ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ သတင္းတခုေနာက္ တေကာက္ေကာက္နဲ႔။ ျပီးေတာ့လဲ တေယာက္တေပါက္။ အျမီးအေမာက္ကမတည့္။ တခ်ိဳ႕က ကိုယ့္ကိုယ္ကို မီဒီယာသမားလိုသေဘာပိုက္ျပီး မိုက္ၾကတယ္။ ကိုယ္တိုင္ သတင္းေထာက္၊ ကိုယ္တိုင္ အယ္ဒီတာ။ ထြက္လာတာ သတ္ပံုမမွန္၊ သဒၵါအမွား၊ အခ်က္အလက္က တျခားျဖစ္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ တိုင္စာလို၊ တခ်ိဳ႕ၾက ပစ္စာလို၊ ကိုယ္သိေစခ်င္သူက မဖတ္တာကို ထပ္ထပ္ေရးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေရာင္းကုန္လို၊ ကိုယ့္ပစၥည္းကို ဂ်ဴတီဖရီးမွာ အျမည္းပါေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕က ေခါင္းျမီးျခံဳျပီး အသားကုန္ေအာ္တယ္။ တခ်ိဳ႕က မူးလဲျပီး လမ္းေပၚေအာ္ဆဲေနသလိုဘဲ။ တခ်ိဳ႕က ေဆးခ်ျပီးမွ ထလာတယ္။ တခ်ိဳ႕က အီမိုးရွင္းအရ ငိုခ်င္းခ်တယ္၊ ေဒါသနဲ႔ ဆဲေရးၾကတယ္။ တခ်ိဳ႕က တာဝန္အရ လုပ္ခရသေလာက္လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔မွာက ငါးမွ်ားခ်ိတ္မွာ တန္းလန္းပါလာရင္ လစာတိုးတယ္။
ေဖ့စ္ဘြတ္ကို ဖြဘုတ္လို႔ေျပာတာ၊ ေခတ္မီသလိုေတာ့ရွိတယ္။ ကိုယ့္သားေလး ငေခြးလို႔ေခၚသလိုဘဲ။ သမီးေလး မိေဝးလို႔ မွည့္သလိုဘဲ။ ပညတ္သြားရာ ဓါတ္သက္ပါေတာ့တယ္။ ေဖ့စ္ဘြတ္ဆိုတာ မ်က္ႏွာလို႔ ယူသင့္တယ္။ ေရႊတိဂံုဟာ တိုင္းျပည္မ်က္ႏွာလို႔ ဆယ္တန္းျမန္မာစာမွာ သင္ရတယ္။ ေပၚပင္ဆိုတာ ခဏေလးသာခံတယ္။ ေလးစားတာမခံရဘူး။
ေရးခ်င္တာေရးတာကို ဒီမိုကေရစီတဲ့။ အသံျမည္တိုင္းေကာင္းတယ္မွတ္ျပီး၊ ေစာင္းသံကို ေျဗာင္းဆန္ေအာင္တီးတယ္။ တင္ခ်င္တာတင္တာ ဖရီးဒမ္းတဲ့။ ညစ္ညမ္းတာဟာ ဒတ္တီးေပါ့။ တရားသမားေတြလဲေပါ၊ မတရားသမားေတြလဲမ်ား၊ ကိုးယိုကားယားေတြကလဲအစံု၊ သံုးဆယ့္တဘံုဟာ တလႊာတည္းမွာလိုျဖစ္ေနတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
Comments
Post a Comment