Verbal Communication ႏႈတ္မႈေရးရာ
အဆင္ေတာ့ မေခ်ာလွပါ။ ေျပာဆိုတဲ့အသံခ်င္း မတူၾကတာကိုေတာ့ အထူးသတိထားမိပါတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ စိတ္ေတာ့ မပ်က္ပါ။
ရွင္းရွင္းလာတာေတြေတာ့ ရွိရွိလာေနပါတယ္။ တိုင္းရင္းသားလို႔ တစုတစည္းတည္းေခၚခဲ့ၾကဖူးတယ္။ (၁၃၅) လို႔လဲ ခြဲျခားတာရွိတယ္။ အပစ္ရပ္နဲ႔ အပစ္မရပ္လို႔လည္း ကြဲျပားလာတယ္။ လူမ်ိဳးစုတခုတည္းကေန မတူတဲ့ (အေတာ္ကို မတူျခားနားတဲ့) အသံကလည္း က်ယ္ေလာင္လွပါတယ္။
လူ-လူခ်င္း၊ အဖြဲ႔-အဖြဲ႔ခ်င္းဆက္ဆံရာမွာ ႏႈတ္ (ဝစီကံမႈ) ဟာ အလြန္တရာ အေရးပါတယ္။ စကားလံုးအသံုးအႏွဳန္း၊ ေလသံ (တုန္း) ေတြဟာ လူပံုအလယ္မွာ အထုပ္ေျဖျပရာက်တတ္တယ္။
၁။ ႏႈတ္နဲ႔ဆက္သြယ္ေရး = မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္၊ တယ္လီဖုန္း၊ ေရဒီယို (သို႔) တီဗြီ၊ တျခားမီဒီယာ၊ စသည္။
၂။ ႏႈတ္နဲ႔မဟုတ္တဲ့ဆက္သြယ္ေရး = ကိုယ္အမူအယာ၊ မ်က္ႏွာအမူအယာ၊ ဝတ္စားဆင္ယင္မႈ၊ အျဖစ္အပ်က္တခု အေပၚမွာေဖၚျပတဲ့လူေနဟန္၊ စသည္။
၃။ ေရးသားဆက္သြယ္ေရး = စာ၊ အီးေမးလ္၊ အင္တာနက္၊ စာအုပ္စာတမ္း၊ ထုတ္ျပန္ေၾကညာခ်က္၊ စသည္။
ႏႈတ္နဲ႔ဆက္သြယ္ေရးဟာ ၃၅%သာရွိျပီး၊ ႏႈတ္နဲ႔မဟုတ္တဲ့ဆက္သြယ္ေရးက ၆၅% ရွိတယ္လို႔ ေလ့လာမႈတခုက ဆိုပါတယ္။ ႏႈတ္ကေနထုတ္မေျပာတဲ့ ရင္ထဲကစကားရွိမွန္းလည္း သိၾကရပါမယ္။
သံုးပြင့္ဆိုင္ထဲက တပြင့္တည္းမွာ အဲလိုကြဲျပားၾကတာကို ေထာက္ျပလို႔ စိတ္မရွိပါနဲ႔။ ေျမျပင္မွာရွိတာကို သိရမယ္ဆိုတာနဲ႔ မလံုေလာက္ပါ။ ရင္ထဲမွာရွိတာကိုပါ အျပန္အလွန္သိၾကမွသာ အမ်ိဳးသားရင္ၾကားေစ့ေရးျဖစ္ႏိုင္တယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၃-၂ဝ၁၆
Comments
Post a Comment