စာဆိုေတာ္ေန႔ ေပၚေပါက္ရပံု – ဦးဟိန္

ရွာေဖြေပးပို႔သူ – ကိုေဌး (နတ္ေမာက္)

သူ႔ကၽြန္ဘဝမွ လြတ္ေျမာက္ေရးလႈပ္ရွားမႈတြင္ စာေပအႏုပညာရွင္တုိ႔သည္ကေလာင္ထမ္း၍ စြမ္းစြမ္းတမံပါဝင္ခဲ့ၾကသည္။ မ်ိဳးခ်စ္စာဆို အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖ၊ ရာဇဂု႐ုဆီးဘန္းနီဆရာေတာ္၊ စံုနံ႔သာၿမိဳင္ (နတ္ေမာက္/ေတာင္တြင္း)၊ ဦးေၾကာ့တို႔ အစ၊ ဇာတိမာန္စာဆို အဖိုးဆရာႀကီး သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းအလယ္၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ မင္းသုဝဏ္တုိ႔ ေခတ္စမ္းအုပ္စုအဆံုး လူထုႏွလံုးသားမွာ လြတ္လပ္ေရးတိုက္ပြဲဝင္ေရး၊ မ်ိဳးခ်စ္ဓားေသြးစာ၊ လကၤာ၊ ကဗ်ာေတးတုိ႔ျဖင့္ လံႈ႔ေဆာ္ခဲ့ၾကသည္။ ကိုလိုနီေခတ္ေႏွာင္း ၁၉၄ဝ တြင္ စနစ္က်ေသာ စာေရးဆရာအသင္း စတင္ထူေထာင္ႏိုင္သည္။ ပထမဦးဆံုး ဥကၠ႒မွာ ဆရာႀကီး ဒီးဒုတ္ ဦးဘခ်ိဳ။ ထို႔ေနာက္ အစဥ္အဆက္ဥကၠ႒မ်ားမွာ ဦးသိမ္းေမာင္ (၁၉၄၃)၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္(၁၉၄၅)၊ ဒဂုန္နတ္ရွင္(၁၉၄၆)၊ ၿမိဳ႕မေမာင္ (၁၉၄၇) စသူတို႔ ျဖစ္သည္။

ကိုလုိနီေခတ္ ထင္ရွားေသာ စာေပသမားတို႔သည္ နယ္ခ်ဲ႕ဆန္႔က်င္ေရးစိတ္ဓာတ္၊ ဖိႏွိပ္မႈ ငံု႔မခံတံု႔ျပန္လိုေသာ ေတာ္လွန္ေရးစိတ္ဓာတ္၊ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးကို ျမႇင့္တင္ေပးလိုေသာပညာျဖင့္ ခ်စ္သည့္ မ်ိဳးခ်စ္စိတ္ဓာတ္တို႔ျဖင့္ လူထုကိုမ်က္စိဖြင့္ ေပးခဲ့ၾကသည္။ ဂ်ပန္ေခတ္ ပထမဆံုးစာဆိုေတာ္ေန႔ က်င္းပစဥ္ကပင္ စာေပပညာရွင္တုိ႔ သည္ တိုင္းျပည္ႏွင့္ လူမ်ိဳးအတြက္ ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိ ေဆာင္ရြက္သင့္သည္တို႔ကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္ သည္။ ၎ကို သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာတိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထူးစာေစာင္ႀကီးမွာ သမိုင္းေျခရာအျဖစ္ ထင္ရွားစြာေတြ႕ရသည္။

တုိင္းျပည္လြတ္လပ္ေရးမရမီ စာဆိုေတာ္ေန႔ျဖစ္လာရပံုႏွင့္ မည္သို႔က်င္းပပံုကိုစာဆုိ ေတာ္ေန႔ ျဖစ္ေျမာက္ ေအာင္အားထုတ္ရာတြင္ပါဝင္ခဲ့သူ စာေရးဆရာအသင္း အမႈေဆာင္ ဦးဟိန္ကိုယ္တိုင္ ၁၃ဝ၉၊ နတ္ေတာ္ လဆန္း (၁)ရက္တြင္ အသံလႊင့္ ေဟာေျပာခဲ့သည္။ ထိုေဟာေျပာရက္သည္ ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရး ေၾကညာ ရန္ ၅၁ရက္ လိုေသးသည္ကို သတိျပဳမိသည္။ စာဆိုေတာ္ေန႔ကို နတ္ေတာ္လဆန္း (၁) ရက္ေန႔သတ္ မွတ္ရန္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္က အႀကံေပးခဲ့ၿပီး (ေနာင္သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာ တည္ေထာင္မည့္) ဦးသိမ္းေမာင္က ေထာက္ခံခဲ့သည္။

