My Photos ဓါတ္ပံုသမိုင္း
ကြ်န္ေတာ္က ကိုယ့္ဘဝျဖစ္စဥ္ကို ဓါတ္ပံုေတြနဲ႔ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ေျခာက္တန္းေက်ာင္းသားဘဝမွာ ကိုရင္ဝတ္ရတယ္။ အလွဴဓါတ္ပံုမရွိပါ။ ကိုရင္လူထြက္စ မွတ္ပံုတင္ရမယ္ဆိုလို႔ ၁၂ ႏွစ္သားနဲ႔ ကတံုးနဲ႔ ပဌမဆံုးဓါတ္ပံုရိုက္ရတယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ ခုနစ္တန္း၊ ကိုးတန္းနဲ႔ ဆယ္တန္းေတြက အစိုးရစစ္ျဖစ္လို႔ ပတ္စပို႔ဓါတ္ပံုပါရိုက္ရတယ္။ ေဆးေက်ာင္းတက္ဘို႔လည္း လိုခဲ့တယ္။
မဂၤလာေဆာင္ပြဲမလုပ္လို႔ ဓါတ္ပံုမရွိပါ။ ဆရာဝန္ျဖစ္ေတာ့ ဆမစာအုပ္အတြက္လိုတယ္။ မ်က္မွန္နဲ႔။ ေနာက္ေတာ့ ယာဥ္ေမာင္းလိုင္စင္ပံု။
၁၉၉ဝ ေရြးေကာက္ပြဲေလွ်ာက္လႊာတင္ဘို႔ရာ တိုက္ပံုနဲ႔ပါရိုက္ရတယ္။ မ်က္မွန္မပါေတာ့ပါ။ အေရြးခံရျပီး မၾကာပါ တရားခံေျပးေၾကညာေတာ့ သတင္းစာမ်က္ႏွာဖံုးမွာ အဲဒီဓါတ္ပံုနဲ႔။
ျပည္ပမွာ ပတ္စ္ပို႔ေတြ တခုျပီးတခုလုပ္ရေတာ့ ဓါတ္ပံုေတြ ေရလဲသံုးရတယ္။ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ပံုေတြပါတယ္။ ႏိုင္ငံေရးေခတ္မကုန္ခင္ ဖလင္ကင္မရာေခတ္ကုန္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ေဖ့စ္ဘြတ္ပရိုဖိုင္းလ္ပံု။ ၂ဝဝ၉ ခုႏွစ္ ေဒလီကြန္ဖရင့္တခုမွာ ေဒသခံ ပေရာဖက္ရွင္နယ္ဓါတ္ပံုဆရာက ရိုက္ေပးထားတာ။ ပံုလဲတာဝါသနာမပါလို႔ အခုထိအဲတာသာသံုးတယ္။ လူထက္ အေတာ္ငယ္ေနတယ္။ ေဆာရီး။ ေဖ့စ္ဘြတ္မွာ ေန႔တိုင္းလိုလို တခါတခါ တေန႔တည္းတခုမကတင္တာ ဖလင္မကုန္ပါ။
ေနာက္ဆံုးရဲ႕ေနာက္ဆံုး အေရးတခုျပီးရင္ေတာ့ မင္မိုရီပါ ကုန္စရာမရွိေတာ့။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၂-၁ဝ-၂ဝ၁၈
Comments
Post a Comment