Sino-Burma border agreement တရုပ္-ျမန္မာနယ္နိမိတ္

တရုပ္ျပည္မွာ ျပည္တြင္းေရးေတြ အလြန္ရႈပ္ေထြးျပီးေနာက္ ၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ အသစ္ျဖစ္လာတဲ့ တရုပ္ျပည္သူ႔သမတႏိုင္ငံကို ကြန္ျမဴနစ္မဟုတ္တဲ့ႏိုင္ငံေတြထဲမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပထမဆံုးအသိအမွတ္ျပဳျပီး သံတမန္ဆက္ဆံေရးကို ၈-၇-၁၉၅ဝ ကစျပီး  ထူေထာင္ခဲ့တယ္။ မိတ္ေဆြျဖစ္နဲ႔ အျပန္အလွန္မက်ဴးေက်ာ္ေရးစာခ်ဳပ္ကို ၂၉-၆-၁၉၅၄ မွာ ခ်ဳပ္ဆိုခဲ့တယ္။ အဲတာက ျငိမ္းခ်မ္းစြာအတူယွဥ္တြဲေနထိုင္ေရးမူ (၅) ခ်က္ကိုအေျခခံတယ္။ တရုပ္ကကြန္ျမဴနစ္ျဖစ္ေပမယ့္ ျမန္မာႏိုင္ငံက ၾကားေနဝါဒမွာ ရပ္တည္ခဲ့တယ္။

ဒါေပမယ့္ ၁၉၆၇ မွာ တရုပ္ဆန္႔က်င္ေရး အေရးအခင္းျဖစ္ေပၚခဲ့တယ္။ ၁၉၇ဝ ေက်ာ္မွာ ဆက္ဆံေရးေကာင္းလာတယ္။ တိန္ေရွာင့္ဖိန္႔အစိုးရကေန (ဗကပ) ကိုကူညီေနတာေတြ ရပ္စဲလိုက္တယ္။ ၅-၈-၁၉၈၈ မွာ အေရးပါတဲ့ ကူးသန္း ေရာင္းဝယ္ေရးစာခ်ဳပ္နဲ႔ နယ္စပ္ကုန္ကူးတာကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ စစ္ေရးအကူအညီေတြ အာဏာသိမ္း ျမန္မာစစ္အစိုးရကို ေပးလာတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာလည္း တရုပ္လႊမ္းမိုးမႈ အားၾကီးသထက္ၾကီးလာေတာ့တယ္။

အခုအစိုးရလက္ထက္မွာ တရုပ္-ျမန္မာဆက္ဆံေရး တမ်ိဳးေျပာင္းလာတယ္။ အခုစာေရးေနခ်ိန္မွာ ျမန္မာဖက္က ဗံုးက်မိလို႔ တရားဝင္သြားေတာင္းပန္ရတာ၊ ေလွ်ာ္ေၾကးေပးဖို႔ စကားေျပာရတာ ျဖစ္လာတယ္။ ေနာက္ဆံုးသတင္းေတြအရ တရုတ္-ျမန္မာနယ္စပ္ မူဆယ္ခရိုင္ထဲမွာ  တရုတ္ႏုိင္ငံဘက္က တရုတ္အလံလာစိုက္တယ္။ ျမန္မာနိုင္ငံဘက္က ေဒသခံ ရြာသား ၅ဝဝ ေလာက္ကေန သြားျပီးကန္႔ကြက္ၾကတယ္။

တရုပ္-ျမန္မာ နယ္နိမိတ္သမိုင္း
ျမန္မာဘုရင္ေတြလက္ထက္မွာ ပိုင္နက္နယ္ေျမကို ေျမပံုရယ္လို႔မထားခဲ့ပါ။ ၾသဇာလႊမ္းမိုးမႈကလည္း ၾကီးလိုက္ ငယ္လိုက္ ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ကေန႔ျပန္မာျပည္ေျမပံုဆိုတာ အဂၤလိပ္ကိုလိုနီျဖစ္ျပီးကေန စပါတယ္။ ၁၈၈၆ ဇႏၷဝါရီလ ၁ ရက္ေန႔မွာ ျဗိတိသွ် အစိုးရက ေၾကညာခ်က္တေစာင္ထုတ္ျပန္ခဲ့ျပီး ပိုင္နက္နယ္ေျမသတ္မွတ္လိုက္တာကေနစတယ္။

၁၈၈၆ ဇူလိုင္လ ၂၄ ရက္ေန႔မွာ ျဗိတိသွ်အစိုရနဲ႔ တရုပ္အစိုးရတို႔ တိဗက္နယ္ေျမဆိုင္ရာစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခဲ့တယ္။ စာခ်ဳပ္အပိုဒ္ (၃) မွာ က်န္ တရုပ္-ျမန္မာနယ္နိမိတ္ေတြ တရားဝင္သတ္မွတ္ႏိုင္ဖို႔ရာ ေကာ္မရွင္တရပ္ဖြဲ႔ေရးလည္းပါခဲ့လို႔ တရုပ္-ျမန္မာ နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ေရးအတြက္ လမ္းစပြင့္လာခဲ့တယ္။

၁၈၉၄ မတ္လ (၁) ရက္ေန႔မွာ ျဗိတိသ်ွအစိုးရနဲ႔ တရုပ္အစိုးရတို႔ သေဘာတူစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ခဲ့ႏိုင္တယ္။ ေျမာက္လတ္တိတြဒ္ ၂၅ ဒီ၈ရီ ၃၅ မိနစ္မွာရွိတဲ့ မနမ္းဘံု (သို႔) ေတာင္ထိပ္ကေန နမ္လျမင္နဲ႔ မဲေခါင္ျမစ္ဆံုရာအထိ သတ္မွတ္ခဲ့တယ္။ ၁၉၈၉ ေဖေဖၚဝါရီလ (၄) ရက္မွာ အရင္ ၁၈၉၄ သေဘာတူခ်က္ထဲက အျငင္းပြါးေနတာေတြကို သေဘာတူစာခ်ဳပ္ ထပ္ျပီး ခ်ဳပ္ဆိုႏိုင္ခဲ့တယ္။

ေနာက္မွာ ေမခ-သံလြင္ ေရေဝေတာင္တန္းကို နယ္နိမိတ္သတ္မွတ္ေရးက ျပင္းထန္လာခဲ့တယ္။ တရုပ္အစိုးရက (ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကန္ဖန္) ေဒသေတြကို ပိုင္တယ္လို႔ ဆိုလာတယ္။ အဂၤလိပ္အစိုးရက တႏွစ္မွာ ၁၅ဝဝ က်ပ္ထက္မမ်ား ေပးဖို႔ အဆိုျပဳလိုက္တယ္။ တရုပ္ဖက္ကလက္မခံ။ ျဗိတိသွ် အစိုးရကလည္း မေလွ်ာ့မေပးပါ။ ၁၉၁၁ ဇႏၷဝါရီလမွာ ဖီေမာ္ကို တရုပ္ကသိမ္းလိုက္တယ္။ ၁၉၁၃ ေဖေဖၚဝါရီ (၁) ရက္ေန႔မွာျဗိတိသွ်က ၃ နယ္လံုးကို ျပန္သိမ္းလိုက္တယ္။ အဲဒီနယ္ (၃) နယ္စလံုး ျမန္မာႏိုင္ငံလြတ္လပ္ေရးရတဲ့အထိ ျမန္မာပိုင္ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။

ေမခ-သံလြင္ ေရေဝေတာင္တန္းနယ္နိမိတ္အေရး ဆက္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ၁၉၁၄ ဇူလိုင္ (၃) ရက္မွာ ျဗိတိသွ်အစိုးရနဲ႔ တိဗက္အစိုးတို႔ ကြန္ဗင္းရွင္းစာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္တယ္။ တရုပ္အစိုးရက လက္မွတ္မထိုးပါ။ မက္မဟြန္းမ်ဥ္းေၾကာင္းလို႔ေခၚတယ္။
ေတာင္ထိပ္ကေန မဲေခါင္ျမစ္ေၾကာင္းနယ္နိမိတ္ ဆက္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ၁၉၃၅ ဧျပီလမွာ ဝနယ္အပါအဝင္ နယ္နိမိတ္ကိစၥကို ၁၉၄၁ ဇြန္ ၁၈ ရက္မွာစာခ်ဳပ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။ အဲဒီကစျပီး ၁၉၄၁ နယ္နိမိတ္မ်ဥ္းေၾကာင္းလို႔ေခၚလာတယ္။

လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္ ျမန္မာဖက္ကို အငွားခ်ထားတဲ့ နမၼဝန္အငွားခ်နယ္ေျမကို တႏွစ္ ၁ဝဝဝ ေပးေနတာကို တရုပ္ဖက္က ျငင္းပယ္လာတယ္။ လြတ္လပ္ေရးရျပီးေနာက္မွာ ခ်ဴအင္လိုင္းနဲ႔ ဦးႏုတို႔ အျပန္အလွန္လည္ပတ္ၾကတယ္။ မျပီးျပတ္ေသးတာေတြ ဆက္လက္ေဆြးေႏြးဘို႔ သေဘာတူၾကတယ္။ ျပႆနာ (၄) ရပ္က်န္ေနတယ္။
(၁) ေမခ-သံလြင္ေရေဝေတာင္တန္းနဲ႔ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကံဖန္ေဒသ၊
(၂) နမၼဝမ္ အငွားခ်နယ္ေျမနဲ႔ ပန္ဟုန္း၊ ပန္ေလာေဒသ၊
(၃) ၁၉၄၁ မ်ဥ္းေၾကာင္း နဲ႔
(၄) ျမန္မာ့ေျမာက္ဖ်ားနယ္နိမိတ္။

