Books ခဲစာလံုးေခတ္နဲ႔ ဖုန္းေခတ္

နယူးေဒလီမွာေနခဲ့တဲ့ လူရြယ္တေယာက္က တင္ထားတယ္။ ငယ္ဘဝက ေမႊမဝခဲ့တဲ့ စာအုပ္ပံုႀကီး။ ခုေတာ့ ငွါးသူမ႐ွိ ဖတ္သူမ႐ွိ။ ငါွးရ ဖတ္ရေကာင္းမွန္းလည္း မသိၾကေတာ့တဲ့ ႏွင္းမိုးရည္စာေပက ဖုန္တက္ေနတဲ့ ငယ္ဘဝေတြ တဲ့။

အပိုင္ငွားရရင္ ေကာင္းမယ္။ စာအုပ္ေတြကို အေတာင္တပ္ေပးလိုက္။

ရယ္စရာလိုသာ ေရးရ။ တကယ္ေတာ့ ကိုယ့္ဇာတိ မင္းရြာက စာၾကည့္တိုက္ေလးကို သတိရတယ္။ ဘုန္းၾကီးေက်ာင္းထဲမွာ အေဆာက္အဦေလးနဲ႔ေတာ့ ထားတယ္။ စာအုပ္ေတြလည္း မ်ားတယ္။ အေဟာင္းေတြ။ အေကာင္းေတြ။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းမဲ့သူ မရွိတာကို ဘယ္လိုလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနရတယ္။

ကြ်န္ေတာ့္အကိုၾကီး ငယ္ငယ္က အိမ္မွာ စုေဆာင္းထားတဲ့ ထင္းရွဴးေသတၲာၾကီး ေလးလံုစာ စာအုပ္ေတြလည္း အဲဒီမွာ။ ငယ္ငယ္က အကုန္ဖတ္ခဲ့တဲ့ စာအုပ္ေတြ။ သတ္ပံုမွန္ စာအုပ္ေတြ။ ခုေခတ္ထုတ္ေတြနဲ႔ ျပန္ထုတ္ေတြေတာ့ သတ္ပံုမမွန္ရင္ အလကားရလည္း မလိုခ်င္။

ကြန္ျပဴတာနဲ႔ ဖုန္းမွာ စာရိုက္တတ္ရင္ စာတတ္တယ္ ထင္ေနၾကတယ္။ ခဲစာလံုးေခတ္ကို မမီပါ။ ဖုန္းနဲ႔ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ခ်ည္းပဲ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၆-၁-၂၀၂၀

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