စာဆိုေတာ္ေန႔ျဖစ္ ေျမာက္ေအာင္ႀကိဳးပမ္းခဲ့သည့္ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ဦးခ်စ္ေမာင္၊ သံေတာ္ဆင့္ဦးသိမ္းေမာင္၊ ဦးေဖ ေမာင္တင္၊ ဦးေကာင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီ၊ သူႀကီး ေဂဇက္ဦးခင္ေမာင္၊ ဦးလွမင္း၊ ဦးဟိန္တို႔သည္ စာေပပညာသာမက ကိုယ္က်င့္သီလ၊ သမာဓိ ျမင့္မားၾက၍ ႏိုင္ငံႏွင့္လူမ်ိဳးအတြက္ ဂုဏ္ယူဝမ္းေျမာက္ဖြယ္ျဖစ္သည္။ ထိုသို႔အမ်ိဳးသား လြတ္ေျမာက္ေရး လႈပ္ရွားမႈႏွင့္ ျမန္မာစာေပဖြံ႕ၿဖိဳးတိုးတက္ျမင့္မားေရး သန္႔ရွင္းျဖဴစင္ေျဖာင့္မတ္စြာေဆာင္ရြက္ ၾကသူတို႔ လံု႔လအားထုတ္မႈေၾကာင့္ ျဖစ္ေပၚလာရေသာ စာဆိုေတာ္ေန႔ကို မိမိကဲ့သို႔ ပထစေခတ္ႏွင့္ ၎ေနာက္ပိုင္းမ်ိဳးဆက္သစ္တို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာ သိေစရန္ သံေတာ္ဆင့္သတင္းစာတိုက္မွ ထုတ္ေဝေသာ ဗမာ့လြတ္လပ္ေရး အထူးစာေစာင္ႀကီးမွ ရွာေဖြကူးယူ ေဖာ္ျပလိုက္ပါေၾကာင္း။

(ႏွစ္ေပါင္း ၆၇ႏွစ္ၾကာေအာင္ စာေစာင္ႀကီးကို မေပ်ာက္မပ်က္ထိန္းသိမ္းခဲ့ေသာ နတ္ေမာက္ၿမိဳ႕နယ္၊ ကၽြဲ မင္းက်ရြာ ဦးႀကီးေရႊထြန္းကို ေက်းဇူးတင္ပါေၾကာင္း)

(စာေပႏွင့္ပတ္သက္၍ ေရွးကမေပၚ ခဲ့ေသးဘူးေသာ စာဆိုေတာ္ေန႔သည္ အဂၤလိပ္ကၽြန္တေခတ္ (ဂ်ပန္ၾကား ေခတ္ကစ၍) ေပၚေပါက္ခဲ့သည္မွာ စာေပသမုိင္းတြင္ ထူးျခားခ်က္တရပ္ပင္ျဖစ္သည္။ စာဆိုေတာ္ေန႔ မည္သို႔ ျဖစ္ေပၚလာခဲ့သည္ကို ယခုႏွစ္ စာဆိုေတာ္ေန႔က စာေရးဆရာအသင္း အမႈေဆာင္လူႀကီးဦးဟိန္၏ အသံလႊင့္ ေဟာေျပာခ်က္ကိုေဖာ္ျပျခင္းျဖင့္ ျပည့္စံုၿပီဟု ဆိုႏိုင္ေပသည္။)

