Bi Midday News Journal 20-1-2014 Interview

သူပုန္ေတြၾကားမွာ ငယ္ဘဝကို ျဖတ္သန္းခဲ့ရတဲ့ ဆရာဝန္ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ ၉ဝ အမတ္ (သို႔) ေဒါက္တာတင့္ေဆြ

ေဝစႏၵာ၊ မြန္းတည့္ေန Bi Midday News Journal 20-1-2014 Interview

၁၉၈၈ လူထု အေရးေတာ္ပံုၾကီးအျပီး အာဏာသိမ္း စစ္အစိုးရက ေရြးေကာက္ပြဲလုပ္ေပးမည္ဟုဆိုခ်ိန္က ျပည္သူေတြ ေပ်ာ္ခဲ့ရသည္။ ထိုအခ်ိန္က တိုင္းျပည္တြင္း အတိုက္အခံပါတီၾကီးျဖစ္ေသာ အမ်ိဳးသား ဒီမိုကေရစီအဖြဲ႕ခ်ဳပ္၏ အားအေကာင္းဆံုးအခ်ိန္ဟု ေျပာႏိုင္သည္။ အဖြဲခ်ဳပ္ကို ကိုယ္စားျပဳျပီး ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ေသာ အမတ္မ်ားထဲတြင္ သူလည္း တစ္ေယာက္ အပါအဝင္ျဖစ္သည္။ သူ႔၏ ဇာတိျဖစ္ေသာ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ပုလဲျမိဳ႕နယ္ဆိုေသာေနရာမွာ ၁၉၉ဝ NLD အမတ္အျဖစ္ ေရြးခ်ယ္ခံဖို႔ ရဲရဲဆံုးျဖတ္ျပီး ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သည္။ အခ်ိန္သည္ အရာရာကို ေျပာင္းလဲသည္ ဆိုေသာ စကားအရ ထိုအခ်ိန္က ၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲ ႏိုင္ NLD အမတ္မ်ားသည္္ လြတ္ေတာ္ထဲ မေရာက္ဘဲ အခ်ိဳ႕က ေထာင္ထဲေရာက္သြားသည္။ အခ်ိဳ႕ေတာ့ နယ္စပ္ေဒသကေနတဆင့္ ျပည္ပႏိုင္ငံမ်ား ေရာက္သူကေရာက္ႏွင့္ အင္အားၾကီး ပါတီၾကီးမွာ စစ္အစိုးရ၏ တစ္စစီေျခမြျခင္းကို ခံခဲ့ရသည္။ ျပည္ပေရာက္ ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္ ၉ဝ အမတ္မ်ားထဲတြင္ သူလည္း ပါဝင္ခဲ့သည္။ သူကေတာ့ ေတာနယ္ေလး တစ္ခုတြင္ လက္နက္ကိုင္ သူပုန္မ်ားအၾကား အသက္ရွင္ခဲ့ရျပီး အစိုးရဝန္ထမ္းဘဝမွ ဘဝဇာတ္ခံု၏ အလွည့္အေျပာင္းမ်ားၾကား ႏိုင္ငံေရးသမားအျဖစ္ႏွင့္ ၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲဝင္ခဲ့သူ လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ခြဲစိတ္ဓားတစ္ဖက္ကကိုင္ရင္း အိႏၵိယႏိုင္ငံတြင္ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးသူး ျမန္မာဒုကၡမ်ားအတြက္ ေဆးခန္း ဖြင့္လွစ္ေပးေနေသာ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ၾကီး ေဒါက္တာတင့္ေဆြ ျဖစ္သည္။ ေဒါက္တာ တင့္ေဆြ၏ ငယ္ဘဝက စိတ္ဝင္စားစရာ ေကာင္းလွသည္။ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ပုလဲျမိဳ႕နယ္၊ မင္းရြာဆိုေသာ ေတာနယ္ေလးတြင္ သူ႔ငယ္ဘဝ ျဖတ္သန္းခဲ့ရပံုကို အခုလို ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

“ငယ္ဘဝ ျဖတ္သန္းမႈ ကြ်န္ေတာ့္ငယ္ဘဝက သူလိုကိုယ္လိုပါပဲ။ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ပုလဲျမိဳ႕နယ္၊ မင္းရြာဆိုတဲ့ ရြာေလးမွာ ေမြးတယ္။ အေမ့ရြာက မင္းတိုင္ပင္။ ကြ်န္ေတာ္က မင္းေဘးသင့္လို႔ ‘မင္းေျပး’။ မင္းရြာမွာ (၅) ႏွစ္သားအထိေနခဲ့တယ္။ အဲဒီကာလက ေတာနယ္ေတြမွာ လက္နက္ကိုင္အဖြဲ႔ အေရာင္စံုေတြဟာ ေန႔ေရာညပါ လႈပ္ရွားေနခဲ့တာကို ကေလးမ်က္စိနဲ႔ ျမင္ခဲ့ရတယ္။ အိမ္မွာ ေသနတ္မ်ိဳးစံုကို စပါးက်ီမွာ ျခင္းေတာင္းနဲ႔ အျပည့္ရွိတာလဲ မွတ္မိတယ္။ သူပုန္တဖြဲ႔ဝင္လာလိုက္၊ ေနာက္တဖြဲ႔ဝင္လာလိုက္၊ အစိုးရတပ္ေတြလာလိုက္။ အားလံုးက ကြ်န္ေတာ္တို႔ မိဘအိမ္မွာပဲ တည္းခိုၾကတယ္။ ဒါ့ျပင္ ညဆိုရင္ ဓါးျပေတြရြာဝင္လို႔ ပုန္းခဲ့ရဘူးတယ္။ ဒီအေျခအေနေတြေၾကာင့္ မိဘေတြက ကြ်န္ေတာ္ ငါးႏွစ္သားမွာ ႏြားလွည္းတစီးနဲ႔ မံုရြာကိုအျပီးအပိုင္ ေျပာင္းခဲ့ၾကရတယ္။ မံုရြာမွာပဲ (၁ဝ) တန္းအထိေက်ာင္းေနခဲ့တယ္။” ဟု ဆိုသည္။

လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ ဆရာဝန္ၾကီးျဖစ္ေနေသာ သူ၏ ငယ္ဘဝ ပညာေရး ျဖတ္သန္းမႈကေတာ့ လြယ္ကူခဲ့ျခင္း မရွိေခ်။ ထိုအခ်ိန္က ျပည္သူမ်ားကို အၾကီးအက်ယ္ ေျခာက္လွန္႔ေသာ မီးေဘးေၾကာင့္ သူ႔ ေမြးသကၠရာဇ္ အမွန္ကိုပင္ သူ မသိႏိုင္ခဲ့ေခ်။ ေမြးသကၠရာဇ္ေၾကာင့္ပင္ အတန္းတတန္းတြင္ ၂ ႏွစ္ေတာင္ ေနခဲ့ရသည္ဟု ဖြင့္ဟသည္။

“မံုရြာမွာ မီးၾကီးေလာင္တဲ့အထဲမွာ ဇာတာေတြပါသြားလို႔ ေက်ာင္းအပ္တဲ့အခါ အေဖက သူမွတ္မိတဲ့ေမြးေန႔ကို ေပးတယ္။ အေမမွတ္ထားတဲ့ ျမန္မာသကၠရာဇ္ေမြးေန႔နဲ႔က မတူဘူး။ အဲဒီေခတ္က (၄) တန္၊ (၇) တန္း၊ (၉) တန္းနဲ႔ (၁ဝ) တန္းေတြ အားလံုး အစိုးရစစ္လို႔ေခၚတာကိုေျဖရတယ္။ ေမြးေန႔ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အတည္ယူရတာမို႔ ဘြဲလက္မွတ္မွာေရာ ေရြးေကာက္ပြဲမွတ္ပံုတင္တာေရာပါ ဒီေမြးရက္ဘဲ။ ကြ်န္ေတာ္ (၉) တန္းေရာက္ေတာ့ အသက္က (၁၅) ႏွစ္မျပည့္လို႔ စာေမးပြဲမေျဖရဘူး။ ဇာတာအသစ္လုပ္၊ တရားရံုးမွာ ၾကမ္းက်ိန္တာလဲမရလို႔ စာေမးပြဲမက်ဘဲ အတန္းတတန္းကို ႏွစ္ႏွစ္ေနခဲ့ရတယ္။ ေနာင္မွာလဲ ေျဖတာေတြ အကုန္ေအာင္ျပီး၊ မေျဖတာမွာက်တဲ့ အေတြ႔အၾကံဳတစ္ခု ထပ္ရျပန္တယ္။” ဟု ဆိုသည္။

