Up to you လြတ္လပ္မႈ အျပည့္အဝခံစားႏိုင္ၾကေသာ လူနာမ်ား
Thant Zin သုတမ်ားစြာရလို႔ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာ။ နည္းနည္းအထြန္႔တတ္ေမးခြန္းေလးေမးပါရေစ။ MBBS က အေနာက္တိုင္းေဆးဝါး နည္းဥပေဒသေတြကို ေရြးခ်ယ္ခိုင္းတာလားခင္ဗ်ာ။ ဥပမာ အဲ့ေဆးဝါးမေရာက္တဲ့ေနရာေဒသ၊ အယံုၾကည္မဲ့သူ၊ တျခားေဆးပညာယံုၾကည္တဲ့လူမ်ိဳးေတြနဲ႔ေတြ႔ရင္ ဘယ္လိုကုသမလဲ။ လူနာတစ္ဦးအတြက္ ေရာဂါ ေပ်ာက္ကင္းေရးက အေရးႀကီးသလား။ စိတ္ေက်နပ္မႈက အေရးႀကီးသလား။
ျမန္မာျပည္မွာ လူနာနဲ႔ လူနာ့ေဆြမ်ိဳးေတြမွာ ေရြးခ်ယ္ပိုင္ခြင့္ အျပည့္ရွိၾကပါတယ္။ ဘယ္ဆရာဝန္ကမွ အတင္းမလုပ္ၾကပါ။ ဆရာဝန္ေတြက စိတ္တိုလို႔ ေျပာမိေကာင္းေျပာမိၾကပါလိမ့္မယ္။ လူနာ့သေဘာကိုဆန္႔က်င္ျပီး ေဆးထိုးမေပးပါ။ ေမ့ေဆး ေပးတာနဲ႔ ခြဲစိတ္စရာကို လက္မွတ္ထိုးပါမွသာ လုပ္ၾကရပါတယ္။ သလိပ္ထဲ ပိုးေတြ႔တဲ့တီဘီဆိုရင္ ေဆးကုလာေအာင္ စည္းရံုးရတယ္။ အဲတာလည္း ေဆးမကုတာကို ဆရာဝန္ကတရားစြဲလို႔မရပါ။ HIV လည္းအဲလိုပါပဲ။
ေမးခြန္းရ့ဲ ဒုတိယအပိုင္းကိုေျဖရရင္ ေရာဂါေပ်ာက္ေရးေရာ စိတ္သက္ရာရေရးပါ လူနာ့သေဘာအတိုင္းသာျဖစ္ပါတယ္။
တိုးတက္တဲ့ႏိုင္ငံေတြမွာ လူနာရဲ႕ ကိုယ္ေရးအခ်က္အလက္ေတြကို တေနရာနဲ႔တေနရာ ဥပမာ က်န္းမာေရးအာမခံဌာန၊ လူမႈဖူလံုေရးွဌာနဆီကို မွ်ေဝခြင့္ကအစ လူနာဆီက လက္မွတ္ထိုးသေဘာတူညီခ်က္ယူရပါတယ္။ ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ ေဝဒနာေတြကို မခံႏိုင္လို႔ ေသခ်င္ပါျပီဆိုတဲ့လူနာကို ဆရာဝန္က ေသေဆးထိုးေပးလို႔မရပါ။ ယူအက္စ္မွာ မထိုးမေနရ ကာကြယ္ေဆးကို သတ္မွတ္ခ်က္မွာ အၾကံဳးဝင္သူတိုင္းထိုးၾကရတယ္။ အျပည့္မထိုးတဲ့ ဒုကၡသည္ေတြ (ဂရင္းကပ္) ေလွ်ာက္တဲ့အခါ မရႏိုင္ပါ။
ျမန္မာျပည္ကလူနာေတြမွာ ကာကြယ္ေဆးထိုးတာ၊ ေဆးကုသတာမွာ ေရြးခ်ယ္ခြင့္နဲ႔ ျငင္းပယ္ခြင့္ အျပည္အဝ က်င့္သံုး ေနၾကပါတယ္။ ဘယ္အရာမဆို အဆိုးအေကာင္းတြဲေနတာပါ။ အဲလို ေပါ့ေလ်ာ့ထားမႈေတြေၾကာင့္ မဖြံ႔ျဖိဳးေသးတဲ့ တိုင္းျပည္ေတြမွာ ကူးစက္ေရာဂါေတြ ပိုမ်ားေနတဲ့အေၾကာင္းခံတခ်က္လို႔လည္း ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စီးပြါးဥစၥာဆင္းရဲလို႔ တခ်က္တည္းေၾကာင့္ မဟုတ္ပါ။ အသိတရားနဲ႔ ဥပေဒမွာပါ အားနည္းေသးလို႔ျဖစ္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့္ကိုေမးရင္ေတာ့ ေဆးေက်ာင္းကသင္ေပးလိုက္တဲ့ပညာနဲ႔သာ ကုသပါလို႔ မဲဆြယ္မိမွာပါခင္ဗ်ား။ လူတိုင္းက မဲမေပးမယ္မွန္းလည္း သိပါတယ္။ ၁၉၉ဝ တံုးက မဲ ၆၁႕၁၅% သာရခဲ့ပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၅-၆-၂ဝ၁၅
Comments
Post a Comment