Tio Va တီယိုေခ်ာင္း

၁၉၉ဝ ခုႏွစ္ ဒီဇဘၤာေနာက္ဆံုးပတ္မွာ ပံုထဲပါေတာင္တန္းၾကီးေတြကို တခုျပီးတခုေက်ာ္ျဖတ္ျပီးသကာလ တိုင္းျပည္ၾကီးကို ေက်ာခိုင္းျပီး ခရီးႏွင္ခဲ့ရတယ္။ ေျခာက္ေန႔နဲ႔ ငါးညတာ။ ေအးလြန္းခ်မ္းလြန္းလွတယ္။ မိုးကလည္းရြာေသး၊ အစစအရာရာ ရွားပါးျပီး၊ လူသူနည္းပါးတယ္။ ေဝသီေခါင္ဖ်ား ျမင့္မားၾကေပမယ့္ ေျခဖဝါးေအာက္မွာပါ။ တံုးမေက်ာ္ႏိုင္ေပမယ့္ ေတာင္ေက်ာ္ခဲ့ပါတယ္။

ထြက္ေျပးရတံုးကေတာ့ ပံုထဲပါနယ္စပ္ေခ်ာင္းကို မျဖတ္ခဲ့ရပါ။ အဲဒီေတာင္ဖက္က ကုလားတန္ျမစ္လက္တက္ကိုသာ ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့တာ။ (ခ်င္သုေပြ) ျမစ္လို႔ေခၚတယ္။ (တီယို) ေခ်ာင္းကိုေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေရာက္ေအာင္လာၾကည့္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ေရာက္တဲ့ ၁၉၉၇-၉၈ မွာ အေဆာက္အဦေတြက နည္းေသးတယ္။ အိႏၵိယဖက္ကမ္းကေန ကိုယ့္တိုင္းျပည္ကို လွမ္းေမွ်ာ္ ေက်ာ္ၾကည့္ရတာပါ။ လံုျခံဳေရးကစိတ္မခ်ရလို႔ လူသူမသိေအာင္ သြားလာရတယ္။ နယ္စပ္တံတားေပၚမွာ တဝက္တိတိကိုသာ ေျခခ်ၾကည့္တယ္။ မ်က္စိက က်ီးကန္းေတာင္းေမွာက္။ ေနာက္ေက်ာကေတာ့ လံုျခံဳပါတယ္။ အေသရရအရွင္ရရ ဖမ္းခ်င္သူၾကေတြက ကိုယ့္တိုင္းျပည္ဖက္မွာရွိေနတယ္။

ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကိုရန္မူတဲ့ အစိုးရကရန္သူျဖစ္ေနတဲ့ေခတ္ကပါ။ ပုဆိန္ရိုးဆိုတာ သစ္ပင္ကိုခုတ္လွဲတဲ့ သစ္သားရိုးကို ေခၚတယ္။ ေတာမီးမေလာင္ပဲ သားေကာင္းကိုခ်နင္းတာက စစ္အာဏာရွင္စနစ္ျဖစ္တယ္။ သူတို႔က အခုေတာ့ အဝတ္အစား ေျပာင္းထားၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ တံတားအဆံုးထိေလွ်ာက္လို႔ရျပီလား ႕႕႕

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၁-၈-၂ဝ၁၆
The picture = India-Myanmar border crossing and the bridge over river Tiau (Tio Va) photographed from Burma side.