Trafficking for Organ Trade ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္ေရး

အခုပဲ RFA ကေနေမးလို႔ လက္တန္းေျဖလိုက္ရပါတယ္။ ထိုင္းနယ္စပ္မွာ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္ေရး ဂိုဏ္းတခု ဖမ္းမိတဲ့သတင္းနဲ႔ ဆက္ေမးတာျဖစ္ပါတယ္။

အဓမၼခိုင္းေစမႈ၊ လူေမွာင္ခိုမႈ၊ ကေလးသူငယ္ေရာင္းဝယ္မႈ၊ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ကေလးသူငယ္ေတြကို လိင္အတြက္ ေရာင္းဝယ္မႈ စတာေတြနဲ႔အတူ အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ နယ္စပ္ျဖတ္ေက်ာ္ေမွာင္ခိုေရာင္းဝဝ္ေရးျဖစ္လာပါတယ္။

ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္တာဟာ ရာဇဝတ္မႈျဖစ္ပါတယ္။ ခံရသူဆိုတာ အသက္အရြယ္မေရြးပါ။ ေက်ာက္ကပ္၊ အသည္းေတြကိုအမ်ားဆံုးျဖစ္တယ္။

(၃) မ်ိဳးရွိတယ္။ ပဌမအမ်ိဳးအစားမွာ အတင္းအၾကပ္ ဒါမွမဟုတ္ လိမ္လည္လွည့္ဖ်ားျပီးလုပ္တာ။ ေနာက္ လွဴမဲ့၊ ေရာင္းမဲ့သူကေန ေဘာင္ဝင္ေအာင္ျဖစ္ေစ၊ ေဘာင္မဲ့ျဖစ္ေစေပးတာ။ တန္ရာတန္ေၾကးရခ်င္ရမယ္၊ နည္းခ်င္လဲ နည္းမယ္။ ေနာက္ ကာယကံရွင္က မသိလိုက္ပဲနဲ႔ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းကို ထုတ္ယူတာခံရတာျဖစ္တယ္။

ရာဇဝတ္မႈကို အုပ္စုလိုက္လုပ္ၾကပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က သားေကာင္းလိုက္ရွာၾကတယ္။ ေဆးရံုေတြမွာ အလုပ္လုပ္ေနသူေတြ၊ ဆရာဝန္၊ ဆရာမေတြလဲပါမယ္။ ၾကာပြဲစားေတြရွိမယ္။ ေငြေၾကးရင္ႏွီးသူေတြရွိမယ္။ ကန္ထရိုက္သမားလဲရွိတယ္။ အဂၤါအစိတ္အပိုင္းထားသိုတဲ့ဘဏ္ေတြလဲရွိေသးတယ္။

ဒီလိုကုသမႈဟာ လူနာအတြက္ အသက္ကို ကယ္ႏိုင္လို႔ အလြန္မတန္အက်ိဳးရွိလွပါတယ္။ လွဴတဲ့သူမွာလဲ မြန္ျမတ္တဲ့ ျပဳႏိုင္ခဲလွတဲ့ ဇီဝိတဒါနမႈကို ျပဳရာေရာက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ဘာလို႔ ဥပေဒကေနတားရသလဲ။ အဂၤါအစိတ္အပိုင္း ေပးလွဴသူေတြထဲမွာ အမ်ိဳးမ်ိဳးရွိေနလို႔ပါ။ ေစတနာသံုးတန္ျပဌာန္းလို႔လွဴသူေတြအတြက္ သာဓုေခၚရတယ္။ ဆင္းရဲလို႔ ေငြေၾကးလိုခ်င္လို႔လွဴရသူကိုလဲ အျပစ္ဆိုဘို႔ရာမသင့္ပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲလိုလူေတြအေပၚကေန ျဖတ္စားသူေတြရွိတယ္။ အဆံုးဆံုးတခုက ကိုယ့္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းကို ထုတ္ယူလိုက္တာကို မသိလိုက္ရတာျဖစ္ပါတယ္။

လွဴသူေတြနဲ႔ ေရာင္းသူေတြအျပင္ အဲလို မသမာနည္းနဲ႔လုပ္တာေတြက ဆင္းရဲတဲ့တိုင္ျပည္ေတြက အမ်ားဆံုးျဖစ္ေနတယ္။

ဆင္းရဲတဲ့အထဲ ဆိုးတာက မသမာမႈနဲ႔ အကတိလိုက္စားမႈပါတာ၊ တရားဥပေဒစိုးမိုးမႈအားနည္းတာေတြ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုအတြက္ ကုလသမဂၢကေနျပဌာန္းခ်က္ေတြ ထုတ္ထားတာရွိတယ္။

