ပဲ ႏွင့္ ဘဲ ေနာက္ဆက္တြဲ

အရင္ကလည္း အၾကိမ္ၾကိမ္ အကိုးအကားေတြနဲ႔ တင္ျပထားျပီးျဖစ္ပါတယ္။ ကေန႔တခါ  ဆရာေဇာ္ဂ်ီရဲ႕ ေဗဒါလမ္း ကဗ်ာကို တကို စသတ္နဲ႔ ဘဲေနရာမွာ ပဲလို႔ရိုက္ထားတဲ့ စာအုပ္ပံုေတြနဲ႔ လာလို႔ထပ္ေရးပါရေစ။ ကြ်န္ေတာ့မွာလည္း စာအုပ္ေတြရွိတယ္။ တကို စမသတ္ပါ။ အဆံုးမွာ ဘဲ။

ေပၚျပန္လဲ မသက္သာ

ေခ်ာင္းအဆြယ္ ေျမာင္းငယ္ထဲက၊ ဘဲထြက္လို႔လာ

ဘဲအုပ္မွာ တရာႏွစ္ရာ၊ ေဗဒါက တပင္ထဲ

အယက္အကန္ခံလို႔

ေဗဒါပ်ံအံကိုခဲ၊ ပန္းပန္လ်က္ဘဲ။  

ဘီဘီစီကထုတ္လႊင့္တဲ့ အလကၤာပုလဲပန္းကိုပါ ကိုးကားပါရေစ။

ျမန္မာစာအဖြဲ႕ဝင္ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာဦးထြန္းတင့္ (ဘီဘီစီ) အလကၤာပုလဲပန္း https://www.bbc.com/burmese/in-depth-45997772

(စ) ဗမာစကားေျပာရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေရးရာမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေတာ္ေတာ္ေလးမွားတတ္ၾကတဲ့ အသုံးက ေနာက္ဆက္ပစၥည္း "ပဲ" နဲ႔ "ဘဲ" အသုံးပါ။ ဘယ္ေနရာမွာ "ပဲ" ကို သုံးၿပီး ဘယ္ေနရာမွာ "ဘဲ" ကို သုံးမလဲ ဆိုတာကို မခြဲတတ္တဲ့သူေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားရွိပါတယ္။ ပုံေသနည္းသုံးၿပီးခြဲလို႔ အခြဲမွားတာလည္း ရွိပါတယ္။ ေရွ႕က "မ" ပါရင္ "ဘဲ"၊ ေရွ႕က "မ" မပါရင္ "ပဲ"လို႔ ပုံေသနည္းသုံးၿပီးမွတ္ၾကတဲ့နည္းဟာ အျမဲတမ္း မမွန္ပါဘူး။ အဲဒီပုံေသနည္းကိုပဲ တခ်ိဳ႕က သံေပါက္ကေလး လုပ္ၿပီးေတာင္ မွတ္တတ္ၾကပါေသးတယ္။ "မ" ရဲ့ေနာက္မွာ ႀကိယာ လိုက္ပါေနာက္က "ဘဲ" တဲ့။ သံေပါက္ကေလးက ေကာင္းပါရဲ့။ ဒါေပမဲ့ ႁခြင္းခ်က္ရွိေနတာ ခက္တယ္။ ဒီေတာ့ ပုံေသနည္းသုံးၿပီး အေသမမွတ္ပါနဲ႔။ အဓိပၸာယ္ကို သိေအာင္လုပ္ၿပီး အဓိပၸာယ္နဲ႔ ခြဲျခားမွတ္သားပါ။ ပုံေသမွတ္တာ အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္။

