Victims of Era ေခတ္၏သားေကာင္မ်ား
လြန္ခဲ့တဲ့ ၅ ႏွစ္ေလာက္ကေရးထားခဲ့တာေလး ျပန္တင္ပါရေစ။
၂ဝဝ၈ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလထုတ္ ရြက္ႏုေဝမဂၢဇင္းက ဆရာေအာင္ၾကီးရဲ့ ေဆာင္းပါးနဲ႔ ၁၂-၁၂-၂ဝဝ၈ ေန႔က RFA ကလႊင့္တဲ့ ေဆးတကၠသိုလ္ဘြဲ႔မ်ား ေဆးကုသခြင့္ လိုင္စင္ရေရးခက္ခဲဆိုတဲ့ သတင္းႏွစ္ပုဒ္လံုး တျပိဳင္နက္ဖတ္ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ေဆးေက်ာင္းသားေတြ စာေမးပြဲေျဖေတာ့ အသည္းေနရာကို မွန္ေအာင္မျပတတ္ဘူးတဲ့။ ၁၉၇၈ ေနာက္မွာ ျမန္မာျပည္ကေအာင္တဲ့ ေဆးပညာဘြဲ႔ကို အဂၤလန္ GMC က အသိအမွတ္မျပဳေတာ့ပါ။ အေတာ္စိတ္ထိခိုက္မိပါတယ္။ ခံျပင္းလည္း ခံျပင္းတယ္။ ေက်ာင္းသား လူငယ္ေတြကို သနားမိတာေရာပါတယ္။ စနစ္တက်ဖ်က္ဆီးခံေနၾကရတာပါ။
သမတသစ္ကေန သူ႔အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအဖြဲ႔အတြက္ လူေရြးေနတံုးက အေကာင္းဆံုးဦးေႏွာက္ေတြဆိုျပီး အမႊန္းတင္ထာ ၾကားလိုက္မိၾကမွာပါ။ LDC အဆင္းရဲဆံုးစာရင္းဝင္ဘဝကေန ရံုးထြက္ေနရခ်ိန္မွာ ဘယ္သူကအုပ္ခ်ဳပ္ေနေန၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕ ဦးေႏွာက္ကို မသံုးဘူးဆိုရင္၊ အခုအႏွစ္ ၂ဝ ေက်ာ္လာလို႔ လြတ္လမ္းမျမင္ေသးတာ ဘယ္ဆန္းမလဲ။
ကြ်န္ေတာ္တို႔ LDC လူမြဲစာရင္းက လြတ္ဘို႔၊ သူမ်ားေတြနဲ႔ ယွဥ္ႏိုင္ဘို႔၊ ျဖစ္ႏိုင္ရင္ေက်ာ္တက္ဘို႔ဆိုတာ ဗ်ဴဟာက်တဲ့ စိတ္ေခၚခ်က္ပါ။ ေစတနာပါတဲ့အျမင္ ရွိတယ္ဆိုရင္၊ လူ႔ဦးေႏွာက္ေကာင္းေတြကို အႏွစ္ ၂ဝ နဲ႔သင္ၾကား၊ ေမြးထုတ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္မွာ သိပ္ေဝးလံေခါင္ဖ်ားတဲ့ေနရာေတြက လူေတြအတြက္ေရာ၊ ဆင္းရဲတဲ့ လူေတြအတြက္ေရာ၊ ေနာက္ျပီး အမီလိုက္ႏိုင္ေရး ဦးတည္ခ်က္ေရာ စုစပ္ျပီးသကာလ ဗ်ဴဟာအတို-အရွည္ခ် လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။
ေက်ာင္းတက္ဘူးသူတိုင္း သိၾကမွာပါ။ အတန္းတတန္းမွာ လူေတာ္ ၁ဝ ေယာက္ေလာက္ရွိႏိုင္တယ္။ ထူးခြ်န္တဲ့သူ ၂ ေယာက္ေလာက္ ပါႏိုင္တယ္။ ေက်ာင္းတိုင္းလိုလိုကေန ေရြးထုတ္ႏိုင္တာမ်ိဳးပါ။ လူေတာ္ေလးေတြေတြ႕ပါျပီတဲ့၊ သူတို႔ကို သင္ေပးမဲ့ပညာက ခပ္ေရွာ္ေရွာ္ ျဖစ္ေနရင္လဲ၊ မဟုတ္ေသးဘူး။ ပညာေခတ္ဆိုျပီး ေထာက္ျပေနတာေတာ့ရွိပါရဲ႕၊ လုပ္ေပးရမဲ့သူက မလုပ္ေတာ့ ထမင္းဆာေနတဲ့ လူအနား ဟင္းလွ်ာေကာင္း အနံ႔ေမႊးေပးေနရင္ ဆာေနသူအဖို႔ ပိုျပီး ေဒါသၾကီးပါလိမ့္မယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံသားေတြဟာ လူမ်ိဳးတိုင္းလူမ်ိဳးတိုင္း ထူးျခားတတ္ၾကသလို ထူးတာေတြရွိတာပါ။ တီထြင္တတ္တယ္။ အသစ္ထြင္တာထက္ မရွိ-ရွိတာနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့အတတ္ကို ဗမာေတြကို အေျခအေနက သင္ေပးထားခဲ့တယ္။ အဲလိုလူစားေတြထဲမယ္ စက္ဆရာေတြေရာ၊ ေဆးဆရာေတြေရာပါတယ္။ ဒုတိယကမၻာစစ္ လက္က်န္ကားေတြကို သံုးရေအာင္ျပင္တဲ့အတတ္၊ အပိုပစၥည္း မသြင္းလို႔ ရွိတာနဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ စက္မ်ိဳးစံုဆိုတာေတြကို တန္ဖိုးထား သံုးရတဲ့ဘဝေတြကို အႏွစ္ သံုးဆယ္မက ျဖတ္သန္းခဲ့ရျပီးျပီ။ အခုလဲ ပိတ္ထား-ဆို႔ထားတာကို ေက်ာ္ျဖတ္-ခြတက္တဲ့နည္းေတြ တတ္ေနၾကရျပန္ျပီ။
ကြ်န္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ဘာကိရိယာပစၥည္း၊ အေဆာက္အဦမွ မယ္မယ္ရရမရွိတဲ့ ေတာနယ္မွာ တာဝန္က်တံုးက ေမဂ်ာ ေအာ္ပေရးရွင္းအထိ မျဖစ္မေနလုပ္ေပးခဲ့ရတယ္။ လက္သရမ္းခ်င္တာမဟုတ္ပါ။ ေဆးရံုၾကီးသြားဖို႔၊ လူနာေတြမွာ အခ်ိန္လည္းမရွိ၊ ေငြလည္းမရွိၾကပါ။ ေငြရွာႏိုင္အံုးေတာ့ လမ္းမေပါက္ပါ။ ဒီေတာ့ ေတာဆရာဝန္ေတြအဖို႔ ဘယ္လမ္း ေရြးရပါမလဲ။ ထိုင္ၾကည့္မလား၊ ကိုင္ၾကည့္မလား။ ဒီလိုနည္းနဲ႔ ေတာမွာ တာဝန္က်တဲ့ ဆရာဝန္တိုင္း အေထြေထြ အထူးကုေတြ ျဖစ္လာေစခဲ့ပါတယ္။ ဘယ္ (တိုဖယ္) မွ မေျဖဘူးၾကပါ။ ေျခစေခါင္ဆံုး ခြဲရတယ္။ ကေလး၊ သားဖြါး-မီးယပ္၊ အရိုး၊ မ်က္စိ အကုန္လုပ္ႏိုင္တယ္။
စာတေၾကာင္းထဲ ျခံဳလိုက္ရင္ သဘာဝအရအစြမ္းရွိေနျပီးသား ဦးေႏွာက္ေတြကို ေသြးေပး၊ ေမြးေပးဘို႔ ေစတနာ အလ်ဥ္းမရွိတဲ့ စနစ္ၾကီးသည္သာ တရားခံျဖစ္တယ္။
Dr. တင့္ေဆြ
၁၂-၁၂-ဝ၈
၂၂-၁-၂ဝ၁၅
Comments
Post a Comment