ေရွးစကားေတာ့ မဟုတ္ပါ
ကြ်န္ေတာ္ဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့ ၁၉၇၂ ခုႏွစ္။ အလုပ္ရေတာ့ ေနာက္တႏွစ္။ အဓိ႒ာန္ထားတာေတာ့ မရွိပါ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ကတည္းက ရဟန္းေတာ္ေတြနဲ႔ သီလရွင္ေတြဆီက ေဆးကုရတဲ့အခေၾကးေငြ မယူပါ။ ျဖဴစင္တဲ့ ေခြ်းနည္းစာက ရသမွ်ေတာ့ ယူခ်င္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ တြန္႔တိုမႈမရွိ၊ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကိုျပင္ဘို႔လည္း တခါမွ စိတ္ကူးထဲမေပၚ။ အစိုးရဆရာဝန္လုပ္သက္ (၁၅) ႏွစ္တိတိတာ သာသနာ့တာဝန္ ထမ္းေဆာင္ေနၾကတဲ့ပုဂၢိဳလ္ေတြကို အခမဲ့သာ ေဆးကုေပးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီေခတ္ကာလမွာ သကၤန္းေရာင္ျမင္တာနဲ႔ ဘယ္ေက်ာင္းတိုက္ကလည္း၊ ဘယ္ကိုယ္ေတာ္လည္း၊ စူးစမ္းေနစရာမလို။ လူေတြကေန ရိုေသသမႈ အျပည့္ရွိၾကတယ္။ သီလရွင္ေက်ာင္းေတြမွာဆိုရင္ သန္႔ရွင္းသပ္ရပ္ျပီး ေအးခ်မ္းတယ္။ ညေန ေဆးခန္းပိတ္တာနဲ႔ စစ္ကိုင္းေတာင္ရိုးက ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းေတြ၊ သီလရွင္ေက်ာင္းေတြကို ကားနဲ႔၊ ျမင္းလွည္းနဲ႔သြားျပီး ေဆးကုေပးရတာ စိတ္ျငိမ္းခ်မ္းတယ္။
အဲဒီေခတ္နဲ႔ ကေန႔ေခတ္ မတူေတာ့ဘူးလား။ မသိပါ။ မႏွစ္က အဲလိုေရးခဲ့တယ္။ ျပည္တြင္းတေခါက္ေရာက္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာေရးတာေတြေလာက္ မဆိုးတာေတြ႔ခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔လူမ်ိဳးက အဆိုးေနာက္လိုက္သူ မမ်ားလွပါ။ ျပင္ရဲၾကတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၆-၆-၂ဝ၁၇
၂၆-၆-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment