မျပန္ခင္

ရန္ကုန္မွာ ကြ်န္ေတာ့္အမတေယာက္အိမ္ ထမင္းစားခဲ့တယ္။ သူက စိတ္ထန္တယ္။ အခုေတာ့ သီလရွင္ဝတ္ထားျပီ။

ကြ်န္ေတာ္မရွိစဥ္ သူ႔ေယာင္းမ ကြ်န္ေတာ္ဇနီးကို ေစာင့္ေရွာက္ေပးတယ္။ အဲဒီကာလမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္လို႔ ျပစ္ဒဏ္ ခ်ခံထားရသူေတြကို ကူညီရဲသူဆိုတာ အလြန္ရွားတယ္။ ခရီးအတြင္းမွာ အဲလို ကူညီခဲ့သူေတြဆီ ေရာက္ေအာင္ သြားေတြ႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။

မမၾကည္သန္း က်န္းမာပါေစ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉

စိတ္ေကာင္းတခု

ခုေခတ္မွာေတာ့ စိတ္ေကာင္းတခုရွိသူ မ်ားမမ်ား မသိပါ။ ေရးသူကေတာ့ အေတာ္ရွားတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ

အိမ္ရွင္တို႔

ကြ်န္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပည္ေတာ္ျပန္ခရီးစဥ္ကုိ ျဖစ္ေအာင္စီစဥ္ေပးတဲ့ ႏွစ္ေယာက္။ ညီေတာ္ေမာင္နဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔က လိုေလေသးမရွိ စီစဥ္ေပးပါတယ္။ ညီအကို ႏွစ္ဝမ္းကြဲေတာ္ျပီး ကြ်န္ေတာ့္ကို အကိုေလးလို႔ေခၚၾကတယ္။

ကြ်န္ေတာ္က ျမိဳ႕နယ္ဆရာဝန္ သူကလက္ေထာက္ဆရာဝန္။ ၾကံဳတိုင္းလည္း ခြဲစိတ္ပညာကို ကြ်န္ေတာ့္ဆီကရယူတယ္လို႔ လူေတြေရွ႕မွာ မၾကာခဏထုတ္ေဖၚတတ္တယ္။ တကယ္ေတာ့ ခြဲစိတ္ကုေဆးပညာဆိုတာ ကၾကီးခေကြးသင္သလို သင္ရတာမ်ိဳး မဟုတ္။ ကန္႔ကူလက္လွည့္ သင္သလိုေတာ့ ဟုတ္တယ္။ အထံုရွိမွ တတ္တယ္။ ပါရမီပါမွ ထူးခြ်န္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ကို ဒါးဆရာဝန္ညီအကိုလို႔ ေခၚၾကတယ္။

မခင္ေစာခင္ျမာမွာေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တို႔ရန္ကုန္ေရာက္တဲ့ေန႔ ေျခေထာက္ ေက်ာက္ပတ္တီးစီးရလို႔ သြားေလရာ မလိုက္ႏိုင္။ အိမ္က ထမင္းစားခန္းကေနသာ မနက္စာ ေန႔စာ ညစာစီမံေပးတယ္။

၃-၅-၂ဝ၁၈ ေန႔ညစာ ေရႊသမင္ခရမ္းသီး၊ ပဲႏွပ္၊ ငရုတ္သီးေထာင္း၊ ဆိတ္သားေျခာက္။ ခ်ဥ္ေပါင္ခ်ဥ္ရည္၊ မွ်စ္အစစ္နဲ႔ ခဝဲသီးဟင္း။ ဝက္သားနဲ႔ ပုစြန္ဟင္းေတာ့ မႏိႈက္ျဖစ္။ မွ်စ္အစစ္ဆိုတာ ဝါးပင္ေပါက္တဲ့ အရပ္မွာသာရတာ။

သူတို႔ ယူအက္စ္ေအကို လာလည္ၾကရင္ ကိုယ္က အဲေလာက္မွ ဧည့္ဝတ္ေက်ပါ့မလားမသိ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉

ပန္းေတြေမႊးတဲ့ တိုင္းျပည္

မႏွစ္က ျပန္ေရာက္ခဲ့ပါသည္။

လူေတြေရာ ပန္းေတြကိုပါ သတိရတယ္။ ဒီႏိုင္ငံမွာလည္း အလြန္လွတဲ့ ဆန္းတဲ့ ပန္းေတြ ေပါပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေမႊးတာ မမ်ား၊ ပန္သူရွားတယ္။

မံုရြာမွာ မနက္လင္းရင္ ကြ်န္ေတာ့္ကြန္ျပဴတာေရွ႕မွာ စပယ္ပန္းေတြ ေရာက္လာျပီ။ ညေနဆိုရင္ ေန႔တိုင္း  အိမ္နီးခ်င္းတေယာက္က မမေအးအတြက္ ခေရပန္းကံုးလာေပးတယ္။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္မွာ သြားေလရာရာ အလြန္ေမႊး အလြန္လွတဲ့ပန္းေတြ ဝယ္လို႔ရတယ္။

လူေတြေရာ ပန္းေတြပါ က်န္းမာၾကပါေစ။

ေဒါက္တာတင္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉

ဘုတလင္အိမ္မွာ

မတင္တင္ ေခၚ ေဒၚျမျမေအးမိဘေတြ ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။

သူ႔ရဲ႕ဖခင္က ဦးႏုပါတီကို ေထာက္ခံတယ္။ ဦးသိန္းေဖျမင့္က ပမညတ။ တက္ဘုန္းၾကီးစာအုပ္ေရးလို႔ ဘုန္ၾကီးေက်ာင္း တေက်ာင္းတည္းအတူေနခဲ့သူေတြ မတည့္ၾကေတာ့။

အဲဒီေခတ္က ဘာသာေရးနဲ႔ ႏိုင္ငံေရးက ရိုးရွင္းတယ္။ ခုေခတ္မွာက ေကာက္က်စ္တယ္။

အရင္ေခတ္က ဘုန္းၾကီးဆိုးကို ႏိုင္ငံေရးသမားက ေရးတယ္။ ခုေခတ္မွာ ဘုန္ၾကီးဆိုးက ႏိုင္ငံေရး ေသြးထိုးတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉

ေဆးရံုတက္ျခင္း

ကြ်န္ေတာ္ ခုနစ္တန္းေျဖျပီးေတာ့ ဝါးလံုးေထာက္ခုန္တာ ေတာ္လို႔ ဘယ္ဘက္လက္ က်ိဳးမလိုျဖစ္လို႔ မံုရြာေဆးရံုမွာ ေက်ာက္ပတ္တီးစည္းရတယ္။ ကုလားဆရာဝန္ၾကီးကို ပိုက္ဆံ ၁၆ က်ပ္ ေဆးရံုရံုးခန္းမွာပဲ ေပးရတယ္။

ေဆးရံုတက္ဖူးတာေတာ့ ျပည္ပမွာ။ ခရီးသြားရင္း ဆီးေက်ာက္လိုလို ဗိုက္အတင္းနာလို႔ အိႏၵိယႏိုင္ငံ၊ ဂဝါဟာတီေဆးရံုမွာ တခါ။ တရက္မၾကာ။ ခရီးသြားရင္း ဒိန္းမတ္ႏိုင္ငံမွာ တခါ။ အိုပီဒီမွာသာ။

နယူးေဒလီမွာက်ေတာ့ ၃-၄ ခါ။ ဘယ္ဘက္ေျခသလံုး အရိုးတေခ်ာင္းက်ိဳးလို႔ သတၳဳေခ်ာင္းထည့္ရတာနဲ႔ ျပန္ထုတ္ရတာ။ ကားအက္ဆီးဒင့္ေၾကာင့္ နံရိုးစစ္ဖို႔ တခါ။ ညာဘက္လက္ေကာက္ဝတ္က်ိဳးလို႔ ခြဲခန္းထဲမွာ ေက်ာက္ပတ္တီး စည္းရတယ္။

ယူအက္စ္ေရာက္ျပန္ေတာ့ မ်က္စိေရတိမ္အတြက္ ေမ့ေဆးနဲ႔ ဘယ္ ညာ ၂ ခါ၊ ေလဆာနဲ႔ ၁ ခါ။ ခြဲျပီးအိမ္ျပန္လို႔ရတယ္။ အူမၾကီးကင္ဆာ စစ္တာလည္း ေမ့ေဆးနဲ႔၊ ေဆးရံုေတာ့ မတက္ရပါ။

၂၂-၅-၂ဝ၁၈ ရက္ေန႔က မႏၲေလးေဆးရံုၾကီး ေခါင္မိုးေပၚတက္ခဲ့တယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉
Photo by Dr. Maung Win

ေျပာစကား

မႏၲေလးက အသိဆရာဝန္အမ်ိဳးသမီးတေယာက္က ေရးပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဆရာဝန္အသင္း မနၱေလး အမ်ိဳးသမီးအဖြဲ႕မွ ႀကီးမႉး၍ အဂၤလိပ္စကားေျပာ အေျခခံသင္တန္းကို ၂၇-၆-၂ဝ၁၆ မွ စက္တင္ဘာလကုန္အထိ အပတ္စဥ္ တနလၤာ၊ ဗုဒၶဟူး၊ ေသာၾကာေန႔မ်ားတြင္ ေန႔လယ္ ၁ နာရီမွ ၄ နာရီအထိ ျပဳလုပ္မွာျဖစ္ပါတယ္ တဲ့။

ကြ်န္ေတာ္က ေမးလိုက္တယ္။ ဗမာစကားေျပာသင္တန္းရွိရင္လည္း ေျပာပါဦး။ ေျဖပါတယ္။ အဟုတ္ေျပာေနတာ။ ကြန္ပလိန္႔ေတြမွာ အထူးကုဆရာဝန္ေတြမွာ စကားေျပာခ်ိန္မရွိၾကလို႔တဲ့။

လူနာေတြနဲ႔စကားေျပာရတာ လြယ္တာေတာ့မဟုတ္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ ျပည္ပမွာ ပိုက္ဆံမယူပဲေဆးခန္းဖြင့္ေတာ့ လူနာေတြ အမ်ားစုက ခ်င္းျပည္နယ္ကလာသူေတြ။ သူတို႔နဲ႔ဆို ဗမာစကားကို ခ်ေျပာမွရတယ္။ မ်ိဳးပြါးလမ္းေရာဂါ စကားလံုး ရွာမရတာက မ်ားတယ္။ လက္ဟန္ေျခဟန္နဲ႔လည္း မျဖစ္။ အညစ္အေၾကးက် တစ္တစ္ခြခြေျပာမွ။ ျပီးရင္ ကိုယ့္ပါးစပ္ကို တစ္ရွဴးနဲ႔ သုတ္ရတယ္။

ယူအက္စ္ေအမွာလည္း ခ်င္းျပည္နယ္ကလာသူက အလြန္မ်ားတယ္။ ေနရာဌာနေတြမွာ စကားျပန္အလုပ္ေတြ ရေနတာကလည္း သူတို႔ပဲ။ သူတို႔ထဲက တခ်ိဳ႕ေျပာတဲ့ဗမာစကားကို ဗမာေတြ၊ ကခ်င္ေတြ၊ မြန္ေတြ၊ ရခိုင္ေတြ၊ ကရင္ေတြက သိပ္နားမလည္ၾကပါ။ ခ်င္းျပည္နယ္ကေက်ာင္းသူက ေမးတယ္။ ဆရာ ျမက္ကို အဂၤလိပ္လို ဘယ္လိုေခၚလဲတဲ့။ Grass ေခၚတယ္၊ Lawn ဆိုတာျမက္ခင္းလို႔ေျဖလိုက္တယ္။ သူ႔အေရျပားမွာ အလာဂ်ီျဖစ္လို႔ ေဆးရံုသြားတာ စကားျပန္လုပ္တဲ့သူက ျမက္ကိုမေျပာတတ္ဘူးတဲ့။ အလာဂ်ီေၾကာင့္ဆိုရင္ Weed ေပါင္းပင္လို႔လည္း ေခၚတယ္။ ဒီမွာက Poison Ivy ဆိုတဲ့အပင္က အလာဂ်ီသိပ္ျဖစ္တယ္။

