မၾကာေသးခင္ကပဲ ျပည္ပခရီးထြက္ၾကသူေတြထဲက တစုရဲ႕တဝက္နဲ႔ ေတြ႔ဆံုစကားေျပာခြင့္ၾကံဳခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီ အဖြဲ႔ခြဲကို သမီးအိမ္မွာ ညေနစာ ေကြ်းေမြးဧည့္ခံဖို႔ အခြင့္ၾကံဳလို႔ပါ။ ေနာက္အဖြဲ႔ခြဲတခုက တျခားအခန္႔ ရွိတယ္တဲ့။ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးက ၂ ဦး၊ အန္အယ္လ္ဒီက ၂ ဦးနဲ႔ အက္စ္အန္ဒီပီက ၁ ဦး ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ ၅ ဦးနဲ႔ ၁၉၉ဝ လူေဟာင္း က်ေနာ္တို႔ ေတြ႔ၾကတာကို ၆ ပြင့္ဆိုင္ေတာ့ ေျပာမရပါ။ က်ေနာ္တို႔က ပခံုးခ်င္းကပ္ထိုင္ၾကပါတယ္။

က်ေနာ္က ျပည္ပမွာ ေနရေပမယ့္ ျပည္တြင္းမွာ ေန႔တဓူဝဘာျဖစ္ေနသလည္းကို နားေထာင္မေနတဲ့ေန႔ရယ္လို႔ မရွိပါ။ ရက္ေပါင္း ၉ဝဝဝ ေလာက္ရွိပါၿပီ။ တိုင္းျပည္က ထြက္ရကာစမွာ လိႈင္းတိုေရဒီယို တခုတည္းသာ ဆက္သြယ္ေရး နည္းလမ္း ရွိတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးအဖြဲ႔ႀကီး ေသာင္းက်န္းတဲ့ကာလေတြမွာ ျပည္တြင္းျပည္ပ ဆက္သြယ္ေရးဟာ အသက္နဲ႔ ရင္းလုပ္ရတဲ့ တာဝန္ ျဖစ္တယ္။ ေပးဆပ္လိုက္ရတာေတြ ရွိတယ္။ ကြယ္လြန္သူ အန္အယ္လ္ဒီပါတီက ကေလးၿမိဳ႕နယ္ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္အမတ္ ဦးဒိုေထာင္းက က်ေနာ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ စာေရးၾကလို႔ ေထာင္ ၇ ႏွစ္က်ခံသြားရတယ္။ တႏြယ္ငင္တစင္ပါ တျခား အမတ္ ၃ ေယာက္လည္းပါသြားတယ္။

တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ေတာ့ အနားကပ္လာၿပီလို႔ ေျပာႏိုင္လာပါတယ္။ အတြင္းထိလည္း ႏိႈက္ဖို႔ရာ လက္လွမ္းမီစျပဳလာၿပီ။ ေဒလီမွာေနရတုန္း ျမန္မာျပည္က ဘုရားဖူးေတြနဲ႔ ေဆးလာကုသူေတြသာလာၾကတာ မ်ားတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ျမန္မာျပည္က လာၾကသူ မွန္သမွ် က်ေနာ္ကို ေရွာင္ၾကရတယ္။ ဟိုတခ်ိန္က အနာႀကီးေရာဂါသည္ေတြကို ရြာျပင္ ထုတ္ထားၾကၿပီး၊ သူတို႔အနားလည္း လူမကပ္ရဲၾကသလိုေပါ့။ က်ေနာ္နဲ႔ ေတြ႔တာကို ေထာက္လွမ္းေရးက သိရင္ အလုပ္ျပဳတ္ၾကမွာ စိုးရိမ္ၾကရလို႔ပါ။ အခုေတာ့ HIV ေတြကိုလည္း မခြဲျခားပါ။

