လက္ပန္းေတာင္း ေကာက္ေၾကာင္း
အညာမွာ အစဥ္အလာေျပာၾကတာတခုရွိတယ္။ အာလႅကပၸမွမျပီးေသးဘူး၊ သခြတၲနယ္ကလာျပန္ျပီတဲ့။ အသံထြက္ေရာ၊ စာလံုးေပါင္းပါ မလြယ္တာေတြခ်ည္းမို႔ တဂိုဏ္းတည္းထားၾကတယ္။ ဒီေခတ္ေရာက္လာေတာ့ ဒီပဲယင္း နဲ႔ လက္ပန္းေတာင္း။ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အစိုးရလက္ထက္ဆိုတာေတာ့ မတူဘူးေပါ့။ တဂိုဏ္းတည္းပါဘဲ။
ဒီပဲယင္း ျဖစ္ေတာ့မွ အသံထြက္မွန္ကို တေျဖးေျဖး သိလာၾကတယ္။ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ေရဒီယိုတခ်ိဳ႕က (ဒဗယင္း) အသံမ်ိဳး မွန္ေအာင္ မထြက္တတ္ၾကဘူး။ လက္ပန္းေတာင္း၊ လက္ပံေတာင္း (လက္ပေဒါင္း) သံေတာ့ မွန္ၾကတယ္။ အဂၤလိပ္လိုလဲ အမ်ိဳးမ်ိဳး ေပါင္းၾကတယ္။ လူထုက သေဘာေကာင္းပါတယ္။ အသံထြက္လြဲတာ၊ အဂၤလိပ္လို မတူတာအတြက္ သူမ်ားေတြလို ေစာဒကမတက္ပါ။ အမွန္ကိုသာ အမ်ားသူငါ သိရင္ျပီးေရာ၊ အျဖစ္မွန္ေဖၚေစခ်င္တာသာ အဓိကထားၾကတယ္။ ေနာင္ထပ္မျဖစ္ဘို႔ ဦးတည္တယ္။
လက္ပန္းေတာင္းအေရးဟာ ၾကီးမားတယ္။ က်ယ္ျပန္႔တယ္။ နက္ရိႈင္းတယ္။ ဆက္ပါအံုးမယ္။ စျဖစ္ေနခဲ့တာၾကာပါျပီ။ ဆိုရွယ္-မီဒီယာကို က်ယ္က်ယ္ျပန္႔ျပန္႔ သံုးလာေနခ်ိန္မွာ ျဖစ္လာတယ္။ အစျဖစ္တဲ့သမိုင္းေၾကာင္းကို (ေဖ့စ္-ဘြတ္) ကို ျပန္လွန္ရင္ ေတြ႔ပါလိမ့္မယ္။ စတံုးက ေသးေသးဖြဲဖြဲေလးပါ။ စလုပ္တဲ့သူေတြက နာမည္မထြက္ၾကေပမဲ့ မနာလိုမႈလည္း ရွိပံုမရပါ။ ဘယ္အရာမဆို ျငမ္းလိုတယ္ မဟုတ္ပါလား။ သတိေပးပါရေစ၊ ဘုရားမျပီးေသးပါ၊ ျငမ္းလဲမဖ်က္ၾကေသးပါ။
ျမန္မာျပည္မွာ တခ်ိဳ႕အရာေတြကို ဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ပြင့္လာတာေတြထဲမွာ ေတာေနလူေတြပါ ပါဝင္လာၾကတာဟာ အနာဂတ္ ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ အားတက္စရာၾကီးျဖစ္တယ္။ စလိုက္ရင္ ရန္ကုန္၊ ဆက္လုပ္တာက မႏၲေလး၊ အစဥ္အလာနဲ႔ ရွိေနခဲ့တာ၊ အခုတခါက ေတာမွာစတယ္။
