သူငယ္တန္း ျပန္ဆင္းရျခင္း

“ဘုရင္ေတြေခတ္နဲ႔ ကိုလိုနီေခတ္အၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ေနာက္မွာ ၁၄ ႏွစ္တည္းသာ အရပ္သားအုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ ကေန ကေန႔အထိ စစ္ယူနီေဖါင္းနဲ႔ ယူနီေဖါင္းခြ်တ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကပဲ ဆက္လက္ႀကီးစိုးထားပါတယ္လို႔ လူသန္း (၅ဝ) ေက်ာ္တို႔ရ့ဲ ႏွစ္ေပါင္း (၅ဝ) ေက်ာ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡသုုကၡေတြကို စာတေၾကာင္းထဲနဲ႔ ႕႕႕”

ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ လူတိုင္းလိုလိုက တေန႔တာလုပ္တာထဲကေန သူမ်ားတေတြကို မွ်ေဝခ်င္တာေလးေတြ တင္ၾကတယ္။ က်ေနာ္လည္း ၇-၄-၂ဝ၁၅ ေန႔ညမွာ အင္ဒီယာနာတကၠသိုလ္မွာ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း စကားသြားေျပာပါတယ္လို႔ တင္ခဲ့ပါတယ္။ ေက်ာင္းသားေတြက ေမးၾကတဲ့ေမးခြန္းေလးေတြလည္း ထည့္ေရးေတာ့ ဘယ္လိုေျဖခဲ့သလည္း ျပန္ေမးၾကတယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္လံုးလံုး တိုင္းတပါးသားေတြနဲ႔ ေမးတာေျဖတာ၊ ေျပာေဟာတာေတြ လုပ္ခဲ့ရပါတယ္။ ကိုယ့္တိုင္းျပည္အေၾကာင္းပါပဲ။ အင္ဒီယာနာတကၠသိုလ္ (က်ဴ-အင္-ေအ) နဲ႔ အရင္ကေျဖရေျပာရတာေတြကို တြဲေရးရရင္ အတန္းႀကီးေရာက္ၿပီးမွ သူငယ္တန္းျပန္ဆင္းရသလိုပဲ။

၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမတ္အျဖစ္အေရြးခံရေတာ့ ကံဇာတာဟာ ဘာေျပာေကာင္းမလည္း မိုးေမွ်ာ္ေဇာက္ထိုး ျဖစ္တယ္။ မိုးေမွ်ာ္ေနခဲ့သူ ေဇာက္ထိုးက်ပါေရာလား။ ၁၉၉ဝ ေမလ ၂၇ ရက္ညကတည္းက ေရြးေကာက္ပြဲႏိုင္မွန္း သိပါတယ္။ ေရဒီယိုကလည္း ေနာက္ေန႔မွာေၾကညာတယ္။ ေနာက္ ၆ လေနေတာ့ ညမွာလာဖမ္းတာ လြတ္သြားလို႔ ဝရမ္းေျပးဆိုၿပီး ေနာက္မနက္မွာပဲ လုပ္သားျပည္သူ႔ေန႔စဥ္ ေနာက္ေက်ာဖံုးမွာပါလာတယ္။ အစိုးရမီဒီယာက ဒါမ်ိဳးၾက ျမန္ပါတယ္။ က်ေနာ္လည္း အေျပးမေႏွးခဲ့ပါ။ ၂ ပါတ္အၾကာမွာ ျပည္ေျပးျဖစ္သြားတယ္။ အခုထိေပါ့။

