အိမ္ျပန္ေရာက္ျပီ

ကင္တပ္ကီျပည္နယ္၊ အိုဝင္စဘိုရိုျမိဳ႕၊ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းကေန အခုပဲ ေနအိမ္ကိုျပန္ေရာက္ပါတယ္။ အစစ အဆင္ေျပပါတယ္။ ဧည့္ဝတ္ေက်ပြန္ၾကတဲ့ ဒါယကာ ဒါယိကာမေတြအားလံုးကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

ဘုန္းၾကီးဆြမ္းက်န္ကြမ္းက်န္ဆိုေတာ့ စားပြဲၾကီးနဲ႔အျပည့္ေပါ့။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ လက္သင့္ရာ စားေတ္ာေခၚတယ္။ ကိုယ့္ေရွ႕က ဟင္းႏွစ္ခြက္တည္းသာစားတယ္။ ခရမ္းသီးကို ငရုပ္သီးစိမ္းနဲ႔ ပုစြန္ဆိတ္ခ်က္တဲ့ဟင္းနဲ႔ မွ်စ္ပါတဲ့ဟင္း၊ အဝစားခဲ့တယ္။

ေခတၲေက်ာင္းထိုင္ဘို႔ေရာက္ေနတဲ့ စာလည္းေရးတဲ့ ဘုန္းဘုန္း (သားေအးည) က စာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပးပါတယ္။ ေနျပည္ေတာ္နားမွာ ေက်ာင္းဖြင့္ျပီးစာသင္ေပးေနတဲ့ ဆရာေတာ္ ဦးမုနိကုမာရက ဓမၼစာေပေဟာေျပာပြဲမွာ ဦးေဆာင္ ေဟာေျပာတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ႏွစ္ပါးၾကားမွာ အာဂႏၲဳကြ်န္ေတာ္ကလည္း ဝင္ေျပာရတယ္။

ဓမၼလည္းမဟုတ္။ စာေပလည္းမဟုတ္။ ကိုယ္တတ္တာေလးသာ ေျပာပါတယ္။ ဟင္းႏွစ္ခြက္စားျပီး ၃ ခ်က္ေျပာခဲ့တယ္။

ကြ်န္ေတာ္က ဆရာဝန္။ ခြဲတာစိတ္တာ ဝါသနာပါတယ္။ ခြဲစိတ္ဆရာဝန္တို႔မည္သည္မွာ အဂၤါသံုးတန္နဲ႔ျပည့္စံုရတယ္။ သိန္းငွက္မ်က္စိလို အျမင္စူးရွရတယ္။ ခြဲစိတ္တဲ့ကိုယ္အဂၤါေတြကို ကိုင္တြယ1္ရာမွာ အမ်ိဳးသမီးလက္ေခ်ာင္းေတြလို ညင္သာရတယ္။ ေနာက္ဆံုးတခ်က္က ပိုအေရးၾကီးတယ္။ ျခေသၤ့ႏွလံုး။ ျပည္ခိုင္ျဖိဳး မဟုတ္ပါ။ ရဲရင့္မႈရွိတာလည္း မဟုတ္ပါ။ အေသးစားျဖစ္ျဖစ္ အၾကီးစားျဖစ္ျဖစ္ ခြဲစိတ္ရာမွာ စိုက္ထုတ္အပ္တဲ့ လံု႔လ တူညီရမယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေနာက္တခု ထပ္တိုးခ်င္တယ္။ အေတာ္ဆံုး ခြဲစိတ္ဆရာဝန္ဆိုတာ ခြဲစိတ္ဘို႔ မလိုအပ္တာကိုသိတဲ့သူ။

ကြ်န္ေတာ္ ေဆးပညာစာနဲ႔ သုတစာေလးေတြအျပင္ ျမန္မာစာအေၾကာင္းပါ ေရးျဖစ္ေနတယ္။ သတ္ပံုလည္းပါတယ္။ စကားကို ဖ်က္ေျပာၾကတာေတြလည္းပါတယ္။ ကြကို (ကြကိုယ္) နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုအေၾကာင္းကို နမူနာေပးပါတယ္။ ျမန္မာစာဆရာ၊ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာေတြနာမည္ေတာ့ မေျပာပါ။ ကြ်န္ေတာ့္ေကာက္ခ်က္က မေရးသင့္တာကို မေရးသူနဲ႔ သတ္ပံုလြဲမွားတားကို ေရးေနတဲ့စာေတြေရးေနသူေတြထက္ ဘာမွေရးတဲ့သူက စာေရးဆရာေကာင္းျဖစ္တယ္။

ေနာက္ဆံုးတခ်က္။ ပညာ အလြန္အေရးပါတယ္။ စာေတြသင္ပါ။ စာဖတ္ျပီး သုတေတြ ရသေတြ ရလာမယ္။ ေဟာတာ ေျပာတာနားေထာင္ျပီး အသိေတြတိုးလာမယ္။ အျမီးလို႔ေျပာၾကတဲ့ ဘြဲ႔ေတြတိုးလာမယ္။ အေလးခ်ိန္ တိုးတိုးလာတာမ်ိဳးဟာ ပညာမဟုတ္ပါ။ မသင္ယူခင္က၊ မဖတ္ခင္က၊ နားမေထာင္ခင္ကရွိေနခဲ့တဲ့ အလြဲအမွားေတြ၊ မြန္းၾကပ္မႈေတြ၊ ရႈတ္ေထြးေနတာေတြ ရွင္းလင္းေပါ့ပါးသြားေစတာကသာ ပညာျဖစ္တယ္။ တနည္းအားျဖင့္ ေခါင္းေပၚမွာရြက္ထားရတာမ််ိဳး မဟုတ္၊ တံျမက္စည္းလို လွည္းက်င္းလို႔ရတာကသာ အက်ိဳးရွိေစတဲ့ပညာ ျဖစ္တယ္။

စာေရးဆရာမဟုတ္တဲ့ကြ်န္ေတာ္ စာေပဆိုျပီး လူအမ်ားေရွ႕မွာ တသက္နဲ႔တကိုယ္ သည္တခါသာ စကားေျပာဘူးပါတယ္။ ကန္ေတာ့ပါ။

(ေဟာေျပာပြဲဓါတ္ပံု မရေသးပါ။)

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၃-၁-၂ဝ၁၇
ည (နံနက္) ၁၂ နာရီ၊ ၁၈ မိနစ္။

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