ဒီေန႔ေခတ္မွာ "ပဲ"နဲ႔ "ဘဲ" ခြဲသုံးေနတဲ့စကားလုံးေတြအားလုံးကို တခ်ိန္တုန္းက အားလုံး "ပဲ" ခ်ည္းပဲ ေနရာမေရြး အဓိပၸာယ္မေရြး သုံးခဲ့ၾကဖူးပါတယ္။ ေနာက္တခ်ိန္မွာေတာ့ အဲဒီႏွစ္မ်ိဳးစလုံးကို "ဘဲ" ခ်ည္းပဲ ေနရာမေရြး အဓိပၸာယ္မေရြး သုံးတဲ့အခ်ိန္လည္း ရွိခဲ့ဖူးပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ႏွစ္လုံးဟာ အနက္အဓိပၸာယ္ခ်င္းက လုံးဝမတူတဲ့ ေနာက္ဆက္ စကားလုံး ႏွစ္လုံးပါ။ အဲဒါေၾကာင့္ အနက္ေရာ၊ အဓိပၸာယ္ေရာ မတူတဲ့ အဲဒီႏွစ္လုံးကို ခြဲသုံးဖို႔ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ၁၉၈၆ ခုႏွစ္ ျပ႒ာန္းတဲ့ သတ္ပုံက်မ္းမွာစၿပီး ခြဲျခားျပ႒ာန္းခဲ့တယ္လို႔ ျမန္မာစာအဖြဲ႕က ဆရာႀကီး ေဒါက္တာ ဦးထြန္းတင့္က ေျပာပါတယ္။

"ပဲ" ရဲ့ အဓိပၸာယ္က "ပက္" တို႔ "ပင္" တို႔နဲ႔ အတူတူပါပဲလို႔ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းတင့္ကေျပာပါတယ္။ "ပက္" အသုံးက တိမ္ေကာသြားပါၿပီ။ ေရွးခတ္က ပ်ိဳ႕၊ ကဗ်ာေတြမွာပဲ ေတြ႕ရပါတယ္။ "ပင္" ကေတာ့ အခုထိသုံးေနတုန္းပါ။ "ပင္" ကို အေရးစကားေျပမွာသုံးၿပီး "ပဲ" ကို အေျပာစကားေျပမွာ သုံးၾကပါတယ္။ "ပဲ"နဲ႔ "ပင္" က အဓိပၸာယ္ခ်င္းတူတဲ့အတြက္ "ပင္" သုံးတဲ့ေနရာမွာ "ပဲ" ကိုအစားထိုးၾကည့္ရင္ အဆင္ေျပညီညြတ္ပါတယ္။

ဥပမာတခ်ိဳ႕ျပပါမယ္။

သူကေတာ့ အဲသလိုေျပာတာပဲ။

သူကထိုသို႔ေျပာသည္ပင္။

အဲဒါကေတာ့ လူတေယာက္ပါပဲ။

ထိုသူသည္ လူတေယာက္ပင္။

ဟိုဟာကေတာ့ နတ္တပါးပါပဲ။

ထိုသူကား နတ္တပါးပင္။

မင္းဘယ္လိုတားတား သူကေတာ့ လုပ္မွာပဲ။

သင္မည္သို႔တားေစကာမူ သူကေတာ့ လာမည္ပင္။

အတူတူပဲလို႔ထင္တာပဲ။

အတူတူပင္ဟုသာ ထင္မိသည္ပင္။

စိတ္မွာစြဲသူပဲထင္မိတယ္။

စိတ္တြင္စြဲေနေသာေၾကာင့္ သူဟုသာပင္ထင္မိသည္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒါကိုပဲေျပာေနတာ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ထိုအရာကိုပင္ေျပာေနျခင္းျဖစ္သည္။

