Etiquette ေလာကဝတ္
ကြ်န္ေတာ့္ဇာတိက ေတာရြာေလး၊ အရြယ္အစားလည္းေသး၊ ေစ်းေတာင္မရွိတဲ့ရြာ။ ေႏြရာသီတိုင္းမွာ ရြာျပန္တယ္။ ရြာကလူၾကီးေတြက အလိမ္မာသင္ေပးၾကတယ္။ ထမင္းဝိုင္းမွာ ဖိနပ္ခြ်တ္စားရတယ္။ လူၾကီးကို ဦးခ်ရတယ္။ ဟင္းခပ္ဇြန္းကို ထမင္းစားတဲ့လက္နဲ႔ မကိုင္ရ။ အသံမည္ေအာင္မစားရ။ ဟင္းခပ္ျပီးရင္ ဇြန္းကို ဟင္းပန္းကန္မွာ အေနေတာ္ေအာင္ ျပန္ထားရ စသျဖင့္။ အိပ္ရင္ အေရွ႕ဖက္သာေခါင္းျပဳအိပ္ရတာ၊ လူၾကီးနဲ႔ေပးစရာယူစရာရွိတိုင္း လက္ႏွစ္ဖက္သံုးရတာ၊ ေခါင္းငံု႔ရတာ စတဲ့နီတိေတြလည္းပါတယ္။ ဘုန္းၾကီးေတြနဲ႔ ဆက္ဆံေရးစည္းမ်ဥ္းေတြလည္း ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးတာဝန္နဲ႔ ဟုိႏိုင္ငံသည္ႏိုင္ငံေတြဆီ အေတာ္ၾကီးခရီးသြားခဲ့ရတာ၊ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ အေနာက္ႏိုင္ငံေတြပါ။ သူတို႔တိုင္းျပည္မွာ ဝတ္စားဆင္ယင္တာ၊ စားတဲ့ေသာက္တဲ့အခါ လိုက္နာစရာေတြြကို အနည္းအက်ဥ္းေတာ့ မသြားခင္ေလ့လာထားရတယ္။ Etiquette စာအုပ္ပါဝယ္ထားတယ္။ အေရွ႕ေတာင္အာရွ ႏိုင္ငံေတြကိုသြားေတာ့ မ်ားမ်ားစားစားေလ့လာဖို႔မလိုပါ။ အဲဒီစာလံုးကို အဘိဓါန္မွာ က်င့္ဝတ္၊ ထံုးတမ္း၊ ယဥ္ေက်း ျပဴငါမႈလို႔လည္း ဘာသာျပန္ပါတယ္။
တရုပ္ျပည္ကို သြားရမယ္ဆိုေတာ့ ေလ့လာမႈအသစ္ျပဳရျပန္တယ္။ တူနဲ႔ေတာ့ စားတတ္ပါရဲ႕ တူကို ပန္းကန္ေပၚမွာ ဘယ္လိုထားမလည္း အပါအဝင္ မသြားခင္မွာၾကိဳတင္ဖတ္မွတ္တယ္။ ဟိုေရာက္ေတာ့ စကားစပ္မိျပီး အဲလို ေလ့လာခဲ့တဲ့အေၾကာင္းေျပာျပတယ္။ အဲတာေတြ မလိုပါဘူးဗ်ာ၊ ထားခ်င္သလိုထားတဲ့။ အဲဒီနည္းက ပိုေကာင္းတယ္။
အေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ ၾကိဳက္တာကို ၾကိဳက္သေလာက္ယူစားရတဲ့ ဘရိတ္ဖတ္စ္နဲ႔ ဘူေဖးတို႔မွာ မကုန္လို႔ ပန္းကန္ထဲ က်န္ေနရင္ အထင္ေသးခံရတယ္။ ကိုတရုပ္ေတြကေတာ့ တူကိုလည္း တင္ခ်င္သလိုတင္တယ္။ အရိုးေတြ အခြံေတြကို စားပြဲေအာက္ျပစ္ခ်တယ္။ အိႏၵိယမွာကေတာ့ တမ်ိဳး။ ကြ်န္ေတာ့္မ်က္စိနဲ႔ မတည့္တာကမ်ားတယ္။ ေရဖန္ခြက္တို႔ လက္ဖက္ရည္ခြက္တို႔ကို ေသာက္ျပီးရင္ ၾကမ္းေပၚမွာခ်ၾကတယ္။
ဘယ္ႏိုင္ငံ ဘယ္လိုပြဲလမ္းေရာက္ေရာက္ ကြ်န္ေတာ့္ရြာကေနသင္ေပးတဲ့ အက္တစ္ကက္ကိုေတာ့ လိုက္နာပါတယ္။ သူတို႔စာအုပ္ထဲမွာ အဲတာေတြမပါ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၅-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment