Mean world syndrome မီဒီယာေရာဂါ မကုတတ္ပါ

ကြ်န္ေတာ့္ပို႔စ္တခုျဖစ္တဲ့ ျခင္ေဆးဆရာဝန္ ျခင္ကိုက္ခံရျခင္းထဲမွာ အေရးအသားက မီဒီယာအဆင့္ရွိတယ္။ ျပစ္ျပစ္ႏွစ္ႏွစ္ရွိတယ္။ ပက္ပက္စက္စက္ႏိုင္တယ္လို႔ေရးခဲ့တာကို အခုစာရေတာ့ နည္းနည္းျပင္လိုက္ပါတယ္။

Phyu Nwe Nwe Htun ဆရာစာထဲမွာ အေရးအသားက မီဒီယာအဆင့္ရိွတယ္။ ျပစ္ျပစ္နွစ္နွစ္ရိွတယ္။ ပက္ပက္စက္စက္ နိုင္တယ္ ဆိုတာေလးေတြ႔မိလို႔ မီဒီယာသမားတစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သမီးအေနနဲ႔ ရွင္းျပခ်င္လာပါတယ္ရွင္။ သမီးတို႔နိုင္ငံမွာ မီဒီယာသမားအတုက အစစ္ထက္မ်ားပါတယ္။ စံုစမ္းသိရသေလာက္က ေထာင္ထဲမွာ သတင္းစာပညာ သင္ယူခြင့္ ရခဲ့တာေတြလည္း ရိွေနတာေတြ႔ရပါတယ္။ သူတို႔ဟာ အက္သစ္ေတြကို အကုန္ခ်ိဳးေဖာက္ေလ့ရိွၾကျပီး အမ်ားျပည္သူကို မီဒီယာသမား (သတင္းေထာက္) ေတြဆိုရင္ အယံုအၾကည္ကင္းမဲ့ေအာင္၊ ေၾကာက္ေအာင္၊ အထင္ေသးလာေအာင္၊ မကူညီပဲသံသယဝင္ေနေအာင္၊ အဓိကရည္ရြယ္ျပီး သတ္လ်ိဳေသြးခြဲလာတာကိုလည္း ေတြ႔ရပါတယ္။ သတင္းသမား အခ်င္းခ်င္း ဝင္ေငြကြာဟခ်က္မ်ားလို႔ ပညာအရည္အခ်င္းအနည္းအမ်ားဟာ သမီးတို႔ သတင္းသမား (မီဒီယာ) ေတြကို စိတ္ဝမ္းကြဲေစတဲ့ အဓိကအခ်က္ေတြျဖစ္ေနပါတယ္ဆရာ။ သမီးတို႔ျပည္တြင္းမွာ အရည္အခ်င္းျပည့္မီွလာရင္ အလုပ္ခန္႔မယ့္တိုက္က လစာေကာင္းေကာင္းမေပး လိုအပ္တဲ့ပစည္းကိရိယာမေပးပါဘဲ ကိုယ့္မိဘဝယ္ေပးထားတဲ့ ဖုန္းေလးကိုသာ အသံဖမ္းစက္လုပ္ရ ကင္မရာလုပ္ရနဲ႔ အင္မတန္မ်က္နွာငယ္ရပါတယ္။ သူမ်ားတိုက္ေတြကေပးထားတဲ့ ကင္မရာေတြ ရေကာ္ဒါေတြမရတဲ့သတင္းသမားေတြကို အခ်င္းခ်င္းကလည္း ေဖးမေလ့မရိွပါဘူး။ အခုလို မူမမွန္တဲ့စာေတြ ေရးျပီး ဆရာ့လိုဆရာကို ေစာ္ကားလိုက္သလို သမီးတို႔လို မီဒီယာသမားေတြကိုပါ ပံုဖ်က္ေစာ္ကားေနတာပါဘဲဆရာ။ ဇီကာဗိုင္းရပ္စ္ မကူးပဲ ဦးေနွာက္ေသးေသးနဲ႔ အေယာင္ေဆာင္ မီဒီယာေတြက သမီးတို႔နိုင္ငံရဲ႕ အနာဂတ္မွာ အစြမ္းကုန္ ျခယ္လွယ္ဖို႔မ်ိဳးစံုယုတ္မာေနတာပါဆိုတာကို ဆရာ့ကို သိေစခ်င္ပါတယ္ရွင္။ ေလးစားစြာျဖင့္ - ျဖဴမာပိုင္ (ရုပ္သံ သတင္းေထာက္ - Zoomin.TV Netherlands)

ေဆာရီး။ အခုလို စနစ္တက်ေထာက္ျပတာအတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ စာကိုျပင္လိုက္ပါမယ္။ ဆရာလည္း မီဒီယာ နာမည္တပ္ထားသူတခ်ိဳ႕နဲ႔ မတည့္ပါ။ တခ်ိဳ႕က ဆရာၾကီးေတြ၊ သမာၻရင့္ေတြပါ။ လူရြယ္ေတြအတြက္ လမ္းလြဲသြားမွာ အေတာ္စိုးရိမ္တယ္။ ဘယ္ပညာမဆို ဦးေႏွာက္တခုတည္းနဲ႔ (ပညာ၊ သမာၻ၊ ဘြဲ႔) လုပ္တာမ်ိဳးကို  သေဘာမတူပါ။ စိတ္ထားေစတနာ (ႏွလံုးသား) ပါသူဆိုရင္ ပညာအရည္အခ်င္း မျပည့္စံုေသးလည္း အားေပးပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္ ကိုယ္ပိုင္စည္းကမ္းကေတာ့ မီဒီယာမွန္ရင္ ရန္မျဖစ္နဲ႔။ ကိုယ္ပဲခံရမယ္။ စာအုပ္ဖတ္ျပီး သိတာမဟုတ္ပါ။ ခံခဲ့ရတာေတြမ်ားလို႔ပါ။ အေမႊးအေတာင္မစံုပါေစ၊ (ပရီေဒတာ) ျဖစ္ျဖစ္ ရန္သြားမျဖစ္နဲ႔။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္မွာေတာ့ အဲလို ကိုယ့္စည္းကမ္းနဲ႔သာေနခဲ့လို႔ မခံရဘူးထင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိႈခင္းထက္ၾကီးမားတဲ့ မီဒီယာကိုေတာ့ အခင္းအစပ္ေလာက္သာ လက္လွမ္းမီပါတယ္။

အႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္အတြင္း ျပည္ပဒီဒီယာမွာ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္သာမကာ ပါးစပ္အဟခိုင္းစရာမလိုပဲ အူအေခြ ေရတြက္ႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူလို႔ေျပာတာနဲ႔ တန္းသိပါတယ္။ သူမ်ားတိုင္းျပည္က မီဒီယာသမားေတြနဲ႔လည္း သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အိႏၵိယမွာ မီဒီယာအကုန္နဲ႔ အျမဲထိေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ သတင္းစာ၊ ပံုႏိွပ္၊ အြန္လိုင္း။ တီဗြီဆိုရင္ ပုဂၢလိကသာမက (ရာဂ်ာဆာဘား) အထက္လႊတ္ေတာ္နဲ႔ပါ မိတ္ေဆြျဖစ္တယ္။ လန္ဒန္အေျခစိုက္၊ ဒိုဟာအေျခစိုက္၊ ဆစ္ဒနီအေျခစိုက္ မီဒီယာေတြနဲ႔လည္း အၾကိမ္ေပါင္းမနည္းခဲ့ပါ။ သူတို႔တေတြနဲ႔ေတာ့ အဆင္ေျပတယ္။ သူတို႔က ဒီမိုကေရစီဖက္မွာေနၾကလို႔ပါ။ ျမန္မာမီဒီယာထဲက တခ်ိဳ႕တေလနဲ႔ေတာ့ အဆင္မေျပခဲ့ပါ။ သူတို႔ဒီမိုကေရစီနဲ႔ ကြ်န္ေတာ့္ဒီမိုကေရစီ မတူၾကလို႔ပါ။ မတူတာ ေျပာတာပါ ကြ်န္ေတာ့္ဟာက ပိုေကာင္းတယ္လို႔မေျပာပါ။

ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ တခ်ိန္ကတကယ္လုပ္ခဲ့သူေတြတခ်ိဳ႕ဟာ တခ်ိန္မွာ ျခံခုန္သြားၾကတယ္။ ကိုင္းကူးသြားၾကတယ္။ မီဒီယာသမားခ်ည္းသာ ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ႏိုင္ငံေရးထဲဆက္လုပ္ေနသူေတြနဲ႔ ပညာရွင္ဆိုသူေတြလည္း အတူတူပါပဲ။ အတတ္ပညာမွာေတာ့ ေျပာစရာမရွိပါ။ အတည့္မသံုးၾကတာ ႏွေျမာစရာေကာင္းလွတယ္။

Mean world syndrome ဆိုတာရွိတယ္။ သုေတသီ George Gerbner (ေဂ်ာ့ ဂါဘနာ) ရဲ႕အသံုးပါ။ အမ်ားၾကည့္တဲ့ မီဒီယာမွာ အၾကမ္းဖက္မႈေတြလႊမ္းမိုးေနလို႔ ၾကည့္ရသူေတြကေန ကမာၻၾကီးဟာ တကယ့္ကိုေၾကာက္စရာေကာင္းတယ္လို႔ အမွန္ထက္ကဲလြန္ျပီး ထင္ျမင္ေစတယ္လို႔ ေထာက္ျပတာပါ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၄-၂-၂ဝ၁၆