ရွစ္ေလးလံုး NLD နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္

“သဘိ-သဘိ ေမွာက္ေမွာက္”၊ “သဘိ-သဘိ ေမွာက္ေမွာက္”၊ ဆိုတဲ့သံျပိဳင္ ဟစ္ေၾကြးသံေတြနဲ႔အတူ ကြ်န္ေတာ္အိပ္ယာက ႏိုးလာခဲ့တာဟာ ၈-၈-၁၉၈၈ မနက္မွာျဖစ္ပါတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အၾကီးဆံုးသားနဲ႔ ထားဝယ္ သတၲဳတြင္းတည္းခိုရိပ္သာမွာ တည္းခိုေနၾကရခ်ိန္ျဖစ္ပါတယ္။ အစိုးရဆရာဝန္ ျဖစ္ကတည္းက အညာေဒသေခၚတဲ့ စစ္ကိုင္းတိုင္းထဲမွာသာ ေတာက္ေလွ်ာက္ တာဝန္က်ေနရာကေန ထားဝယ္ျမိဳ႕နယ္၊ ဟိန္းဇဲသတၲဳတြင္းဆရာဝန္အျဖစ္ေရြ႕ေျပာင္းခံရလို႔ တာဝန္ထမ္းေနခဲ့တာ တပါတ္တိတိသာ ရွိပါေသးတယ္။ ထားဝယ္ျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကပါတယ္။ လူေပါင္းေထာင္ခ်ည္တဲ့ ဆႏၵျပေနသူေတြထဲ ေရာက္သြားလိုက္ၾက၊ ေဘးကေနလိုက္လိုက္ၾက။ ထားဝယ္စကားကို နားမလည္ေပမဲ့ ျဖစ္ေနတာေတြမွန္သမွ် ဘာသာျပန္စရာမလိုဘဲ သိပါတယ္။

တေနရာမွာေတာ့ အလွဴခံ လူငယ္တေယာက္ရဲ႕ ခြက္ဖလားထဲကို အၾကီးဆံုးပိုက္ဆံစကၠဴတရြက္ ထည့္လွဴလိုက္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေတြ႔အၾကံဳဆိုတာ ဒီေလာက္သာရွိတယ္ ေျပာရမလားမသိပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစု တခုလံုးကိုေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအျဖစ္သနစ္ၾကီးကေန မထင္မွတ္တာေတြ၊ မေမွ်ာ္မွန္းတာေတြဟာ တသက္တာအတြက္ ဆက္တိုက္ျဖစ္လာေစဘို႔ သေႏၶေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။

တိုင္းျပည္အေျခအေနေတြက အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲလာေနပါျပီ။ (မဆလ) အစိုးရ ဘယ္လိုမွလုပ္မရေတာ့ပါ။ ထားဝယ္လူထုကိုၾကည့္ျပီး၊ အလုပ္ခြင္ရွိရာ ဟိန္းဇဲသတၲဳတြင္းကို ျပန္မသြားေတာ့ဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းေလးေတြ ဒီအတိုင္းထားခဲ့တယ္။ အစိုးရအလုပ္ဆိုတာလဲ ကမၼသကာ။ လစာ၊ ေျပာင္းေရြ႕ခရီးစရိတ္လဲ ေနာင္ခါလာေနာင္ခါေစ်း။ ကိုယ္လိုပဲ ရွစ္ေလးလံုးကေန ဘဝကို သြက္သြက္ခါ အေျပာင္းခံရသူေတြ ထုနဲ႔ေဒးရွိပါတယ္။

ထားဝယ္ကေန မိသားစုရွိရာ မံုရြာ-ပုလဲျပန္ဘို႔ ရန္ကုန္ကို ေလယာဥ္စီးျပီးမွ မီးရထားနဲ႔ သြားရမယ္။ ထားဝယ္ကေန ေလယာဥ္ မထြက္ေတာ့ပါ။ ေလဆိပ္ကို ၃-၄ ရက္ သြားေစာင့္ၾကရတယ္။ ေလယာဥ္ကို လွမ္းျမင္ေနရေပမဲ့ ေအာက္မဆင္းလို႔ ျပန္လာရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုင္ခံုႏွစ္ေနရာရလို႔ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံုေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲသြားဘို႔ တက္စီမရွိျပန္ပါ။ ဟိုေမးသည္ေမး၊ ေနာက္ဆံုး ကားၾကံဳတစီးရပါတယ္။ အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးမွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြကေန ကိုယ့္ကိုေက်းဇူးျပဳခဲ့သလဲလို႔ မသိႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းပါ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လူမသိေအာင္ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရိုးစဥ္းတဲ့လူေတြကလဲ လူမသိေအာင္ အခ်င္ခ်င္း ရိုင္းပင္းကူညီၾကပါတယ္။

တည္းခိုမဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေရာက္ေအာင္ သစ္ပင္ေတြ၊ အတားအဆီးေတြ အမ်ားၾကီးကို ေက်ာ္လႊားၾကရတယ္။ တည္းမဲ့အိမ္က မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ျမိဳ႕နယ္ေကာင္စီက ဗိုလ္မွဴးတဦးအိမ္။ တျခားလဲ အဆင္ေျပတာမရွိပါ။ အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာ ထြက္ျပီး ေနရွင္နယ္ ဓါတ္ခဲ ၂ လံုးသံုးေရဒီယိုကို လက္ကမခ်ေအာင္ သတင္းနားေထာင္ရတယ္။ BBC နဲ႔ AIR က အဲဒီကာလမွာ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆံုးပါ။ ေရဒီယိုနားေထာင္တာမွန္ေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္အိမ္မွာတည္းေနတာမို႔ လမ္းေပၚကလူေတြက ေထာက္လွမ္းေရးလား အထင္မွားၾကတာကို သိလာေတာ့မွ ဆင္ျခင္ရပါေတာ့တယ္။

ရန္ကုန္-မႏၲေလး မီးရထားလဲ မေျပးပါ။ ၄-၅ ရက္ေစာင့္ရျပီးမွရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၁၅ ႏွစ္တိတိ တာဝန္ထမ္းခဲ့တဲ့ အစိုးရအလုပ္ကို တကယ့္ေဖါင္ဖ်က္သလို ေနာက္ေၾကာင္းမၾကည့္ဘဲ မိသားစုရွိရာ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ပုလဲျမိ့ဳကို ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ မိသားစုျပန္လည္ေပါင္းဆံုမႈကိုလဲ ေနာင္မွာတခါထပ္ၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ ေဖါင္ဖ်က္ရတာလဲ သည္တခါထဲမဟုတ္တာကို ေနာက္မွသိရပါတယ္။

ျမိဳ႕က ေသးေပမဲ့ ပုလဲမွာလဲ ရွစ္ေလးလံုး လႈတ္ရွားမႈေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူဦးေရကနည္းေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိမရွိၾကပါ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြလဲ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အစိုးရအလုပ္ကို မထြက္ရေသးပါ။ ဆႏၵျပသူေတြအတြက္ ကိုယ့္ဖါကိုယ္ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔လုပ္ျပီး ကူညီရပါတယ္။ ေနာက္တက္လာတဲ့ စစ္အစိုးရကေန ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ကို သူတို႔ရဲ႕ အရံအင္အားအျဖစ္သာ အသံုးခ်ခဲ့တာကို ေတြ႔ျမင္ရေတာ့ အေတာ္စိတ္နာပါတယ္။

သားေတြကလဲ သူတို႔နည္းသူတို႔ဟန္ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကတယ္။ မခိုင္းရပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလဲ ဘယ္သူကမွ လာမခိုင္းပါ။ စစ္အစိုးရကေနဝါဒျဖန္႔တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ကေနေသြးထိုးသူဆိုတဲ့ (ဗကပ) ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ တစြန္းတစမွ မသိေသးခ်ိန္ကပါ။

စစ္တပ္ကအာဏာသိမ္းလိုက္ပါျပီ။ NLD ဖြဲ႔ပါျပီ။ NLD စီအီးစီ (ကြယ္လြန္သူ) ဆရာေမာင္ေသာ္က ပုလဲအထိ ေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အစိုးရဆရာဝန္အလုပ္က မထြက္ရေသးလို႔ သူ႔စကားဝိုင္းမွာ မပါႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ပုလဲမွာ NLD ဖြဲ႔ဘို႔လုပ္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က လူမသိေစတဲ့ဌာနခ်ဳပ္ျဖစ္လာပါတယ္။

အစိုးရဝန္ထမ္းမွန္သမွ် အရင္က (မဆလ) ထဲမဝင္ရင္ ရာထူးမတိုး၊ ပစားမေပးခဲ့ရာကေန ရွစ္ေလးလံုးတန္ခိုးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရျဖစ္လာပါတယ္။ (မဆလ) ကံမေကာင္းေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ အစိုးရ အလုပ္ကေန ထြက္ပါတဲ့။ အဲဒီေခတ္မွာက ဆရာဝန္အလုပ္ရဘို႔ထက္ ထြက္ဘို႔ကပိုခက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကိုဆင္းပါတယ္။ က်န္းမာေရးဦးစီး ညႊန္ခ်ဳပ္ရံုးသြား အလုပ္ထြက္စာတင္ပါတယ္။ တပါတ္သာၾကမယ္ထင္ပါတယ္။ ထြက္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ေက်းဇူးပါ စစ္အစိုးရခင္ဗ်ား။

ရွစ္ေလးလံုး အေရးအခင္းၾကီးကေန NLD ကို ဖြဲ႔စည္းေစဘို႔ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာ အမွန္ပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းနဲ႔ NLD မွာ ဆင္တူတာေတြရွိပါတယ္။ လူေပါင္းစံုပါတယ္။ ပညာအေျခခံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပရိေဒသနအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြးအျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လိုအင္ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြလာျပီး စုေဝးတဲ့ေနရာအတူတူျဖစ္တယ္။ ၂၅ ႏွစ္အၾကမွာအထိ သံမိႈႏွက္ထားသလို ဆက္ျပီး ျမဲခိုင္ေနသူေတြ ရွိသလို၊ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးသကာလ ေရာက္ရာကေန ဆက္ျပီးသံေယာဇဥ္းၾကီးေနသူေတြလဲ ရွိတယ္။ ဖါသိဖါသာသမားေတြလဲ မရွားဘူး။ အခ်ိန္ကာလဒဏ္၊ ႏိုင္ငံေရးဒဏ္ေတြ ထုေထာင္းခံရလို႔ ေက်မြသြားသူေတြ၊ ပန္းပဲဖိုမွာ မီးထဲကဆယ္ျပီး ေပေပၚမွာထုရိုက္ထားလို႔ သံေကာင္းေကာင္းေတြျဖစ္လာသူေတြလဲ မရွားပါ။ ေသခြဲခြဲၾကရသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိေနပါျပီ။

NLD မွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ဆိုသူေတြ မနည္းမေနာရွိလာပါျပီ။ ရွစ္ေလးလံုးမွာေတာ့ အသစ္ဆိုတာ မရွိပါ။ အေဟာင္းသည္သာ အမာခံျဖစ္တယ္။ သမိုင္းေရးသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သမိုင္းေကာင္းအေမြ ဆက္လက္ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