Train passengers ရထားစီးခရီးသည္မ်ား
စာအုပ္ေတြထဲမွာ မပါ။ သုေတသနလည္း မဟုတ္ပါ။ ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ခပ္တိုတို အေတြ႔အၾကံဳ မျပည့္မစံုကေန ေကာက္ခ်က္ ၾကမ္းၾကမ္းဆြဲၾကည့္ခ်င္တာပါ။
လူ႔အသက္ကိုပိုင္းျခားျပီး ဘယ္အရြယ္မွာ ဘာလုပ္ဘို႔အေကာင္းဆံုးလို႔ သတ္မွတ္ထားတာေတြရွိတယ္။ ေဆးပညာမွာ ရွိသလို ဘာသာေရးမွာလည္းရွိတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ဘယ္အရြယ္ေတြက အေကာင္းဆံုးပါလည္း။ အမ်ိဳးမ်ိဳးေျပာၾကမွာပါ။ ေျပာတာေတြက မွားမွာေတာ့မဟုတ္ပါ။ တူခ်င္မွေတာ့ တူမယ္။ ၄ဝ-၅ဝ ကိုယူခ်င္တယ္။
ေကာလိပ္တို႔ တကၠသိုလ္တို႔လည္း ျပီးေျမာက္ခဲ့ၾကျပီ။ ဗဟုသုတလည္းစံုလွျပီ။ အေတြ႔အၾကံဳေတြလည္း မနည္းမေနာ။ အေတြးအျမင္ေတြလည္းစူးရွေနၾကျပီ။ ဟိုအသင္းသည္အဖြဲ႔မွာလည္း တာဝန္ယူဘူးတယ္။ ေနာက္တဆင့္တက္ၾကရမယ္။ တက္ၾကပါတယ္။
မီရာရထားလိုက္ၾကသူက မ်ားသလားလို႔။ အခုဂ်င္နေရးရွင္းမွ မဟုတ္ပါ။ ဒိအရင္မ်ိဳးဆက္ေတြလည္း အဲလိုလုပ္ၾကသူက အေတာ္မ်ားပါတယ္။ အားလံုးေတာ့မဟုတ္ပါ။ ဘူတာမွာ က်န္ေနခဲ့သူေတြလည္း မနည္းပါ။ ရထားၾကပ္ေနလို႔လည္း မဟုတ္၊ လက္မွတ္ဘိုးမတတ္ႏိုင္သူေတြလည္း မဟုတ္၊ ခရီးမဆက္ခ်င္သူေတြလည္း မဟုတ္ၾကပါ။
စီးပြါးေရးမွာ အျမတ္အစြန္းက ပဓါနက်တယ္။ အဲတာတခုတည္းလို႔ေျပာရင္လည္းရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးမွာေကာ။ အသက္ ၄ဝ-၅ဝ မွာ ကိုယ့္ေရွ႕ေရာက္လာတဲ့ရထားကို တက္စီးခ်င္ၾကတာ ပံုမွန္သာျဖစ္တယ္။ ထိုင္ခံုလည္းရသြားၾကတယ္။
ဘူတာမွာက်န္ရစ္သူေတြကေတာ့ ရထားမၾကိဳက္လို႔ လိုက္မသြားၾကဘူး။ ငိုက္လည္းမေနၾကပါ။ ၾကီးသူေတြသာမက၊ ငယ္သူေတြလည္း ပါမသြားၾကဘူး။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၄-၆-၂ဝ၁၅
Comments
Post a Comment