ျမန္မာစာေပ ျပန္လည္ထြန္းကားေရး
ယေန႔ ကၽြန္ေတာ္အစီရင္ခံရမဲ့ အေၾကာင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏိုင္ငံမွာ ျမန္မာဘာသာစာေပ တိုးတက္ႀကီး ပြားေရး ႏွင့္ပတ္သက္ၿပီး စာဆိုေတာ္ေန႔ဟူ၍ ထြန္းကားေပၚေပါက္လာပံုအေၾကာင္းပင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုျမန္မာ ဘာသာစာေပကို အမႊမ္းတင္ဘို႔ သိဒ္ၶိတင္ဘို႔ ကိစၥနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး ပ႒မဦးစြာ အႀကံရတာကေတာ့ ျမန္မာႏိုင္ငံ စာေရးဆရာအသင္းႀကီးပါဘဲ။ ဒီလိုအႀကံ ရတဲ့အခ်ိန္အခါကလည္း ဧၿငိမ္းသာယာတဲ့ အခါသမယ မဟုတ္ဘူး ခင္ဗ်။ ဒုတိယကမၻာ စစ္ႀကီးအတြင္း၊ ဗမာႏိုင္ငံ စစ္ေျမျပင္မွာ မဟာမိတ္ေလယာဥ္ပ်ံေတြ အစုလိုက္ အၿပံဳလိုက္ ေကာင္းကင္ကေနၿပီး သဲသဲမဲမဲ ဗုန္းႀကဲ တိုက္ခိုက္ေနတဲ့အခ်ိန္၊ ဂ်ပန္ေတြ သိသိသာသာအေရး နိမ့္လာတဲ့အခ်ိန္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားမ်ားဟာ က်ီးလန္႔စာစား ရသလို ဂေရာင္ေခ်ာက္ခ်ားျဖစ္ေနတဲ့ ၁၃ဝ၆ ခုႏွစ္၊ ခရစ္သကၠရာဇ္ဆိုရင္ ၁၉၄၄ ခုႏွစ္ျဖစ္သဗ်။ ဒီလိုတုိင္းျပည္က ေသာင္းကနင္း ဗ႐ုန္းဗရင္းနဲ႔ လူေတြစိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ စာေရးဆရာအသင္းႀကီးရဲ႕ အမႈေဆာင္ အစည္းအေဝးတခုမွာ လူေတြ စိတ္ဓာတ္ပ်က္ျပားေနတဲ့အခ်ိန္မွာ ဘယ္ပံုဘယ္နည္းနဲ႔ လူေတြရဲ႕ အာ႐ံုေျပာင္းသြားေအာင္ ေဆာင္ရြက္ၾကမလဲဟူ၍၎၊ ဗမာ ႏိုင္ငံမွာဇာတိေသြး-ဇာတိမာန္ တက္ႂကြဘို႔အတြက္ ပါေတာ္မူေန႔၊ အမ်ိဳးသားေန႔၊ ဦးဝိစာရေန႔၊ အာဇာနည္ေန႔ေတြဆိုၿပီး ႏွစ္စဥ္ႏွစ္တုိင္း က်င္းပခဲ့ၾကတယ္၊ ျမန္မာစာေပ ျပန္လည္ထြန္းကား တိုးတက္ေရးအတြက္ ေျမေထာင္ေျမာက္ေပးမဲ့ ေန႔ရက္တရက္ သတ္မွတ္ရန္ မလိုအပ္ဘူးလားဟူ၍၎၊ တိုင္ပင္ေဆြးေႏြးၾကတဲ့အခါ စာေပအတြက္ ေန႔တေန႔သတ္မွတ္ရန္ အႀကံျဖစ္ ေပၚလာၾကပါေရာ။ ဒီလိုအႀကံရလာတဲ့ အတိုင္းကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စာေရးဆရာ အသင္းႀကီးတခုတည္းက ႀကီးမွဴးေဆာင္ရြက္တာ ထက္ ဗမာအစိုးရရဲ႕ အကူအညီကိုပါရရင္ ပိုမိုခရီးတြင္က်ယ္မယ္လို႔ သေဘာေပါက္ ၾကတဲ့အတိုင္း အစိုးရအဖြဲ႕ဝင္ ဝန္ႀကီးအခ်ိဳ႕နဲ႔ ႏွီးေႏွာေျပာဆိုၾကရာက ၁၃ဝ၆ ခုႏွစ္၊ ကဆုန္လဆုတ္ ၂ရက္ေန႔မွာ ထိုေခတ္အခါ ကပညာေရးဝန္ႀကီးျဖစ္ေနတဲ့ (ကြယ္လြန္သူ) ဦးလွမင္းက သူ႔ရဲ႕႐ံုးခန္းမွာ ျမန္မာ စာေပေန႔တေန႔ ေရြးခ်ယ္ေရးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ေဆြးေႏြးဘို႔ အစည္းအေဝး ေခၚခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအစည္းအေဝးကို တက္ေရာက္တဲ့ ပုဂ္ၢိဳလ္မ်ားအနက္ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိသေလာက္မွာ ဝန္ႀကီး ဦးလွမင္း၊ ဦးေဖေမာင္တင္၊ အခုအဂၤလန္ေရာက္ေနတဲ့ဦးေကာင္း၊ ေဇာ္ဂ်ီအမည္ခံဦးသိန္းဟန္၊ သူႀကီးေဂဇက္ ဦးခင္ေမာင္၊ စာေရးဆရာအသင္းဥကၠ႒ ဦးသိမ္းေမာင္၊ ကြယ္လြန္သူ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ပါတယ္။

နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ ရက္ေန႔
အဲဒီအစည္းအေဝးမွာ စာဆိုေတာ္ေန႔ တေန႔သတ္မွတ္ရန္ သေဘာတူၾကၿပီးေနာက္ ေန႔ရက္ေရြးခ်ယ္ဘုိ႔ စဥ္းစား ၾကတဲ့အခါ ဆရာလင္းကိုယ္တိုင္ အစည္းအေဝးမတက္ ႏိုင္လို႔ေရးသားေပးပို႔လိုက္တဲ့စာမွာအသြား အလာစိုစြတ္ ခက္ခဲတဲ့ မိုဃ္းရာသီ အခ်ိန္ကို မေရြးဘို႔အႀကံေပးထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္ က မင္းေဇယဓႏၲမိတ္၏ အင္းဝၿမိဳ႕ဘဲြ႕ရတုပိုဒ္စံုမွာဇာတ္သဘင္ေရာက္ျပန္လွ်င္မူဖ်င္မွ် အံုထပ္ဘဲြ႕အပ္မည္ ေပးဆံုးေရးတိုက္ဘက္ ဆိုတဲ့အပိုဒ္ကို သတိရၿပီး ေရွးျမန္မာ ဘုရင္မ်ားဟာ နတ္ေတာ္လမွာ ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ဆင္ယင္က်င္းပၿပီး မင္းပရိသတ္တုိ႔ကို ထိုက္သင့္သလို ခ်ီးေျမႇာက္ဘဲြ႕အပ္မည္ေပး လုပ္ခဲ့တဲ့အတြက္ နတ္ေတာ္ လကိုေရြးသင့္ေၾကာင္း၊ ရက္အတြက္လည္း လဆန္း ၁ရက္ျဖစ္သင့္ေၾကာင္း အႀကံေပးရာ၊ အခု သံေတာ္ဆင့္ သတင္းစာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ဦးသိမ္းေမာင္က ေထာက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ကန္႔ကြက္မဲ့ သူမရွိတာနဲ႔ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ ရက္ကိုစာဆုိေတာ္ေန႔အျဖစ္အမ်ား သေဘာတူဆံုးျဖတ္လိုက္ၿပီးထိုေန႔က်တဲ့အခါ မည္သို႔မည္ပံု ဆင္ယင္က်င္း ပမယ္ဆိုတာ အေသးစိတ္ စီစဥ္ေဆာင္ရြက္သြားဖို႔အတြက္ နာယကအဖြဲ႕တခု-အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕တခုဖြဲ႕ရန္ သေဘာတူၾကၿပီး၊ အမႈေဆာင္အဖြဲ႕မွာ အခုအမ်ိဳးသားတကၠသိုလ္ေက်ာင္းအုပ္ႀကီး ဦးေဖေမာင္တင္က ဥကၠ႒၊ ဂ်ာနယ္ေက်ာ္ ဦးခ်စ္ေမာင္က ေဆာ္ၾသသူအျဖစ္ ေရြးခ်ယ္တင္ေျမႇာက္လိုက္ၾကပါတယ္။