၁၉၉ဝ တုန္းက အန္အယ္လ္ဒီမွာ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေရြးခ်ယ္ရာမွာ ျပႆနာေတြ တကယ္ရွိခဲ့တယ္။ ဗဟိုခန္႔ဆိုတဲ့အသံုးဟာ မဆလ ေခတ္အေမြကုိ ရယူသလိုပဲ။ မေက်နပ္သူေတြက တသီးပုဂၢလ လုပ္ၾကရေတာ့ မဲေတြျပားၿပီး တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ တစညပါတီက အေခ်ာင္ အႏိုင္ရသြားခဲ့တယ္။ ၂ဝ၁၂ ခုႏွစ္ ၾကားျဖတ္မွာေတာ့ ေဒသခံမဟုတ္တဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေလာင္းေတြက အမ်ားစုလို႔ ေျပာရမယ္။ ေဒၚစုကိုယ္ကိုင္က စတယ္ မဟုတ္ပါလား။ က်ေနာ္နယ္ေဟာင္း ပုလဲကို ၁၉၉ဝ ဝက္လက္ၿမိဳ႕နယ္အမတ္ ေဒၚခင္စန္းလိႈင္က လာအေရြးခံရတာ ျဖစ္လာတယ္။ တရက္တည္းတခ်ိန္တည္းမွာ လာဖမ္းေတာ့ က်ေနာ္ကလြတ္ေျပး၊ သူက အဖမ္းခံခဲ့ရတဲ့ ေဒါက္တာေဇာ္ျမင့္ေမာင္လည္း အမရပူရကေန ေက်ာက္ပန္းေတာင္သြား အေရြးခံရတယ္။

အခု စကားဝိုင္းမွာပါတဲ့ ဦးေအာင္ၾကည္ညြန္႔လည္း အရင္မြန္ျပည္နယ္ေခ်ာင္းဆံုကေန ေတာင္တြင္းႀကီးေရာက္သြားရတယ္။ သူနဲ႔ ပါတီတြင္း စကားေတြေျပာ ျဖစ္ၾကတယ္။ ၂ဝ၁၅ မွာ ဘယ္သူေတြ အေရြးခံၾကမလည္း။ အေရြးခံခ်င္သူေတြက မ်ားေနတယ္တဲ့။ အေရြးခံေစခ်င္သူမ်ိဳးကေတာ့ ျငင္းေနတာလည္းရွိတယ္တဲ့။ ဆရာဝန္တေယာက္နာမည္ ေျပာျပတယ္။ က်ေနာ္ကလည္း အလားတူပဲ နယ္ကအေရြးခံေစခ်င္သူနဲ႔ က်ေနာ္ကလည္းသေဘာတူတဲ့ ဆရာဝန္တေယာက္က ျငင္းေနေၾကာင္း ေျပာပါတယ္။

ဒီတခ်ည္မွာ တမ်ိဳးလုပ္စရာအေၾကာင္း ရွိလာပါတယ္။ ပါတီဝင္မဟုတ္သူကိုလည္း ပါတီကိုယ္စား အေရြးခံေစမယ္ဆိုတာ ဗ်ဴဟာအရ မွန္ပါတယ္။ မိတ္ေဆြျဖစ္လာတဲ့ အက္စ္အန္ဒီပီ ကအမတ္က ေဖ့စ္ဘြတ္ကေန အန္အယ္လ္ဒီထဲမွာ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့သူေတြ မ်ားေစခ်င္တယ္လို႔ ေရးပါတယ္။ နယ္တနယ္ကဆရာဝန္တဦးအေၾကာင္း စကားစပ္မိၾကရင္း ေျပာျဖစ္သြားတာပါ။ အဲတာလည္း မျငင္းပါ။ က်ေနာ္ျမင္တာက ၂ဝ၁၅ မွာ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ ေနရာအေရအတြက္က ပိုအေရးႀကီးတယ္။ အန္အယ္လ္ဒီမွာ ႏိုင္မယ့္သူေတြက ၿပိဳင္ၾကေစခ်င္တယ္။ ပါတီနာမည္နဲ႔ အေရြးခံသူတိုင္းအႏိုင္ရေရး အေဝးကေန ကူညီမယ္။ ဘာလို႔ မႏိုင္ရမွာလည္း။

အာဏာရ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးပါတီထဲမွာ ႏွစ္ပိုင္းျဖစ္ေနသလားဆိုတာကို မီဒီယာက ေစာေၾကာေနတာ ၾကာၿပီ။ (ဆတ္ခ်္ဖိုင္းယား) ပစ္ၾကည့္တာကေန စပါတယ္။ အဲဒီပါတီဝင္ေတြ ကိုယ္တိုင္က ျငင္းၾကတဲ့သူေရာ၊ ဟုတ္တယ္လို႔ ေျပာသူေရာ ေတြ႔ရပါတယ္။ အေမရိကန္ႏိုင္ငံ အင္ဒီယာနာပိုးလစ္ကို ေရာက္လာတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံက ေလ့လာေရးအဖြဲ႔ထဲမွာ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳဳးအမတ္ ဦးတင္ေမာင္ဦးကေတာ့ (ေအာ့ဖ္သရက္ေကာ့) ေျပာတာလားလို႔ေတာ့ မေမးမိပါ။ တကယ္ဟုတ္ပါတယ္တဲ့။ အေမရိကန္ကို ေရာက္ေနၾကတဲ့အဖြဲ႔နဲ႔ ေနာက္လာၾကအုန္းမယ့္အဖြဲ႔ ၂ ခုကိုၾကည့္လိုက္ရင္ ဗိုလ္မွဴးႀကီးေဟာင္းေျပာတာ မွန္ေနတယ္။

ေမလမကုန္ခင္မွာ (ယူအက္စ္-ျမန္မာ အင္ေဂ့ခ်္မင့္ ကြန္ဖရင့္) တခုကို IUPUI (အင္ဒီယာနာပိုးလစ္ ပူဂ်ဴး) တကၠသိုလ္မွာ လုပ္ပါလိမ့္မယ္။ အဲဒီကိုလာမယ့္ ပုဂၢိဳလ္ေတြစာရင္းကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အစုိးရအုပ္စု ျဖစ္ေနတာ ေတြ႔ရတယ္။ လက္ရွိ ေရာက္ေနတာက လႊတ္ေတာ္အုပ္စု။ အစိုးရနဲ႔ လႊတ္ေတာ္။ သေဘာသဘာဝအရ မတူၾကေပမယ့္ မူလဘူတ တူၾကတယ္။ ၾကံခိုင္ေရးက လာၾကသူေတြခ်ည္း ျဖစ္လို႔ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဦးသိန္းစိန္နဲ႔ ဦးေရႊမန္း ႏွစ္ျခမ္းျဖစ္တယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲၿပီးလို႔ ၾကံ့ခိုင္ေရးပဲ အစိုးရဖြဲ႔ႏိုင္ရင္ေတာ့ အစံုလိုက္ အသစ္ျဖစ္လာစရာ ရွိေနပါတယ္။ ဒိုင္းဝန္ထက္ေတာ့ မကဲေကာင္းပါရ့ဲ။
ေနာက္ပြဲကို ဝါရွင္တန္ေန ျမန္မာသံအမတ္ႀကီး၊ သံရံုးစီးပြားေရးတာဝန္ခံတို႔က ဒုိင္ခံ ေျပာၾကမယ္။ အေမရိကန္၊ ၾသစေၾတးလ်က တာဝန္ရွိသူေတြနဲ႔ ဥေရာပျမန္မာရံုးကလည္း ေျပာၾကမယ္။ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ရဲ႕ ဗီဒီယိုမိန္းခြန္းနဲ႔ စမွာတဲ့။ ဒါဆို ဘာလည္း စဥ္းစာေနၾကပါလိမ့္မယ္။ က်ေနာ္ေတာ့ မအံ့ၾသမိပါ။ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးဟာ ေတြးစရာေတြနဲ႔ ေနခဲ့ရတာ ၾကာလွၿပီ မဟုတ္ပါလား။ ေဒၚစုကို အသံုးခ်တာလား၊ ေဒၚစုက အသံုးခ်ခံတာလား ေတြးတာက တိမ္ပါမယ္။ ဘယ္သူမွ ညံ့ၾကတာ မဟုတ္လို႔ ေတြးတဲ့သူက ညံ့လို႔မရပါ။

ညြန္႔ေပါင္းအသံထပ္ထြက္တာတယ္။ အဲတာလည္း ေဒၚစုကေန ေရြးေကာက္ပြဲကို သပိတ္ေမွာက္မလိုလို ေျပာသလိုမ်ိဳးနဲ႔ မကြာပါ။ က်ေနာ္ေတာ့ အမဲသားနဲ႔ ဝက္သား ေရာခ်က္တာ ၁၉၉ဝ ဇိုမီးအမတ္အိမ္မွာ တခါပဲ စားဖူးတယ္။

