ရွစ္ေလးလံုး၊ ျပည္ပ နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္

ရွစ္ေလးလံုးႏွစ္ပတ္လည္ေရာက္ျပန္ပါျပီ။ အသက္ကိုေျပာၾကရင္ ကြ်န္ေတာ္တို႔က (၉ဝ) သမားေတြဆိုေတာ့ ၂ ႏွစ္ ငယ္ၾကတယ္။ ျပည္ပထြက္ရသူတေယာက္ရ့ဲ ေဝဒနာေလးေတြ နဲနဲေလာက္ေျပာပါရေစ။

ျပည္ပမွာ NLD ျဖစ္ေနတာက တဝက္ကေတာ့ ေကာင္းျပီး၊ က်န္တဝက္က ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ၾကည့္မရၾကဘူးနဲ႔တူတယ္။ ပါတီဝင္ထဲကတခ်ိဳ႕ကလဲ အေနမတတ္တာေလးေတြ ရွိတာကိုး။ အမွန္က NLD ဆိုတာ အေရးအခင္းၾကီးထဲကေန ဆက္ဖြဲ႔လိုက္တာမို႔ အစံုပါတယ္။ ဒါလဲ ျဖစ္ရမွာပါ။ ဆူၾကံဳနိမ့္ျမင့့္ မခြဲရဘူးမဟုတ္လား။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ပါတီထဲမွာ အထမ္းအပိုးလုပ္ရသူလဲ NLD လို႔သေဘာထားတာပါ။ ဒီမိုကေရစီဆိုေပမဲ့ NLD ဆန္႔က်င္ေရးသမားေတြနဲ႔ အႏွစ္ ၂ဝ လက္တြဲခဲ့ရပါတယ္။

ျပည္ပမွာ ဆရာဝန္ျဖစ္ေနတာကလဲ မေကာင္းတဝက္၊ ေကာင္းတဝက္ဘဲ။ ၁၉၈၈ ကာလမွာ ေက်ာင္းသားေတြ၊ လူငယ္ေတြ အမ်ားစုက လက္ဝဲစာေပနဲ႔ ရင္းႏွီးျပီး၊ “ေခ်ေဂြဗားရား” အေတာ္ကိုအားက်ၾကတယ္။ လက္ဝဲကိုလဲ တလြဲယူၾကပံုရတယ္။ ဆင္းရဲမွလက္ဝဲ ထင္သူေတြလဲ ရွိတယ္။ ျမိဳ႕ၾကီးျပၾကီးက တိုက္ခန္းမွာေနရေပမဲ့ ေတာထဲ ေတာင္ထဲမွာ ေနရသလို ေနျပတာက မြန္ျမတ္တယ္ ထင္ၾကသူေတြရွိတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ အသက္ေမြးမႈက ဆရာဝန္ဆိုေတာ့ သူတို႔အျမင္မွာ တမ်ိဳးထင္ၾကပံုရတယ္။ သူမ်ားလိုမေနတာက ထူးေနတယ္လို႔အထင္ရွိၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လဲ ေက်ာပိုးအိတ္တလံုးနဲ႔ ထြက္ေျပးလာတာပါဘဲ။ ေနတာထိုင္တာေတာ့ သန္႔ရွင္းေရးစတာမ်ိဳး ဂရုစိုက္တာေပါ့။ ဒီအစာမေက်ေရာဂါကိုလဲ ၁ဝ ႏွစ္ေလာက္ေစာင့္မွ ေပ်ာက္တယ္။

ျပည္ပမွာ ဇာတိ၊ မ်ိဳးရိုးနဲ႔ လိင္ကို တမ်ိဳးအထင္ခံရတာလဲရွိတယ္ဗ်။ ကြ်န္ေတာ္က ဗမာ၊ အညာသား၊ ေယာက္်ား။ NGO ေတြက တိုင္းရင္းသားမွ တိုင္းရင္းသား၊ အမ်ိဳးသမီးမွ အမ်ိဳးသမီး ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ဗမာေတြ၊ ေယာက္်ားေတြမွာ ေနစရာ တကယ္မရွိၾကပါ။ စစ္တပ္ကေတာ့ ဘယ္သူ႔မွ ဘာကိုမွေရြးျပီး ဖိႏွိပ္တာမဟုတ္ပါ။ တခ်ိဳ႕ NGO ေတြကလဲ ဗမာမဟုတ္ရင္ ျပီးေရာတဲ့။ ေရႊဗမာႏွစ္ခါနာ ျဖစ္ရတယ္။

အျပင္မွာ အဲလို မလိုအပ္ဘဲအခြဲခံၾကရတာကေန နားလည္မႈရေအာင္ အနည္းဆံုး ၁၅ ႏွစ္ၾကာခဲ့တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ နည္းနည္းသက္သာလာပါတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၇-၈-၂ဝ၁၄