ပုဒ္ျဖတ္ျခင္း
ျမန္မာစာမွာ ေဒါ့ ေခၚ ဖူးလ္စေတာ့ပ္ မရွိတာကို ထည့္ရိုက္ၾကတယ္။ အဲလိုစာရိုက္ရင္ အစကေန အဆံုးထိဟာ ဝါက် တေၾကာင္းတည္းသာ ျဖစ္ေနတယ္။
စေပ့စ္ ေခၚ စာစုတခုနဲ႔တခုၾကား အကြက္ျခာတာလည္း ေနရာတက်သံုးမွသာ နားလည္ေစတယ္။ လက္ႏွိပ္စက္ေခတ္မွာ စနစ္တက်သင္ရတယ္။ မသိသူေတြက စာလံုးနဲ႔ ဂဏန္း ဥပမာ အသက္ေရးတာ ဆက္ရိုက္ၾကတယ္။ ပို႔စ္မွာသံုးတိုင္း အကုန္လိုက္ျပင္ရတယ္။
ျမန္မာ့စြယ္စံုက်မ္းမွာ ပုဒ္ကေလး၊ ပုဒ္ၾကီးလို႔သာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔စာသင္တဲ့ေခတ္မွာ ပုဒ္ထီး၊ ပုဒ္မလို႔ သင္တယ္။ အတူတူသာျဖစ္တယ္။ ဝါက်အဆံုးမွာ ပုဒ္မ ေခၚ ပုဒ္ၾကီး ခ်ရတယ္။ စကားစုတခုေနာက္မွာ ပုဒ္ထီး ေခၚ ပုဒ္ကေလး ခ်ရတယ္။
ခုေခတ္မွာ ဖုန္းကေနစာရိုက္သူေတြ ပံုႏွိပ္စာအုပ္ေတြလိုအထိေတာ့ လိုက္နာၾကပါလို႔ မေျပာလိုပါ။ ဖတ္တဲ့သူ နားလည္ေစေအာင္ေတာ့ စနစ္ထားေစခ်င္တယ္။ ဒါမွသာ လိုရင္းေရာက္ျပီး ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့အက်ိဳးရေစပါမယ္။
အလြဲေတြ အလြယ္ေတြ ၾကံၾကံဖန္ဖန္ေတြမ်ားေနတဲ့ထဲမွာ အမွန္အတည့္ဟာ အဆန္းျဖစ္တယ္။ ဆန္းတာကို လူေတြက စိတ္ဝင္စားတတ္ၾကပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၆-၉-၂၀၁၉
၆-၉-၂၀၂၀
Comments
Post a Comment