၁၉၆ဝ ဇႏၷဝါရီလ (၂၈) ရက္ေန႔မွာ ဗခကေနဝင္းနဲ႔ ခ်ဴအင္လိုင္းတို႔ တရုပ္ႏိုင္ငံ ပီကင္းမွာ လက္မွတ္ေရးထိုးၾကတယ္။
(က) ေျမာက္ဗ်ားနယ္နိမိတ္ = ျမန္မာ-တရုပ္-အိႏၵိယ သံုးႏိုင္ငံဆံုရာကေန အီဇူရာဆီေတာင္ၾကားလမ္းအထိ။
(ခ) အီဇူရာဆီကေန ေတာင္ထိပ္ခြ်န္းအထိ။ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကံဖန္ေတြကို တရုပ္အစိုးရကိုေပးလိုက္။
(ဂ) ၁၉၄၁ မ်ဥ္းေၾကာင္း။ တရုပ္ကေန လူဖန္သတၲဳတြင္းတူးေနတာကို စြန္႔လႊတ္ရ။

က်န္ေသးတာေတြကို ဆက္ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကံဖန္ေဒသမွာ ျမန္မာဖက္က ၅၆ စတုရန္းမိုင္ေပးဖို႔ အဆိုျပဳေပမယ့္ တရုပ္ဖက္က ၁၈၆ စတုရန္းမိုင္ ရခ်င္တယ္။ နမၼဝမ္နယ္ေျမအစား တရုပ္ကိုေပးမည့္ ပန္ဟုန္းနဲ႔ ပန္ေလာနယ္မွာ ၆၂ စတုရန္ရွိတယ္လို႔ ျမန္မာဖက္က ျပန္ေျပာတယ္။

တဖက္မွာ ၅ ဦးစီပါတဲ့အဖြဲဖြဲ႔ၾကတယ္။ ျမန္မာဖက္က ဗမခေအာင္ၾကီးဦးေဆာင္တယ္။ အစည္းအေဝး (၇) ၾကိမ္ က်င္းပခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးအစည္းအေဝးကို၁၂-၁ဝ-၁၉၆၁ ေန႔ ပီကင္းမွာက်င္းပခဲ့တယ္။
- ၅၆ စတုရန္းမိုင္က်ယ္တဲ့  ဖီေမာ္၊ ေဂၚလန္၊ ကံဖန္ေဒသကို တရုပ္ေပးရန္။
- ၈၅ စတုရန္းမ်ိုင္က်ယ္တဲ့ နမဝမ္အငွးခ်နယ္ေျမကို ျမန္မာကရယူရန္။
- ပန္ဟုန္း၊ ပန္ေလာလူမ်ိဳးေတြေနထိုင္ရာ ၇၃ စတုရန္းမိုင္အက်ယ္ကို တရုပ္သို႔ေပးတယ္။
- ၁၉၄ဝ နယ္နိမိတ္ထဲက ရြာ ၂ ရြာကိုတရုပ္၊ ရြာ ၄ ရြာကို ျမန္မာကယူရန္။
- တရုန္ျမစ္နယ္နိမိတ္အနားက ၅ စတုရန္းမိုင္ကို ျမန္မာကရတယ္။
- ေရႊလီျမစ္နယ္နိမိမိတ္မွာ ၂ စတုရန္းမိုင္ထက္မပိုတဲ့နယ္ကို တရုပ္ကိုေပးရန္။

ေနာက္ဆံုးစာခ်ဳပ္ကို ၁၉၆၁ ေအာက္တိုဘာ ၁၃ ရက္ေန႔ ပီကင္းမွာလက္မွတ္ေရးထိုးၾကတယ္။ ျမန္မာလို ၂၃၅ စာမ်က္ႏွာ။ အဂၤလိပ္လို ၁၅၁ စာမ်က္ႏွာ၊ တရုပ္လို ၂ဝ၇ စာမ်က္ႏွာရွိတယ္။ တရုပ္-အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ေျမပံု ၁ဝ၄ ခ်ပ္ရွိတယ္။ ျမန္မာ-အဂၤလိပ္ ေျမပံု ၈၇ ခ်ပ္ပါတယ္။ ၁၉၆၂ ေဖေဖၚဝါရီလ (၂၂) ရက္မွာအာဏာတည္ခဲ့တယ္။ ျမန္မာ-တရုပ္နယ္နိမိတ္ဟာ ကီလိုမီတာ ၂၁၈၅႕၇၄ (မိုင္ေပါင္း ၁၃၇ဝ) ရွည္လ်ားတယ္။ နယ္ျခားမွတ္တိုင္ေပါင္း ၄ဝ၂ တိုင္ စိုက္ထူထားတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၄-၄-၂ဝ၁၅