ေျပာပဲေျပာနိုင္လြန္းတယ္။ အိပ္ပဲအိပ္နိုင္လြန္းတယ္။

ေျပာပင္ေျပာနိုင္လြန္းသည္။ အိပ္ပင္အိပ္နိုင္လြန္းသည္။

အဲဒီေတာ့ "ပင္" နဲ႔ အစားထိုးၾကည့္လို႔ အဆင္ေျပရင္ "ပဲ" ကိုသုံးနိုင္တယ္လို႔ မွတ္ခ်င္မွတ္နိုင္ပါတယ္။ "ပဲ"၊ "ပင္"၊ "ပက္"တို႔ရဲ့ အဓိပၸာယ္ကေတာ့ စင္စစ္ အမွန္စင္စစ္ ဆိုတာနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ဆရာႀကီး ဦးထြန္းတင့္က ေျပာပါတယ္။ လူပဲ၊ နတ္ပဲ၊ ျဗဟၼာပဲ ဆိုရင္ လူစင္စစ္ျဖစ္တယ္၊ နတ္စင္စစ္ျဖစ္တယ္၊ ျဗဟၼာစင္စစ္ျဖစ္တယ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္လို႔ ဆိုပါတယ္။ စကားေျပာလို႔အသံထြက္တဲ့အခါ အသံေျပာင္းထုံးစနစ္အရ ေနရာကိုလိုက္ၿပီး တခါတေလပဲလို႔ အသံထြက္ၿပီး တခါတေလဘဲလို႔ အသံထြက္ပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲအသံထြက္ထြက္ ရင္းျမစ္ကို အဓိကထားၿပီး "ပဲ" လို႔သာ စာလုံးေပါင္းဖို႔ ျမန္မာစာအဖြဲ႕ကဆုံးျဖတ္ခဲ့တယ္လို႔ ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္က ေျပာပါတယ္။

ေနာက္ဆက္ပစၥည္း "ဘဲ" ရဲ့အဓိပၸာယ္

အလကၤာပုလဲပန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မၾကာခဏေဆြးေႏြးခဲ့ဖူးသလိုပါပဲ။ ျမန္မာစကားစစ္စစ္ဆိုရင္ တတိယအကၡရာ၊ စတုတၳအကၡရာတို႔မွာ ဘယ္ေတာ့မွ အနက္အဓိပၸာယ္ မရွိပါဘူး။ ပထမအကၡရာ၊ ဒုတိယအကၡရာေတြမွာသာ အဓိပၸာယ္ ရွိပါတယ္။ ဆိုလိုတာက ပထမအကၡရာေတြျဖစ္ၾကတဲ့ က၊ခ၊ စ၊ဆ၊ တ၊ထ၊ ပ၊ ဖတို႔မွာပဲ ျမန္မာစကားေတြရဲ့ အနက္ရင္း ရွိပါတယ္။ ဂ၊ဃ၊ဇ၊စ်၊ဒ၊ဓ၊ဗ၊ဘ တို႔မွာ ျမန္မာစကားစစ္စစ္ရဲ့ အနက္မရွိပါဘူး။ အဲဒီစကားလုံးေတြဟာ ပါဠိ၊ သကၠတ အတြက္သာ အသုံးျပဳတာျဖစ္ပါတယ္။

ဒါ့ေၾကာင့္ "ဘဲ" ဆိုတဲ့စကားလုံးမွာလည္း အနက္မရွိပါဘူး။ သူ႔ရဲ့အနက္ရင္းက "ဖဲ" ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာႀကီး ေဒါက္တာဦးထြန္းတင့္က ဆိုပါတယ္။ အသံထြက္ကလည္း ေနရာကိုလိုက္ၿပီး တခါတေလ "ဖဲ" လို႔အသံထြက္ၿပီး တခါတေလ "ဘဲ" လို႔အသံထြက္ပါတယ္။ မႀကိဳက္ဖဲနဲ႔စားေနတယ္ဆိုရင္ "ဖဲ"လို႔ အသံထြက္ပါတယ္။ မသိဘဲနဲ႔ ေျပာေနတယ္ဆိုတဲ့ ေနရာမွာေတာ့ "ဘဲ" လို႔အသံထြက္ပါတယ္။ ေနရာကို လိုက္ၿပီး အသံထြက္ေျပာင္းတာပါ။ အနက္ရင္းက "ဖဲ" ပါ။