ျပည္ပႏိုင္ငံေရးမွာ ဗမာစကားကို လူမ်ိဳးၾကီးဆိုျပီး လက္မခံခ်င္ၾက။ အရင္တုန္းက အဂၤလိပ္လိုေျပာသူ ဘိုရူးတဲ့။ အခုေတာ့ တရားေဟာလည္း ဘိုလိုပါမွ။ ကြ်န္ေတာ္လည္း ကူးစက္ခံရတယ္။ ဒီဗြီဘီ ဒီဘိတ္ (အဲတာကိုက အဂၤလိပ္လို) မွာ ဘိုလို ႏွစ္လံုးသံုးလံုး သံုးမိေသးတယ္။ ေဆာရီး။ ဝမ္းနည္းပါတယ္လို႔ တခါမွ မေရးဖူးပါ။

အရင္အစိုးရလက္ထက္က သမတရံုးဝဘ္ဆိုက္မွာ အမည္မည္းစာရင္းကို ဘလက္လစ္ လို႔ အဂၤလိပ္လိုသာေရးထားတယ္။ တခ်ိဳ႕က အဲတာကို နာမည္ပ်က္လို႔ ဘာသာျပန္ေတာ့ ေမာင္မည္း ႏွစ္ခါနာေရာ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉

ေတာင္းပန္ျခင္း

မႏွစ္ကအလည္ျပန္ခရီးမွာ ခ်ိန္းဆိုထားတာတခ်ိဳ႕ မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ အညာေဒသမွာၾကာလို႔ အျပန္ရန္ကုန္မွာ ရက္အေတာ္ကို နည္းသြားတယ္။

ဆဲဗင္းေဒး-တီဗြီ အင္တာဗ်ဴးနဲ႔ တူတေယာက္အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ မီဒီယာအတြက္ ဗီဒီယို အင္တာဗ်ဴးကိုလည္း မလုပ္ႏိုင္ခဲ့ပါ။ ေဆာရီး။

ရန္ကုန္မွာ ေဆးေက်ာင္းကတည္းက အလြန္ခင္တဲ့သူငယ္ခ်င္း ဆရာဝန္လင္မယားတို႔ ထမင္းေကြ်းမွာလည္း သြားမစားႏိုင္လိုက္ပါ။ ေဆာရီး။

မႏၲေလးမွာလည္း ရက္နည္းသြားလို႔ ေတြ႔စရာ စားစရာတခ်ိဳ႕နဲ႔လြဲခဲ့ေသးတယ္။

မံုရြာမွာ အလြန္႔အလြန္ရင္းတဲ့ညီတေယာက္ကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ႏႈတ္မဆက္ခဲ့ရတာလည္း အေတာ္စိတ္မေကာင္းပါ။ (မေန႔က သူကဖုန္းဆက္ေသးတယ္။)

အျပန္ခရီးစဥ္မွာ ေနျပည္ေတာ္ကို တေခါက္ဝင္ျပီး မိတ္ေဟာင္းေဆြေဟာင္းေတြနဲ႔ ေတြ႔မယ္လို႔ စီစဥ္ထားခဲ့တာ မသြားႏိုင္လိုက္ပါ။ ေဆာရီး။ ရန္ကုန္ ပါတီရံုးခ်ဳပ္ကိုလည္း အျပန္မဝင္ျဖစ္ေတာ့။

အားလံုးကို ေတာင္းပန္လိုက္ပါတယ္။ ေနေကာင္းၾကပါေစ။

ေဒါက္တာတင္ေဆြ
၂၂-၆-၂ဝ၁၈
၂၂-၆-၂ဝ၁၉