လက္ပန္းေတာင္းေဒသဟာ တကယ့္ေတာပါ။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးအရ ဆားလင္းၾကီးနယ္ျဖစ္ေပမဲ့ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးအရ ေၾကးစင္၊ စပယ္၊ လက္ပန္းေတာင္း၊ ေတာင္သံုးလံုးဟာ မံုရြာ-ဂန္႔ေဂါလမ္းမၾကီးရဲ႕ တဘက္တခ်က္မွာပါ။ မံုရြာကေန ခ်င္းတြင္းျမစ္ကိုကူးျပီး၊ ခရီးဆက္ရင္ ယင္းမာပင္၊ ပုလဲျဖတ္ျပီးမွ ပံုေတာင္၊ ပံုညာကို တက္-ဆင္းျပီးေနာက္ ေယာနယ္ကတဆင့္ ဂန္႔ေဂါေရာက္တယ္။ ဆက္ခ်င္ေသးရင္ ဟားခါးေရာက္တယ္။ ျမိဳင္၊ ေရစၾကိဳကို မံုရြာကသြားရင္လဲ ေၾကးနီေျမကိုဘဲ ျဖတ္သြားရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ေယာသားေတြေရာ၊ ခ်င္းေတာင္တန္းသားေတြေရာ၊ ေျမလတ္သားေတြပါ ေၾကးနီေျမကို ျဖတ္ၾကရပါမယ္။ ဖိုးဝင္းေတာင္ဘုရားဖူးလာသူေတြလဲ ဒီေျမကိုျဖတ္ၾကရပါတယ္။
တခ်ိဳ႕ကေျပာၾကတယ္ ေၾကးနီမိုင္းဟာ ဦးေနဝင္းလက္ထက္ ကတည္းကလုပ္ေနတာ၊ အခုမွမဟုတ္ဘူး။ “ဘာလို႔အခုမွ ထလုပ္သလဲ” လို႔ ေမးခ်င္တာလား မသိပါ။ မေက်နပ္ခ်က္ဆိုတာ အခုေျပာေျပာ၊ ေနာက္မွေျပာေျပာ တရားဝင္ပါတယ္။ ေဒလီကို ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္လာတံုးက ေျပာသြားတာ တခ်က္ရွိပါတယ္။ မေက်နပ္တာကို ျမိဳသိပ္ထားရင္ ၾကာေလၾကာေလ တိုးတိုးလာတတ္တယ္တဲ့။ ေၾကးနီမိုင္းကြင္းက လူထုအဖို႔ ျမိဳသိပ္ထားခဲ့ရတာ ဆယ္စုႏွစ္ေတြ ၾကာခဲ့ျပီ မဟုတ္ပါလား။
ခံရတာေတြၾကားကေန အမ်ိဳးသမီး လူငယ္သူရဲေကာင္းေတြ ထြက္လာတယ္။ ကြယ္လြန္သူ ေခါင္းေဆာင္တေယာက္ကို ျပန္အမွတ္ရတယ္။ ဖြဲ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒထဲမွာ အမ်ိဳးသမီးေတြအတြက္ ရာခိုင္ႏွဳန္း သတ္မွတ္ျပီး ေနရာေပးဘို႔အေရး ေဆြးေႏြးတံုးမွာ မစုစုေႏြးလို အမ်ိဳးသမီးမ်ိဳးကို ေခါင္းေပၚတင္ေပးမယ္တဲ့။ သူေျပာခ်င္တာက ကိုယ့္အသိစိတ္၊ ကိုယ္တိုင္အနစ္နာခံမႈနဲ႔ လုပ္သူဆိုရင္ က်ားရယ္၊ မရယ္မေရြးဘဲ တင္ေပးမွာပါလို႔ ျဖစ္ပါမယ္။ လက္ပန္းေတာင္း အေရးကေန မသြဲ႔သြဲဝင္း စသူေတြကို ေမြးထုတ္ႏိုင္ခဲ့တယ္။
