My Writings စာေတြကို ဘာလို႔ ဘယ္လိုေရးသလဲ
My Writings စာေတြကို ဘယ္လိုေရးသလဲ
(လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္တိတိကစာ)
ကြ်န္ေတာ္က စာေတြေရးျဖစ္တာ မၾကာေသးပါ။ ေဆးစာေတြကို ဘာသာျပန္ရင္းကေန စေရးျဖစ္လာတာပါ။ ေနာက္မွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရးေတြ ေရးျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ထဲေပၚတာ ပါလာျပန္ေရာ။ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း တိုတိုတိတိ ေမးလာတာရွိတဲ့အခါေရးျပန္ပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ပုဒ္ေရေထာင္ေက်ာ္လာေတာ့ တခ်ိဳ႕က ကြ်န္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာထင္လာၾကျပန္ေရာ။ တန္းမဝင္ပါ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ ၾကိဳးပမ္းမႈလဲ မလုပ္ပါ။ ကာရန္သင့္တာေလးေတြနဲ႔ ခပ္တိုတိုေရးေတာ့ ကဗ်ာလို႔ နာမည္တပ္မရ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ႏွိမ့္ခ်တာမဟုတ္၊ အသားလိုလို႔ အရိုးေတာင္းတာ မလုပ္ပါ။
ရသဆိုတာ စာရဲ႕ေပတံလို႔သေဘာထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲလို ရသေပၚေအာင္ ေရးႏိုင္ဘို႔မၾကိဳးစားပါ။ ၾကိဳးစားရင္ အတန္အသင့္ေတာ့ ျဖစ္မလားမေျပာတတ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို ဖတ္လိုက္သူမွာ တခုခုရေစခ်င္တယ္။ အဲဒီတခုခုဟာ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်က္အလက္ အမွန္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ အခ်က္အလက္ မွန္ခ်င္မွမွန္မွာ မဟုတ္တဲ့ ဝတၳဳေတြလို စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပီး မေရးခ်င္ပါ။ ဝတၳဳေတြကို မၾကိဳက္တာလဲ မဟုတ္ပါ။ သိပ္ကိုစိတ္ကူးယဥ္လြန္းတာမ်ိဳးကိုလဲ အၾကိဳက္စာရင္းထဲမွာ မထည့္ခ်င္ပါ။ နာမည္ၾကီးလို႔ဆိုျပီးလည္း လိုက္မၾကိဳက္ႏိုင္ပါ။
ရသမဟုတ္ရင္ သုတလို႔သတ္မွတ္ၾကတယ္။ သုတေရးတာကို ေဆာင္းပါးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စာေတြကို ေဆာင္းပါးလို႔၊ အာတီကယ္လို႔၊ အက္ေဆးလို႔ မေျပာပါ။ စာမ်ားလို႔သာ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါတယ္။
စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဂီတသမား၊ အႏုပညာသမားေတြဟာ သူ႔နယ္ပယ္မွာသူတို႔ တစိုက္မတ္မတ္ရွိၾကရတယ္။ စားလဲသည္စိတ္၊ အိပ္လဲသည္စိတ္။ အဲလိုျဖစ္မွလဲ နက္နဲတာမ်ိဳးကို ထုတ္ကုန္အျဖစ္ထြက္ႏိုင္မဲ့သေဘာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နက္နဲလြန္းတာမ်ိဳးၾကရင္ သူတို႔လိုလူမ်ိဳးမဟုတ္သူေတြက နားမလည္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းသာ ျငင္းခုန္ေနၾကတာမ်ိဳး မဖတ္ခ်င္ပါ။ အဲလိုေကာင္းလြန္းတာ (ေအာက္ေျခလြတ္တာ) မ်ိဳးကို မၾကိဳက္ပါ။ တန္ဘိုးေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က အားမက်ပါ။
ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ သေဘာတရားေတြဆိုရင္ သမိုင္းတန္ဘိုးထက္မပိုေတာ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ေခတ္အလိုအရ တန္ဘိုးက်လာတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။ ဝါဒျဖန္႔ အေရးအသားမ်ိဳးကို လက္မခံပါ။ လက္ေတြ႔မ်က္ျမင္ကို ေရးခ်င္တယ္။ ဘဝသရုပ္ေဖၚစာမ်ိဳးကို အားေပးၾကတယ္။ ဆင္းရဲသူေတြအေၾကာင္းေရးတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းက စားစရာမရွိေအာင္ဆင္းရဲေနၾကတာလဲ မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီမွာ သိပ္ေဟာင္းတာကိုလဲ အမ်ားစုကမၾကိဳက္ၾကပါ။ လူတိုင္းကလဲ ဆန္းခ်င္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ပါ။
စာကိုအေလးအနက္ဖတ္သူ နည္းရင္ ဝါဒျဖန္႔တာကို အလြယ္နဲ႔ယံုၾကေတာ့တယ္။ ျပဳျပင္ေရးလို ေရးသူေတြ၊ ဖတ္သူေတြ မ်ားေစခ်င္တယ္။ အခ်က္အလက္ပါတဲ့ အမွန္ေတြကို လူအမ်ားဖတ္ခ်င္လာေအာင္ေရးတာမ်ိဳး ၾကိဳက္တယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၈-၈-၂ဝ၁၄
(လြန္ခဲ့တဲ့ ၂ ႏွစ္တိတိကစာ)
ကြ်န္ေတာ္က စာေတြေရးျဖစ္တာ မၾကာေသးပါ။ ေဆးစာေတြကို ဘာသာျပန္ရင္းကေန စေရးျဖစ္လာတာပါ။ ေနာက္မွာ ကိုယ္လုပ္ခဲ့တဲ့ႏိုင္ငံေရးေတြ ေရးျဖစ္လာတယ္။ စိတ္ထဲေပၚတာ ပါလာျပန္ေရာ။ ဘဝဇာတ္ေၾကာင္း တိုတိုတိတိ ေမးလာတာရွိတဲ့အခါေရးျပန္ပါတယ္။
ခုဆိုရင္ ပုဒ္ေရေထာင္ေက်ာ္လာေတာ့ တခ်ိဳ႕က ကြ်န္ေတာ့္ကို စာေရးဆရာထင္လာၾကျပန္ေရာ။ တန္းမဝင္ပါ။ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ ရည္ရြယ္ခ်က္နဲ႔ ျဖစ္ေအာင္လုပ္တဲ့ ၾကိဳးပမ္းမႈလဲ မလုပ္ပါ။ ကာရန္သင့္တာေလးေတြနဲ႔ ခပ္တိုတိုေရးေတာ့ ကဗ်ာလို႔ နာမည္တပ္မရ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သိပ္ႏွိမ့္ခ်တာမဟုတ္၊ အသားလိုလို႔ အရိုးေတာင္းတာ မလုပ္ပါ။
ရသဆိုတာ စာရဲ႕ေပတံလို႔သေဘာထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အဲလို ရသေပၚေအာင္ ေရးႏိုင္ဘို႔မၾကိဳးစားပါ။ ၾကိဳးစားရင္ အတန္အသင့္ေတာ့ ျဖစ္မလားမေျပာတတ္။ ကိုယ္ေရးတဲ့စာကို ဖတ္လိုက္သူမွာ တခုခုရေစခ်င္တယ္။ အဲဒီတခုခုဟာ အတံုးလိုက္အတစ္လိုက္ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။ ဒါေပမဲ့ အခ်က္အလက္ အမွန္ေတာ့ျဖစ္တယ္။ အခ်က္အလက္ မွန္ခ်င္မွမွန္မွာ မဟုတ္တဲ့ ဝတၳဳေတြလို စိတ္ကူးေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ဖြဲ႔ႏြဲ႔ျပီး မေရးခ်င္ပါ။ ဝတၳဳေတြကို မၾကိဳက္တာလဲ မဟုတ္ပါ။ သိပ္ကိုစိတ္ကူးယဥ္လြန္းတာမ်ိဳးကိုလဲ အၾကိဳက္စာရင္းထဲမွာ မထည့္ခ်င္ပါ။ နာမည္ၾကီးလို႔ဆိုျပီးလည္း လိုက္မၾကိဳက္ႏိုင္ပါ။
ရသမဟုတ္ရင္ သုတလို႔သတ္မွတ္ၾကတယ္။ သုတေရးတာကို ေဆာင္းပါးလို႔ ေခၚၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္စာေတြကို ေဆာင္းပါးလို႔၊ အာတီကယ္လို႔၊ အက္ေဆးလို႔ မေျပာပါ။ စာမ်ားလို႔သာ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားပါတယ္။
စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ၊ ဂီတသမား၊ အႏုပညာသမားေတြဟာ သူ႔နယ္ပယ္မွာသူတို႔ တစိုက္မတ္မတ္ရွိၾကရတယ္။ စားလဲသည္စိတ္၊ အိပ္လဲသည္စိတ္။ အဲလိုျဖစ္မွလဲ နက္နဲတာမ်ိဳးကို ထုတ္ကုန္အျဖစ္ထြက္ႏိုင္မဲ့သေဘာလို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ နက္နဲလြန္းတာမ်ိဳးၾကရင္ သူတို႔လိုလူမ်ိဳးမဟုတ္သူေတြက နားမလည္ၾကေတာ့ဘူး။ သူတို႔ အခ်င္းခ်င္းသာ ျငင္းခုန္ေနၾကတာမ်ိဳး မဖတ္ခ်င္ပါ။ အဲလိုေကာင္းလြန္းတာ (ေအာက္ေျခလြတ္တာ) မ်ိဳးကို မၾကိဳက္ပါ။ တန္ဘိုးေတာ့ ရွိမွာေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္က အားမက်ပါ။
ႏိုင္ငံေရးမွာေတာ့ တခ်ိဳ႕ သေဘာတရားေတြဆိုရင္ သမိုင္းတန္ဘိုးထက္မပိုေတာ့တာေတြ ရွိပါတယ္။ ေခတ္အလိုအရ တန္ဘိုးက်လာတဲ့သေဘာျဖစ္တယ္။ ဝါဒျဖန္႔ အေရးအသားမ်ိဳးကို လက္မခံပါ။ လက္ေတြ႔မ်က္ျမင္ကို ေရးခ်င္တယ္။ ဘဝသရုပ္ေဖၚစာမ်ိဳးကို အားေပးၾကတယ္။ ဆင္းရဲသူေတြအေၾကာင္းေရးတာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လူတိုင္းက စားစရာမရွိေအာင္ဆင္းရဲေနၾကတာလဲ မဟုတ္ပါ။ ဒီမိုကေရစီမွာ သိပ္ေဟာင္းတာကိုလဲ အမ်ားစုကမၾကိဳက္ၾကပါ။ လူတိုင္းကလဲ ဆန္းခ်င္ေနၾကတာလည္း မဟုတ္ပါ။
စာကိုအေလးအနက္ဖတ္သူ နည္းရင္ ဝါဒျဖန္႔တာကို အလြယ္နဲ႔ယံုၾကေတာ့တယ္။ ျပဳျပင္ေရးလို ေရးသူေတြ၊ ဖတ္သူေတြ မ်ားေစခ်င္တယ္။ အခ်က္အလက္ပါတဲ့ အမွန္ေတြကို လူအမ်ားဖတ္ခ်င္လာေအာင္ေရးတာမ်ိဳး ၾကိဳက္တယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၈-၈-၂ဝ၁၄
Comments
Post a Comment