ျပည္ပမွာ NCGUB ေခၚတဲ့ စင္ျပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔ၾကတယ္။ အစိုးရသာဆိုတယ္ လုပ္ရတာေတြကေတာ့ သူမ်ားတိုင္းျပည္က ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္လမ္းမေတြေပၚမွာ ခဏခဏဆႏၵျပရတာကမ်ားတယ္။ အစည္းအေဝးေတြ၊ ညီလာခံေတြလည္းတက္ရတယ္။ ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္လို႔ ေျပာၾကမလား။ (ေလာ္ဘီ) လုပ္ရပါတယ္။ (ေလာ္ဘီ) ဆိုတာ ဆန္းဆန္းျပားျပားေတာ့မဟုတ္ပါ။ ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုျဖစ္ေအာင္ ဆံုးျဖတ္ႏိုင္သူေတြဆီကို တိုက္ရိုက္ျဖစ္ျဖစ္ (အင္ဒါရိုက္) ျဖစ္ျဖစ္သြားၿပီးေျပာရ၊ တင္ျပ ေဆြးေႏြးရတာ၊ အခ်က္အလက္ေတြေပးရတာေတြကို ေခၚပါတယ္။

ႀကီးက်ယ္တာအျပင္ ႀကီးမားတဲ့ကုလသမဂၢအထိလည္း သြားရတယ္။ ဒါ့ျပင္ (ကက္ပီေတာ္ ေဟးလ္) ကုန္းေပၚလို႔ ေခၚတာမို႔ အျမင့္ဆံုးျဖစ္တဲ့ ယူအက္စ္ (ကြန္ဂရက္) မွာ (ဟီးယားရင္း) ေခၚတဲ့ ၾကားနာပြဲလည္း တက္ရဘူးတယ္။ ထိပ္ပိုင္းလို႔ေျပာရမယ့္ (စတိတ္ ဒီပတ္တမင့္) ေခၚတဲ့ အေမရိကန္ႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနကိုလည္း ေရာက္တယ္။ ကိုယ့္ႏိုင္ငံက (ျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါ) ပ်က္ေနတာေတြထဲက (အစ္ရွဴး) ေခၚတဲ့ ဆိုင္ရာ ေခါင္းစဥ္အလိုက္ သြားေျပာခဲ့ရတာပါ။

ကိုယ့္တိုင္းျပည္က အမတ္ေတြနဲ႔သာ ကိုယ့္ႏိုင္ငံထဲမွာ ေတြ႔ခြင့္မရွိတာပါ။ ႏိုင္ငံတကာ အမတ္ေတြနဲ႔ေတာ့ဗ်ာ (အိုင္ပီယူ) ေခၚတဲ့ ႏိုင္ငံတကာလႊတ္ေတာ္မ်ားသမဂၢ အစည္းအေဝးေတြကို တႏွစ္တခါ သြားတက္ရပါတယ္။ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ အမတ္ေတြ ေထာင္ထဲမွာဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိေသးတယ္၊ ဘယ္လိုလူ႔အခြင့္အေရးေတြ ခ်ိဳးေဖါက္ခံေနၾကရတယ္ စတာေတြကို စာရင္းဇယားေတြလုပ္ၿပီး တင္ျပရတာပါ။ (အာစီယန္) အုပ္စုထဲကႏိုင္ငံေတြကိုေတာ့ အိမ္ဦးနဲ႔ၾကမ္းျပင္ သေဘာထားခဲ့တယ္။

အဲလိုလုပ္ခဲ့ရတာေတြက ၁၉၉၂-၉၃ ကေန ၂ဝဝ၇-ဝ၈ အထိသာျဖစ္ပါတယ္။ အခုေတာ့ ျပည္ပႏိုင္ငံေရးလႈပ္ရွားမႈဆိုတာ မီးေသသလို ျဖစ္သြားၿပီ။ မီးခဲျပာဖံုးသာ က်န္ေတာ့တယ္။ ျပည္တြင္းမွာလည္း ရဲရဲမေတာက္ႏိုင္ၾကဘူးထင္ပါရ့ဲ။ ၁၉၉ဝ (ဂ်င္နေရးရွင္း) ကလည္း ေအာက္သြားၿပီ။ ၉ဝ သမားေတြ ကံမေကာင္းတာက မကုန္ေသးပါ။ ၂ဝ၁၂ တံုးက ၾကားျဖတ္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အရင္ကအမတ္ျဖစ္ခဲ့သူဆိုတာထက္ ေထာင္က်ခဲ့သူေတြကိုသာ (ခရက္ဒစ္) ေပးသလားမသိပါ။ ဒိေနာက္မွာ အမည္းစာရင္းကဖ်က္ေပးခံရတဲ့ ျပည္ပေရာက္ေတြ ျပည္ေတာ္ဝင္ၾကေတာ့လည္း ဖုတ္ေလတဲ့ငါးပိ သာသာပဲ မွတ္ယူခံၾကရတယ္ထင္တယ္။

ကေန႔လူရြယ္ေတြ ျပည္တြင္းမွာ ႏိုင္ငံေရးလုပ္ၾကရတာက က်ေနာ္တို႔ေခတ္နဲ႔မတူေတာ့ပါ။ သူတို႔က တမ်ိဳးတဘာသာ ေတာ္ၾကပါတယ္။ အခက္အခဲေတြကလည္းတမ်ိဳး။ ေတာ္သတက္လည္း ေတာ္ၾကေစခ်င္တယ္။ အဲတာနဲ႔ သဲတပြင့္ပမာ ဒီစာေလးေရးျဖစ္သြားတာပါ။

က်ေနာ္တို႔တေတြ ေတြ႔ခဲ့ၾကရတဲ့ (စတိတ္ဒီပါတ္တမင့္) တို႔ (ကြန္ဂရက္စ္) တ္ို႔မွာ အလုပ္လုပ္ေနၾကတဲ့ သူတို႔လူမ်ိဳး လူရြယ္ေတြဟာ အင္မတန္ (ဘရိုက္) ျဖစ္ၾကတယ္။ သြက္လက္ၾကတာမွ ျဖတ္ကနည္း ျဖတ္ကနည္း။ ကမာၻဘဏ္လည္း တေခါက္ေတာ့ေရာက္တယ္။ ေတာ္မွေတာ္ဆိုတဲ့ ေယာက္်ား-မိန္းမေတြပါ။ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြမွာလည္း အစိုးရရံုးေတြမွာ လုပ္ေနၾကသူေတြဟာ အတူယူစရာေကာင္းတယ္။ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္တဲ့ဘာသာရပ္မွာ အေတာ္ကို (အပ္ဒိတ္) ျဖစ္တယ္။ ေန႔စြဲကိုက္ သိထားၾကရတယ္။ လာရႊီးလို႔မရဘူး။ ကုလသမဂၢဝန္ထမ္းေတြကိုေတာ့ သိပ္မခ်ီးက်ဴးခ်င္ပါ။ သူတို႔က (အင္ဂ်ီအို) အႀကီးစားေတြပါ။ သူတို႔အစိုးရေလသာ ေျပာတတ္ၾကတာ။

အေနာက္ႏိုင္ငံေတြသာမကပါ အာရွႏိုင္ငံတခ်ိဳ႕မွာလည္းေတာ္ၾကတာပဲ။ ဒါေပမယ့္ အိႏၵိယႏိုင္ငံျခားေရးဝန္ႀကီးဌာနကေတာ့ အားက်စရာမရွိပါ။ ဗ်ဴရိုကရက္သက္သက္ပဲ။ (ဗားမားဒက္စ္) ထိုတဲ့ အတြင္းဝန္အဆင့္အရာရွိေတြဟာ အစိုးရေပၚလစီ ကလြဲရင္ ဘာတခုမွမသိဘူး။ ဒါေၾကာင့္ အိႏၵိယဟာ တရုပ္ေလာက္ ျမန္မာျပည္မွာ စီးပြါးမျဖစ္တာ။ အဲ ႕႕႕ (ေအဂ်င္စီ) ေခၚတဲ့ ေထာက္လွမ္းေရးအရာရွိေတြကေတာ့ အိႏၵိယမွာေရာ တရုပ္မွာပါ လက္ဖ်ားခါေလာက္ေအာင္ သတင္းစံုၾကတယ္။ ႏႈတ္လံုရတယ္။ ဖ်ံေတြပဲ။ (စီအိုင္ေအ) ဆိုတာေတာ့ မေတြ႔ဘူးပါ။ ကို္ယ္ေဖ်ာက္အတတ္ပါ တတ္ၾကပံုရတယ္။ သံရံုးေတြက ႏိုင္ငံေရးအရာရွိဆိုသူေတြက ေထာက္လွမ္းေရးအလုပ္ လုပ္ရတာမ်ားတယ္။ က်ေနာ္တို႔ကို ျမန္မာစစ္အစိုးရ ေထာက္လွမ္းေရးကသာ အငန္းမရဖမ္းခ်င္ခဲ့ၾကေပမယ့္ သူမ်ားႏိုင္ငံသားေတြကေတာ့ ကူညီႏိုင္တာ ကူညီၾကပါတယ္။ ေငြေၾကးမဟုတ္ပါ။ လံုျခံဳေရးပါ။

