ရွစ္ေလးလံုး နဲ႔ ကြ်န္ေတာ္
သားအဖႏွစ္ေယာက္ ထားဝယ္ျမိဳ႕ထဲ ေလွ်ာက္ၾကည့္ၾကတယ္။ လူေပါင္းေထာင္နဲ႔ခ်ီတဲ့ ဆႏၵျပေနသူေတြထဲ ေရာက္သြားလိုက္ၾက၊ ေဘးကေနလိုက္လိုက္ၾက။ ထားဝယ္စကားကိုနားမလည္ေပမဲ့ ျဖစ္ေနတာေတြမွန္သမွ် ဘာသာျပန္စရာမလိုဘဲ သိပါတယ္။ တေနရာမွာေတာ့ အလွဴခံလူငယ္တေယာက္ရဲ႕ ခြက္ဖလားထဲကို အၾကီးဆံုး ပိုက္ဆံစကၠဴတရြက္ ထည့္လွဴလိုက္ပါတယ္။
ကြ်န္ေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအေတြ႔အၾကံဳဆိုတာ ဒီေလာက္သာရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ့္မိသားစုတခုလံုးကိုေတာ့ ရွစ္ေလးလံုးအျဖစ္သနစ္ၾကီးကေန မထင္မွတ္တာေတြ၊ မေမွ်ာ္မွန္းတာေတြဟာ တသက္တာအတြက္ ဆက္တိုက္ ျဖစ္လာေစဘို႔ သေႏၶေပးလိုက္ပါေတာ့တယ္။
တိုင္းျပည္အေျခအေနေတြက အၾကီးအက်ယ္ေျပာင္းလဲလာေနပါျပီ။ မဆလ အစိုးရဘယ္လိုမွ လုပ္မရေတာ့ပါ။ ထားဝယ္လူထုကိုၾကည့္ျပီး၊ အလုပ္ခြင္ရွိရာ ဟိန္းဇဲသတၲဳတြင္းကို ျပန္မသြားေတာ့ဘို႔ ဆံုးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ပိုင္ ပစၥည္းေလးေတြ ဒီအတိုင္းထားခဲ့တယ္။ အစိုးရအလုပ္ဆိုတာလည္း ကမၼသကာ။ လစာ၊ ေျပာင္းေရြ႕ခရီးစရိတ္လည္း ေနာင္ခါလာ ေနာင္ခါေစ်း။ ကိုယ္လိုပဲ ရွစ္ေလးလံုးကေန ဘဝေတြကို သြက္သြက္ခါ အေျပာင္းခံရသူေတြ ထုနဲ႔ေဒး ရွိခဲ့ပါတယ္။
ထားဝယ္ကေန မိသားစုရွိရာ မံုရြာ-ပုလဲျပန္ဖို႔ရာ ရန္ကုန္ကိုေလယာဥ္စီးျပီးမွ မီးရထားနဲ႔ သြားရမယ္။ ထားဝယ္ကေန ေလယာဥ္မထြက္ေတာ့ပါ။ ေလဆိပ္ကို ၃-၄ ရက္ သြားသြားေစာင့္ၾကရတယ္။ ေလယာဥ္ကို လွမ္းျမင္ေနရေပမဲ့ ေအာက္မဆင္းလို႔ ျပန္လာရတယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ထိုင္ခံုႏွစ္ေနရာရလို႔ ျမန္မာ့ေလေၾကာင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ မဂၤလာဒံု ေလဆိပ္ကေန ျမိဳ႕ထဲသြားဘို႔ တက္စီမရွိျပန္ပါ။ ဟိုေမးသည္ေမး၊ ေနာက္ဆံုး ကားၾကံဳတစီးရပါတယ္။ အလြန္ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ရွစ္ေလးလံုးမွာ ဘယ္သူဘယ္ဝါေတြကေန ကိုယ့္ကိုေက်းဇူးျပဳခဲ့သလဲလို႔ မသိႏိုင္တာ စိတ္မေကာင္းပါ။ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးက လူမသိေအာင္ႏွိပ္စက္သတ္ျဖတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ ရိုးစင္းတဲ့လူေတြကလဲ လူမသိေအာင္ အခ်င္ခ်င္းရိုင္းပင္း ကူညီခဲ့ၾကတယ္။
တည္းခိုမဲ့ စမ္းေခ်ာင္းေရာက္ေအာင္ သစ္ပင္ေတြ၊ အတားအဆီးေတြ အမ်ားၾကီးကို ေက်ာ္လႊားၾကရတယ္။ တည္းမဲ့အိမ္က မိတ္ေဆြျဖစ္သူ ဗိုလ္မွဴးတဦးအိမ္။ တျခားအဆင္ေျပတာက မရွိပါ။ ကြ်န္ေတာ္က မနက္နဲ႔ ညေနတိုင္း အိမ္ေရွ႕ဝရန္တာ ထြက္ျပီး ေနရွင္နယ္ ဓါတ္ခဲ ၂ လံုးသံုးေရဒီယိုကို လက္ကမခ်ေအာင္ သတင္းနားေထာင္တယ္။ BBC နဲ႔ AIR က အဲဒီကာလမွာ ေပၚျပဴလာအျဖစ္ဆံုးပါ။ ေရဒီယိုနားေထာင္တာမွန္ေပမဲ့ စစ္ဗိုလ္အိမ္မွာတည္းေနတာမို႔ လမ္းေပၚကလူေတြက ေထာက္လွမ္းေရးလား အထင္မွားၾကတာကိုသိလာေတာ့မွ ဆင္ျခင္ရပါေတာ့တယ္။
ရန္ကုန္-မႏၲေလးမီးရထားလည္းမေျပးပါ။ ၄-၅ ရက္ေစာင့္ရျပီးမွ ရတယ္။ ေနာက္ဆံုးမွာေတာ့ ၁၅ ႏွစ္တိတိတာဝန္ထမ္းခဲ့တဲ့ အစိုးရအလုပ္ကို တကယ့္ေဖါင္ဖ်က္သလို ေနာက္ေၾကာင္းမၾကည့္ေတာ့ပဲ မိသားစုရွိရာ စစ္ကိုင္းတိုင္း၊ ပုလဲျမိ့ဳကို ျပန္ေရာက္ပါေတာ့တယ္။ ေခတ္ပ်က္ၾကီးထဲမွာ မိသားစုျပန္လည္ေပါင္းဆံုႏိုင္တာပါ။ အဲလိုျပန္လည္ေပါင္းဆံုးမႈမ်ိဳးေတြကို ေနာင္မွာ ထပ္ခါထပ္ခါၾကံဳရျပန္ပါတယ္။ အဲလိုေဖါင္ဖ်က္ရတာ သည္တခါတည္းသာမဟုတ္တာကို ေနာက္မွသိရပါတယ္။
ျမိဳ႕က ေသးေပမဲ့ ပုလဲမွာလည္း ရွစ္ေလးလံုးလႈပ္ရွားမႈေတြျဖစ္ပါတယ္။ လူဦးေရကနည္းေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မသိမရွိပါ။ အစိုးရဝန္ထမ္းေတြပါ လမ္းေပၚထြက္ေအာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အစိုးရအလုပ္က မထြက္ရေသး။ ဆႏၵျပသူေတြအတြက္ ကိုယ့္ဖါကိုယ္ ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔လုပ္ျပီး ကူညီရပါတယ္။ ေနာက္တက္လာတဲ့ စစ္အစိုးရကေန ၾကက္ေျခနီအဖြဲ႔ကို သူတို႔ရဲ႕ အရံအင္အားအျဖစ္ အသံုးခ်ခဲ့တာကို ေတြ႔ျမင္ရေတာ့ အေတာ္စိတ္နာပါတယ္။
သားေတြကလည္း သူတို႔နည္းသူတို႔ဟန္ေတြနဲ႔ လုပ္ၾကတာ။ မခိုင္းရပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ကိုလည္း ဘယ္သူကမွ လာမခိုင္းပါ။ စစ္အစိုးရကေနဝါဒျဖန္႔တဲ့ ရွစ္ေလးလံုးျဖစ္ေအာင္ ေနာက္ကေနေသြးထိုးသူဆိုတဲ့ ဗကပ ဆိုတာကို ကြ်န္ေတာ္ တစြန္းတစမွ မသိေသးခ်ိန္ကပါ။
၁၉၈၈ ခုႏွစ္ စက္တဘၤာလ (၁၈) ရက္ေန႔မွာ စစ္တပ္က အာဏာသိမ္းလိုက္ပါျပီ။ NLD ဖြဲ႔ပါျပီ။ ဆရာေမာင္ေသာ္က ပုလဲအထိေရာက္လာပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ အစိုးရဆရာဝန္အလုပ္က မထြက္ရေသးလို႔ သူ႔စကားဝိုင္းမွာ မပါႏိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ပုလဲမွာ NLD ဖြဲ႔ဘို႔လုပ္ၾကေတာ့ ကြ်န္ေတာ့္အိမ္က လူမသိေစတဲ့ဌာနခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ ၂ဝ၁၄ ခုႏွစ္ စက္တဘၤာလ (၁၈) ရက္ေန႔မွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္ ၂၄ ႏွစ္ၾကာခိုေအာင္းေနထိုင္ခဲ့တဲ့ အိႏၵိယႏိုင္ငံကေန အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုကို ထြက္ခြါရပါတယ္။