ပ႒မစာဆိုေတာ္ေန႔
စာဆိုေတာ္ေန႔ကို ဘယ္ပံုဘယ္နည္း က်င္းပမလဲဆိုတာေတြကို အလုပ္အမႈေဆာင္အဖြဲ႕က အေသးစိပ္ ေဆြး ေႏြးလာတဲ့ အခါ၊ ထိုေန႔ထိုရက္က်ရင္ ဦးပုညေရးခဲ့တဲ့ ဝိဇယျပဇာတ္ကို ေခတ္နဲ႔ေလ်ာ္ညီေအာင္ အတန္အသင့္ ျပဳျပင္ၿပီး စာေရးဆရာမ်ား ကိုယ္တုိင္ပါဝင္ အသံုးေတာ္ခံၾကရန္ႏွင့္ ညေနပိုင္းအခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေတာ္အသံလႊင့္ဌာနကေနၿပီး စာဆိုေတာ္ေန႔အေၾကာင္း အသံလႊင့္ရန္စတဲ့ အစီအစဥ္ေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။ ထုိေခတ္က ဗမာအစိုးရကလည္း စာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီး ေအာင္ျမင္ထေျမာက္စြာ က်င္းပႏိုင္ဘို႔အတြက္ ေငြေပါင္း ၁၅ဝဝဝ ထုတ္ေပးပါတယ္။ ဂ်ပန္ေငြစကၠဴေတြဗ်ာ။ သို႔ေပမဲ့ ဒီလိုဗမာအ စိုးရဆီက ေငြေၾကးအကူအညီရလို႔လဲ ဒီလို တဝံုးဝံုးတဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ ဗုန္းၾကားစက္ေသနတ္ၾကားမွာ ခင္းက်င္းျပသရတဲ့ ဝိဇယျပဇာတ္ကို ၿမိဳ႕သူၿမိဳ႕သားေတြဟာ အားတက္သေရာ ႂကြေရာက္အားေပးၾကတဲ့အတြက္ ၁၃ဝ၆ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာ က်င္းပခဲ့တဲ့ ပ႒မစာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးဟာ အထူးေအာင္ျမင္ထေျမာက္တယ္လို႔ ၾကားသိရပါတယ္။ ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အစိုးရအမႈထမ္းတေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ ဗမာေတြ စိတ္ဓာတ္ခိုင္ၿမဲေရးအတြက္ ဖ်ာပံု-ေျမာင္းျမ-ပုသိမ္-စတဲ့ နယ္ေတြလွည့္ၿပီး ေဟာေျပာေနရတာနဲ႔ ပ႒မစာဆိုေတာ္ေန႔ ဝိဇယျပဇာတ္ကို မၾကည့္လိုက္ရဘူးခင္ဗ်။ ဒါေပမဲ့ အျခားမၾကည့္ လိုက္ရေသးတဲ့လူေတြက ဆူပူေတာင္းဆို ၾကတာကလဲတေၾကာင္း၊ အသင္းရံပံုေငြ လိုေနတာကလဲတေၾကာင္းေၾကာင့္ စာေရးဆရာအသင္းက ဝိဇယျပဇာတ္ကိုျပန္လည္ၿပီး ၿမိဳင္႐ံုမွာ ကျပၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရန္ကုန္ျပန္ေရာက္လာလို႔ ၾကည့္လိုက္ရပါတယ္။

အဲဒီလို ဝိဇယျပန္ၿပီးကျပတဲ့အခါ၊ အခုဝန္ႀကီးခ်ဳပ္သခင္ႏုနဲ႔ အျခားဝန္ႀကီးမ်ား ကိုယ္တုိင္ႂကြေရာက္ ခ်ီးျမႇင့္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ဝိဇယမင္းသားလုပ္တဲ့ စာေရးဆရာ ဒါ႐ိုက္တာ ကိုသုခ၊ မယ္ကုဝဏ္လုပ္တဲ့ မေထြးတို႔ဟာ ဒီဇာတ္မွာ ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ႀကီး သယ္သြားလိုက္ၾကတာ ပြဲၾကည့္ပရိသတ္ေတြဟာ မ်က္ရည္သုတ္ၾကရတဲ့ အျဖစ္မ်ိဳး ေရာက္ကုန္သဗ်။

ဂ်ပန္ေတာင္အေတာ္ေဒါပြခဲ့တယ္
ဒီလိုအခ်ိန္အခါမွာ စာေရးဆရာအသင္းႀကီးက ဘာ့ေၾကာင့္ ဝိဇယျပဇာတ္ကိုမွေရြးခ်ယ္ ျပသရတယ္ဆိုတာ အဓိပၸာယ္ ရွိတယ္ခင္ဗ်။ ဒီအခ်ိန္တံုးက ဗမာႏိုင္ငံမွာ ရွိေနတဲ့ ဂ်ပန္ေတြဟာ စစ္ကိုအေၾကာင္း ျပၿပီး ထင္သလို ရမ္းကားေနတာေတြ၊ ကင္ေပတုိင္စတဲ့ ဂ်ပန္စစ္ပုလိပ္ေတြဟာ ဗမာေတြကို ရက္ရက္စက္စက္ ညႇဥ္းပမ္း ႏွိပ္စက္ ေနတာေတြကို ဘယ္သူကမွ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာလဲမေျပာဝံ့ဘူး၊ သတင္းစာဆရာေတြဟာလဲ ေပၚေပၚထင္ထင္ ေရးလဲမေရးဝံ့ၾကဘူး။ ဒီေတာ့ ဂ်ပန္ဖက္ ဆစ္ဘီလူးေတြကို ေတာ္လွန္တိုက္ထုတ္ေရးအတြက္ တိုင္းျပည္လူထုကို ဝိဇယျပ ဇာတ္နဲ႔ အရိပ္နိမိတ္ျပရရင္ ေကာင္းမွာဘဲဆိုၿပီး အတြင္းက်တဲ့ စာေရးဆရာအမႈ ေဆာင္လူႀကီးတစုက ေရြးခ်ယ္လိုက္ျခင္းျဖစ္တယ္။ ဒါကို အခ်ိဳ႕လူထုက ရိပ္မိၾကေသာ္လဲ၊ အခ်ိဳ႕ကေတာ့ အမႈမဲ့-အမွတ္မဲ့ ဆိုသလို ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ၾကည့္ လိုက္ၾကတာဘဲ။ သို႔ေပမဲ့ ဂ်ပန္ေတြထဲမွာ အေတာ္ပါးေရနပ္ေရရွိတဲ့ ဂ်ပန္ေတြကေတာ့ ရိပ္မိတယ္ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဒီဝိဇယျပ ဇာတ္ၾကည့္ၿပီး အေတာ္မ်က္ႏွာပ်က္ခါစာ ေရးဆရာေတြကို အေတာ္ေဒါပြတယ္လို႔ ၾကားရေသးတယ္။ ဒီေနာက္ မၾကာဘူး ၁၃ဝ၇ ခုႏွစ္မွာဘဲ ဂ်ပန္ဖက္ဆစ္ေတြကို ဗမာေတြအတည့္အလင္း ေတာ္လွန္တိုက္ ခိုက္ခဲ့တာအမ်ားသိၿပီးျဖစ္တဲ့အတိုင္းပါဘဲ။

ဒုတိယစာဆိုေတာ္ေန႔
၁၃ဝ၇ ခုႏွစ္၊ နတ္ေတာ္လဆန္း ၁ရက္ေန႔မွာ ဒုတိယစာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ စာေရးဆရာအသင္း ႀကီးကဘဲ ႀကီးမွဴးက်င္းပခဲ့ျပန္တယ္။ ဒီအႀကိမ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ေတြ ဗမာႏိုင္ငံကို ျပန္ေရာက္လာတဲ့အခါ သမယဘဲ၊ အဂၤလိပ္အစိုးရ လက္ထက္ျဖစ္ေနလို႔ အဂၤလိပ္အစိုးရရဲ႕ ေငြေၾကးအကူအညီကို ဒီအႀကိမ္မွာ မရေပမဲ့ စာေရးဆရာအသင္းႀကီးရဲ႕ ႀကိဳးစားမႈေၾကာင့္ ဟာသဝိဇၨာႀကီး ဇဝနက ဦးေပၚဦးလုပ္ၿပီး ဦးေပၚဦး ျပဇာတ္ကို ခင္းက်င္းျပသခဲ့တာ တေဝါေဝါ-တေသာေသာနဲ႔ ပြဲက်ၿပီး အထူးေအာင္ျမင္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီအႀကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အခဏ္းက႑တခုမွာ အခ်ဳပ္တန္းဆရာေဖအျဖစ္နဲ႔ အသံုးေတာ္ခံခဲ့ရပါတယ္။