ျမန္မာကိုယ္စားလွယ္အဖြဲမွာ ၁၂ ဦး ပါတယ္။ က်ေနာ္ေနထိုင္ရာၿမိဳ႕ကေန တက္ဆပ္စ္ျပည္နယ္ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဒါးလပ္စ္ကို ဆက္သြားၾကတယ္။ ညေရာက္ေတာ့ ဦးရဲထြန္းက သူ႔ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ တင္လိုက္ပါတယ္။ သူတို႔အားလံုးကို ဂုဏ္ထူးေဆာင္ ၿမိဳ႕ေတာ္သားအျဖစ္ ဒါးလပ္စ္ၿမိဳ႕ေတာ္ဝန္ကေန အသိအမွတ္ျပဳစာေတြ ေပးသတဲ့။ ဒါနဲ႔ (ကြန္မင့္) ကေန ျပန္ေရးလိုက္ပါတယ္။ ေအးဗ်ာ ႕႕႕ က်ေနာ္ နယူးေဒလီမွာ ၂၄ ႏွစ္ၾကာခဲ့တာ ဘာမွမရဘူး။ ခင္ဗ်ားတို႔က ၂၄ နာရီအတြင္း ရတယ္၊ ကြာပလို႔။

ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံႀကီး ၂ ခုက မတူၾကပါ။ စစ္တပ္ဦးစီးသမားေတြက ေန႔ခ်င္းၿပီး ဒီမိုကေရစီရၿပီတဲ့။ ႏိုင္ငံသားေတြအဖို႔မွာေတာ့ အခက္အခဲေတြ၊ ဒုကၡေတြဟာ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ၾကာ ေလအံုးမည္ မသိပါ။ အစိုးရသစ္ ၄ ႏွစ္ဆိုတာ က်ေနာ္ အိႏၵိယကို ေရာက္ကာစလို ေက်ာက္တူး၊ ဝါးခုတ္၊ ရရာအလုပ္လုပ္ခဲ့ၾကရသလိုပဲ။

ျမန္မာအစိုးရကေန အေမရိကန္ ေလာ္ဘီ ငွားတဲ့သတင္းနဲ႔ အေမရိကန္ကို ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရးနဲ႔ ပြဲစားေတြ လာေနၾကတဲ့ သတင္းက ဆက္ေနတယ္။ က်န္းမာေရးစာေတြလည္း ေရးေနတာမို႔ ျမန္မာျပည္က ေရာဂါေတြ ေဝဒနာေတြအေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ အေမရိကမွာ အသည္းေရာင္ (စီ) ေဆး (ဆိုဗယ္လ္ဒီ) တျပားကို ေဒၚလာ ၁ဝဝဝ ေပးရၿပီး၊ ၁၂ ပတ္စာ ေဒၚလာ ၈၄ဝဝဝ ကုန္တာမို႔ ျမန္မာအစိုးရကေန (ပိုဒက္စတာ) ကို ေပးရတဲ့ေငြဟာ အသည္းေရာင္ (စီ) လူနာ ၁ဝ ေယာက္စာနဲ႔ ညီတယ္။ ဆင္ပါးစပ္ႏွမ္းပက္သေလာက္ေတာ့ ျမန္မာအစိုးရ အက်ိဳးရပါလိမ့္မယ္။ လာမယ့္ေရြးေကာက္ပြဲမွာ ျပည္ခိုင္ၿဖိဳးဆင္ျဖဴေတာ္ပါးစပ္ထဲ ဘယ္ေလာက္ခြံေကြ်းၾကမလည္း။

အေမရိကန္က ေကာင္းတဲ့နမူနာေတြကို အလည္လာၾကတဲ့ ကိုယ္စားလွယ္ေတာ္ေတြကေန ယူေဆာင္သြားႏိုင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းတဲ့ လႊတ္ေတာ္အျဖစ္ ေျပာင္းႏိုင္ၾကပါေစ။ ေကာင္းတဲ့အစိုးရေျပာင္းဖို႔ကေတာ့ မဲေပးၾကမယ့္သူမ်ားကေန အန္အယ္လ္ဒီကို မိုးဦးက်ႏွမ္းခင္းမွာ ႏွမ္းက်ဲပက္သလိုမဲေပးေပးၾကမွသာ ရႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