၁။ UN Protocol to Prevent, Suppress and Punish Trafficking in Persons

၂။ Optional Protocol on the sale of children, child prostitution and child pornography (2000) to the UN Convention on the Rights of the Child (1989)

၃။ Guiding Principles on Human Organ Transplantation (1991) of WHO

၄။ Additional Protocol to the European Convention on Human Rights and Biomedicine Concerning Transplantation of Organs and Tissues of Human Origin (2002)

ခ်မ္းသာတဲ့တိုင္းျပည္ေတြမွာ ဥပေဒတင္းၾကပ္လို႔ အလွဴရွင္မရႏိုင္လို႔ အခ်ိန္အၾကာၾကီးေစာင့္ၾကရတယ္။ တခ်ိဳ႕က အိႏၵိယနဲ႔ ထိုင္းကိုလာျပီး ေဆးကုၾကတယ္။ လွူတဲ့သူရွာရခက္လို႔ ဝယ္ၾကတယ္။ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းကို အားေပးရာက်ေနျပန္တယ္။

ဥပေဒေၾကာင့္ လူနာမွာ နစ္နာေစႏိုင္တယ္။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံနဲ႔မတူပါ။ ဥပေဒဆိုတာ လိုရင္ျပင္ႏိုင္တယ္။ အျပန္အလွန္တင္ျပ၊ ျငင္းခုန္၊ မဲေပးသူကို တကယ္ကိုယ္စားျပဳတဲ့ပါလီမန္မွာ အေျခတင္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ကင့္ပိန္း လုပ္သူေတြကလုပ္ၾက၊ မီဒီယာကေနလဲဝင္ကူၾကနဲ႔ ပိုေကာင္းတဲ့ဥပေဒကိုျဖစ္ေစႏိုင္တယ္။

အေမရိကမွာ ေက်ာက္ကပ္လဲဘို႔ ပ်မ္းမွ် ၃ ႏွစ္ကေန ၅ ႏွစ္ေစာင့္ရတယ္။ ဂ်ာမနီမွာ ၆ ႏွစ္။ သူတို႔ဆီမွာ

United Network for Organ Sharing ဆိုတဲ့ အျမတ္မယူအဖြဲ႔အစည္းမ်ိဳးက ေစာင့္ၾကည့္ေနတယ္။ ၂ဝ၁ဝ တံုးက WHO ေဖၚျပခ်က္တခုအရ ေက်ာက္ကပ္ေပါင္း ၁ဝဝဝဝ ေမွာင္ခိုေရာင္းဝယ္မႈရွိခဲ့တယ္။ တနာရီမွာ ေက်ာက္ကပ္တခုႏွဳန္းနဲ႔ညီတယ္။

ဥေရာပႏိုင္ငံေတြအတြက္ ေမွာင္ခိုလုပ္ငန္းကို အီဂ်စ္၊ ကိုဆိုဗိ္ုနဲ႔ တရုတ္ႏိုင္ငံေတြကေနလာတယ္။ ဥပမာ ကိုဆိုဗိုက ေက်ာက္ကပ္လွူသူဟာ ေဒၚလာ ၁ဝဝဝဝ ရျပီး လူနာေပးရတာက ေဒၚလာ ၁၃ဝဝဝဝ ျဖစ္တယ္။

တရုတ္ျပည္မွာ ေက်ာက္ကပ္လိုေနသူေပါင္း ၁႕၅ သန္းရွိတယ္။

ျမန္မာျပည္ကလူနာေတြ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္း အစားထိုးကုသမႈခံယူဘို႔ရာ အမ်ားစုသြားၾကရတာက အိႏၵိယ၊ ထိုင္းနဲ႔ စကၤာပူႏိုင္ငံေတြကိုျဖစ္တယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ အဲလိုအရာေတြမွန္သမွ် အားနည္းတာနဲ႔ မျဖစ္ႏိုင္တာေတြသာမ်ားတယ္။ လူနာအတြက္ ကိုယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ အလြယ္တကူမလဲႏိုင္ၾကပါ။

ဒါေၾကာင့္ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရး မလုပ္တဲ့၊ အဂတိလိုက္စားမႈ လြန္ကဲတဲ့၊ အာဏာယူထားသူေတြကို အစားထိုးလဲလွယ္ေရး လုပ္ႏိုင္မွသာ ျမန္မာျပည္ကလူနာေတြ ခ်မ္းသာရာရမယ္ ထင္ပါေတာ့တယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ

၂၈-၁ဝ-၂ဝ၁၄