တတိယစာဆိုေတာ္ေန႔
၁၃ဝ၈ ခုႏွစ္ တတိယအႀကိမ္ေျမာက္ စာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးမွာ ဝိဇယျပဇာတ္ကိုပဲ အမ်ားက ေတာင့္တေျမႇာ္ လင့္ၾကတာနဲ႔ စာေရးဆရာ ကိုသုခက ဝိဇယမင္းသား၊ ေမသန္းက မယ္ကုဝဏ္လုပ္ၿပီး ျပန္လည္အသံုး ေတာ္ခံရျပန္တယ္။ ဒီတတိယ စာဆိုေတာာ္ေန႔ႀကီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ရဲ႕ ဆရာတဆူဟု မွတ္ယူတင္ေျမႇာက္ထားတဲ့ မၾကာမီက လူမသမာတို႔ရဲ႕ လက္ခ်က္နဲ႔ အသက္ေသဆံုးသြားရွာတဲ့ ျမန္မာပညာရွိႀကီး ဒီးဒုတ္ဦးဘခ်ိဳက အခမ္းအနားဖြင့္ မိန္႔ခြန္းစကား ေျပာၾကားခဲ့တာကို ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ခုထက္ထိ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ၿပီး အထူး လြမ္းဆြတ္ခါ သတိရမိပါတယ္။ အဲဒီ တတိယေျမာက္ စာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးကို ၄ ရက္တုိင္တုိင္ ဆက္လက္က်င္းပရတာေထာက္႐ႈေတာ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သူ ၿမိဳ႕သားမ်ားဟာ ဘယ့္ကေလာက္ အားေပးခ်ီးျမႇင့္ၾကတယ္ဆိုတာ အက်ယ္အစီရင္ခံဘို႔ မလိုေတာ့ပါဘူးခင္ဗ်ာ။

စတုတၳစာဆိုေတာ္ေန႔
အခု စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ျဖစ္တဲ့ စာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးကို ယေန႔ေန႔လယ္ ၁နာရီခြဲအခ်ိန္ကစတင္ၿပီး ကန္ေတာ္ ႀကီး ေစာင္းၿမိဳင္႐ံုႀကီးမွာဘဲ ခင္းက်င္းျပသေနပါၿပီ။ အခုယာယီအစိုးရအဖြဲ႕ဝင္-ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုက သူကိုယ္တိုင္လည္း စာေရးဆရာႀကီးတဦး ျဖစ္ေလေတာ့ ျမန္မာစာေပကို ခ်ီးျမႇင့္တဲ့အေနျဖင့္စာေရးဆရာအသင္းႀကီးကိုေငြ ၅ဝဝဝိ ထုတ္ေပးေထာက္ပံ့တာေၾကာင့္ကေန႔ျဖင့္ အေတာ္ခမ္းခမ္းနားနားဆုိသလို စာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီး ဝွဲခ်ီးဆင္ယင္ႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဝန္ႀကီးခ်ဳပ္ သခင္ႏုႏွင့္တကြ ဝန္ႀကီးအားလံုးလိုလိုပင္ႂကြေရာက္ အားေပးၾက တဲ့အျပင္ သခင္ႏုကိုယ္တိုင္ အခမ္းအနားဖြင့္ မိန္႔ခြန္းႁမြက္ၾကားၿပီး စတုတၳအႀကိမ္ေျမာက္ စာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးကို ဖြင့္လွစ္လိုက္ပါတယ္။ စာေရးဆရာ အသင္းဝင္အားလံုးကလည္း ပူဇစပူဇနယ်ာနံဟူေသာ မဂၤလာတရားေတာ္အတုိင္း ယခုေခတ္ စာေရးဆရာႀကီးမ်ားအနက္ ဂုဏဝုဒ္ၶိဝယဝုဒ္ၶိႏွင့္ ျပည့္စံုလွေသာ သခင္ကိုယ္ေတာ္မိႈင္းႀကီးအား ပရိသတ္အလယ္စင္ျမင့္ေပၚတြင္ ဆရာႀကီး၏ပညာ ၪာဏ္စြမ္းကိုပူေဇာ္တဲ့အေနျဖင့္ ဗန္ေကာက္ပုဆိုး၊ ပိုးပုဝါတို႔ႏွင့္ ရွိခိုးကန္ေတာ့ ဝတ္ျပဳၾကတာေတြ႕ေတာ့ ဝမ္းေျမာက္ျခင္းျဖစ္ရပါတယ္။

