MI magazine ျမက္ခင္းပုပ္

အိႏၵိယ (ဖတ္စ္ေလဒီ) ရမည္းသင္းသူ ေဒၚတင့္တင့္အေၾကာင္းစာထဲမွာ စစ္ေထာက္လွမ္းေရးအၾကီးအကဲ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔ရဲ႕ ျမက္ခင္းသစ္မွာ ဂုဏ္အေရဖ်က္တဲ့ မုသားေတြေရးခဲ့တယ္လို႔ ကြ်န္ေတာ္ေထာက္ျပခဲ့ပါတယ္။ ျပည္ပေရာက္အမတ္ တေယာက္ ေဒၚတင့္တင့္အိမ္ကို အကူအညီေတာင္းဘို႔ေရာက္လာေၾကာင္း၊ ေဒၚတင့္တင့္က ေဖ်ာ္ရည္ အေအးစတာနဲ႔ ဧည့္ခံတဲ့အခါ၊ အခုတေလာ ျမန္မာျပည္ကေမာ္ဒယ္တေယာက္ ဓါတ္ပံုအရိုက္ခံေနတဲ့ ဗီဒီယုိထဲကလို ဝတ္စားျပဳမူပံုမ်ိဳး ေရးထားပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဒၚတင့္တင့္က အသက္ (၇ဝ) ရွိျပီ။ ျမက္ခင္းသစ္ထဲက အမတ္ဆိုသူ အခုထိ အိႏၵိယကို မေရာက္ဖူးပါ။

အဲလိုေရးထားတဲ့ ျမက္ခင္းသစ္မဂၢဇင္းကို အရင္ဆံုးရလာသူက ဦးေမာသီရိျဖစ္ပါတယ္။ သူနဲ႔ သူ႔ဇနီးတို႔ဟာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီအေရးကို အစြမ္းကုန္ကူညီခဲ့သူေတြျဖစ္ၾကပါတယ္။ ၁၉၆၃ မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းကေန ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ႏွင္ထုတ္လို႔ ျမန္မာျပည္ကေနထြက္လာခဲ့ရသူေတြျဖစ္ပါတယ္။ ဒိအရင္က ေက်ာက္မဲနဲ႔ ေညာင္ေရႊမွာ ေက်ာင္းဆရာ၊ ဆရာမေတြလုပ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဦးေမာသီရိက ဘာသာျပန္စာေပဆု ရခဲ့သူျဖစ္တယ္။ ဦးႏုေရးတဲ့ တာေတစေနသားကို ဦးေလာရံု (ေနးရွင္း) က အဂၤလိပ္လိုေရးတယ္။ မူရင္းလက္ေရးမူကို ဦးေမာသီရိကေန ဦးႏုမိသားစုခြင့္ျပဳခ်က္ယူ၊ ဒီမိုကေရစီေရးထဲက ေက်ာင္းသားေတြကို ကြန္ျပဴတာစာစီလုပ္ေစျပီး၊ ျမန္မာစာအုပ္အျဖစ္ ထုတ္ေပးပါတယ္။ သူထုတ္ေပးသြားတဲ့ ျမန္မာစာအုပ္ေတြက မနည္းပါ။

သူတို႔အိႏၵိယနာမည္ေတြက CP Prabhaka နဲ႔ Kiren Prabhaka တို႔ျဖစ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ ဆရာနဲ႔ ဆရာမၾကီးလို႔သာေခၚပါတယ္။ ဆရာမၾကီးက အိမ္မွာေနရင္ ျမန္မာထဘီသာဝတ္တယ္။ ျမန္မာျပည္က စားစရာေတြ ေရာက္လာရင္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးကုိ ေခၚေခၚေပးပါတယ္။

သူတို႔မိသားစု ျမန္မာျပည္ကေနထြက္လာရေတာ့ ပိုက္ဆံအစိတ္သာယူလာခြင့္ရလို႔ သားသမီးေတြအမ်ားၾကီးနဲ႔ ေဒလီမွာ ရုန္းကန္ၾကရတာေတြေျပာေျပာျပတယ္။ ေနာက္မွာ ေဒလီျမိဳ႕မွာ Oxford Seconday Senior School ေက်ာင္းပိုင္ ျဖစ္လာတယ္။ အင္ဒီရာဂႏၵီ ေက်းဇူးလည္းမကင္းပါ။ သူတို႔ေက်ာင္းမွာ ျမန္မာဒုကၡသည္ကေလးေတြ စာသင္ေနၾကတယ္။ ေဒၚစုအိႏၵိယလာတံုးက ကြန္ျမဴနတီနဲ႔ေတြ႔တဲ့ပြဲကို သူတို႔ေက်ာင္းမွာ လုပ္ခြင့္ေပးခဲ့တယ္။ ဆရာမရွိေတာ့ပါ။

ဦးေမာသီရိဟာ (ေအအိုင္အာ) ျမန္မာပိုင္းအစီစဥ္ဌာနမွဴးလုပ္ခဲ့ပါတယ္။ ၁၉၈၈ အေရးအခင္းမွာ (ဘီဘီစီ) နဲ႔ တန္းတူ အေရးပါခဲ့တယ္။ ၁၉၉၂ ေနာက္ပိုင္း အိႏၵိယအစိုးရရဲ႕ ျမန္မာစစ္အစိုးရဆက္ဆံေရးေပၚလစီသစ္အရ ဒီမိုကေရစီဖက္ကေန ထုတ္လႊင့္ခ်က္ေတြကို ပိတ္ပင္ကတည္းက ဘယ္သူမွ နားမေထာင္ၾကေတာ့ပါ။ အခုထိေတာ့ ဆက္လႊင့္ေနပါေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ရံုးမွာတာဝန္ထမ္းခဲ့သူတေယာက္က အဲဒီမွာ ဘာသာျပန္နဲ႔ သတင္းဖတ္သူ လုပ္ေနပါတယ္။

ျမန္မာျပည္ျပန္ ဦးမ်ိဳးျမင့္ေခၚ (ဗြီေဂ်အက္စ္ ဂရိေဝါလ္) ဆိုတာ အိႏၵိယစစ္ေထာက္လွမ္းေရးမွာ ဗိုလ္မွဴးျဖစ္လာတယ္။ တမူး-ကေလးလမ္းေဖါက္ေတာ့ သူ႔ကိုထည့္ထားတယ္။ အဲဒီမွာ ျမန္မာစစ္ေထာက္လွမ္းေရးက ဆြဲစားတယ္။ သူကလည္း ျပန္စားပါတယ္။ သူနဲ႔ ဗိုလ္ခင္ညြန္႔တို႔ ပူးေပါင္းလုပ္ၾကံမႈၾကီးတခုျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ရခိုင္နဲ႔ ကရင္လူမ်ိဳးအဖြဲ႔ကိုလွည့္စားမႈၾကီးပါ။ အိႏၵိယေရပိုင္နက္မွာ ကြ်န္းတကြ်န္ေပးမယ္ဆိုျပီး လွည့္စားတာကိုယံုမိၾကတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က အရင္အလိမ္ခံထားရလို႔ လွမ္းသတိေပးတာ ေနာက္က်သြားတယ္။ သူတို႔လက္ထဲေရာက္တာနဲ႔ အဖြဲ႔ေခါင္းေဆာင္ (၆) ဦးကို အနီးကပ္ပစ္သတ္ျပီး၊ က်န္လူေတြ အကုန္ဖမ္းတယ္။ ပါလာတဲ စက္ေလွေတြနဲ႔ လက္နက္ေတြ အကုန္သိမ္းတယ္။ ရခိုင္နဲ႔ ကရင္ စုစုေပါင္း (၃၄) ေယာက္ဟာ (ပို႔တ္ဘလဲယား) နဲ႔ ကာလကတၲားေထာင္ထဲမွာ စုစုေပါင္း (၁၃) ႏွစ္ေက်ာ္ၾကာ က်ခံရတယ္။ သူတို႔အားလံုး လြတ္ေျမာက္ေရးမွာ တတတ္တအားကူညီခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအဖြဲ႔ကမွ (ေအေအ) ျဖစ္တယ္။ အခုသတင္းေတြထဲက (ေအေအ) နဲ႔ နာမည္ေတာ့တူတယ္။ အရင္လူေတြက အခု နယ္သာလန္မွာေရာက္ေနၾကပါတယ္။

အဲဒီအမႈၾကီးစေတာ့ ရခိုင္နဲ႔ကရင္တပ္သားေတြကို စစ္ေဆးေမးျမန္းရာမွာ ဦးေမာသီရိက စကားျပန္အျဖစ္ ေဒလီကေန စစ္ရဟတ္ယာဥ္နဲ႔ လိုက္သြားရတယ္။ အဲဒီကေန ျပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း ဦးေမာသီရိက ကြ်န္ေတာ့္ကိုေခၚျပီး ဇာတ္စုံခင္းျပေတာ့ သူမ်က္ရည္လည္ေနတာကို ကြ်န္ေတာ္အခုထိမေမ့ပါ။ ေနာက္ရက္မွာ သူလည္း ႏွလံုးေရာဂါနဲ႔ ေဆးရံုတက္ရတယ္။

ကြ်န္ေတာ္ အိႏၵိယကိုေရာက္ေတာ့ တႏွစ္တိတိနယ္စပ္မွာေနျပီးေနာက္ ေဒလီကို ၁၉၉၂ ႏွစ္စမွာတက္လာေတာ့ ဦးေမာသီရိနဲ႔ ဝန္ၾကီးခ်ဳပ္ဦးႏုသမီး ေဒၚသန္းသန္းႏုရ့ဲခင္ပြန္း ဦးေအာင္ျငိမ္းတို႔က ဘူတာရံုမွာလာၾကိဳၾကပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္မွာ ဘာဝင္ေငြမွမရွိ၊ ဘာအေထာက္အပံ့မွမရစဥ္က ပဌမဆံုး (၄) လ၊ ဦးေမာသီရိက အိမ္တလံုး ေပးထားခဲ့ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ့္ကို (ေကအာရ္ နာရာယန္) အထက္လႊတ္ေတာ္အမတ္ျဖစ္စဥ္ကစျပီး ဦးေမာသီရိက မိတ္ဆက္ေပးထားပါတယ္။ ဆရာနဲ႔ ဆရာမၾကီးတို႔ ေကာင္းရာဘံုကိုေရာက္ေနၾကမွာ သိပါတယ္။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၂-၇-၂ဝ၁၆