Prison မံုရြာအက်ဥ္းေထာင္

ႏွစ္ဆန္းတရက္ေန႔ေတြမွာ လြတ္ျငိမ္းခ်မ္းသာခြင့္လာတတ္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္ ေထာင္မက်ဖူးပါ။ ၁၉၉ဝ မွာ စင္ျပိဳင္အစိုးရဖြဲ႔ေရးလုပ္လို႔ လာဖမ္းေတာ့ လြတ္ေျမာက္ျပီး တိုင္းျပည္ကေနထြက္ေျပးတဲ့အတြက္ ကြ်န္ေတာ့္ဇနီးကို ခိုးမႈပုဒ္မတပ္ျပီး စစ္ေဆးခဲ့တာ မံုရြာေထာင္ထဲမွာ။ ကြ်န္ေတာ့္ကို ကူညီသူေတြနဲ႔ အမ်ိဳးေတြ စုစုေပါင္း(၇) ေယာက္ကိုလည္း မံုရြာေထာင္မွာပဲ ထိန္းသိမ္းစစ္ေဆးပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္လြတ္သြားလို႔ ကြ်န္ေတာ့္ညီအရင္းကို ေလးႏွစ္တိတိခ်တာလည္း မံုရြာေထာင္မွာပဲ။

ေထာင္ထဲမွာေနခဲ့ရသူေတြကေတာ့ ေထာင္ကို စိတ္ကူးထဲမွာေတာင္ မထည့္ခ်င္ၾကေလာက္ပါ။ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ မံုရြာ ေထာင္ထဲသြားျပီး ေဆးကုေပးခ်င္မိတယ္။ ေထာင္ထဲကေရာဂါေဝဒနာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ေကာင္းေကာင္းသိတယ္။ ၁၉၇၃-၇၄ ခုႏွစ္ မံုရြာေဆးရံုမွာ တာဝန္က်စဥ္က မံုရြာေထာင္ကို အလွည့္က်သြားၾကည့္ေပးခဲ့ရပါတယ္။

သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆိုတဲ့အသံုးကို ေနာက္လူေတြက စိမ္းေနၾကမယ္ထင္တယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္က အသံခ်ဲ႕စက္ကေန ဖြင့္လို႔ ဇာတ္ေတြထဲက ငိုခ်င္းစာသားကို သိေနရတယ္။ ႏွိပ္စက္တာေတြ ခံရေပါင္းမ်ားလွျပီ၊ ေက်ာသာၾကည့္ပါေတာ့လို႔ ဆိုလိုတာပါ။ မဆလ ေခတ္မွာ သုမနေက်ာမွာ ဒဏ္ရာေတြနဲ႔ဆိုတဲ့အသံုးက အေတာ္ တာစားခဲ့ပါတယ္။

စစ္အစိုးရေခတ္မွာေတာ့ ေက်ာနာတာေလာက္မ်ား စာဖြဲ႔မေနနဲ႔ေတာ့ဆိုတဲ့ အေျခအေနျဖစ္လာတယ္။ ျမန္မာျပည္ေျမပံုမွာ ေက်ာေရာ ဗိုက္ေရာ ေျခေရာ လက္ပါ နာေနတာ နာတာရွည္။ အျမစ္က တြယ္ေနဆဲ။

ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
၁၇-၄-၂ဝ၁၆
၁၇-၄-၂ဝ၁၉

Comments

Popular posts from this blog

က်န္းမာျခင္းသည္ လာဘ္တပါး

တခုတ္တရ