"အဲဒီဖဲက ဘာအဓိပၸာယ္ရွိသလဲဆိုေတာ့ ျမန္မာစကားဟာ တက္က်သံ ဘာသာစကားျဖစ္တာနဲ႔ အညီ ဖဲ၊ ဖယ္၊ ဖဲ့ သုံးလုံးစလုံး အနက္တူပါတယ္။ ဒီဂရီ အေပ်ာ့အျပင္းသာကြာပါတယ္။ ဖဲ့တယ္ဆိုတာ ဖဲ့ထုတ္ပစ္လိုက္တာ၊ အျပင္ေရာက္ေအာင္လုပ္ပစ္လိုက္တာ၊ ေဘးေရာက္ေအာင္လုပ္ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ဖယ္တယ္ဆိုတာလည္း အျပင္ေရာက္ေအာင္လုပ္ပစ္လိုက္တာ၊ ေရႊ႕ပစ္လိုက္တာပါပဲ။ ဖဲတယ္ဆိုတာလည္း အလားတူအဓိပၸာယ္ထြက္တယ္" လို႔ ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္ကေျပာပါတယ္။ ေရွာင္ဖယ္တယ္၊ ဖဲၾကဥ္တယ္ဆိုတာေတြဟာ အဓိပၸာယ္ အတူတူပါပဲ လို႔လည္း ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္က ဆိုပါတယ္။

ဥပမာအားျဖင့္ ဒံေပါက္မစားဘဲ (ဖဲ) ေသြးတိုးေနတယ္ လို႔ေျပာတယ္ဆိုပါစို႔။ အဲဒီမစားဘဲ (ဖဲ) ရဲ့ အဓိပၸာယ္ဟာ ဘာနဲ႔တူသလဲဆိုေတာ့ ဒံေပါက္စားျခင္းမွေရွာင္ဖယ္လ်က္၊ ဒံေပါက္စားျခင္းမွဖဲၾကဥ္လ်က္၊ ဒံေပါက္ကို မစားမူ၍ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္တယ္လို႔ ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္ကဆိုပါတယ္။

အဲဒီေတာ့ "ဖဲ" အဓိပၸာယ္၊ "ဖယ္"အဓိပၸာယ္ထြက္မွ "ဘဲ" ဆိုတဲ့စကားလုံးကို သုံးတာျဖစ္ ပါတယ္။

စကားလုံးအစားထိုးၾကည့္မယ္ဆိုရင္ ဒံေပါက္မစားဘဲ ေသြးတိုးတယ္ ဆိုတာဟာ ဒံေပါက္စားျခင္းမွာ ေရွာင္ဖယ္လ်က္ ေသြးတိုးတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒံေပါက္စားျခင္းကို ဖဲၾကဥ္လ်က္ ေသြးတိုးတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါတယ္။ ဒံေပါက္ကို မစားမူ၍ ေသြးတိုးတယ္ ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္ျဖစ္ပါတယ္။

အဲသလို စကားလုံးေတြကို ခ်ေရးၿပီး နည္းနည္းစဥ္းစားၾကည့္ပါမယ္။

မသိဘဲ ေျပာေနတယ္။

မႀကိဳက္ဘဲ စားလိုက္တယ္။

မခ်စ္ဘဲ လက္ထပ္လိုက္ရတယ္။

နားမလည္ဘဲ ေလၽွာက္ေရးေနတယ္။

အသံမေကာင္းဘဲ သီခ်င္းဆိုတယ္။

မျပဳံးဘဲ ဝါးလုံးကြဲရယ္တယ္။

အဲဒီစကားလုံးေတြအားလုံးဟာ ဖဲၾကဥ္တဲ့ အဓိပၸာယ္ ထြက္ပါတယ္။ ဒါ့ေၾကာင့္ ဘဲ လို႔စာလုံးေပါင္းပါတယ္။ ဒီနမူနာေတြကို ၾကည့္ရင္ "မ" ပါရင္ "ဘဲ" သုံးရမယ္ဆိုတဲ့ ပုံေသနည္းဟာ မွန္ေနပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေနရာတိုင္း မမွန္ပါဘူး။

"မ" ပါတိုင္း "ဘဲ" သုံးလို႔မမွန္နိုင္

"မ" ပါတိုင္း "ဘဲ" သုံးလို႔ မမွန္နိုင္တဲ့ နမူနာဝါက်တခ်ိဳ႕ကိုျပပါတယ္။

အဲဒီေန႔က မိုးရြာမွ မရြာပဲ။

အဲသလိုလုပ္မယ္ဆိုတာကို မင္းကေျပာမွ ေျပာမထားပဲ။

အဲဒီေန႔ကမီးမွမလာပဲ။

မင္းေျပာသလိုဟုတ္မွမဟုတ္ပဲ။

ငါခိုင္းသလိုမွ မလုပ္ပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က အဲသလိုမွထင္မထားပဲ။

