My Shan friends ရွမ္းမိတ္ေဆြေတြ
ကြ်န္ေတာ္ ေရာက္ခ်င္လွေပမယ့္ ရွမ္းျပည္ဖက္ကို မေရာက္ဖူးေသးပါ။ မႏၲေလးေဆးေက်ာင္းမွာ ရွမ္းသူငယ္ခ်င္းေတြ ရွိတယ္။ တေယာက္ အတန္းၾကီးတယ္။ သူက ေစာင္းတီးတာ အင္မတန္ ေတာ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔ရုပ္ခ်င္းဆင္တယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သူ႔ရည္းစားဓါတ္ပံုကို ကြ်န္ေတာ္က ပံုတူပန္းခ်ီဆြဲေပးဘူးတယ္။
ေနာက္တေယာက္ စိုင္းခမ္းလိတ္။ သူက တတန္းငယ္တယ္။ စိုင္းလိတ္လို႔ပဲ ေခၚၾကတယ္။ သူကပဌမႏွစ္ဂ်ူနီယာ၊ ကြ်န္ေတာ္က ပဌမႏွစ္စီနီယာေရာက္မွ အေဆာင္ေနေတာ့ ကုတင္ခ်င္းကပ္လ်က္ေနခဲ့ရတယ္။ အဲတံုးက စိုင္းလိတ္က ရွမ္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ပုေလြတေခ်ာင္းနဲ႔၊ ဂီတာခပ္အိုအိုတလက္နဲ႔။ သူစပ္တဲ့ ဒို-ေရ-မီ-ဖါ သီခ်င္းစာရြက္ကို သူ႔ကုတင္ေပၚ ခ်ထားရင္ နားမလည္တဲ့ကြ်န္ေတာ္က ေကာက္ယူေတာ့ၾကည့္မိေသးတယ္။ စိုင္းလိတ္ နည္းနည္းေနမေကာင္းဘူးၾကားလို႔ ဆုေတာင္းေပးေနပါတယ္။
ႏိုင္ငံေရးထဲေရာက္ေတာ့ ထိုင္းဖက္ကို အစည္းအေဝးတက္ဘို႔သြားရင္ ဆံုရသိရတဲ့ မိတ္ေဆြၾကီး ခြန္ၾကာႏု ကိုလည္း သတိရတယ္။ သူက ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။ အစည္းအေဝးနားခ်ိန္မွာ ရီစရာေတြလာေျပာတယ္။ အစည္းအေဝးအျပီး ညေနခင္းမွာ ငါးမွ်ားတယ္။ ကြယ္လြန္သြားျပီ။
ေနာက္တေယာက္က ကေနဒါမွာေနတဲ့ ယူခ်င္းသိုက္။ သူက ျမန္မာႏိုင္ငံ ပဌမဆံုးသမတၾကီး စဝ္ေရႊသိုက္ရဲ႕ သားအၾကီးဆံုး။ ၁၉၆၂ ဗိုလ္ေနဝင္းအာဏာသိမ္းေတာ့ သူ႔ညီတေယာက္ေသရတယ္။ ယူဂ်င္းက အင္မတန္ခင္မင္စရာ ေကာင္းတယ္။ ဘယ္အစည္းအေဝးတက္တက္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီနဲ႔ ဘက္ပက္နဲ႔လာတယ္။ ကြ်န္ေတာ္နဲ႔တူတာက ဥေရာပမွာလုပ္တဲ့ အစည္းအေဝးေတြကိုလာရင္ ငရုပ္သီးပုလင္းေလးေတြ ကိုယ္စီယူလာၾကတယ္။ သူလည္းဆံုးသြားျပီ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၂၇-၁၂-၂ဝ၁၅
Comments
Post a Comment