ျပည္ပႏိုင္ငံေရးလႈတ္ရွားမႈထဲမွာ တိုင္းရင္းသားဆိုျပီး သီးျခားခြဲထုတ္ေလ့ရွိတဲ့ၾကားထဲမွာ အမ်ားေလးစားခံရတဲ့ ကရင္ အမ်ိဳးသားေခါင္းေဆာင္တဦးက သူနဲ႔တိုင္းရင္းသားတူ မဟုတ္သူ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္အတြက္ ေထာက္ခံခ်က္ ေပးခဲ့သလို လက္ပန္းေတာင္းကိစၥမွာလဲ ကရင္၊ ကခ်င္၊ ရခိုင္ အဖြဲ႔အစည္းေတြကေန ေထာက္ခံအားေပးၾကတာဟာ တကယ့္ “ျပည္ေထာင္စုခ်စ္စိတ္” ကို ေဖၚျပတာျဖစ္တယ္။ က်န္တိုင္းရင္းသားေတြလဲ အတူရပ္တည္ၾကမွာ အမွန္ပါ။
ျမန္မာျပည္က ဗုဒၶဘာသာအစဥ္အလာမွာ ဘုန္းၾကီးေတြႏိုင္ငံေရးထဲ ဘယ္လိုအထိ ပါဝင္သင့္သလဲဆိုတာ ေမးေန၊ ေဆြးေႏြးေနၾကတယ္။ သီရိလကၤာနမူနာကို ေထာက္ျပၾကတာလဲရွိတယ္။ ကာလ၊ ေဒသ၊ ပေယာဂေတြ မတူၾကပါ။ ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံေရးထဲဆိုတာဘာလဲ။ သံဃာေတာ္ေတြ ထိပ္ကေနပါတ့ဲအေရးကိစၥတိုင္းမွာ သံဃာ့မဟာနာယကကို အျမဲတမ္း ေထာက္ျပၾကတယ္။ ဒီအဖြဲ႔ၾကီးက ႏိုင္ငံေရးမွာ မသိက်ိဳးကြ်ံျပဳေနတာကမ်ားတယ္။ အဲဒါလဲ ႏိုင္ငံေရးဘဲမဟုတ္ပါလား။ ၂ဝဝ၇ သံဃာ့အေရးအခင္းသာမက လက္ပန္းေတာင္းအေရးအခင္းေတြမွာ ဘုန္းၾကီးေတြပါလာျခင္းဟာ ေနာင္တခ်ိန္မွာ ႏိုင္ငံေရးထဲမွာ ဘယ္က႑ကေနပါႏိုင္လာမလဲဆိုတာအတြက္ အားျဖည့္ခ်က္ၾကီးတခုဆိုရင္ မမွားပါ။ ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ပါတီထဲဝင္မွ၊ တိုင္းျပည္ထဲဝင္မွ၊ လႊတ္ေတာ္ထဲေနမွ မဟုတ္ပါ။ ခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးမွာ အဲလိုလုပ္ဘို႔က ပိုလိုေနပါတယ္။
တိုင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္သူမ်ားဟာ အစဥ္အဆက္ ၾကိဳတင္အကြက္ခ်ျပီးမွ ကိုင္တြယ္ေဆာင္ရြက္ေလ့ရွိပါတယ္။ လက္ပန္းေတာင္း ဆႏၵထုတ္ေဖၚေနသူေတြကို ျဖိဳခြင္းဘို႔ရာ ရက္ရာဇာ၊ ျပႆဒါးေရြးမွာ ေသခ်ာတယ္။ (ပလင္-ေအ)၊ (ပလင္-ဘီ) ထားမွာလဲ ေမးစရာမလိုဘူး။ ဒီေန႔ဒီရက္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လာစရာရွိတာကိုလဲ တကမာၻလံုးက သိၾကတာမို႔ တမင္တကာ ရက္ရာဇာသတ္မွတ္မယ္လို႔ ယူဆႏိုင္ပါတယ္။ တရက္ေစာင့္တာနဲ႔ ကြက္တိလုပ္တာကိုလဲ တြက္ခ်က္မွာပါဘဲ။ လူထုဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကေန အက်ိဳးသင့္အေၾကာင္းသင့္ စည္းရံုးနားခ်ရင္ ေအးခ်မ္း တည္ျငိမ္စြာနဲ႔ လူစုခြဲၾကမွာလဲ ေသျခာပါတယ္။ ဒါျဖင့္ ဘာလို႔ ဒီလမ္းကို မေရြးပါသလဲ။ အဓိကရုဏ္းျဖိဳခြင္းနည္းသစ္တခုကို စမ္းခ်င္တာလားလို႔ ေမးခြန္းေမးတာ မွားမယ္မထင္ပါ။ ေဆးပညာမွာလဲ ဓါတ္ခြဲခန္းနဲ႔ တိရစာၧန္ေတြစမ္းျပီး လူေတြကို စမ္းပါတယ္။ လူေတြကိုေတာ့ ကာယကံရွင္သေဘာတူညီခ်က္ ယူျပီးမွ ဆရာဝန္ေတြကေတာ့လုပ္ၾကရတယ္။
သတင္းထုတ္ျပန္တာ၊ ဟုိမွာသည္မွာ ဝန္ခ်သလိုလုပ္တာ၊ ေကာ္မရွင္ဖြဲ႔တာေတြမွာ ေျပာစရာေတြ၊ ေမးစရာေတြ ရွိေနေပမဲ့ တိုးတက္လာတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စံုစမ္းေရးေကာ္မရွင္ကေတာ့ ဥပေဒရႈေဒါင့္ ႏိုင္ငံေရးရႈေဒါင့္ေတြကေနသာ လုပ္ႏိုင္ပါလိမ့္မယ္။ မလံုေလာက္ေသးပါ။ ဒီအေရးကိစၥၾကီးဟာ ထူးျခားတာေတြ၊ ထူးဆန္းတာေတြပါေနလို႔ အတူးစစ္ေဆးမႈေတြ လိုပါမယ္။ ပညာခန္းေတြပါတယ္။ ကိုယ့္ဆီကပညာရွင္ေတြနဲ႔ မလံုေလာက္ရင္ တျခားႏိုင္ငံက အကူအညီေတြလိုတယ္။ ဒီေနရာမွာ မ်ိဳးခ်စ္မာန မထားသင့္ပါ။ နာဂစ္တံုးကလို ယူနီေဖါင္းဝတ္ပညာရွင္သာ လာရတာမ်ိဳး မျဖစ္သင့္ေတာ့ပါ။
ဒီအေရးမွာ ေတာကလူေတြနဲ႔အတူ မံုရြာကလူေတြ လာကူၾကတယ္။ မနီးမေဝးကေနလဲ လာဝိုင္းေပးတယ္။ ဒါေတြက တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားဘြယ္ရာ ျဖိဳခြင္းမႈၾကီး မတိုင္ခင္ကပါ။ သံဃာေတာ္ေတြမီးသင့္ေလာင္ျပီး အုတ္ေအာ္ေသာင္းနင္း ျဖစ္လာျပီးေတာ့ ဘယ္သူေတြလာၾကသလဲ၊ ပါၾကသလဲ၊ မလာၾကသလဲ၊ မပါၾကသလဲ။ ဒီကာလမွာ ခ်င္းတြင္းေျမကို ဘယ္သူေတြနင္းသလဲဆိုတဲ့ အခ်က္ဟာ သမိုင္းတြင္ပါမယ္။ ေဒသခံလူေတြက ေရွ႕ေရးကိုပါ ေမွ်ာ္ေတြးေနၾကျပီ။
ေဒါက္တာတင့္ေဆြ
Comments
Post a Comment