Tea shop လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ အေဝးကေနအတူထိုင္
မံုရြာေန အထက သူငယ္ခ်င္းဆီကပါ။ ဆယ္တန္းေက်ာင္းသားျပန္ျဖစ္ေရာ။ အထကမွာေနတံုးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ မထိုင္ျဖစ္သေလာက္ပါ။ ေဆးမန္းမွာေတာ့ တေန႔အနည္းဆံုးႏွစ္ေခါက္၊ မဂၤလာလမ္းက ေအးစန္းမွာထိုင္ျဖစ္ၾကတယ္။ အိႏၵိယေရာက္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္လိုက္ရွာပါတယ္။ ရွားလိုက္တာ။ လမ္းေဘးမွာ ေက်ာက္တံုး ရွိရင္ေတာ့ ထိုင္ေသာက္၊ မရွိရင္ေတာ့မတ္တပ္ေပါ့။ ဝါရွင္တန္ဒီစီကိုအလည္ေရာက္စဥ္က စတားဘခ္မွာ ေနရာက်က်နနေတာ့ရွိပါရဲ႕ ေစ်းကၾကီးလိုက္တာ။
မံုရြာကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ေရာ မႏၲေလးေဆးေက်ာင္းကသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ပါ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာထိုင္ခ်င္ေသးတယ္။ ခုအရြယ္ေတြနဲ႔ ခုအေျခအေနမွာ ဘာေတြေျပာျဖစ္ၾကမလည္း။ မံုရြာသူငယ္ခ်င္းေတြက ကြ်န္ေတာ္တင္တဲ့ ပို႔စ္ေလးေတြကို ထည့္ေျပာၾကသတဲ့။ လူတိုင္းမွာ ဝါသနာအထံု တေယာက္တမ်ိဳးစီ။ သင္ယူတတ္ေျမာက္တဲ့ပညာကလည္း မတူၾကပါ။ အသက္ရတဲ့အခါ အသက္ေမြးမႈေတြ ကြဲျပားၾကတယ္။
ေျပာင္းမသြားပဲ တူတယ္ဆိုတာလည္းရွိတယ္။ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္မႈနဲ႔ ေနာက္တခု။ ကြ်န္ေတာ့္ေရးေရးေနတဲ့ ပို႔စ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔မွာတူၾကတာက စိတ္ေကာင္းေမြးၾကတယ္။ အျပဳသေဘာေတြးၾကတယ္။ ဆက္ဆံေရးေႏြးေထြးၾကတယ္။ မဲေပးမွာလည္း ေမးေနစရာမလိုဘူးေပါ့။
ျမန္မာျပည္ကေနပို႔လိုက္တဲ့ လက္ဖက္ေျခာက္ေကာင္းေကာင္းေလးနဲ႔ ေရေႏြးၾကမ္းတခြက္ေသာက္လိုက္ပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၈-၁ဝ-၂ဝ၁၅
Comments
Post a Comment