အစိုးရဝန္ထမ္းမွန္သမွ် အရင္က မဆလ ထဲမဝင္ရင္ ရာထူးမတိုး၊ ပစားမေပးခဲ့ရာကေန ရွစ္ေလးလံုးတန္ခိုးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရး မလုပ္ရ ျဖစ္လာပါတယ္။ မဆလ ကံမေကာင္းေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကံေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ခ်င္ရင္ အစိုးရအလုပ္ကေန ထြက္တဲ့။ အဲဒီေခတ္မွာက ဆရာဝန္အလုပ္ရဘို႔ထက္ ထြက္ဘို႔က ပိုခက္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ကိုဆင္းျပီး က်န္းမာေရးဦးစီးညႊန္ခ်ဳပ္ရံုးသြား အလုပ္ထြက္စာတင္ပါတယ္။ တပါတ္သာၾကမယ္ ထင္ပါတယ္။ ထြက္ခြင့္ရပါေတာ့တယ္။ ဒီအတြက္ေတာ့ ေက်းဇူးပါ စစ္အစိုးရခင္ဗ်ား။
ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းၾကီးကေန NLD ကိုဖြဲ႔စည္းေစဘို႔ျဖစ္လာတယ္ဆိုတာအမွန္ပါ။ ရွစ္ေလးလံုးအေရးအခင္းနဲ႔ NLD မွာ ဆင္တူတာေတြရွိပါတယ္။ လူေပါင္းစံုပါတယ္။ ပညာအေျခခံအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ ပရိေယသနအမ်ိဳးမ်ိဳး၊ အေတြးအျမင္အမ်ိဳးမ်ိဳး၊ လိုအင္ဆႏၵအမ်ိဳးမ်ိဳးေတြ လာျပီးစုေဝးတဲ့ေနရာအတူတူျဖစ္တယ္။ ၂၅ ႏွစ္အၾကမွာအထိသံမိႈႏွက္ထားသလိုဆက္ျပီး ျမဲခိုင္ေနသူေတြ ရွိသလို၊ ဘဝအမ်ိဳးမ်ိဳးကိုု ျဖတ္ေက်ာ္ျပီးသကာလ ေရာက္ရာကေန ဆက္ျပီးသံေယာဇဥ္ၾကီးေနသူေတြ ရွိတယ္။ ဖါသိဖါသာသမားေတြလည္း မရွားပါ။ အခ်ိန္ကာလဒဏ္၊ ႏိုင္ငံေရးဒဏ္ေတြ ထုေထာင္းခံရလို႔ ေက်မြသြားသူေတြ၊ ပန္းပဲဖိုမွာ မီးထဲကဆယ္ျပီး ေပေပၚမွာထုရိုက္ထားလို႔ သံေကာင္းေကာင္းေတြ ျဖစ္လာသူေတြလဲ မနည္းပါ။ ေသခြဲခြဲသြားၾကရသူေတြ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။
NLD မွာ မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြ မနည္းမေနာ ရွိလာပါျပီ။ ရွစ္ေလးလံုးဆိုတာေတာ့ အသစ္မျဖစ္ပါ။ အေဟာင္းသည္သာ သမိုင္းေရးသူေတြ ျဖစ္ၾကတယ္။ သမိုင္းေကာင္းအေမြ ဆက္လက္ေပးႏိုင္ၾကပါေစ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၃၁-၇-၂ဝ၁၆
၃၁-၇-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment