Online Dream အြန္လိုင္း မိုဘိုင္း အိပ္မက္
နယူးေဒလီမွာ အခမဲ့ယမုန္နာေဆးခန္းေလး ၁၂ ႏွစ္တိတိဖြင့္ခဲ့တယ္။ ေမြးလူနာလက္ခံတာ ၈ ႏွစ္။ အြန္လိုင္းကေန က်န္းမာေရးနဲ႔ ေဆးပညာစာေတြ ေရးေနတာ ၇ ႏွစ္။ ေမးသမွ် အြန္လိုင္းကေန ေျဖေပးေနတာ ၅ ႏွစ္ၾကာျပီ။ ေနာက္တဆင့္ တက္ခ်င္လာတယ္။ အိပ္မက္ထဲမွာ ျမန္မာျပည္တလႊား အေရွ႕-အေနာက္-ေတာင္-ေျမာက္ ျမိဳ႕မေရြး-ရြာမေရြး ေရြ႕လ်ားျပီး၊ ေဆးကုေပးေနတယ္။ က်န္းမာေရး-ေဆးပညာ သင္တန္းလဲေပးတယ္၊ ေမးတာေတြလဲေျဖေနတယ္။ ေလာဘၾကီးတယ္။
ကားၾကီးၾကီးလိုမယ္။ အေသအခ်ာတပ္ဆင္၊ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ကားေခါင္မိုးမွာ ဆိုလာျပားၾကီးရွိမယ္။ ေဆးသိုေလွာင္စရာ ေရခဲေသတၲာၾကီးၾကီးပါမယ္။ မီးဖို၊ ေရအိမ္သာစတာေတြ။ ေဆးေတြကလဲ Generic ေဆးေတြ ျဖစ္ေစရမယ္။ ဘယ္ကေန ဘယ္လိုဝယ္မလဲ စဥ္းစားေနတယ္။ ေစာင့္ထိန္းလိုက္နာစရာ စည္းကမ္းက်င့္ဝတ္ေတြ။ ေငြေရးေၾကးေရးပြင့္လင္းမႈ လိုမယ္။ စာရင္းကိုင္၊ စာရင္းစစ္ေတြ အကူအညီေတာင္းရမယ္။ လမ္းစည္းကမ္း၊ ယာဥ္စည္းကမ္းလိုမယ္။ မွတ္ပံုတင္တာ၊ ခြင့္ျပဳခ်က္ ယူတာေတြ လိုမယ္။ ကိုယ့္မွာေတာ့ ဆမ အသိမ္းခံထားရတယ္။
ဓါတ္ခြဲခန္းေသးေသးပါ ကားၾကီးေပၚမွာပါခ်င္တာ။ HIV အျမန္စစ္ေပးတာ၊ ဓါတ္မွန္၊ အာလ္ထြာေဆာင္းလည္း ပါခ်င္တယ္။ ပညာရွင္ေတြ ရပါ့မလား။ ကိုယ္ကေကာ သူတို႔ကို ေကြ်းေမြးထားႏိုင္ပါ့မလား။ ကာကြယ္ေဆးေတြ။ အက်င့္ပါေနလို႔ ခြဲတာစိတ္တာ၊ ေမြးဖြါးေပးတာမ်ိဳးပါ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ ေမ့ေဆး၊ ပိုးသန္႔ရွင္းမႈ၊ ခြဲျပီးလူနာကို ဘယ္လိုဆက္ေစာင့္ေရွာက္မလဲ။ ခြဲစိတ္ခန္းေကာ ကားထဲမွာဆန္႔မလားမသိဘူး။ ပံုေတြေရွာက္ၾကည့္ထားတယ္။ ရမွာပါ။
သဘာဝပတ္ဝန္းက်င္ဆိုတာ လိုက္နာရမယ္။ စြန္႔ျပစ္ပစၥည္းေတြ၊ တခါသံုးပစၥည္းေတြ စနစ္တက်လုပ္ခ်င္တယ္။ အင္ဂ်င္နီယာလိုလာမယ္။ သြားေလရာတိုင္းမွာ သုေတသနလုပ္ခ်င္တယ္။ ဘယ္လိုေနထိုင္စားေသာက္ၾကသလဲ။ ဆီက ဘယ္လို၊ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြမွာ ဘယ္လိုသတိထားစရာေတြ ပါေနလဲ။ ေသာက္ေရ-သံုးေရစတာေတြ။ သုေတသနပညာရွင္ လိုမယ္။ ကိုယ္ကမတတ္။ သဘာဝနဲ႔ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီမွ်ေအာင္ ဘယ္လိုအၾကံေကာင္းေတြ ေပးႏိုင္လာမလဲ။
ကူမယ့္သူေတြကို လုပ္အားေပးဆိုတဲ့ အသံုးအႏွဳန္းကိုမၾကိဳက္ပါ။ ေခတ္က ေဗာ္လန္တီယာျဖစ္လာျပီ။ ဒါလည္း ဘိုဆန္လို႔ အာမေတြ႔လွဘူး။ သူတို႔က ဘယ္လို ေခၚေစခ်င္သလဲ၊ သူတို႔သေဘာပဲေပါ့။ စည္းကမ္းေတာ့ထားမယ္။ လူမ်ိဳးဘာသာမေရြးလက္ခံမယ္။ အေျခခံပညာေလာက္သာရွိသူေတြကို သင္ေပးတဲ့အေတြ႔အၾကံဳ ရွိထားပါျပီ။ ေစတနာနဲ႔အခ်ိန္ ေပးႏိုင္ရင္လက္ခံမယ္။ အဂၤလိပ္စာ အေျခခံေလာက္ေတာ့ တတ္ခဲ့ေစခ်င္တယ္။ ကေန႔လူငယ္ေတြကို အားရတယ္။ ႏိုင္ငံေရးအသိ ျဖည့္ေပးခ်င္တယ္။ သူတို႔ဆီကေနလဲ နားေထာင္ခ်င္တယ္။
၂၄ နာရီ အြန္လိုင္းရွိေအာင္ ၾကိဳးစားရမယ္။ နည္းပညာရွင္လိုမယ္။ Real time တင္ေပး၊ ေျဖေပးေနမယ္။ ကြန္ျပဴတာ ၃-၄ လံုးလိုမယ္။ အင္တာနက္ျမန္တာကို ဘယ္လိုရေအာင္လုပ္မလဲ။ လူငယ္ေတြကို အားကိုးရမယ္။ ကြန္ယက္ထားမယ္။ သူငယ္ခ်င္းအထူးကုဆရာဝန္ေတြကို ေျပာထားမယ္။ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းျပီး အတိုင္ပင္ခံလုပ္ေပးဘို႔။ အိုင္တီနည္းပညာနဲ႔ ေရာဂါရွာေဖြအေျဖေတြ သူတို႔ဆီကို အင္တာနက္ကေန ပို႔ေပးမယ္။ အကူအညီေတာင္းမယ္။ သူတို႔ပါကုသိုလ္ရတာေပါ့။ ရန္ကုန္၊ မႏၲေလးမွာသာမကပါ၊ လန္ဒန္၊ အယ္လ္ေအ၊ ဆစ္ဒနီ စတာေတြမွာ ကိုယ့္လူေတြရွိတယ္။
အၾကီးအက်ယ္ ေတြးတာျဖစ္ေပမဲ့ တကယ့္အလုပ္မွာက်န္းမာေရးလုပ္သားတို႔၊ အရံသားဖြါးဆရာမတို႔လို ေျမျပင္မွာ အိမ္တိုင္ယာေရာက္ ေသးေသးဖြဲဖြဲေလးမ်ိဳးေတြကိုသာ လုပ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ေနာ္မန္ ဗက္သြန္းေခတ္ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ အခုလုပ္ခ်င္တာက ကိုယ့္လူမ်ိဳးဆရာဝန္တေယာက္ကေန ကိုယ့္ႏိုင္ငံသားေတြကို ၂၁ ရာစု နည္းပညာအကူအညီနဲ႔ တတ္ႏိုင္တာေလး လုပ္ေပးခ်င္တာျဖစ္တယ္။
အိပ္မက္ဆိုေတာ့ အတိုင္းအဆမရွိေပါ့။ လက္ထဲမွာေတာ့ တျပားမွမရွိ။ တတ္ႏိုင္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေဟ့ေကာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္စီေပးၾကကြာလို႔ ေတာင္းရမလား။ တတ္ႏိုင္တဲ့အမ်ိဳးေတြကို ေစတနာေပါက္ေအာင္ ေျပာရေဟာရမလား။ ဘုန္းၾကီးေတြဆီက အလွဴခံရမလား။ အျဖဴေတြဆီကေတာ့ ေတာင္းဘို႔စိတ္မကူးဘူး။ ယမုန္နာေဆးခန္းလုပ္သလို သူတို႔က ကူခ်င္ရင္ေတာ့ လာေပါ့။ ကိုယ္ကေနေတာ့ လက္ျဖန္႔မေတာင္းခဲ့ပါ။ အိပ္မက္ကေန ႏိုးလာျပီဗ်ာ။ ဆက္မက္ပါအံုးမယ္။
ဒီအိပ္မက္ မက္ခဲ့တာ သံုးႏွစ္ခြဲရွိျပီ။ အခုေတာ့ အိပ္မက္ဟာ အိပ္မက္ပဲလို႔ သေဘာေပါက္ပါတယ္။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၈-၇-၂ဝ၁၃
၁-၁-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment