ပ်ဥ္းမငုတ္တို

ဖုထစ္ရြတ္တြ၊ ငွက္ဠင္းတသို႔
ပ်ဥ္းမငုတ္တို၊ သက္က်ားအိုသည္
ကုန္းမုိထက္တြင္ တပင္တည္း။

ခြဆုံအေကြး၊ သစ္ေခါင္းေဆြးလည္း
အေဖးတက္လွာ၊ အိုင္းအမာသို႔
က်ယ္စြာဟက္ပက္ ျခအိမ္ပ်က္။

ကုန္းမိုကမ္းပါး၊ ေျမပတ္ၾကားတြင္
စစ္သားခေမာက္၊ ပိတ္ေျခာက္ေျခာက္လည္း၊
စစ္ေရာက္စခန္း လက္ျပၫႊန္း။

ထိုပင္ငုတ္တို၊ ပ်ဥ္းမအိုသည္
စစ္ကိုလည္းႀကဳံ၊ ျခအုံလည္းျဖစ္
ဓားထစ္လည္းခံ၊ ေနလွ်ံလည္းတိုက္
ေလျပင္းခိုက္လည္း၊ မငိုက္ဦးေခါင္း
ေႏြသစ္ေလာင္းေသာ္။

ရြက္ေဟာင္းညႇာေႂကြ၊ ရြက္သစ္ေဝ၍
ေလေျပထဲတြင္၊ ငယ္႐ုပ္ဆင္သည္
အသင္ေယာက္်ားေကာင္းတကား။ ။
(မင္းသုဝဏ္)

အစဥ္အလာ အခိုင္အမာရွိေနခဲ့တဲ့ သတ္ပံုေတြဘက္မွာ အကြ်ႏ္ုပ္သည္ ကုန္းမုိထက္တြင္ တပင္တည္း။
တစ္ပင္တည္း မဟုတ္၊ ေခါင္းမငံု႔။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၃-၈-၂ဝ၁၆

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