အဓိကေရးခ်င္တာကို လာပါေတာ့မယ္။ အခုေတာ့ က်ေနာ္ သူငယ္တန္းျပန္ေရာက္ေနရပါၿပီ။ ျမန္မာျပည္ကေန ထြက္ရတည္းက အိႏၵိယမွာ ၂၄ ႏွစ္ၾကာေနခဲ့ရာကေန အခုေတာ့ အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုမွာ လာေနရပါတယ္။ ဒီမွာ ျမန္မာျပည္အပါအဝင္ တျခားတိုင္းျပည္ေတြနဲ႔ မတူတာေတြထဲက အခ်က္တခုကိုေရးပါရေစ။ သူတို႔က တခုခုအေၾကာင္းကို သိခ်င္သင္ခ်င္၊ ေလ့လာခ်င္တယ္ဆိုရင္ ဘယ္ကေန အေကာင္းဆံုး၊ အမွန္ဆံုးရမလည္းဆိုတာကို ရွာၾကတယ္။ ဒါနဲ႔ ျမန္မာျပည္အေၾကာင္း လိုခ်င္သိခ်င္သူေတြက က်ေနာ့္ကိုဖိတ္ၿပီး အေျပာခိုင္းလို႔ ခပ္တိုတိုနဲ႔ သံုးၾကိမ္ေျပာရပါၿပီ။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလးေတြသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အေမရိကန္ေကာလိပ္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသားေတြက ျမန္မာဆိုတာ ဘာမွသိမထားၾကဘူးလို႔ ဆရာျဖစ္သူက ႀကိဳတင္ေျပာထားလို႔ အေျခခံက်တာေလာက္သာ ေျပာပါတယ္။ (ပါဝါပြိဳင့္) မွာ စာသာမက ရုပ္ပံုေတြပါထည့္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ရ့ဲ ပထဝီ၊ သမိုင္းနဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈေတြကို ျမီးစမ္းခြင့္ရေစလိုက္ပါတယ္။ က်ေနာ္တို႔ ၅ တန္း ပထဝီမွာ ျမန္မာႏိုင္ငံသည္ အာရွတိုက္တြင္ ထိုးထြက္လ်က္ရွိေသာ ကြ်န္းစြယ္ႀကီးသံုးခုအနက္ အင္ဒိုခ်ိဳင္းနားကြ်န္းစြယ္တြင္ ပါဝင္သည္ဆိုတာကို အခုထိ အလြတ္ရပါေသးတယ္။
ျမန္မာႏိုင္ငံက လူမ်ိဳးစုေတြ၊ ကိုးကြယ္ၾကတဲ့ဘာသာေတြစတဲ့ အေျခခံအခ်က္အလက္ေတြကိုပါ ဆက္ေျပာပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံေျမပံုေပၚမွာ လူေတြစေနခဲ့တာက ႏွစ္ေပါင္း တစ္ေသာင္းေက်ာ္ကေနစတယ္လို႔ တေန႔ကပဲ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေရးလို္က္ေသးတယ္။ ဘုရင္ေတြေခတ္နဲ႔ ကိုလိုနီေခတ္အၿပီး၊ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ေနာက္မွာ ၁၄ ႏွစ္တည္းသာ အရပ္သား အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရွိခဲ့တယ္။ ၁၉၆၂ ကေန ကေန႔အထိ စစ္ယူနီေဖါင္းနဲ႔ ယူနီေဖါင္းခြ်တ္ စစ္ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေတြကပဲ ဆက္လက္ ႀကီးစိုးထားပါတယ္လို႔ လူသန္း (၅ဝ) ေက်ာ္တို႔ရ့ဲ ႏွစ္ေပါင္း (၅ဝ) ေက်ာ္ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒုကၡသုုကၡေတြကို စာတေၾကာင္းထဲနဲ႔ ေျပာလိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲမွာ မခ်ိတင္ကဲျဖစ္ရပါတယ္။