ဆန္းၾကယ္လွေသာ ဘဝကံၾကမၼာကို သူကို ၾကည္စားခဲ့ေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္က တပ္မေတာ္က သူ႔ကို စစ္သားတစ္ဦး အျဖစ္လက္ခံခဲ့ပါက လက္ရွိအခ်ိန္တြင္ သူ႔ဘဝ တဆစ္ခ်ဳိးမွ အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရးသမားတဦး ျဖစ္ေနမည္ မဟုတ္ပဲ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ၾကီးတစ္ဦး အျဖစ္ႏွင့္ ျမင္ေတြ႔ေကာင္း ျမင္ေတြ႔ႏိုင္ရသည္။ ထိုသို႔မဟုတ္ပဲ ႕႕႕

“စစ္တကၠသိုလ္ DSA 11 ကိုသြားေျဖေတာ့၊ ကိုယ္လက္ၾကံ့ခိုင္ေရး စစ္တာ၊ ဉာဏ္ရည္စစ္တာ၊ စိတ္ပိုင္းစစ္တာ၊ စစ္ေျမပံုဖတ္ရတာ စတဲ့အဆင့္ေတြအားလံုး ေအာင္တယ္။ ဒုတိယအဆင့္ ေဆးစစ္တာလဲ ေအာင္ျပန္တယ္။ ဘာမွ ထပ္မစစ္ေတာ့ဘဲ အေျဖေစာင့္တာမွာ ပါမလာဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း စစ္ဗိုလ္မျဖစ္လိုက္ဘဲ ဆရာဝန္ ျဖစ္လာတာပါ။ ကံတရားဆိုတာ ဆန္းၾကယ္လွပါတယ္။” ဟု ဆိုသည္။

သူ႔ဘဝအတြက္ ႏိုင္ငံေရးဆိုေသာ္ စကားလံုးကို စတင္မိတ္ဆက္ေပးလိုက္သည့္ ပထမဆံုး အေတြ႔အၾကံဳက ဆိုရွယ္လစ္စနစ္၊ ေက်ာင္းသင္ခန္းစာမ်ားထဲမွ ၈ တန္းသမိုင္း ျဖစ္သည္ဟု ဆိုသည္။

“(၈) တန္းသမိုင္းထဲမွာ ဆိုရွစ္လစ္စနစ္ဆိုတာ စသင္ရေတာ့ ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ မိတ္ဆက္ျဖစ္လာေတာ့တယ္။ ျမန္မာစာမွာ ကဗ်ာေတြ၊ လကၤာေတြပါတာကို အလြတ္က်က္တယ္။ နားနဲ႔ႏႈပ္မွာ စြဲေနေတာ့တယ္။ ျပည္သူ႔နီတိကိုလည္း စြဲေနတယ္။ ငယ္ကတည္းက ပံုဆြဲဝါသနာပါတယ္။ အစဥ္အလာ ဆြဲနည္းပါ။ မ်ဥ္းေျဖာင့္၊ အခ်ိဳးက်တဲ့ မ်ဥ္းေကြး၊ (ပါစပက္တစ္) ေတြကို လက္ခံတယ္။ ညစ္ေပတာမ်ိဳး မၾကိဳက္ဘူး။ ႏိုင္ငံေရး လုပ္တဲ့အခါမွာလည္း ေျဖာင့္ေနတာ၊ ညီညာေနတာ၊ သန္႔ေနတာမ်ိဳး ျဖစ္ခ်င္စိတ္က အျမဲလႊမ္းမိုးေနေတာ့ အဆင္မေျပတာေတြ ျဖစ္ရေတာ့တယ္။ ဒီအဲအသိအတိုင္း ေနာင္မွာ ဒီမိုကေရစီကိုဘဲ ‘စည္းကမ္းျပည့္ဝေသာ’ စတဲ့ ‘နာမဝိေသသန’ ထည့္လာတာကို ေတြ႔ကတည္းက သေဘာမက်ပါ။” ဟု ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ျပန္ေျပာင္း ေျပာျပသည္။

ႏုိင္ငံေရးသမားတေယာက္ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ သူ၏ မ်ိဳးရိုးထဲတြင္လည္း ႏိုင္ငံေရးသမား မရွိခဲ့ဟု သူက ေျပာသည္။ ၁၉၈၈ အေရးေတာ္ပံုၾကီးအတြင္း ဝန္ထမ္းဘဝႏွင့္သာ အလုပ္လုပ္ေနေသာ္ သူ႔အတြက္ ကံၾကမၼာနတ္သမီးက ေနာက္တၾကိမ္ က်ီစားခဲ့ျပန္သည္။ အေရးေတာ္ပံုၾကီးအျပီး ပုလဲျမိဳ႕တြင္ NLD ပါတီ ေထာင္ျဖစ္ခဲ့ပံုကို၊ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္ဖို႔မည္သို႔မည္ပံု ျဖစ္လာသည္ကို ေဒါက္တာတင့္ေဆြက အခုလို ေျပာသည္။

“၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာေတာ့ အစိုးရဆရာဝန္လုပ္ေနတံုးပါ။ ဝန္ထမ္းမွန္သမွ် ႏိုင္ငံေရးနဲ႔ ကင္းရမယ္ဆိုတဲ့ (မဆလ) မူအတိုင္း ကင္းေအာင္ေနႏိုင္သေလာက္ေနပါတယ္။ ပုလဲမွာဆႏၵျပသူေတြကို ၾကက္ေျခနီတပ္ဖြဲ႔ လုပ္ျပီး ကူညီ အားေပးတယ္။ ထားဝယ္မွာ အလွဴေငြထည့္ေပးတယ္။ NLD ဗဟိုအလုပ္အမႈေဆာင္ေကာ္မတီဝင္ ဆရာေမာင္ေသာ္က ပုလဲကိုလာေတာ့ ေဆြးေႏြးပြဲကို မတက္ဘဲေနခဲ့ရတယ္။ ကံအေၾကာင္းသင့္လာျပန္ေတာ့ တျပည္လံုးကဆႏၵျပသူေတြထဲမွာ အစိုးရအမႈထမ္းေပါင္းစံုပါေနတာ ထင္ရွားေတာ့ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ အလုပ္ကထြက္ဘို႔ ျဖစ္တာတယ္။ အရင္က ဆရာဝန္ေတြဟာ အလုပ္ရဘို႔မလြယ္သလို ထြက္ဘို႔လည္း ခက္တယ္။ ထြက္ႏိုင္တယ္ဆိုတာနဲ႔ ရန္ကုန္ဆင္းျပီး ထြက္စာတင္တာ တပါတ္နဲ႔ထြက္ခြင့္ရပါတယ္။ လုပ္သက္ (၁၅) ႏွစ္အတြက္ ပင္စင္ေတြ၊ ခံစားခြင့္ေတြ ဘာမွမသိပါ။

NLD ပါတီကုိ ပုလဲမွာ စည္းရံုးေရးမွဴးေတြနဲ႔တြဲျပီး ထူေထာင္လိုက္ၾကပါတယ္။ ေရြးေကာက္ပြဲ ဝင္မဲ့သူေရြးၾကပါဆိုေတာ့ တာဝန္က ပခံုးေပၚ ေရာက္လာပါေတာ့တယ္ ဆိုသည္။ စည္းရံုးေရးမွဴးေတြက အိမ္ကိုလာေျပာတဲ့ညအထိ ‘ငါအမတ္လုပ္ခ်င္တယ္၊ လုပ္ခ်င္လုပ္ရလိမ့္မယ္၊ ငါျပင္ဆင္ထားမယ္’ ဆိုတာ မရွိေသးခဲ့တာအမွန္ပါ။ ပုလဲ NLD ပါတီဟာ ဖြဲ႔စည္းတာေရာ၊ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ ေရြးတာပါ၊ နယ္သူနယ္သားေတြခ်ည္း သက္သက္ျဖစ္လို႔ ဗဟိုကေန ဦးစီးေဆာင္လုပ္ေပးစရာမလိုခဲ့တာ မွတ္တမ္း တင္ရစ္ပါတယ္။” ဟု အတိတ္ကို သတိတရ ျပန္ေျပာင္းေျပာျပသည္။

သူ႔ဘဝ၏ မုန္တိုင္း အထန္ဆံုးကာလေတြကေတာ့ ၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲအျပီး ေမြးရပ္ေျမကို ေက်ာခိုင္း စြန္႔ခြာခဲ့ရျပီး ျပည္ပႏိုင္ငံသို႔ ထြက္ခဲ့ရသည္အခ်ိန္က ျဖစ္သည္။

“အခက္ခဲဆံုးကာလ ျပည္ပထြက္ကာစ ပထမ (၆) လာဟာ အခက္ခဲဆံုးပါ။ ဒါကလည္း ေနထုိင္စားေသာက္ေရး အခက္အခဲသာ ျဖစ္ပါတယ္။ အတူလာသူေတြက ရရာအလုပ္ထြက္လုပ္ၾကရတယ္။ (၉) တန္းေက်ာင္းသား ကြ်န္ေတာ့္သားလည္းပါတယ္။ (၆) လ ေနာက္မွာ အိမ္ကေဆးေတြမွာယူ၊ ေဆးကုျပီး ဝင္ေငြရွာပါတယ္။ ေနာက္ (၆) လ ေနေတာ့ ေဒလီကို တက္ႏိုင္လာပါတယ္။” ဟု ဆိုသည္။

ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝတြင္ ဆရာဝန္ဘဝက ရွာေဖြခဲ့ရသည္မ်ားကို စိုက္ထုတ္ သံုးခဲ့ရပံုကို သူက အခုလို ျပန္ေျပာျပသည္။

“ကြ်န္ေတာ္ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရတာ ‘အစအဆံုးအားလံုး အိပ္စိုက္ပါပဲ’ ။ ၁၉၉ဝ ကာလေတြတံုးက ဆရာဝန္ျဖစ္ခဲ့လို႔ ဝင္ေငြ ရွိခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပေရာက္ျပီး (၂-၃) ႏွစ္ေလာက္ကစျပီး တာဝန္ေပးတဲ့ စဥ္ျပိဳင္အစိုးရကေနေပးတဲ့ အေထာက္အပံ့ ရပါတယ္။ ေနျဖစ္ယံုပါ။ ၁၄-၉-၂ဝ၁၂ ေန႔မွာ NCGUB အစိုးရအဖြဲ႔ဖ်က္ျပီးကတည္းကေန အခုထိ အေထာက္အပံ့ဆိုတာ လံုးဝ မရွိေတာ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္သူေတြအဖို႔ ေနထိုင္စားေသာက္ေရးအခက္အခဲကို မညီးညဴၾကရပါ။” ဟု ဆိုသည္။ (မွတ္ခ်က္။ ဂ်ာနယ္ကိုေျဖျပီးမွ အမွတ္ရတဲ့အခ်က္ကေတာ့ NCGUB ကို မဖ်က္မီ တႏွစ္အလို ၂ဝဝ၉ ကတည္းက အေထာက္အပံ့မရေတာ့ပါ။)

ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခဲ့တဲ့ သူ႔အတြက္ေတာ့ မိသားစုပါ သူ႔ႏိုင္ငံေရးသမားဘဝေၾကာင့္ ထိခိုက္ခဲ့ရတာေတြ ေတာင္ရွိတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။

“ ‘ႏိုင္ငံေရးသမား’ ဆိုတဲ့ေဝါဟာရကို အေတာ္ၾကာအထိ အစာမေက်ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ (မဆလ) ေခတ္မွာ ပါတီ၊ ေကာင္စီက လူၾကီးဆိုသူေတြရယ္ (ဖဆပလ) ေခတ္က ႏိုင္ငံေရးသမားေတြရယ္ဟာ နာမည္ေကာင္းမရၾကပါ။ ကြ်န္ေတာ္ လႊတ္ေတာ္ ကိုယ္စားလွယ္ အေရြးခံရတဲ့အထိ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ႏိုင္ငံေရးသမားရယ္လို႔ ထင္မထားမိခဲ့ပါ။ (နဝတ/အအဖ) ေခတ္ေတြမွာလည္း ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြကို ရစရာမရွိေအာင္ ပုတ္ခတ္ဆဲေရးျပီး သူတို႔ကမွ ‘အမ်ိဳးသားႏိုင္ငံေရး’ ဆိုျပီး သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အမႊန္းတင္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ထပ္ ‘နာမဝိသသန’ တခု ထပ္တိုးလာတာပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ကိုယ္လုပ္သင့္တဲ့ တာဝန္တခု၊ လူမႈေရးအလုပ္တခုလို႔သာ အခုထိ သေဘာထားမိတယ္။

ဆံုရွံဳးမႈ ဆံုးရွံဳးတယ္လို႔ ေျပာခ်င္လည္း ေျပာေပါ့။ မိသားစုတာဝန္မေက်ခဲ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရး အလုပ္ထဲမွာ အခ်ိန္ကုန္ေနခဲ့ရတယ္။ မၾကာခင္ တိုင္းျပည္ကေန ထြက္ေျပးရတယ္။ သားသမီးေတြက ေက်ာင္းသားေတြခ်ည္းဘဲ။ သူတို႔အေမခမ်ာ တာဝန္ ႏွစ္ဆထက္ ေလးတာကိုထမ္းရတယ္။ ကေလးေတြလည္း အတန္းပညာေရာ အသိပညာပါ ရသင့္ၾကတာထက္ နည္းသြားၾကေတာ့တယ္။ ျမန္မာျပည္ကဘြဲ႔ တေယာက္မွ မရၾကပါ။ ျပည္ေျပးအမတ္သားသမီးဆိုျပီး ခြဲျခားဆက္ဆံတာ ႏွိမ္တာလည္း ခံၾကရေသးတယ္။ မံုရြာမွာ စစ္တပ္ေဘာလံုးပြဲ လုပ္ရင္ သမီးကို ပန္းစည္းဆက္ဘို႔ လူေရြးတယ္။ ကြမ္းေတာင္ကိုင္လို ရုပ္ေရအတြက္ မဟုတ္ဘဲ၊ ‘နာမ္ႏွိမ္ဘို႔သက္သက္အတြက္’ ပါ။ အဲလိုေန႔မ်ားမွာ သမီးေက်ာင္းမသြားေတာ့ပါ။” ဟု ဆိုသည္။

ျပည္တြင္းက မိသားစုႏွင့္ ျပည္ပတြင္ ျပန္လည္ ဆံုစည္းလာႏိုင္ေသာ္လည္း အခက္အခဲမ်ိဳးစံု ၾကံဳေတြခဲ့ရပံုကို အခုလို ဖြင့္ဟသည္။

“ျပည္ပမွာ မိသားစုအတူေနႏိုင္လာၾကျပန္ေတာ့လဲ နည္းတမ်ိဳးနဲ႔ သားသမီးေတြ ခံၾကရပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က NLD မို႔ NLD မလိုလားသူေတြက မၾကိဳက္ပါ။ ဖေအက ဝန္ၾကီးဆိုတဲ့နာမည္နဲ႔လုပ္ေနရလို႔ ‘လူၾကီးသားသမီး’ ကို မ်က္စိဆံပင္ေမႊး စူးၾကတာလည္း ရွိတယ္။ သားေတြကိုေတာ့ အမ်ိဳးသမီး ဦးစားေပးသူေတြက ဖယ္ၾကဥ္ထားတယ္။ မိသားတစုလံုးက ဗမာေတြမို႔ တိုင္းရင္းသားလူနည္းစု မဟုတ္ျပန္လို႔ အႏွိမ္ခံရတာလည္း တကယ္ရွိပါတယ္။ ဒါေတြအားလံုးဟာ ကြ်န္ေတာ့္ ႏိုင္ငံေရးေၾကာင့္ပါ။ မိဘေၾကာင့္ သားသမီးေတြပါနစ္နာတယ္ဆိုတာ ‘ေဆြစဥ္မ်ိဳးဆက္ ဆံုးရွံဳဳးမႈ’ ျဖစ္ပါတယ္။

လူထုအတြက္ေျပာရရင္ ျပည္ပကို ထြက္လာရျပီးေနာက္ တတ္ႏိုင္တာလုပ္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ အႏွစ္ ၂ဝ ၾကာေတာ့ ျပန္စဥ္းစားမိရာကေန ‘မဲေပးတာယူ၊ မဲေပးသူထားခဲ့၊ ငါ တာဝန္မဲ့ခဲ့သလား’ ဆိုျပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ေမးမိလာပါတယ္။

ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အျဖစ္အပ်က္
လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြနဲ႔ေရာ ႏိုင္ငံေရးအယူအဆအရ မနီးစပ္သူေတြနဲ႔က ပဋိပကၡရယ္လို႔ မရွိပါ။ အနီးကပ္ဆံုးေနၾကျပီး၊ ကြ်န္ေတာ္က လူယံုလို႔၊ လူရင္းလို႔ ပံုထားတဲ့ သူေတြကေန ရန္သူလို ျဖစ္သြားခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ (၁၅) ႏွစ္မက တြဲလုပ္လာသူေတြ တခ်ိဳ႕နဲ႔ လမ္းခြဲရျခင္းပါ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး လက္ကေန လြတ္ေျမာက္ႏိုင္ခဲ့ေပမဲ့ ‘အနီးကပ္ စက္ကြင္း’ က မလြတ္ကင္းခဲ့ပါ။ ႏိုင္ငံေရးမွာ ကိုယ္နဲ႔ အျမင္မတူသူေတြ ရွိတာက ပံုမွန္သေဘာမို႔ မေထာင္းတာေပမဲ့ မဟုတ္တမ္းတရား စြပ္စြဲတာ၊ ေစာ္ကားတာ၊ အေသရဖ်က္တာ၊ ပိုဆိုးတာက ဖေအမႏိုင္ရင္ မိသားစုကိုပါ ဖ်က္ဆီးဘို႔ ၾကိဳးပမ္းတာေတြကိုပါ ၾကံဳခဲ့ရပါတယ္။ ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္တာေတြ ၾကံဳရတတ္သလို ဘယ္လိုမွ ထင္မထားသူေတြကေန ယုတ္မာေကာက္က်စ္တာ၊ ဂံုးတိုက္ ေခ်ာျပစ္တာမ်ိဳးလဲ ရွိခဲ့ပါတယ္။ တေယာက္ကေန ကြ်န္ေတာ့္မွာ အိုမင္း ပ်က္ယြင္းေနတဲ့ ပုလဲကအိမ္ကေလးသာ က်န္ေတာ့ေပမဲ့၊ ‘ဘယ္မွာ အိမ္-တိုက္ ဘယ္ႏွစ္လံုး၊ ပါတီကေငြ ဘယ္ႏွစ္သိန္း ဘုံးထားတယ္’ စသျဖင့္ ေျပာတာခံရပါတယ္။” ဟု ဆိုသည္။

သူ႔ ဘဝအတြက္ ယူၾကံဳးမရ ျဖစ္ခဲ့ရဆံုး အေျခအေနမ်ာကို ေဒါက္တာတင့္ေဆြ က အခုလို ျပန္ေျပာျပသည္။

“ယူၾကံဳးမရအျဖစ္ ကြ်န္ေတာ္ေရးထားတဲ့ မွတ္တမ္းေလးတခုရွိတယ္။
‘ဆရာဝန္ျဖစ္ ၁၅ ႏွစ္အၾကာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ေသြးနဲ႔ေခြ်းတို႔စီးဆင္းရာ ဒုကၡျမစ္ၾကီးတစင္း ေပၚထြန္းလာ၊ ႏိုင္ငံေရးပင္လယ္မွာ ခုန္ခ်မိ၊ ကေန႔အထိ။
ယမုန္နာျမစ္ စ္ီးဆင္းရာ ေဒလီမွာသာ၊ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္ၾကာ၊
မိသားစုထဲမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရး စစ္ေဆးတာ ပဌမဆံုးခံရတဲ့ သားအၾကီးရဲ႕ အရိုးျပာကို ေမွ်ာလိုက္ရတာ ဂဂၤါျမစ္ထဲမွာ။
ဒုကၡရစရိယာ က်င့္ရာအနားက သုဇာတာ ေရႊခြက္ေမ်ာရာ နာရဥၨရာျမစ္ကိုေရာက္တာ ဘယ္ႏွစ္ေခါက္မွန္းမသိပါ၊ သာဝတၳိအနားမွာ မပဒါ ပရိေဒဝမီး ေလာင္ျမိဳက္တဲ့ျမစ္အနား၊ သံေဝဂပြါးခဲ့ဘူးပါသည္’ လို႔ ေရးမွတ္ခဲ့ဘူးပါတယ္။

အေမဆံုးေတာ့ေရာ အဖဆံုးေတာ့ပါ ကြ်န္ေတာ္ျပည္ပမွမွာပဲ။ အေမဆံုးတာကို ေနာက္ ေလးလေလာက္ ေနမွသိရတယ္။ ေထာက္လွမ္းေရးက ျပည္တြင္း-ျပည္ပအဆက္အသြယ္ကို လံုးဝပိတ္ပင္ထားလို႔ပါ။ အခုေတာ့ အဲလို မဟုတ္ေတာ့လို႔ ‘နာေရးသတင္း ေစာသိႏိုင္ျခင္းသည္ အေျပာင္းအလဲျဖစ္သည္’ လို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ဆံုးရံႈးမႈ သို႔မဟုတ္ ေနာင္တ မရွိဘူးထင္ပါတယ္။ ေလးေလးနက္နက္စဥ္းစားတာမ်ိဳး မရွိေသးပါ။ မရွိေသးတာကိုက စစ္စစ္ေပါက္ေပါက္ လိုက္ရွာေနရတာမ်ိဳးမို႔ ရွိအံုးေတာ့ မျဖစ္စေလာက္ေနမွာပါ။ ႏိုင္ငံေရးထဲဝင္ပါတာကို မိဘေတြက သေဘာမက်ၾကပါ။ ကိုယ့္မိသားစုတာဝန္ေတြ ပ်က္ခဲ့တယ္။ ဆရာဝန္လုပ္တံုးက ‘ဆရာ’ ဆိုျပီး ေလးစား အားကိုးမႈ သက္သက္ ရခဲ့တယ္။ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ျပိဳင္ဘက္လို၊ ဆန္႔က်င္ဘက္လို၊ ရွားရွားပါးပါးက ရန္သူလိုသေဘာထားခံရတယ္။ စစ္အစိုးရကေတာ့ သူပုန္၊ ဝရမ္းေျပး၊ ျပည္ေျပးလို႔ သတ္မွတ္တာခံရတယ္။” ဟု ဆိုသည္။

ျပည္ေျပးဘဝကို သူမႏွစ္ျမိဳ႕ဟု ဆိုသည္။ အခ်ိန္တိုင္း ကိုယ့္ျမန္မာျပည္ကုိ သတိတရ ရွိသည္ဟုလည္း ဖြင့္ဟသည္။ ျမန္မာႏိုင္ငံသားတဦး ျဖစ္ခဲ့ျပီး ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဘဝေတြကိုပါ ေပးဆပ္ခဲ့ရေသာ သူ႔အတြက္ တိုင္းျပည္အတြက္ သူ အားတက္ခ်င္သည္ဟု ဆိုသည္။

“ျမန္မာႏိုင္ငံအတြက္ ဘာေတြမွန္းထားလဲ။ လူသားေတြဟာ အရိုင္းအစိုင္းဘဝကေန တေျဖေျဖး ယဥ္ေက်းလာတယ္။ အသားစိမ္းေတာ့ မစားေတာ့ဘူး၊ စည္းကမ္း ကလနား ထားတဲ့ေနရာမွာ ထားလာၾကတယ္။ ခြန္အားၾကီးသူအုပ္ခ်ဳပ္နည္း ကေန၊ ဘရားသခင္ေပးတဲ့ အခြင့္အာဏာဆိုတာ ဖန္တီးျပီး အုပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တာ ရာစုႏွစ္နဲ႔ၾကာတယ္။ အမ်ားအၾကိဳက္ ေရြးခ်ယ္ အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့နည္းကို အမ်ားစုက လက္ခံလာၾကျပီ။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ဆီမွာေတာ့ ခြန္အားၾကီးသူကေန အုပ္ခ်ဳပ္တာ ဆက္ရွိေသးတယ္။ ‘စစ္တပ္ကေပးတဲ့ အုပ္ခြင့္အာဏာ’ ဆိုတာကို စမ္းသပ္ကာစသာ ရွိေသးတယ္။

တိုင္းျပည္အတြက္ ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ေျပာရရင္ အားတက္ေစခ်င္ပါတယ္။ ရင္ဆိုင္ေနရတာကို ေလွ်ာ့မတြက္ေစခ်င္ပါ။ လားရာေတာ့ ေကာင္းေနပါျပီ။ သြားစရာခရီး ေဝးလြန္းပါေသးတယ္။ အားလိုတယ္။ ေသနတ္ မဟုတ္ပါ၊ ညီညြတ္ျခင္းသည္သာ အား ျဖစ္ပါတယ္။ ေျပာျပီးသားအခ်က္ေတြက ႏိုင္ငံေရးစကားေတြသာ ျဖစ္တယ္။” ဟု ေျပာလာသည္။

လူတဦးႏွင့္တဦး ေလာဘေဇာေတြ၊ ႏိုင္လိုမင္းထက္ ျပဳမႈေတြ ရွိေနတဲ့ ကမၻာၾကီးမွာ ဘာသာေရးနဲ႔ ေလာကနီတီေတြက ထိန္းေက်ာင္းေပးႏိုင္တဲ့ တစ္ေန႔ကို ေမွ်ာ္လင့္ေနတယ္လို႔ သူက စိတ္အားထက္သန္စြာ အခုလို ေျပာဆိုခဲ့ပါတယ္။

“တကယ္တန္း လူ႔ဘဝဆိုတာ ေလာဘေဇာေတြ၊ ႏိုင္လိုမင္းထက္ျပဳမႈေတြက ဒင္းၾကမ္းျပည့္ေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုင္ငံေရးသာမက လူေတြရဲ႕ ဘာသာေရး အထိန္းအကြပ္နဲ႔ နီတိတရားေတြကိုပါ ေျပာင္းလဲ ျပဳျပင္ႏိုင္လာတဲ့ေန႔ကို ကြ်န္ေတာ္ ေမွ်ာ္မွန္းပါတယ္။” ဟု ဆိုသည္။