အဲဒီဝါက်ေတြအားလုံးမွာ "မ" ပါပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ "ပဲ" သုံးမွမွန္ပါမယ္။ "ဘဲ" သုံးရင္မွားပါတယ္။ ဘာ့ေၾကာင့္ပါလဲ။ ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္က ဒီလိုေျပာပါတယ္။

"ဒီေနရာမွာ အဲဒီေန႔က မီးမွမလာပဲ ဆိုရာမွာ မီးမလာသည္မွာ စင္စစ္ျဖစ္တယ္လို႔ ေျပာခ်င္တာ။ ေနာက္ကပဲဟာ စင္စစ္ဆိုတဲ့ အဓိပၸာယ္မ်ိဳးေျပာတာဗ်။ ေလးနက္ေအာင္ေျပာတာ။ ဒီေနရာမွာ ဖဲၾကဥ္ျခင္းအဓိပၸာယ္မဟုတ္လို႔ ဘဲ မသုံးတာပါ။ ပင္နဲ႔ အစားထိုးၾကည့္ရတာ ပိုအဆင္ေျပသလား ဖဲၾကဥ္လ်က္ အစားထိုးရတာပိုအဆင္ေျပသလား အစားထိုးၾကည့္ပါ။"

ဆရာႀကီးဦးထြန္းတင့္ေျပာသလို အစားထိုးၾကည့္ပါမယ္။ ပထမ ပင္ နဲ႔ အစားထိုးၾကည့္ပါမယ္။

အဲဒီေန႔က မိုးရြာမွ မရြာပဲ။

ထိုေန႔ကမိုးရြာမွ မရြာသည္ပင္။

အဲသလိုလုပ္မယ္ဆိုတာကို မင္းကေျပာမွ ေျပာမထားပဲ။

ထိုသို႔လုပ္မည္ဆိုသည္ကို မင္းကေျပာမွေျပာမထားသည္ပင္။

အဲဒီေန႔က မီးမွမလာပဲ။

ထိုေန႔မီးမွ မလာသည္ပင္။

မင္းေျပာသလို ဟုတ္မွမဟုတ္ပဲ။

မင္းေျပာသလို ဟုတ္မွမဟုတ္သည္ပင္။

ငါခိုင္းသလိုမွ မလုပ္ပဲ။

ငါခိုင္းသလိုမွ မလုပ္သည္ပင္။

ကၽြန္ေတာ္က အဲသလိုမွထင္မထားပဲ။

ကၽြန္ေတာ္က ထိုသို႔ ထင္မွထင္မထားသည္ပင္။

အားလုံးကို ပင္နဲ႔ အစားထိုးလို႔ရပါတယ္။ ဖဲၾကဥ္လ်က္နဲ႔ အစားထိုးၾကည့္ရေအာင္ပါ။

အဲဒီေန႔က မိုးရြာမွ မရြာပဲ။

ထိုေန႔က မိုးရြာသည္ကို ဖဲၾကဥ္လ်က္ အဲသလိုလုပ္မယ္ဆိုတာကို မင္းကေျပာမွ ေျပာမထားပဲ။

ထိုသို႔လုပ္မည္ဆိုသည္ကို မင္းေျပာသည္ကိုဖဲၾကဥ္လ်က္ အဲဒီေန႔ကမီးမွမလာပဲ။

ထိုေန႔က မီးလာသည္ကို ဖဲၾကည္လ်က္

ဖဲသို႔မဟုတ္ ဘဲကို သုံးမယ္ဆိုရင္ ေနာက္ဆက္တြဲတခုခုလိုပါတယ္။ အဲသလိုဖဲၾကဥ္လိုက္တဲ့ အတြက္ တျခားတခုခု ျဖစ္သြားတယ္ဆိုတဲ့ အေျခအေနၿပ စာပိုဒ္တခုခုျဖည့္စြက္ဖို႔လိုေနပါတယ္။ တကယ္လို႔ ပုံေသနည္းသေဘာ မွတ္ထားမယ္ဆိုရင္ "မ" ပါေပမယ့္ ဝါက်အဆုံးမွာျဖစ္ေနရင္ "ဘဲ" မသုံးဘဲ "ပဲ"ကိုသာသုံးရမယ္လို႔ မွတ္ထားရင္ ရတန္ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ပုံေသနည္းသုံးတာ အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔သတိမထားမိတဲ့ ႁခြင္းခ်က္တခုခု က်န္ေနရင္ ပုံေသနည္းက မွားေနပါဦးမယ္။

ဒီေတာ့ ပုံေသနည္းသုံးတာထက္ အဓိပၸာယ္ကို ၾကည့္ၿပီးသုံးတာက မလြဲနိုင္တဲ့နည္းပါ။ အကယ္စင္စစ္ အဓိပၸာယ္ထြက္ရင္ "ပင္" နဲ႔ အဓိပၸာယ္တူရင္ "ပဲ" ကိုသုံးပါ။ ဖယ္တဲ့သေဘာဖဲ့တဲ့သေဘာဖဲတဲ့ သေဘာ အဓိပၸာယ္ထြက္ရင္ "ဘဲ" ကိုသုံးပါ။ "မ - ဘဲ" အတြဲျဖစ္ေပမယ့္ ဖဲၾကဥ္တဲ့ အဓိပၸာယ္ထြက္မွ "ဘဲ" ကိုသုံးပါ။

လူတခ်ိဳ႕အမွတ္အသားျပဳတဲ့လကၤာေလးကိုေတာ့ ေနာက္ထပ္လကၤာတပိုဒ္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္အခုလိုျဖည့္စြက္ခ်င္ပါတယ္။

"မ" ရဲ့ေနာက္မွာ

ႀကိယာ

လိုက္ပါေနာက္က "ဘဲ" ။

ႁခြင္းခ်က္ရွိတာ

မေမ့ရာ

မင္းမွမလာပဲ။ (ဆံုး)

ဒီေတာ့ ပုံေသနည္းသုံးၿပီး အေသမမွတ္ပါနဲ႔ (ျမန္မာစာအဖြဲ႔ဝင္ ဦးထြန္းတင့္)။

ကြ်န္ေတာ့အျမင္က ျမန္မာစာမွာ ေနာက္ထြင္ထားတဲ့ ပံုေသနည္း (၃) ခုလံုးကို တရားေသအျဖစ္ မွတ္ယူလို႔မရပါ။

၁။ မေနာက္က ဘဲလိုက္။

၂။ ေရတြက္လို႔ရရင္ တစ္။

၃။ ခင္ငူေဂါေဒါပံုဝ = ခ၊ ဂ၊ င၊ ဒ၊ ပ၊ ဝ ဗ်ည္းေျခာက္လံုးကို ေမာက္ခ်သာသံုးရ။ ၀ိုက္ခ်မသံုးရ။

အဲဒါေတြအားလံုးကုိ တရားေသအျဖစ္ မွတ္ယူလို႔မရပါ။ ပုံေသမွတ္တာ အႏၲရာယ္မ်ားပါတယ္။ 

ေနာက္နမူနာတခုအျဖစ္ ဆရာတင္မိုးရဲ႕ ပုဂံေက်ာင္းကေခါင္းေလာင္းသံကဗ်ာစာအုပ္ကို တင္ျပလိုက္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ကဗ်ာနဲ႔ေနရတာ အေနေပ်ာ္မိပါတယ္။ ကဗ်ာနဲ႔ကင္းကြာတဲ့အခါရယ္လို႔ မရွိသေလာက္ပါပဲ။

ဆရာေဇာ္ဂ်ီ၊ ဆရာတင္မိုးစတဲ့ကဗ်ာဆရာေတြ ေရးတာေတြကို သတ္ပံုျပင္ ထုတ္ေဝေရာင္းစားျခင္း၊ ကိုးကားျခင္းဟာ မလုပ္ေကာင္းတဲ့အလုပ္ေတြလို႔ ယူဆပါတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ

၉-၉-၂၀၂၀