The Exile Movement ျပည္ပမွာ ေခါင္းခ်သူမ်ား
ဆရာလည္း စာေလးတပုဒ္ ေရးခ်င္လာတယ္။
၁၉၉ဝ အကုန္ကေန ၂ဝ၁၄ စက္တဘၤာလလယ္အထိ အိႏၵိယမွာေနျပီး၊ စစ္အာဏာရွင္တိုက္ဖ်က္ေရးအတြက္ တတ္စြမ္းတာေတြ လုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ထြက္မလာခင္ထိ ကြယ္လြန္သြားၾကသူေတြကို ေရတြက္လို႔ ခက္တယ္။ ရင္းႏွီးသူေတြထဲက က်ဆံုးသြားရသူေတြကိုေတာ့ တေယာက္ခ်င္းစီကို မွတ္မိပါတယ္။ ကြယ္လြန္ရတဲ့အေၾကာင္းေတြက မတူၾကပါ။ ေရာဂါအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ေသဆံုးရသူက မ်ားတယ္။ ေသနတ္က်ည္ဆံနဲ႔ က်ဆံုးရတာေတာ့ ေက်ာင္းသားတပ္က တေယာက္သာရွိတယ္။ တဖြဲ႔တည္းသားေသဆံုးလို႔ ျပန္တမ္း ကိုယ္တိုင္ေရးရတာလည္းရွိတယ္။ ဆြမ္းသြပ္ေပးရတာ ၄-၅ ေယာက္ မကပါ။
ေက်ာင္းသားေခါင္းေဆာင္တဦးကြယ္လြန္ေတာ့ ကြ်န္ေတာ္က ေဒလီကေန နယ္စပ္ကို ေလယာဥ္တတန္၊ ကားႏွစ္တန္ သြားရတယ္။ ညေနေမွာင္တဲ့အထိ ေျမမခ်ေသးပဲ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တဲ့အထိ ေစာင့္ၾကတယ္။ ေနာက္လူေတြ ပ်ံလြန္ေတာ္မူ၊ ေသဆံုးတဲ့အခါတိုင္းေတာ့ နယ္စပ္ထိအေရာက္မသြားႏိုင္လို႔ စိတ္မေကာင္း ႏွစ္ခါျဖစ္ရပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ္က တာဝန္အရနဲ႔ အသက္အရြယ္အပါ လူၾကီးလုပ္ခဲ့ရတယ္။ မဂၤလာေဆာင္လို႔ သတို႔သားဖခင္၊ သတို႔သမီးဖခင္လည္းလုပ္ရတယ္။ ကြယ္လြန္တာမွာေတာ့ ျပည္တြင္းမွာေနၾကတဲ့ ေသဆံုးသူရဲ႕ မိဘေတြဆီကို သျဂိဳလ္တဲ့ေနရာကေန ဖုန္းဆက္စကားေျပာခဲ့ရတာလည္းရွိတယ္။ ဖုန္းကိုင္ထားၾကသူေတြမွာ မ်က္ရည္စေတြနဲ႔ ႕႕႕႕
ျပည္ပႏိုင္ငံေရးကို အသိအမွတ္ျပဳၾကတယ္ဆိုတာ အခ်င္းခ်င္းသာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ျပည္ပလႈပ္ရွားမႈၾကီးကိုပါ ႕႕႕႕႕
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၁-၈-၂ဝ၁၆
Comments
Post a Comment