တရာ့ကိုး တရာ့တဆယ္
အစုိးရအဖြဲ႔ေဟာင္း ျပဳတ္က်၍ျဖစ္ေစ၊ ထြက္ေျပး၍ျဖစ္ေစ၊ အစိုးရအဖြဲ႔သစ္တခု တက္လာေသာအခါတိုင္း ေက်းေတာ္မ်ဳိး ကြၽန္ေတာ္မ်ဳိး ဆင္းရဲသားလယ္သမားမ်ားက အခြန္ေတာ္ ထပ္၍ထပ္၍ ဆက္သြင္းျခင္းျပဳရသည္။ သို႔ႏွင့္လည္း ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ကုိင္စားေသာက္ခြင့္ကို မရျပန္ေသးဘဲ ကံေဘာက္ရြာကေလးကို အစိုးရတဖြဲ႔ႏွင့္တဖြဲ႔ တုိက္ခိုက္ၾကေသာအခါတိုင္း စစ္ေျမျပင္ျပဳလုပ္ ၾကျပန္ေသာေၾကာင့္ ၾကပ္ျပားသည္ ရပ္ျပစ္ရွစ္ပါးထက္ ဆိုးဝါးေသာ ထုိရြာကို ေက်ာခိုင္း၍ အင္းတအင္း၌ တံငါဝင္ေရာက္လုပ္ကိုင္ျခင္း ျပဳခဲ့ရေလသည္။ ယင္းသို႔ အင္းသူႀကီးတဦးထံတြင္ တံငါလုပ္ကိုင္ရင္း ရန္ကုန္မွ ပုလဲဆြာမိ၏ ငါးပြဲစား တမီလ္ကုလားမ်ားႏွင့္ အဆက္အသြယ္ ရရွိကာ ၾကပ္ျပားသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သို႔ ေရာက္ရွိလာျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ (၂၇) လမ္းၾကားရွိ ေကာ္ရင္ဂ်ီႏွင့္ ကလယ္ကုလားမ်ား စုေပါင္းေနထိုင္လ်က္ရွိၾကေသာ ကုလားရြာ သို႔မဟုတ္ ကုလားကြက္သစ္ထဲတြင္ ထမင္းလခ ေပးစားေနထုိင္ရင္း သူ ထမင္းလခေပး စားေနထုိင္ေသာ အိမ္ရွင္ကလယ္ကုလား ဖ်ား၍ ေသဆံုးသြားၿပီးေနာက္ ေျခာက္လခန္႔အၾကာတြင္ ၎၏ မုဆိုးမ ကေလးသံုးေယာက္မိခင္က ကေဇာ္မူး မူးႏွင့္ ထမင္းလာစားေသာ ၾကပ္ျပားအား လိမၼာပါးနပ္စြာ ဖမ္းဆီးလိုက္သျဖင့္ ၾကပ္ျပားသည္ ထိုကလယ္ကုလားမႀကီး၏ ရင္ခြင္တြင္းသုိ႔ က်ေရာက္ခဲ့ျခင္း ျဖစ္ဟန္တူသည္။ ၾကပ္ျပားသည္ ထိုမိန္းမႏွင့္ သားကေလးတေယာက္ ရရွိခဲ့ေလသည္။
က်ေနာ့္ဘဝတေလွ်ာက္လံုးမွာ ခဏခဏ ကံဆိုးခဲ့ဖူးပါတယ္အကို၊ ဒါေပမယ့္ ဒီတခါေလာက္ တခါမွ ကံမဆိုးခဲ့ဖူး ပါဘူးဗ်ာ ဟူ၍ အစခ်ီကာ ၾကပ္ျပားသည္ ၎နာနာၾကည္းၾကည္း ခံလာခဲ့ရဟန္ရွိေသာ ဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားကို တခုမက်န္ လွန္ကာျပ ေလေတာ့သည္။
ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေနဝင္းအစိုးရ တက္လာၿပီးေနာက္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ႀကီးတြင္ စည္းမဲ့ကမ္းမဲ့ ေဆာက္လုပ္ေနထုိင္လ်က္ရွိၾကေသာ တဲအိမ္မ်ားႏွင့္ ကြက္သစ္မ်ားကို ေရႊ႕ေျပာင္းဖ်က္သိမ္း ေရးႏွင့္ ဘဝဂ္သို႔တက္ေနေသာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းမ်ား ခ်ေပးေရး တို႔အတြက္ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ တြန္းထိုး လုပ္ကိုင္ျခင္းျပဳလုိက္ေသာအခါ ၾကပ္ျပားသည္ ေန႔ခ်င္းညခ်င္းဆိုသလို အိုးမဲ့အိမ္မဲ့ ႏွင့္ အေျခမဲ့အေနမဲ့ လူတေယာက္၏ ဘဝသို႔ ေရာက္ရွိသြားေလသည္။ (၂၇) လမ္းရွိ ကုလား ကြက္သစ္တြင္ တဲတေဆာင္ မီးတေျပာင္ႏွင့္ ေနထုိင္လ်က္ရွိရာမွ ထိုကြက္သစ္ကို ဒရၾကမ္းဖ်က္ သိမ္းလိုက္သည္ႏွင့္ တၿပိဳင္နက္ ၾကပ္ျပားတို႔ မိသားဘသားတစုသည္ အိုးမဲ့ အိမ္မဲ့ျဖစ္သြား ၾကေလသည္။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္ဝန္သစ္ ဗုိလ္မႉးႀကီးထြန္းစိန္က အသစ္တည္ေထာင္ေနေသာ ဥကၠလာပအရပ္တြင္ ေျမတကြက္ ေပးေသာ္လည္း ဥကၠလာပအရပ္တြင္ အိမ္တလံုးေဆာက္ ႏုိင္ဖို႔ ေနသာသာ ေျပာင္းေရႊ႕စရာ စရိတ္ပင္ အငွားကူလီ ၾကပ္ျပားတို႔လင္မယားသည္ မတတ္ႏိုင္ရွာၾကေခ်။
လူမမယ္ကေလး ေလးေယာက္ႏွင့္ ၾကပ္ျပားတို႔လင္မယားသည္ ဘာလုပ္၍ ဘာကိုင္ရ မွန္းမသိေအာင္ ခ်ာခ်ာလည္ေနစဥ္ ၎၏ ညာဘက္ေျခမတြင္ ငါး႐ုိးစူးေသာ အနာက တျဖည္းျဖည္းရင္းကာ ခူနာကဲ့သို႔ျဖစ္လာသျဖင့္ ၾကပ္ျပားသည္ မိမိကုိယ္ကို သတ္ေသလိုက္ခ်င္ ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ ဤကဲ့သို႔ ေျခမတြင္ ငါး႐ုိးစူးေသာ အနာႀကီးက တဖက္ႏွင့္ အဘယ္သို႔မွ် မႀကံတတ္မစည္တတ္ျဖစ္ကာ (၂၇) လမ္းၾကားထဲတြင္ ဒုကၡပင္လယ္ေဝေနခိုက္ လွည္းကူးဘက္ရွိ သစ္စက္ တစက္တြင္ ဒိုင္းဆရာျဖစ္ေနေသာ ၎မယား၏ ယခင္ ခဲအိုက ရန္ကုန္သို႔လာရင္း လမ္းႀကံဳသျဖင့္ ေခြးေနစရာ မရွိသလို ျဖစ္ေနေသာ ၾကပ္ျပားတို႔ လင္မယားႏွင့္ ကေလးမ်ားကို ၎တို႔သစ္စက္မွ ပ်ဥ္လာပို႔ေသာ ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးႏွင့္ ေခၚေဆာင္ေပးသြားသျဖင့္ ေလာေလာဆယ္အားျဖင့္ ၾကပ္ျပားသည္ သက္သာရာရသလို ျဖစ္သြားေလသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ၾကပ္ျပားသည္ တေန႔တျခား စိတ္ညစ္ညဴးလာရသည္။ အေနအထုိင္ရ က်ဥ္းေျမာင္း က်ပ္တည္းလာသည္။ သို႔ရာတြင္ ၎၏ ေျခမကအနာႀကီးသည္ ေကာင္းစြာေပ်ာက္ကင္းျခင္း မရွိေသးသျဖင့္ ေအာင့္အည္းတြယ္ကပ္၍ ေနခဲ့ရသည္။ သို႔ရာတြင္ တညသ၌ ၎၏မယားက ၎၏လင္ငယ္က ေပးလုိက္ဟန္ရွိေသာ ေငြတဆယ္တန္တရြက္ကို ၾကပ္ျပားအား လွမ္း၍ေပးရင္း လွည္းကူးမွ အျမန္ဆံုးထြက္ခြာသြားဖို႔ အလန္႔တၾကားေျပာဆိုျခင္း ျပဳေလသည္။ ထိုသို႔ ထြက္သြားျခင္း မျပဳပါက ၎၏ခဲအိုက တနည္းနည္းျဖင့္ ရန္ရွာသတ္ျဖတ္လိမ့္မည္အေၾကာင္းကိုလည္း ပံုႀကီးခ်ဲ႕ ေျပာဆိုေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခက္ခဲလွေသာ အသက္တေခ်ာင္းကို မိန္းမတေယာက္အတြက္ႏွင့္ အက်ဳိးမဲ့ အပ်က္စီး မခံႏုိင္ေသာၾကပ္ျပားသည္ ၎၏ သားကေလး တေယာက္ကို အဆံုးခံကာ ေငြတဆယ္ႏွင့္ ျဖစ္လိုရာျဖစ္ေစေတာ့ဟု သေဘာထားကာ ရန္ကုန္သို႔ျပန္လာခဲ့ေလသည္။
လွည္းကူးသို႔ တလသာသာခန္႔မွ် သြားေရာက္ေနထိုင္လ်က္ရွိသည့္အခိုက္ ရန္ကုန္ ၿမိဳ႔ေတာ္၏ အေျခအေနသည္ အဘယ္မွ်ေျပာင္းလြဲတိုးတက္၍ ေနသည္ကို ၾကပ္ျပား မသိေခ်။ ျပည္သူ႔လမ္းမႀကီးမ်ားေပၚတြင္ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးကို ထိခိုက္ေလာက္ေအာင္ ျပဳသူမ်ား၊ လမ္းမႀကီးေဘးတြင္ တာဝန္မဲ့ အေပါ့စြန္႔သူမ်ား၊ လမ္းမႀကီးေပၚတြင္ အရက္မူးကာ သိုင္းကြက္ နင္းသူမ်ား၊ အလုပ္မရွိအကိုင္မရွိ ျဖစ္ေနသူမ်ားႏွင့္ ေက်ာ္ေစာသတင္းျဖစ္ေနေသာ သူခိုး၊ ဓားျပ၊ ခါးပိုက္ႏႈိက္၊ အလစ္သုတ္ႏွင့္ မိန္းမထိန္းမ်ားကို ဒရၾကမ္းဖမ္းဆီးရွင္းလင္းျခင္း ျပဳေနေသာ ရန္ကုန္ၿမိဳ႔ေတာ္သစ္သို႔ ၎၏ အသက္ တေခ်ာင္းကို ရွာႀကံေမြးျမဴရန္ ၾကပ္ျပားသည္ ေငြေလးတဆယ္ကိုကိုင္၍ ေျခမတြင္ ေပ်ာက္ကင္းျခင္း မရွိေသးေသာ အနာႀကီးႏွင့္ ေရာက္ရွိ၍လာေလသည္။
လွည္းကူးမွ ဘတ္စ္ကားႏွင့္ လုိက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္၊ ရန္ကုန္သို႔ေရာက္လွ်င္ ၾကပ္ျပားသည္ သူ႔အား ေက်ာတေနရာစာႏွင့္ ထမင္းတဆုပ္ ေပးကမ္းေကြၽးေမြးႏုိင္မည့္ အသိမိတ္ေဆြေဟာင္းမ်ားကို လုိက္လံစံုစမ္း ရွာေဖြရေလသည္။ သို႔ရာတြင္ တေယာက္ တေလမွ် မေတြ႔ရေတာ့ေခ်။ တေနကုန္ေအာင္ လုိက္လံရွာေဖြ၍ တေယာက္တေလမွ် အစအန မေတြ႔ရွိရေသာအခါ ၾကပ္ျပားသည္ အားငယ္သလိုျဖစ္လာသည္။ ရန္ကုန္သို႔ျပန္ေရာက္ေသာ ပထမေန႔၌ ၾကပ္ျပားသည္ အိပ္စရာ ေက်ာတေနရာစာမွ် ရွာေဖြ၍ မေတြ႔ရိွရသျဖင့္ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားတခုတြင္ ငုတ္တုတ္မုိးလင္းသြားခဲ့ရသည္။
ဒုတိယေန႔တြင္ သူ၏ ေျခမအနာသည္ ျပန္၍ထလာသည္။ ေနအေတာ္ ျမင့္လာေသာအခါ မခံမရပ္ႏုိင္ေအာင္ ကိုက္ခဲ နာက်င္လာေလသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ နာက်င္ျခင္းကို သက္သာသြားေစရန္အတြက္ သူသည္ ႏုိင္ငံေတာ္အစိုးရ၏ လမ္းေဘး အရက္ျဖဴဆုိင္တဆုိင္သို႔ဝင္ေရာက္ကာ တက်ပ္ဖိုးခန္႔မွ် ဝယ္ယူသံုးစားျခင္းျပဳေလသည္။ တက်ပ္ဖိုးခန္႔မွ် သံုးစားၿပီးသည့္ေနာက္ နာက်င္ျခင္းသည္ ေလ်ာ့ပါးမႈမရွိျပန္ေသးသည့္အတြက္ ေနာက္ထပ္၍ ျပားငါးဆယ္ဖိုးထပ္၍ ခ်လိုက္ျပန္ေလသည္။ ျပားတရာ့ငါးဆယ္ဖိုးခန္႔ အရက္ျဖဴကို ဝမ္းဗိုက္ထဲသို႔ ထည့္သြင္းၿပီးစီးေသာအခါ နာက်င္ျခင္းသည္ ေလ်ာ့ပါးကာ ဝမ္းထဲ၌လဲ ဆာေလာင္ လာသျဖင့္ ၾကပ္ျပားသည္ အရက္ျဖဴဆုိင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုသို႔ အရက္ျဖဴဆုိင္ထဲမွ ထြက္လာခဲ့ၿပီးေနာက္ ထမင္းဆုိင္တဆိုင္ကို လုိက္လံရွာေဖြလ်က္ရွိစဥ္ ၾကပ္ျပားသည္ ရန္ကုန္ ပုလိပ္အဖြဲ႔ႀကီး၏ လက္ဝယ္သို႔ က်ေရာက္သြားခဲ့ရျခင္း ျဖစ္ေလသည္။
မင္းမွာ ဘာအျပစ္မွ မရွိဘဲနဲ႔ ပုလိပ္က ဘာျပဳလို႔ ဖမ္းၿပီး၊ ဘာပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ခ်လိုက္ တာလဲကြ ၾကပ္ျပားရဲ႕ဟု ၎ပုလိပ္မ်ားလက္အတြင္းသို႔ က်ေရာက္ခဲ့ရျခင္းအေၾကာင္းကို တိတိက်က်သိရွိလိုသျဖင့္ တခ်ိန္လံုးၿငိမ္သက္စြာ နားေထာင္ေနရာမွ ေကာက္၍ ကြၽန္ေတာ္က ေမးလိုက္မိသည္။
ပုလိပ္ေတြက ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးကိုရပ္ၿပီး ေစ်းသည္ေတြကို ဖမ္းေနတုန္း သူတို႔အနားက ျဖတ္ၿပီး ထမင္းဆုိင္တခုကို သြားရာက ဘုမသိဘမသိနဲ႔ က်ေနာ့္ကို ေမာ္ေတာ္ကားႀကီးအေပၚ ဆြဲတင္လိုက္တာပဲအကို။
မင္းက ဘာမွ ျပန္မေျပာဘူးလားကြ။
ေျပာပါတယ္အကို၊ ခင္ဗ်ားတုိ႔ က်ေနာ့္ကို ဘာအျပစ္ရွိလို႔ ဖမ္းတာလဲလို႔ေမးေတာ့၊ ရာဇဝတ္အုပ္က ေခြးမသားကုလား အရက္မူးလာၿပီး ဘာ စကားမ်ားေနရတာလဲေအာ္တယ္။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ မင္းတရားသူႀကီး ေရွ႔ ေရာက္ေတာ့မွ မင္းေမးခ်င္တာကိုေမး လို႔လဲေျပာေသးတယ္။
႐ုံးက်ေတာ့ တရားသူႀကီးကုိ မင္းက မေျပာဘူးလား။
တရားသူႀကီးက ေျပာလို႔ နားမေထာင္ပါဘူးအကို၊ ပုလိပ္ေျပာတာ အကုန္လံုးယံုတာပဲ။
ဒါထက္ မင္းကို ဘာပုဒ္မနဲ႔ ေထာင္ခ်လိုက္သလဲကြ။
တရာ့ကိုး၊ တရာ့တဆယ္။
အခုေတာ့ တရာ့ကိုးတရာ့တဆယ္လို႔ မေရးၾကေတာ့ အလုပ္အကိုင္ခက္ခဲသူေတြကေတာ့ ဒုနဲ႔ေဒး။ သတ္ပံုေျပာင္းေပမဲ့ လူ႔ဘဝမေျပာင္းႏိုင္ပါတကား။
(မာယာကေန တစိတ္တပိုင္း ကူးယူထားတာသာျဖစ္ပါတယ္။ ေက်းဇူး။)
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၃-၂၀၁၉
Comments
Post a Comment