က်ေနာ္ေျပာမွာကို (ဗားမား) လို႔သာ ေခါင္းစဥ္တပ္ထားတယ္။ တိုင္းျပည္နာမည္ (ျမန္မာ) လို႔ အဂၤလိပ္စာလံုးေပါင္း ေျပာင္းသြားတာလည္း မျဖစ္မေနေျပာရတယ္။ ေမးခြန္းခ်ိန္မွာေတာ့ အဲတာကိုစေမးတယ္။ ဘာလို႔ေျပာင္းတာလည္းတဲ့။ ေျပာင္းတဲ့သူကသာ အမွန္ကိုေျဖႏိုင္မယ္ဆိုတဲ့အေျဖမ်ိဳးဟာ ဒီေနရာမွာေတာ့ အံမဝင္ပါ။ ကာယကံရွင္ေတြက အမွန္ ေျပာၾကမွာမဟုတ္မွန္း သိပါတယ္။ (ဗားမား) သမိုင္းထဲက အမွားေတြအဆိုးေတြနဲ႔ သူတို႔တေတြနဲ႔ မဆိုင္ဘူးလို႔ ေႏွာင္းလူေတြကို ထင္ေစဘို႔ျဖစ္မယ္လို႔ ေျဖခဲ့ပါတယ္။ Anything is better than lies and deceit! မုသားနဲ႔ လွည့္ျဖားမႈထက္ေတာ့ ဘယ္ဟာမဆုိ ပိုေကာင္းတယ္လို႔ေျပာတဲ့ (လီယိုေတာ္လစထြိဳင္း) ကို သူတို႔အေမရိကန္ေတြက သိခ်င္မွ သိၾကမွာပါ။

က်ေနာ္က Myanmar လို႔ေရးတာကို ဘယ္သူမွ (ျမန္မာ) လို႔ အသံမထြက္ႏိုင္ၾကဘူးမဟုတ္လားလို႔ ေျပာျပေတာ့ စာသင္ခန္းတခုလံုးက ရယ္ၾကတယ္။

ဟိုတေန႔ကပဲ ေရးထားသလိုပါပဲ။ (ရိုဟင္ဂ်ာ) စကားလံုးက ျမန္မာျပည္မွာသာ မေျပာရမသံုးရေပမယ့္ အျပင္မွာက ေပၚျပဴလာျဖစ္လို႔ ေမးခြန္းထဲမွာပါလာတယ္။ အတိုခ်ဳပ္သာရွင္းျပႏိုင္ပါတယ္။ အဲဒီျပႆနာဟာ ကံမေကာင္းစရာတခုပါလို႔ သူတို႔အသံုးမ်ိဳးနဲ႔ ေျဖရပါတယ္။ ေမးတဲ့ေက်ာင္းသား ရုပ္ရည္ကိုၾကည့္ရင္ သူဘယ္ဘာသာကို ကိုးကြယ္လည္း ေမးေနစရာ မလိုပါ။

ျမန္မာ့ယဥ္ေက်းမႈအပိုင္းကို ေက်ာင္းသားေတြက အေတာ္စိတ္ဝင္စားၾကတယ္။ ျမန္မာ့အစားအစာပံုေတြကိုျပေတာ့ သြားရည္က်ၾကပံုရတယ္။ စာသင္ခ်ိန္ကလည္း ညေန ၇ နာရီခြဲမွာပါ။ ဝတ္စံုကိုယ္စီနဲ႔ တိုင္းရင္းသားလူမ်ိဳးစံုပံုေတြကလည္း သူတို႔မ်က္စိေတြကို ဖမ္းစားလိုက္တယ္။ ကယား (ကရင္နီ) အမ်ိဳးသမီးေတြ လည္ပင္းမွာေၾကးပတ္ထားတဲ့ပံုကိုေတာ့ တျခားပံုေတြထက္ ၁ဝ စကၠန္႔ေလာက္ပိုၾကာၾကာျပလိုက္ပါတယ္

အင္ဒီယာနာျပည္နယ္ဟာ ခရစ္ယန္ဘာသာမွာ အစဥ္အလာစြဲရွိတယ္။ (လစ္ဘရယ္) သိပ္မျဖစ္ပါ။ ထိန္းသိမ္းမႈရွိၾကတယ္။ ျမန္မာျပည္က လူမ်ားစုကိုးကြယ္တဲ့ ဗုဒၶဘာသာအေၾကာင္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးေတာ့ ေမးခြန္း ၂ ခု ထြက္လာပါတယ္။ မိသားစုတိုင္းမွာ သားေယာက္်ားေလးေတြကို ရွင္ျပဳတဲ့အေလ့အထကိုရွင္းျပေတာ့ ေမးတဲ့သူကေက်ာင္းသူမို႔ သမီးမိန္းကေလးေတြေတြကိုလည္း ရွင္ျပဳပြဲမွာ ေရႊအပ္နဲ႔နားထြင္းတာကိုပါ ထည့္ေျပာလိုက္ပါတယ္။

ေရွ႕ဆံုးတန္းေက်ာင္းသားက ဘုန္းႀကီးေတြက ဘာလုပ္ၾကသလည္းတဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ႏွစ္ေပါင္း ၂၅၅ဝ ေက်ာ္က ဘုရားေဟာ တရားေတာ္ေတြဟာ စာအုပ္ေတြမေပၚခင္၊ ကြန္ျပဴတာေတြမေပၚခင္ကတည္းကမို႔ ကေန႔အထိဆက္ရွိေနဘို႔ရာ ဘုန္းႀကီး ရဟန္းေတြက တရားစာေတြသင္ယူၿပီး၊ လက္ဆင့္ကမ္း သယ္ေပးေနၾကတယ္။ သာေရးနာေရးတာဝန္ေတြလည္း ေဆာင္ရြက္ေပးၾကတယ္။ ဒါ့ျပင္ (မယ္ဒီေတးရွင္း) လုပ္ၾကတယ္။ လူေတြကိုပါ တရားထိုင္နည္းသင္ျပေပးၾကတယ္လို႔ ေျဖရပါတယ္။ သူတို႔တေတြကို ျမန္မာျပည္မွာ ဘာသာတရားေတြကို အလြဲသံုးေနၾကတဲ့ ေနာက္ထပ္ကံမေကာင္းမႈကိုေတာ့ နားလည္ၾကမွာမဟုတ္လို႔ စကားမစခဲ့ပါ။

ျမန္မာ့သနပ္ခါး ပါးကြက္ၾကားနဲ႔ ပန္းေတြပန္ထားတဲ့ ကေလးမေလးပံုကေတာ့ ဆြဲေဆာင္မႈအေကာင္းျဖစ္ပါတယ္။ သနပ္ခါးဆိုတာ ပူေျခာက္တဲ့အရပ္မွာ ေပါက္တဲ့အပင္။ အကိုင္း၊ ပင္စည္နဲ႔ တခ်ိဳ႕အမ်ိဳးအစားေတြက အေခါက္ကို ယူရတယ္။ ေက်ာက္ျပင္မွာ ေရနဲ႔ေသြးရတယ္။ ပ်ိဳပ်ိဳအိုအိုလိမ္းၾကတယ္။ သဘာဝအလွအပသံုးျဖစ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ျမန္မာအမ်ိဳးသမီးႀကီးငယ္ေတြဟာ အသားအေရ ႏူးညံ့စိုေျပၾကတယ္လို႔ ႂကြားလံုးထုတ္လိုက္ပါတယ္။ နမူနာျပစရာ ဗမာမိန္းကေလးေတာ့ ေခၚမသြားမိပါ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
http://burmese.dvb.no/archives/90380