အခုစာဆိုေတာ္ေန႔ႀကီးမွာေတာ့ သံုးပိုင္းသံုးအဖြဲ႕ခြဲၿပီးခင္းက်င္းျပသၾကပါတယ္။ ပ႒မဒဂံုပ ဦးဘတင္ကျမဝတီ မင္းႀကီးဦးစ၊ ဒဂံုလြန္းက ငမႈန္အျဖစ္နဲ႔ ထူးမျခားနားသီခ်င္းခံႀကီးကို အဘယ့္ေၾကာင့္စီကံုးဖြဲ႕ႏြဲ႕ခဲ့တယ္ဆုိတာ သ႐ုပ္ေပၚေအာင္ ျပသြားပါတယ္။ ဒုတိယက႑မွာ ကၽြန္ေတာ္ကအနႏၲသူရိယ အမတ္ႀကီးေပါ႔ခင္ဗ်ာ။ မဟာေဆြ၊ ဒဂံုေရႊျမား၊ ကိုစံလွထြန္း၊ ေတာသားစတဲ့ စာေရးဆရာႀကီးေတြက ဝန္ႀကီးမ်ားအျဖစ္၊ ေရႊပိန္ေသာင္းက နရပတိစည္သူမင္းႀကီးအျဖစ္၊ ခင္မ်ိဳးခ်စ္က ေဝဠဳဝတီမိဖုရားအျဖစ္၊ သဇင္ျမင့္ကၿမိဳ႕ဝန္အျဖစ္ တာဝန္ယူၾကကာ အမ်က္ ေျဖလကၤာေလးပိုဒ္ကို သ႐ုပ္သဏၭာန္ေပၚေအာင္ အသံုးေတာ္ခံခဲ့ၾကပါတယ္။ တတိယက႑ကေတာ့ ဟာသဝိဇၨာဇဝနက ခံုေတာ္ေမာင္က်ဘန္း၊ ကိုသုခႏွင့္ ဒဂံုဆရာတင္က ေရွ႕ေန-ေရွ႕ရပ္မ်ား၊ ေရႊ ညာေမာင္က ဗိုလ္ရန္ႏိုင္၊ ရန္ႏိုင္စိန္က ေမာင္ပိုးျဖဴ၊ ေမသန္းက မေဖါ့အူအျဖစ္ အသံုးေတာ္ခံကာ ႐ႈပ္ေထြးလွတဲ့ မေဖါ႔အူ ရဲ႕ ႏွစ္လင္ေပၚအမႈအခင္းကို ခံုမင္းေမာင္က်ဘန္းက ဆန္းဆန္းက်ယ္က်ယ္ဆံုးျဖတ္ ပံုကို ဘယ့္ကေလာက္ အလြမ္း-အေဆြး၊ အေသာ-အရႊတ္ေတြနဲ႔ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ဒီပုဂ္ၢိဳလ္ေတြ သယ္သြားၾကတယ္ဆုိတာ ေျပာျပရရင္ဆံုးမွာမဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒီေတာ့ ေသာတရွင္မ်ားကိုယ္တုိင္ ကိုယ္ေတြ႕ မ်က္ျမင္ဆုိသလို ျမန္မာစာေပရဲ႕ အရသာကို ဝဝလင္လင္ ခံစားသံုးေဆာင္ႏိုင္ေအာင္ နက္ျဖန္ေသာၾကာေန႔ကစၿပီး တနဂၤေႏြေန႔အထိ ဆက္လက္ ခင္းက်င္းျပသၾကမယ့္ စာဆိုေတာ္ေန႔ အမႊန္းတင္တဲ့ ျပဇာတ္ႀကီးကို သြား၍သာ ၾကည့္ၾကပါလို႔ အစီရင္ခံပါရေစ။ ျမစ္ႀကီးနားတုိ႔ စစ္ေတြတုိ႔ မႏၲေလးတို႔ ေရး-ဘိတ္-ဓါးဝယ္တုိ႔မွာေနတဲ့ ေသာတရွင္ေတြ ၾကည့္ခ်င္ၾကရင္ေတာ့ ေလယာဥ္ပ်ံနဲ႔ အျမန္လာၾကဗ်ိဳ႕။ မမွီလိုက္ဘဲ ေနအံုးမယ္။

(မွတ္ခ်က္။ ။ စာလံုးေပါင္း၊ သဒၵါ အထားအသိုမ်ားကို မူရင္းအတိုင္း မျပင္မဆင္ဘဲ ေဖာ္ျပေပးလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အယ္ဒီတာ)

https://myanmartandawsint.wordpress.com/2015/12/12/ လင့္ကေန ကူးယူထားတာျဖစ္ပါတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၁၁-၂ဝ၁၆