Dress Code လူပံုဒီဇိုင္း
လူသာမကပါ သကၤန္းဝတ္ထားျပီး ေနကာမ်က္မွန္ကို နဖူးေပၚ ေခါင္းေပၚတင္တာမ်ိဳး တခါမွမလုပ္ပါ။ ေနကာမ်က္မွန္ေတာ့ သံုးသင့္အခါ သံုးပါတယ္။ ပါဝါနဲ႔မ်က္မွန္ေရွ႕က အပိုေဆာင္းတပ္ရတာ မိတ္ေဆြႏွစ္ေယာက္စီကေန လက္ေဆာင္ရတာ စတိုင္က်တယ္။
အိတ္ေတြ အမ်ားၾကီးပါတဲ့။ အေပၚက ထပ္ဝတ္ရတဲ့၊ မီဒီယာသမားေတြ ဝတ္ေလ့ရွိတဲ့ ဂ်က္ကက္မ်ိဳး တခါမွမဝတ္ပါ။ သူ႔အရြယ္နဲ႔ သူ႔အလုပ္နဲ႔ဝတ္ၾကတာ ၾကည့္ေကာင္းတယ္။ ကြ်န္ေတာ္က ေလယာဥ္နဲ႔ခရီးသြားရရင္ ကုတ္အက်ႌကို သေဘာက်တယ္။ အတြင္းအိတ္မွာ ေလယာဥ္လက္မွတ္နဲ႔ ပတ္စပို႔က တဖက္၊ ေနာက္တဖက္မွာ ေဝါလက္။
လက္တိုအက်ႌနဲ႔ဆို လက္ပတ္နာရီကို ပတ္ခ်င္တယ္။ အေရာင္နဲ႔ ပံုပန္းေတာ့ ေရြးတယ္။ အိပ္ျပန္ေရာက္တာနဲ႔ ခြ်တ္တယ္။ ရိုးလက္စ္ မဝယ္ႏိုင္ပါ။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၇ ႏွစ္ေလာက္က အိႏၵိယႏိုင္ငံေရးပါတီတခုရဲ႕ကြန္ဂရက္မွာ ႏိုင္ငံတကာဧည့္သည္ေတြကို လက္ေဆာင္ေပးတုန္းက ရထားတာ။ ေရႊေရာင္၊ အဝိုင္း၊ ပါးပါး၊ အနက္ေရာင္သားေရၾကိဳးနဲ႔။ ဓါတ္ခဲအသစ္ထည့္သံုးတယ္။ ဒီမွာက ဓါတ္ခဲဖိုးက နာရီဖိုးထက္ၾကီးတယ္။ သည္တခါအားကုန္ရင္ေတာ့ အနားေပးရေတာ့မယ္။
ျပည္ပေနရကတည္းက ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔သာ စခန္းသြားရတာ၊ ေနသာထိုင္သာ မရွိပါ။ အိမ္ေရာက္လို႔ ခြ်တ္လိုက္တာနဲ႔ ေပါ့ပါးသြားတယ္။ ပစ္ဂ်မာေခၚ ညဝတ္ေဘာင္းဘီရွည္နဲ႔ ဝတ္အိပ္တာ အဆင္ကိုမေျပပါ။ ေဘာင္းဘီတို ျပည္တြင္းမွာ ေနရစဥ္က တင္းနစ္ကစားတုန္းကသာ ဝတ္တယ္။ ေဝါလ္ကင္းရွဴးစီးတာ တႏွစ္သာရွိေသးတယ္။ အဲတာလည္း ခုထိ ဆယ္ၾကိမ္မျပည့္ေလာက္ေသး။
ႏိုင္ငံေရးဝတ္စံုထဲမွာ ကခ်င္ပုဆိုးနဲ႔ ေယာပုဆိုးေတာ့ သေဘာက်တယ္။ ပခံုးမွာေတာ့ လြယ္အိတ္ မလြယ္တတ္ပါ။ စြပ္ၾကယ္ေတာ့ မပါဘဲ မေနတတ္။ ခ်ိဳင္းျပတ္မွ။ ေဒလီကေန ဘယ္ႏွစ္ဒါဇင္လဲမသိ ဝယ္လာတာ။ ခုထိ အသစ္ေတြ က်န္ေသးတယ္။
ပုဆိုးဆိုရင္ ခ်ည္တည္သာ သေဘာက်တယ္။ ေျပာင္ေျပာင္လက္လက္ေတြနဲ႔မျဖစ္။ ငယ္တုန္းကေတာ့ ေတာင္ျမိဳ႕ပိုးၾကဴ၊ အင္းေလးလံုျခည္ ဝတ္ခဲ့တယ္။ ဘန္ေကာက္ပုဆိုးေတာ့ မဝတ္ဖူးခဲ့ပါ။ ေနျပည္ေတာ္ၾကိဳးၾကီးခ်ိတ္နဲ႔က ေရစက္မပါ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၅-၈-၂ဝ၁၇
Comments
Post a Comment