ပ်ဴစာ၏ ဇာတ္သိမ္းခန္း

ေရးတာတခုေတြ႔တယ္။ လူငယ္ေတြ ျမန္မာဘုတ္အုပ္စာ မဖတ္တာ ေကာင္းတယ္တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က စာအကုန္ဖတ္ခဲ့တယ္။ အကုန္ဆိုတာ လက္လွမ္းမီတာသာေျပာတာပါ။ အကိုၾကီးက စာအုပ္ေတြ လိုက္ရွာဝယ္ျပီး စုေဆာင္းထားတာ ထင္ရွဴးေသတၲာၾကီးနဲ႔ ၄-၅ လံုးရွိတယ္။ (၁ဝ) ျပားတန္ ဗားမားစတား၊ (၂၅) ျပားတန္ ေမာ္ဒန္ကာတြန္း၊ ျပား (၆ဝ) တန္ ရႊင္ေပ်ာ္ေပ်ာ္အစ၊ (၁) က်ပ္တန္ ေသာၾကာ၊ သင့္ဘဝ၊ (၂) က်ပ္တန္ မဂၢဇင္းအစံု၊ ေအာင္လင္း၊ တကၠသိုလ္ဘုန္းႏိုင္၊ ဒဂံုေရႊမွ်ား၊ ပီမိုနင္း၊ ေရႊဥေဒါင္း၊ ကိုင္ရိုေဗဒင္။ ေရြးဖတ္တာလို႔ေတာ့ ေျပာမရပါ။ ရွိတာသာ ဖတ္တာပါ။

သံရံုးအားလံုးက အခမဲ့ပို႔ေပးတဲ့ စာအုပ္အကုန္လည္းဖတ္တယ္။ အဲတာမွာ ကြ်န္ေတာ္ကမွ ဘက္မလိုက္အစစ္။ စစ္ေအးေခတ္မွာ လက္ဝဲေရာ၊ လက္်ာပါဖတ္တယ္။ အစိုးရဝါဒျဖန္႔ စာအုပ္မွန္သမွ် ဖတ္ပါတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္စာဆိုတာ ေျပးမလြတ္ပါ။ စာေရးဆရာ ကဗ်ာဆရာတိုင္းလိုလိုဟာ မနီရင္ စာလုိ႔မထင္တဲ့ေခတ္ကို ေကာင္းေကာင္းၾကီး မီလိုက္တယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ ခ်စ္ရေကာင္းမွန္းေတာ့ မသိပါ။ ကြန္ျမဴနစ္ဆန္႔က်င္ေရး လူထုေအာင္သံကို (၆) ခါထက္မနည္း ၾကည့္ဖူးတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္ မုန္းရေကာင္းမွန္း မသိခဲ့ပါ။

(ဖဆပလ) ေခတ္မွာ ေရြးေကာက္ပြဲမဲဆြယ္တဲ့ အဝါကာတြန္း၊ အနီလံုးခ်င္း ဖတ္ရတယ္။ သာသာေရးမွာ တရားဝင္ဂိုဏ္းၾကီး (၉) ခု မတိုင္ခင္ကတည္းက ဂိုဏ္းအစံုက စာအစံု ဖတ္ခဲ့ရတယ္။

ဖတ္ဖူးတာ ၾကြားေနတာေတာ့မဟုတ္ပါ။ လူငယ္ေတြဟာ ေခတ္ကေန သင္ေပးတာခံၾကရတယ္။ (မဆလ) ေခတ္မွာေတာ့ ေရြးစရာ မရွိခဲ့ပါ။ စစ္အစိုးရေတြက အမွန္ေတြကို အမွားျပင္ေရးတာေတြသာ ဖတ္ေစခဲ့တယ္။ သတ္ပံုကအစ ျပင္ခိုင္းတယ္။ အခုထိ အဲတာသာ အတည္ျဖစ္ေနတယ္။

အဲဒီေျမဆီေပၚမွာ အဲလိုေျမၾသဇာနဲ႔ ၾကီးလာသူေတြက အခုဆို ျမန္မာစာဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ၊ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ အယ္ဒီတာေတြ ျဖစ္လာၾကပါတယ္။

ျမေစတီေက်ာက္စာထဲက ျမန္မာစာလည္း ပ်ဴစာဇာတ္သိမ္းခန္းလို ျဖစ္ေတာ့မလား။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၇-၂ဝ၁၆
၂၇-၇-၂ဝ၁၈